De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

Wonderbare Geschiedenissen.
De vrouw uit den droom
Naar het Engelsch van Wilkie Collins.
(Vervolg.)

De slaap overmeesterde mij, voordat ik het bemerkte; mijne oogen gingen dicht, en ik viel in slaap, zonder er aan gedacht te hebben, de kaars uit te doen.

Het volgende, dat ik mij herinner, was eene lichte rilling, die mij van het hoofd tot de voeten doorliep, en een angst, zooals ik dien vroeger nooit gevoeld had. De rilling stoorde mij slechts in mijn slaap, - de angst deed mij terstond ontwaken. Ineen oogenblik ging ik van een toestand van slaap tot een toestand van waakzaamheid over. Mijne oogen waren wijd geopend, en mijn geest was plotseling als door een wonder helder.

De kaars was bijna geheel opgebrand, maar de niet gesnoten pit was er juist afgevallen, zoodat het licht voor een oogenblik helder brandde.

Tusschen het voeteneind van mijn ledikant en de geslotene deur zag ik iemand in mijne kamer. Dit was eene vrouw, die mij met een mes in de hand stond aan te kijken.

Wat ik nu zal bekennen, pleit niet voor mijn moed, - maar wat waar is, is waar. Ik was geheel van schrik verlamd en kon geen enkel woord uitbrengen. Daar lag ik, met mijne oogen op de vrouw gevestigd; daar stond de vrouw met haar mes in hare hand en met hare oogen op mij geslagen.

Zij sprak geen enkel woord, terwijl wij elkander aanstaarden; maar zij bewoog zich na eene poos, - bewoog zich langzaam naar den linkerkant van het bed.

Het licht viel vlak op haar gezicht. 't Was eene schoone vrouw met blond haar en lichtgrijze oogen, en zij had een puistje op haar linker ooglid. Ik merkte dit alles op, doordat zij naast het bed stond. Zonder een woord te spreken, zonder eenige verandering in de ijskoude kalmte van haar gelaat, zonder dat hare voetstappen eenig gedruisch maakten, kwam zij al nader en nader bij, bleef aan het hoofdeinde staan en hief het mes op, om mij daarmêe te treffen. Ik legde mijn arm op mijne keel om deze te beveiligen; maar daar ik den stoot zag aankomen, draaide ik mij naar den rechterkant om, juist toen het mes geen haarbreed van mijn schouder af met bliksemsnelheid op mijne matras neerkwam.

Ik vestigde mijne oogen op haar arm en hare hand, - zij gaf mij den tijd om daarnaar te kijken, terwijl zij haar mes langzaam terugtrok. En nu zag ik een blanken arm, een weinig met haar begroeid, en eene fijne dameshand, die rondom de nagels eenigszins roodachtig was.

Zij begaf zich nu weder langzaam naar het voeteinde van het bed; zij bleef daar een oogenblik lang staan en keek mij aan; toen trad zij naderbij, zonder een woord te spreken, zonder eenige verandering in de ijskoude kalmte van haar gelaat, zonder dat hare voetstappen eenig gedruisch maakten, en kwam zoo aan die zijde van het bed, waar ik nu met mijn gezicht naar toe lag.

Zoodra zij vlak bij mij was, hief zij het mes weder in de hoogte, en nu keerde ik mij weder om. Het mes kwam, evenals vroeger, in de matras te land, en het scheelde maar een haarbreed, of zij had mij getroffen. Ditmaal dwaalden mijne oogen van haar naar het mes af. Het had veel weg van een knipmes, zooals dat, waarmeê arbeiders hun brood en hun spek plegen te snijden. Hare fijne vingers verborgen niet meer dan twee derden van het hecht; ik merkte dat dit van hertshoorn gemaakt was en er nieuw uitzag, evenals het lemmer, dat mij in de oogen blonk.

