De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

Wonderbare Geschiedenissen.
De vrouw uit den droom
Naar het Engelsch van Wilkie Collins.
(Vervolg.)

Mijne goede moeder zag er erg tegen op, dat ik haar huis den volgenden morgen zou verlaten.

‘Ge kunt dat heele eind onmogelijk heen en terugwandelen en morgen terug zijn,’ zeide zij. ‘Het gevolg daarvan zal wezen, dat ge op uw verjaardag niet thuis zult slapen. Dat is nog nooit gebeurd, Francis, sedert den dood van uw vader. Ik zou het niet plezierig vinden, als dit nu moest gebeuren. Wacht nog een dag, beste jongen! - maar éen dag.’

Wat mij betreft, zoo'n werkeloos leven, als ik in den laatsten tijd had geleid, begon mij te vervelen; en ik wilde dan ook niet van uitstel hooren. Een dag vroeger of later kon een heel verschil maken. De een of ander kon mij lichtelijk voor zijn en de betrekking krijgen.

‘Bedenk eens, hoe lang ik al buiten betrekking geweest ben,’ zei ik, ‘en verg niet van mij, dat ik de reis uitstel. Ik zal echter niet wegblijven, moeder! Ik zal zorgen, dat ik vóor morgenavond terug ben, al moest ik ook mijne laatste spaarpenningen voor een plaatsje in een rijtuig besteden.’

Moeder schudde het hoofd. ‘Ik had het toch liever niet, Francis! - ik had het toch liever niet!’ Er was geen doen aan om haar hiervan af te brengen. Wij redeneerden en redeneerden, totdat wij beiden uitgepraat waren. Het verschil tusschen ons eindigde daarmee, dat wij goedvonden, de zaak aan de beslissing van de zuster mijner moeder, tante Chance, te onderwerpen.

Terwijl wij ons uiterste best deden om elkander te overtuigen, zat tante Chance zoo stil als een muisje, dronk haar kopje thee leeg en dacht daarbij het hare van de zaak. Toen wij een beroep op haar deden, scheen zij als 't ware te ontwaken.

‘Wilt ge de zaak beiden aan mijn oordeel onderwerpen?’ vroeg zij in haar plat Schotsch. Wij beiden antwoordden ja. Hierop veegde tante Chance de tafel af en haalde toen uit den zak van haar kleed een spel kaarten.

Denk niet, dat zij dit deed om moeder en mij te amuseeren. Tante Chance geloofde in vollen ernst, dat zij in de toekomst kon zien door waarzeggerij met de kaarten vooraf te raadplegen; en zij kon geen treffender bewijs van hare belangstelling in mijn welzijn geven, dan het bewijs, dat zij daarvan nu gaf. Ik zeg dit niet om te spotten; ik maak er slechts melding van. De kaarten hadden zich op eene onbegrijpelijke wijze met hare godsdienstige meeningen vermengd. Men ontmoet tegenwoordig wel menschen, die gelooven in geesten, die zich door middel van tafels en stoelen openbaren. Overeenkomstig hetzelfde beginsel (als het een beginsel mag heeten) geloofde tante Chance, dat de Voorzienigheid zich door middel van de kaarten openbaarde.

‘Of gij gelijk hebt, Francis! of uwe moeder, - of ge er goed dan wel verkeerd aan doet, morgen te gaan of thuis te blijven, - dat zullen de kaarten zeggen. Wij zijn allen in de hand der Voorzienigheid. De kaarten zullen het zeggen.’

