De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

Martijn.
Eene Amerikaansche vertelling van Fr. Gerstacker.
(Vervolg en slot.)

III.
De gevolgen van eene grap.

Indien de anders zoo moedwillige en spotachtige Willis den eenvoudigen Martijn dien avond had willen bespotten en in verlegenheid brengen, dan scheen het spel geheel omgekeerd te zijn; toen Martijn hem reeds geruimen tijd verlaten had, stond hij nog altijd in diep nadenken verzonken en peinsde over de mogelijkheid van hetgeen hij zoo even gehoord had. Voordat hij weer tot zich zelven kwam, moesten de beide dames hem meer dan eens roepen; eindelijk wierp hij zich ook in den zadel en

[p. 387]

rende als een gek met haar vooruit. De snelle rid bracht hem weêr tot zich zelf - bovendien hadden zij spoedig het woud bereikt, waar zij door de duisternis langzamer moesten rijden. Nog een eind weegs werden zij vergezeld door eene nabij hen wonende familie - eindelijk ging deze op zij af, en Willis stuurde zijn paard nu naast dat zijner schoonzuster en hoopte van haar de oorzaak harer vreemde houding te vernemen. Maar zoo uitgelaten vroolijk als Miss Fanny den geheelen avond geweest was, zoo stil en teruggetrokken was zij nu. Zij zeide dat zij hoofdpijn had; Willis moest haar nu met rust laten - morgen vroeg moest zij hem over allerlei zaken spreken - maar nu was zij er niet toe gestemd.

Hij moest zich daarmede vergenoegen, en toen zij alleen samen waren, vertelde hij aan zijne vrouw hetgeen Martijn hem gezegd had, en vraagde haar wat zij van het vroegere leven harer zuster wist, die er zelve nooit met een woord over uitgesproken had. Maar wat hij hoorde stelde hem niet gerust: eigenlijk waren het dingen die het zeggen van Martijn, zooal niet waarschijnlijk, dan toch mogelijk deden voorkomen. Fanny was werkelijk vier jaren geleden in Illinois gehuwd. Haar man heette evenwel niet Martijn, maar Jan Hendriks, en was voor zaken over het rotsgebergte naar Oregon gegaan, en, zooals zij later eens vernomen had, was hij daar door eene horde wilde Indianen vermoord. Bepaalde, zekere berichten kwamen uit die afgelegen streek zelden of nooit; het kon waar zijn, maar men moest het altijd nog afwachten. Of de man haar, of dat zij den man verlaten had, wilde zij nooit bepaald zeggen, en de herinnering aan dien tijd scheen voor haar zeer onaangenaam te zijn, want wanneer het gesprek er toevallig op gekomen was, bracht zij het dadelijk op iets anders over.

Willis deed den geheelen nacht geen oog toe, want zoo de ongelukkige man, dien hij altijd bespotte en bespottelijk maakte, de waarheid gesproken had, dan moest hij niet alleen zijne lieve woning verlaten, maar zelfs oogenblikkelijk naar een anderen staat vertrekken, of liever vluchten, om den spot en de scherpe aanmerkingen te ontgaan, die hij in gedachten reeds over zich hoorde uitspreken. Wat zouden de boeren zich over hem vroolijk hebben gemaakt - en vooral de oude, bovenal zoo spotachtige Warners, dien hij gisteren nog deelgenoot van zijn geheim had gemaakt - het was om wanhopend te worden, wanneer hij er maar aan dacht.