Ten tweeden male haalde zij het mes uit de matras en verborg dit haastig in de wijde mouw van haar kleed. Hierop bleef zij naast het bed staan en sloeg mij onophoudelijk gade. Voor een oogenblik zag ik haar in deze houding staan, en toen zakte de pit van de kaars geheel in de pijp weg. De vlam verminderde tot een klein blauw stipje, en het werd donker in de kamer.

Op deze wijze verliep er een oogenblik, en toen vlamde de pit voor het laatst nog eens op en verspreidde bij haar uitgaan een walm in de kamer. Mijne oogen staarden haar nog altijd aan, toen de vlam eindelijk geheel uitging. Al keek ik nog zoo, toch kon ik niets zien. De vrouw met het mes was verdwenen.

Nu begon ik weder tot mij zelf te komen. Ik kon mijn hart voelen kloppen; ik kon het akelig geloei van den wind hooren; ik kon in mijn bed overeind komen en om hulp roepen, voordat zij uit het huis ontsnapte. ‘Moord! Help! Help! Moord!’ riep ik uit.

Niemand gaf hierop antwoord. Ik stond op len wist te midden der duisternis al tastende den weg naar de deur te vinden. Langs dien weg moest zij er weer uitgegaan zijn.

De deur der kamer was goed gesloten, precies zooals ik haar bij het naar bed gaan verlaten had. Ik keek naar het

[p. 402]

raam. Het raam was insgelijks goed gesloten.

Voor een oogenblik bleef ik verwonderd staan. Toen hoorde ik eene stem buiten mijne kamer en deed de deur open. Het was de herbergier, die door den gang naar mij toekwam, met eene brandende kaars in de eene hand en met een geweer in de andere.

de eerste brief, naar de schilderij van hans sperlich.

‘Wat is er te doen?’ vroeg hij, terwijl hij mij niet heel vriendelijk aankeek.

Ik kon hem slechts een fluisterend antwoord geven. ‘Eene vrouw met een mes in hare hand.... in mijne kamer.... eene schoone vrouw met blond haar. Zij heeft mij tweemaal met het mes getroffen.’

Hij hield zijne kaars in de hoogte en nam mij van het hoofd tot de voeten op.

‘Zij schijnt u tweemaal gemist te hebben.’

‘Ik ontweek het mes. Het is telkens op het bed neergekomen. Kom maar eens hier, dan kunt ge het zelf zien.’

De herbergier begaf zich met zijne kaars onmiddellijk naar de slaapkamer. In minder dan een minuut kwam hij weer in den gang terug en was geducht driftig.

‘De drommel moge u en uwe vrouw

[p. 403]

kozakken op de wolvenjacht, naar de schilderij van g. sieben.

[p. 404]

met het mes halen! Er is nergens een messteek in het beddegoed te zien. Wat moet dat beteekenen, bij iemand aan huis te komen en zijn gezin doodelijk te doen ontstellen door een droom?’

Een droom? Was de vrouw, die mij had getracht te doorsteken, dan niet een levend menschelijk wezen evenals ik? Ik begon te rillen en te beven. Alleen reeds bij de gedachte daaraan ging mij eene huivering door de leden.

‘Ik zal dit huis verlaten,’ zeide ik. ‘Liever wil ik in den regen en de duisternis buiten op den weg zijn, dan in die kamer terug te keeren, na hetgeen ik er gezien heb. Geef mij het licht om mijne kleeren aan te trekken en zeg mij, wat ik u schuldig ben.’

De herbergier keerde nu met zijn licht naar de slaapkamer terug. ‘Wat gij mij schuldig zijt?’ zeide hij. ‘Gij zult het bedrag op de lei vinden staan, als ge beneden komt. Ik had u voor al het geld, dat ge bij u hebt, niet in huis willen nemen, als ik vooraf geweten had, dat ge u zoo door een droom van uw stuk zoudt laten brengen. Kijk maar eens op het bed. Waar is een messteek daarin te zien? Kijk maar eens naar het raam. Is de bout er af? Kijk maar eens naar de deur, die ik u zelf op slot heb hooren doen. Is die opengebroken? Eene moordenares met een mes in mijn huis? Ge moest u over u zelf schamen!’