Toen moeder dit hoorde, wendde zij haar hoofd af en zette een knorrig gezicht. De begrippen van hare zuster omtrent de kaarten waren naar hare meening niet veel anders dan godslastering. Maar zij hield hare meening voor zich. Tante Chance had, om de waarheid te zeggen, zooveel van haar echtgenoot geërfd, dat zij dertig pond in 't jaar te verteren had. Dat was eene gewichtige bijdrage tot ons huishouden, - en wij waren wel verplicht, haar daarom met eene zekere onderscheiding te behandelen. Wat mij zelf betreft, - al had mijn arme vader ook niets anders voor mij gedaan, voordat hij in het achtertouw raakte, dan zou ik er reeds dankbaar voor zijn, dat hij mij eene goede opvoeding gegeven en mij, Goddank! boven bijgeloof van allerlei aard verheven heeft. Maar ik kon mij in die dagen met heel weinig amuseeren, en ik wachtte om mij de kaart te laten leggen even geduldig, alsof ik er ook in geloofde.

Tante begon hare goochelkunsten, met al de kaarten beneden de zeven uit het spel te verwijderen. Zij schudde de overige met hare linkerhand door en legde ze toen voor mij neer om af te nemen. ‘Met uwe linkerhand, Francis! Denk daarom! Stel vertrouwen in de Voorzienigheid, - maar vergeet niet, dat uw geluk in uwe linkerhand gelegen is!’ Nu volgde een langdurig schiften van de kaarten, waardoor deze in getal vermin-

[p. 390-391]

derden, totdat er vijftien overbleven, die netjes in een halven cirkel voor mijne tante uitgespreid werden. De kaart, die aan het einde van den halven cirkel aan de rechterhand lag, was, volgens den regel in zulke gevallen de kaart, die gekozen was om mij voor te stellen. Om eene afspiegeling te geven van mijn toestand als een arme stalknecht buiten betrekking, was de kaart - ruitenheer.

de gouden hoorn, naar de schilderij van l.h. fischer.

‘Nu neem ik ruitenheer op,’ zeide tante. ‘Ik tel zeven kaarten van de rechter- naar de linkerhand; en ik smeek ootmoedig om zegen over hetgeen er nu zal volgen.’ Tante deed hare oogen dicht alsof zij voor het eten bad, en hield de zevende kaart aan mij voor. Ik noemde de zevende kaart: het was schoppenvrouw. Tante deed hare oogen haastig open en keek mij met een doordringenden blik aan. ‘Schoppenvrouw beteekent eene brunette. Ge denkt heimelijk aan eene brunette, Francis!’

Als iemand drie maanden buiten betrekking geweest is, dan houden zijne gedachten zich in den regel niet met vrouwen bezig, onverschillig of het blondines dan wel brunettes zijn. Ik dacht over de betrekking als stalknecht in het deftige huis, en ik zeide dit. Tante Chance wilde daar niet van hooren. Zij lette niet op hetgeen ik zeide. ‘Zie maar! Ge houdt de kaart in uwe hand! Als ge vandaag niet aan haar denkt, dan zult ge morgen aan haar denken. Welk kwaad steekt er in, aan eene brunette te denken? Ik was vroeger ook

[p. 392]

eene brunette, voordat mijn haar grijs werd. Houd u stil, Francis, en kijk naar de kaarten!’

Ik keek naar de kaar en, zooals mij bevolen was. Er lagen er nog zeven op de tafel. Tante nam er twee van den eenen kant en twee van den anderen weg, waarop zij mij verzocht, de twee buitenste kaarten te nemen van de drie, die er nog op de tafel lagen. Ik nam de klaveraas en schoppentien op. Nu hief tante Chance hare oogen naar de zoldering op met een blik van vrome dankbaarheid, die het geduld van moeder op eene zware proef stelde. Klaveraas en schoppentien, bij elkaar genomen beteekenden - vooreerst, goede tijding (blijkbaar de tijding, dat ik de betrekking van stalknecht gekregen had!); ten tweede, eene reis, die mij wachtte (hetgeen zeker op mijne reis van den volgenden dag betrekking had!); ten derde en eindelijk, eene som gelds (waarschijnlijk het loon als stalknecht!), dat lag te wachten om den weg naar mijne zakken te vinden. Nadat tante mij de toekomst in deze bemoedigende bewoordingen verteld had, weigerde zij, de proef verder voort te zetten. ‘Neen, neen, beste jongen! 't Is een verzoeken van de Voorzienigheid, meer van de kaarten te vragen dan de kaarten ons nu verteld hebben. Ga morgen naar het deftige huis toe. Ge zult bij de deur eene brunette ontmoeten; en deze zal haar best doen om u de betrekking van stalknecht te bezorgen, met al het loon en de fooien, daaraan verbonden. En misschien zult ge, als ge uwe zakken vol geld hebt, uwe tante Chance niet vergeten, die zich met den bijstand der Voorzienigheid met dertig pond in 't jaar weet te behelpen.’