Zoo bracht hij den nacht door, gekweld door bange zorgen, en stond hij reeds bij het dagen van den morgen op, nam zijne buks en ging het woud in - maar hij schoot niets. Tweemaal stond een hert hem juist in den weg - maar hij zag het niet voordat deze in 't dikke kreupelhout verdwenen was; eene oude kalkoen drentelde niet ver van hem af en scheen zelfs op een schot te wachten, maar hij bemerkte haar niet voordat de vogel met een zwaren vleugelslag boven hem wegstreek. Maar die tocht in de frissche morgenlucht deed hem goed en koelde zijn gloeiend hoofd af; althans hij keerde kalmer naar huis terug en besloot nu de zaak bedaard met zijne schoonzuster te bepraten, hoe zij ook mocht uitvallen. Nadat hij al het voor en tegen had gewikt en gewogen, twijfelde hij geen oogenblik meer of die man - Martijn of Jan Hendriks, hoe hij ook mocht heeten - had de waarheid gesproken. Die werkelijke, geene schijnbare onmacht, die anders nooit zenuwachtige vrouw, in verband met hetgeen hij nu van haar vroeger leven wist, deden hem geen oogenblik meer twijfelen aan de waarheid van hetgeen hij gehoord had. Maar hij kon het tegenover de buren ook nog anders behandelen. Hij kon immers alles vooruit geweten en beiden met opzet weêr bij elkander gebracht hebben. Had hij niet het eerste gezegd dat Martijn van zijne vrouw in Illinois weggeloopen was? Goed dan; beiden vereenigden zich hier weder en trokken dan verderop - hier konden zij natuurlijk niet blijven, en wanneer zij eenmaal uit het gezicht waren, zou de zaak weldra geheel vergeten zijn.

Maar indien hij gehoopt had een ernstig woord met zijne schoonzuster te kunnen spreken, dan had hij zich deerlijk bedrogen, want toen hij het huis binnenkwam, zaten de beide vrouwen aan het ontbijt en werd hij met luid gelach ontvangen, terwijl Mrs. Fanny hem toeriep:

‘George, ge zijt onbetaalbaar! Betsy vertelde mij daareven dat gij werkelijk gelooft dat ik de vrouw van dien kaalkop ben. Om Godswil, waar denkt ge toch aan?’

Verrast door deze aanspraak, sloeg Willis, eerst een blik op zijne schoonzuster, daarna op zijne vrouw, en wist waarlijk niet wat hij er op antwoorden moest. Voor het oogenblik antwoordde hij ook niets, draaide zich om, legde zijne buks op eene daarvoor bestemde plank boven de deur, hing de kogeltasch links daarvan aan een spijker, wierp zijn hoed tamelijk onachtzaam in een hoek, zette een stoel bij de tafel, waarop hij schrijlings ging zitten, met zijne armen op de leuning steunend, en zeide toen zoo bedaard mogelijk:

‘Zoo? - en mag ik dan vragen, waarom gij gisteren in onmacht zijt gevallen, mejufvrouw Fanny?’

‘Waarom ik in onmacht ben gevallen?’ riep de jonge vrouw uit en zag hare zuster verwonderd aan - ‘nu vraag ik u, Betsy, hebben wij dat gisteren morgen niet hier op deze zelfde plaats nauwkeurig besproken? - George, hebt gij zelf 't mij niet zoolang lastig gemaakt totdat ik mijne toestemming daarvoor gaf?’

‘En gij hebt uwe rol zoo natuurlijk gespeeld, dat gij er doodsbleek van werdt.’

‘Nu verwijt ge me weêr dat ik te natuurlijk heb gespeeld.’ lachte de jonge vrouw, maar zoo vroolijk, zoo onbevangen, dat George niet meer wist, wat hij er van denken moest.

‘En waarover moest ge mij dan van morgen spreken?’ vroeg hij eindelijk.

‘Ik?’ zeide Mrs. Fanny nadenkend - ‘o ja, maar dat heeft den tijd. Mrs. Warner heeft mij gisteren gevraagd of ik eene koe van haar wilde koopen, een prachtig dier, en daar ik hier gaarne een kleinen veestapel zou willen aanleggen. -’

‘Eene koe!’ - riep George verwonderd.

‘Ja, die lichtbruine, groote koe met eene witte plek op het voorhoofd, die altijd naar ons toe komt en elk oogenblik teruggebracht moet worden.’

‘En hebt gij dien Martijn nooit gekend?’

‘Dien kaalkop?’ lachte de weduwe - ‘waar zou ik hem ooit ontmoet hebben; wanneer men dat gezicht eens in zijn leven gezien heeft, vergeet men het zoo spoedig niet weêr.’