Mijne oogen volgden zijne hand, terwijl deze eerst naar het bed, toen naar het raam en vervolgens naar de deur wees. Het was niet tegen te spreken. Het beddegoed was even gaaf als op den dag, waarop het vervaardigd was. Het raam was gesloten. De deur hing evenals altijd in hare hengsels. Ik trok mijne kleeren aan, zonder een woord te spreken. We gingen samen naar beneden. Ik keek op de klok in de gelagkamer. Het was tien minuten vóor half drie. Ik betaalde mijne rekening, en de herbergier liet mij de deur uit. Het had opgehouden te regenen; maar de nacht was donker en de wind blies onstuimiger dan ooit. Weinig kon de duisternis of de koude, of de onbekendheid met den weg naar huis, mij schelen. Mijne gedachten waren niet bij al deze dingen, maar bepaalden zich slechts bij het visioen in de slaapkamer. Had ik eene poging zien doen om mij te vermoorden? Was het 't gewrocht van een droom? Of eenig ander schepsel uit de wereld aan gene zijde des grafs, dat de menschen een spook noemen? Ik wist niet wat ik denken moest, wijl ik te midden van den donkeren nacht voortliep. Eerst tegen den middag stond ik eindelijk, na verscheidene malen een verkeerden weg ingeslagen te zijn, op den stoep van ons huis.

VI.

Moeder kwam mij tegemoet om mij bij mijne terugkomst te verwelkomen. Er bestonden geene geheimen tusschen ons beiden. Ik vertelde haar alles, wat er gebeurd was, - precies zooals ik het u verteld heb.

Zij bleef zwijgen totdat ik uitgesproken had. En toen deed zij mij eene vraag.

‘Hoe laat was het, Francis! toen ge de vrouw in uw droom zaagt?’

Ik had, toen ik de herberg verliet, op de klok gekeken en gezien, dat het tien minuten vóor half drie was. Den tijd, die er met het spreken met den herbergier en met het aantrekken mijner kleederen verloopen was, in aanmerking nemende, antwoordde ik, dat ik de vrouw 's nachts om twee uur voor 't eerst moest gezien hebben. Met andere woorden, ik had haar niet alleen op den dag, maar zelfs op het uur mijner geboorte gezien.

Mijne moeder bleef het stilzwijgen nog bewaren. In hare eigenaardige gedachten verdiept, greep zij mij bij de hand en bracht mij naar de huiskamer. Haar schrijflessenaar stond op de tafel dicht bij den haard. Zij deed dezen open en gaf mij een wenk, op een stoel te gaan zitten, die naast haar stond.

‘Beste jongen!’ zeide zij, ‘ge hebt een slecht geheugen, - en het mijne begint mij ook te begeven. Vertel mij nog eens, hoe de vrouw er uitzag. Ik wil graag, dat zij nog jaren na dezen even goed bij ons bekend is, als op dit oogenblik het geval is.’

Ik gehoorzaamde en vroeg mij verwonderd af, hoe zij op zulk een dwazen inval kwam. Ik sprak, en zij schreef de woorden op, zooals zij van mijne lippen kwamen:

‘Lichtgrijze oogen en een puistje op het linkerooglid. Blond haar, dat een weinig naar goudgeel zweemde. Blanke armen, eenigszins met haar begroeid. Kleine dameshanden, met een roodachtige tint rondom de nagels.’

‘Hebt ge er nog op gelet, hoe zij gekleed was, Francs?’

‘Neen, moeder!’

‘Hebt ge ook op het mes gelet?’

‘Ja, 't was een groot knipmes met een hecht van hertshoorn, nog zoo goed als nieuw.’