Ik beloofde, dat ik, zoodra mijne ledige zakken gevuld waren, aan tante Chance zou denken, die, in 't voorbijgaan gezegd, verschrikkelijk op geld gesteld was. Hierop sloeg ik een blik op moeder. Zij had er hare toestemming toe gegeven, dat hare zuster de zaak tusschen ons zou beslissen, - en hare zuster had deze ten mijnen gunste beslist. Zij maakte nu geene tegenwerpingen meer. Zwijgend stond zij op, gaf mij een kus en slaakte een diepen zucht - en toen verliet zij de kamer. Tante Chance schudde het hoofd. ‘Ik zou haast denken, Francis! dat uwe moeder een heidensch begrip heeft van de kracht, die er in de kaarten gelegen is.’

Den volgenden morgen, bij het aanbreken van den dag, ging ik op reis. Ik keek nog eens naar ons huis, toen ik het tuinhek opendeed. Voor het eene raam stond moeder met haar zakdoek voor de oogen, voor het andere tante Chance, die schoppenvrouw aan mij voorhield, ten einde mij bij mijn vertrek te bemoedigen. Ik wuifde beiden met mijne hand toe, om haar nog een laatst vaarwel toe te roepen, en stapte lustig den weg op. Het was toen de laatste Februari. Weest zoo goed, hierbij in 't oog te houden, dat de eerste Maart de dag en 's nachts twee uur het uur was, waarop ik geboren ben.

V.

Nu weet ge, hoe ik er toe kwam mijn huis te verlaten. Thans moet ik u meedeelen, wat er op reis gebeurde.

Ik bereikte het deftige huis, den afstand in aanmerking genomen, in een vrij korten tijd. Reeds terstond bleek het nu, dat de voorspelling van de kaarten in dit opzicht niet uitgekomen was. Degene, die mij bij het hek ontmoette, was geene brunette, - ja, in 't geheel geene vrouw, - maar een jongen. Deze wees mij den weg naar de vertrekken der bedienden; en nu bleek het dat de kaarten het alweer mis hadden gehad. Ik ontmoette niet eene vrouw, maar drie, - en geen van drieën was eene brunette. Ik heb al gezegd, dat ik niet bijgeloovig ben, en dat is de waarheid. Maar ik moet erkennen, dat mijn hart een weinig klopte, toen ik eene buiging tegen den rentmeester maakte en deze de reden van mijne komst meedeelde. Zijn antwoord voltooide de nederlaag der waarzeggerij van tante Chance. Mijn ongeluk vervolgde mij nog. Juist dienzelfden morgen had er iemand aanzoek om de betrekking van stalknecht gedaan en deze gekregen.

Ik verkropte mijne teleurstelling zoo goed mogelijk, bedankte den rentmeester voor zijne inlichtingen en begaf mij naar de herberg van het dorp om de rust en het voedsel te verkrijgen, waaraan ik zulk eene groote behoefte had.