‘Hm,’ zeide Willis na eenigen tijd, waarin hij nadenkend met zijne voeten op den grond had getrommeld - ‘dat is waar’ - hij stond op, nam zijn hoed en verliet het huis, zonder een woord meer te spreken. Buiten zadelde hij zijn paard en draafde vervolgens, zonder zelfs te ontbijten, naar de kolonie, want nu wilde hij, hoe 't ook ging, Martijn zelf eens spreken, om te hooren wat deze hem zou zeggen. Maar hij vond er geen spoor meer van Martijn; daar, waar hij de laatste veertien dagen had gewerkt, was hij dien nacht verdwenen en had - een bewijs, dat hij niet voornemens was om terug te keeren - al zijne kleederen medegenomen. Waarheen hij gegaan was, kon Willis natuurlijk niet te weten komen, want de zonderlinge man maakte bij zulke gelegenheden niemand deelgenoot van zijn geheim. Hij was verdwenen, en zoolang hij hier of daar niet weêr te voorschijn kwam, hoorde men niets naders van hem.

Willis scheen er overigens niet boos over te zijn, en hoewel hij inderdaad dit gewone verdwijnen van den vreemden snaak verwacht had, kon hij zich nu maar niet gerust stellen; integendeel, hij zette zijne nasporingen den geheelen dag voort, hoewel zij met geen beter gevolg bekroond werden. Hij vond niemand, die Martijn ook maar even had weêrgezien, en hij keerde naar huis terug met de geruststelling dat hij van deze zijde niet weêr lastig gevallen of gestoord zou worden.

Hoe zijne vrouw en zijne schoonzuster ook vorschten, waar hij den geheelen dag was geweest, hij maakte met geen enkel woord gewag van zijn onderzoek. De zaak was afgedaan, en geene letter werd er meer over gesproken.

Zoo verliep ruim een half jaar. Van Martijn had men in den geheelen omtrek geene schaduw meer bespeurd, men had evenmin iets van hem gehoord; alleen toen eene oude kennis uit de moerassen eens naar hier overkwam, vertelde deze als eene merkwaardigheid dat Martijn bij hem geweest was en zijne oude schulden ingevorderd had. Geld ontving hij natuurlijk niet, dat had niemand en dat had hij ook niet noodig; maar koeien, paarden, varkens, huisraad, ligging, kookgereedschap en zoo voorts sleepte hij van alle plaatsen en hoeken mede. Niemand kon evenwel zeggen waarheen hij er mede ging, want bij ieder, die hem er naar vroeg, noemde hij eene andere plaats - de juiste voorzeker niet. Volgens het zeggen van den man, moest hij eene menigte voorwerpen ontvangen hebben, want er was bijna geene woning, waarin hij niet gewerkt en iets verdiend had, en nu bleek het dat zijn wegloopen eene eigenaardige manier van sparen was geweest.

Willis hoorde er ook van, en deze geheimzinnige handelwijze beviel hem in 't geheel niet. Op zekeren dag zadelde hij zijn paard, bond een wollen deken achter op, nam buks en kogeltasch meê, reed het bosch in, bleef volle veertien dagen uit, en keerde daarna op een afgematten, doodmoeden klepper naar huis terug, maar zeide niemand waar hij geweest was, en 't zal ook wel met geen goeden uitslag bekroond zijn geweest, want hij was in de eerste dagen na zijne tehuiskomst heel ontevreden en verdrietig.

Hij had werkelijk naar Martijn gezocht, ten eerste om zijne tegenwoordige verblijfplaats te ontdekken, en verder om te onderzoeken wat hij daar deed, - maar alles te vergeefs. Enkelen zeiden dat zij hem gezien hadden, maar slechts in het voorbijgaan; hij kwam ook in een huis waar Martijn overnacht had, maar daar had hij verteld dat hij naar Texas wilde gaan, om er met de Indianen handel te drijven, wijl hij van hen niets te vreezen had. - Scalpeeren konden zij hem toch niet: zij stuitten op zijn kaal hoofd, en daarom lieten zij hem met rust.