Moeder voegde er de beschrijving van het mes bij, - zoo ook het jaar, de maand, den dag der week en het uur van den dag, waarop de vrouw mij in de herberg verschenen was. Toen zij dit gedaan had, sloot zij het papier in haren lessenaar weg

‘Spreek er geen woord tegen uwe tante over, hoor, Francis! Spreek er geen woord tegen eenig levend wezen over. Laat hetgeen er gebeurd is een geheim tusschen ons blijven.’

Er verliepen weken en er verliepen maanden. Moeder sprak nooit meer over deze zaak. Wat mij betreft, de tijd, die alle dingen uitwischt, wischte ook de herinnering aan het voorgevallene uit. Langzamerhand verflauwde de beeltenis der vrouw. Langzamerhand verdween zij uit mijne gedachten.

VII.

Ik ben nu met de geschiedenis van de waarschuwing ten einde. Oordeelt nu zelf, of het ee[n]e ware of eene valsche waarschuwing was, als gij hoort wat er op mijn volgenden verjaardag met mij gebeurde.

In den zomer van dat jaar draaide het rad der fortuin eindelijk den goeden kant voor mij uit. Op zekeren dag rookte ik mijn pijpje in de nabijheid van eene oude steengroeve bij den ingang van ons dorp, toen er een ongeluk met een rijtuig gebeurde, dat eene nieuwe wending aan mijn levenslot gaf. Het was een ongeluk, zooals er zoo dikwijls een gebeurt, en dus niet waard om er lang en breed over te spreken. Eene dame die zelf reed, een hollend paard, een lafhartige knecht er bij, die zich geheel van zijn stuk liet brengen, en de steengroeve te dicht in de nabijheid om aangenaam te wezen, - dat is alles, wat ik in een oogenblik zag. Ik bracht het paard bij den hoek der steengroeve tot staan en raakte zelf licht gekwetst door het lemoen van het rijtuig. Maar dat deed er niet toe. De dame verklaarde, dat ik haar het leven gered had; en den volgenden dag kwam haar echtgenoot met haar in onze woning en nam mij in zijn dienst. De dame was eene brunette; en ge zult er om lachen, als ik u zeg, dat tante Chance daarom op die omstandigheid terugkwam en deze als een middel gebruikte, om de geloofwaardigheid der kaarten te redden.

Nu was de belofte van schoppenvrouw letterlijk vervuld door middel van eene brunette, precies zooals tante mij gezegd had! ‘Wacht u er in vervolg van tijd voor, Francis! om uwe eigene uitlegging aan de kaarten te geven. Ge zijt maar al te zeer geneigd, vrees ik, om over de beschikkingen der Voorzienigheid, die ge niet kunt doorgronden, te murmureeren, - evenals de Israëlieten van ouds. Ik zal er niets meer van zeggen. Misschien zult ge, als uwe zakken van geld overvloeien, uwe tante Chance niet vergeten, die als eene eenzame musch op het dak geworden is, met een klein inkomen van dertig pond in 't jaar.’

Ik bleef in mijne nieuwe betrekking, in het West-end van Londen, tot in de lente van het volgende jaar.

Omstreeks dien tijd werd mijnheer ziekelijk. De dokters rieden hem eene reis naar het buitenland aan, en zoo werd dan het huishouden opgebroken. Maar de wending in mijn geluk bleef nog gunstig. Toen ik mijne betrekking verliet, verliet ik haar - dank zij de edelmoedigheid van mijn wel willenden heer, - met een jaarlijksch inkomen, dat mij verzekerd was als een aandenken aan den dag, toen ik zijne vrouw het leven gered had. In het vervolg kon ik weer in eene betrekking gaan of niet, zooals ik maar verkoos; want mijn klein inkomen was voldoende om in de behoeften van moeder en mij te voorzien.

(Wordt voortgezet.)