Voordat ik de terugreis aanvaardde, vroeg ik in de herberg naar een en ander en kwam daardoor te weten, dat ik bij mijne terugreis een heel eind kon uithalen, door een anderen weg langs te gaan. Voorzien van volledige inlichtingen omtrent de verschillende zijpaden, die ik moest inslaan, begaf ik mij op weg en wandelde tot aan den avond voort, terwijl ik slechts eene enkele maal ophield om een boterham met kaas te gebruiken. Tegen het vallen van den avond begon het geducht te regenen en te waaien; en ik bevond mij tot overmaat van smart in een gedeelte van het land, waar ik geheel onbekend was, ofschoon ik giste, dat ik nog zoowat vier uren van ons dorp verwijderd moest zijn. Het eerste huis, waar ik navragen kon doen, was eene eenzame herberg aan den weg, die vlak aan den rand van een dicht bosch stond. Hoe eenzaam het er op deze plaats ook mocht uitzien, deze was toch welkom voor een verdwaald man, die daarbij hongerig, dorstig, vermoeid en doornat was De herbergier was beleefd en had een fatsoenlijk voorkomen, en de som, die hij voor nachtverblijf vroeg, was zeer matig. Het speet mij, dat ik moeder moest teleurstellen. Maar er was geen rijtuig te krijgen, en ik kon dien avond niet verder te voet gaan. Mijne vermoeidheid noodzaakte mij wel, den nacht in de herberg door te brengen.

Ik mag van mijzelf zeggen, dat ik een matig mensch ben. Mijn avondmaal bestond eenvoudig uit eenige sneedjes spek, een stuk brood en eene halve flesch bier. Ik begaf mij niet onmiddellijk na dit sobere maal te bed, maar bleef nog wat bij den herbergier opzitten en sprak over mijne treurige vooruitzichten en over het ongeluk, dat mij al lang vervolgd had, waarop ik van deze onderwerpen afdwaalde en het gesprek op paardevleesch en wedrennen kwam. Niets werd er óf door den herbergier, óf door mij, óf door de weinige arbeiders, die zich in de gelagkamer bevonden, gezegd, dat in 't minst mijn geest kon opwekken, of aanleiding geven dat mijne verbeelding aan mijn gezond verstand parten speelde.

Even over elven werd het huis gesloten. Ik deed met den herbergier de ronde en hield de kaars in de hand, terwijl de grendels en de bouten op de deuren en ramen gedaan werden. Ik keek met verwondering naar de dikke bouten en de zware grendels.

‘Zooals ge ziet, wonen we hier nog al eenzaam!’ zei de herbergier. ‘er is nog nooit eene poging gedaan om in te breken, maar het is altijd goed, voorzorgen te nemen. Als er hier niemand logeert, dan ben ik de eenige man in huis. Mijne vrouw en mijne dochter zijn wat bang uitgevallen, en de meid is ook niet van de dappersten. Nog een glas bier, voordat ge naar bed gaat?.... Neen? Hoe of het mogelijk is, dat zulk een matig man als gij buiten betrekking kan raken, gaat mijn verstand te boven..... Hier is de kamer, waarin ge moet slapen. Gij zijt van nacht de eenige logé, en ik denk, dat ge wel zult zeggen, dat mijne vrouw haar best gedaan heeft om te maken, dat alles in orde is. Wilt ge stellig nog niet een glas bier hebben?.... Welnu dan, goeden nacht!’

Het was op de klok in den gang half twaalf, toen wij naar boven naar de slaapkamer gingen. Het raam zag op het bosch uit en bevond zich in het achtergedeelte van het huis.

Ik deed mijne deur op slot, zette mijne kaars op de latafel neer en maakte mij gereed om te bed te gaan. Het woei nog geducht, en het geloei van den wind door het bosch te midden van de nachtelijke stilte had iets akeligs. Ik besloot, de kaars te laten branden, totdat ik slaperig begon te worden. Ik was door mijne teleurstelling van dien morgen naar den geest neergedrukt en door mijne verre wandeling naar het lichaam uitgeput. Ik kon het denkbeeld niet verdragen, in de duisternis wakker te liggen en naar het akelig gehuil van den wind in het bosch te luisteren.

(Wordt voortgezet.)