Was hij werkelijk naar Texas gegaan? Willis geloofde het niet, want hij wist dat Martijn aan den Arkansas hield, en begreep ook niet hoe hij zooveel verschillende voorwerpen naar zulk een afgelegen land had kunnen vervoeren. Neen, hij moest ergens in de nabijheid schuilen, wat hij daar deed - wat zijn plan was: wie kon het zeggen? De tijd alleen zou dat leeren.

De eene week na de andere en de eene maand na de andere verliep, zonder dat hij eenig levensteeken van den man bemerkte, ja, in de kolonie aan de Red-Riva was hij reeds vergeten, toen hij op een goeden morgen op een flink paard,

[p. 388]

veel netter gekleed dan vroeger, maar hoogst bedaard, alsof hij geen oogenblik weg was geweest, kwam aanrijden: en in spijt van alle uitnoodigingen der bewoners van verschillende kleinere blokhuizen, waar hij voorbijkwam, hield hij niet eer stil voordat hij de woning van Willis had bereikt. Hier hield hij op, steeg af, gespte zijn zadel los, en daar hij den weg uitmuntend wist, bracht hij het paard in de daartoe bestemde omheining, zonder er eerst verlof voor te vragen.

‘Wat duivel!’ riep Willis, die toevallig te huis was, en toen hij hem hoorde naderen, van zijn stoel bij den haard was opgesprongen. Bijna onwillekeurig sloeg hij een blik op zijne schoonzuster en het ontging hem niet, dat zij het onwelkome bezoek niet onverschillig opnam, want in het eerste oogenblik verbleekte zij - maar het was slechts een oogenblik, want lang voordat Martijn het huis binnentrad, was zij weer geheel hersteld, en speelde er alleen een klein uitdagend lachje om hare lippen. Zij liet haar werk aan het spinrad geen oogenblik rusten, en toen Martijn dadelijk daarop in de open deur verscheen en als naar gewoonte ‘goeden dag’ wenschte, was zij eigenlijk de eenige die hem ferm en beslist antwoordde en vriendelijk zeide:

‘Welzoo, mijnheer Martijn! Waar zijt gij zoo lang geweest? We dachten al, dat ge naar de Indianen waart gegaan?’

‘Pardon, Madame,’ zeide Martijn, terwijl hij Willis stevig de hand schudde, en toen naar de beide vrouwen ging om haar evenzoo te begroeten, ‘ik heb met dat bruine volkje niets te maken; ik vind het hier veel beter. Hoe gaat het, Willis, oude jongen? De dames nog wel?’

‘Dank u, Martijn, zoo redelijk,’ antwoordde Willis, die zich niet in staat gevoelde om den spotachtigen toon aan te slaan, waarop hij anders altijd met Martijn sprak; maar hij zag tevens dat deze nog iets achter hield, en dat verontrustte hem. - Waarom kwam hij er niet dadelijk meê voor den dag? ‘Maar waar ter wereld zijt ge al dien tijd geweest? Ge waart in het bosch spoorloos verdwenen.’

‘Spoorloos?’ lachte Martijn, ‘hebt ge mij dan gezocht?’

‘Ik? neen,’ antwoordde Willis half verlegen, ‘waarom zou ik u gezocht hebben?’

‘Nu, men kan 't niet weten,’ meende Martijn, ‘maar gij kondet toch wel vermoeden dat ik uit mij zelf wel weêr terug zou komen - ik had ongeloofelijk veel te doen, en ik heb den geheelen tijd als een paard gewerkt.’

‘Welzoo, bij wien?’ vroeg Willis.

‘Bij wien? bij mij zelf,’ lachte het mannetje, ‘het wordt ook hoog tijd dat ik eens voor mij zelven begin; ik had het eigenlijk reeds lang moeten doen, maar 't is nog niet te laat.’

‘Werkelijk?’ zeide Willis, vast besloten om nu over de zaak te beginnen, want deze onzekerheid was pijnlijk voor hem - ‘dan zult ge wel aan trouwen gaan denken, Martijn: misschien kunnen we u al geluk wenschen.’

‘Dat is al lang in orde, - ik kom om mijne vrouw af te halen - maar Mrs. Fanny schijnt geen bijzonderen haast te maken.’

‘Wie - ik?’ zeide Mrs. Fanny geheel bedaard, terwijl zij even opzag: ‘en wat heb ik daarmede uitstaande?’

‘Wat gij daarmede hebt uit te staan, Fanny?’ herhaalde Martijn verwonderd - ‘dat is nog zoo kwaad niet. Zijt gij niet de hoofdpersoon, en zijn we nog niet lang genoeg van elkander gescheiden geweest? Maar nu behoeft dat niet langer meer, want mijn huis is gebouwd en alles is uitnemend in orde; we kunnen het dadelijk bewonen. Kom, Fanny, pak uw goed bijeen, en laten wij spoedig heengaan, want ik wilde gaarne te huis zijn.’

‘Wij?’ riep Mrs. Fanny en hield verwonderd den draad in hare hand, terwijl zij het wiel liet rusten. - ‘Is het niet pluis in uw hoofd?’

‘'t Is vreemd,’ lachte Willis, die weder ademhaalde nu deze zaak eindelijk tot eene beslissing kwam, ‘wanneer 't met de menschen mis wordt, dan begint het 't allereerst in hun hoofd. Martijn, jongen, waar denkt ge toch aan? Ge hebt op den vroegen morgen misschien al wat geproefd en kunt de whiskey niet goed verdragen?’

Martijn antwoordde geen van beiden dadelijk, maar zette bedaard een stoel bij den haard en hief zijn linkervoet op zijne rechter knie om zijn spoor wat vaster te zetten; eindelijk begon hij:

‘Ik heb van morgen ook nog niet ontbeten. Mrs. Willis, wanneer ge misschien een stukje maisbrood en een glas melk bij de hand hebt, dan zal het mij zeer welkom zijn - ik ben nergens afgestapt. Maar maak geen omslag, Madame. Zoo ge wat anders hebt, ik ben met alles tevreden.’

De gastvrijheid dezer streken gedoogt niet dat zulk een verzoek herhaald wordt, en zoo Martijn hen niet zoo geheel onverwacht verrast had, dan had hij het niet eens behoeven te doen, want dan zou de vrouw des huizes dadelijk bij zijne komst de tafel gedekt hebben. - Nu deed zij het zoo vlug als zij kon, en Martijn zag haar eene poos zwijgend na, terwijl Mrs. Fanny reeds lang en met buitengewonen ijver haar werk weêr voortzette.

‘Willis, waaruit maaktet ge op, dat het niet pluis met mij was?’ vroeg hij. ‘Misschien omdat ik mijne vrouw kom terughalen? - 't is een schoon compliment voor Fanny; niet waar, schat?’

‘Maar Martijn,’ zei Mrs. Willis, die ondertusschen de spijzen opbracht en juist een glas melk vulde, - ‘praat toch niet zoo vreemd; men zou bang voor u worden. - Zoo, mijnheer, zet nu uw stoel aan tafel.’

‘Ik dank u, Madame,’ zeide Martijn, terwijl hij aan het verzoek voldeed en ook duchtig begon, ‘maar waarom zoudt gij bang voor mij zijn? Vraag Fanny, of ik haar daartoe ooit reden heb gegeven.’

‘Mijnheer,’ riep de jonge weduwe en zij liet haar wiel rusten om hare woorden duidelijker te doen klinken, ‘ik moet u doen opmerken dat ik voor u jufvrouw Fanny heet - ik duld niet dat gij mij zoo vertrouwelijk aanspreekt. Ge hebt me toch verstaan?’

Martijn schudde lachend het hoofd, maar at eene poos bedaard door, en merkte slechts even op: ‘'t Is eene vreemde geschiedenis; wat hebben sommige menschen toch een kort geheugen. En ik zou gek zijn - wanneer mijn hoofd niet zoo goed was, dan was hier wel gelegenheid om het spoedig te worden.’

‘Ge lijdt aan idées fixes, niet waar Martijn?’ vroeg Willis nu, die weer geheel bedaard was en zijne gewone luim had teruggekregen. - ‘maar laat u het hoofd niet op hol brengen, en eet rustig voort.’

‘Ik dank u,’ knikte Martijn terwijl hij zijn beker van zich afschoof, ‘ik ben juist gereed, en nu ook gestemd om over zaken te spreken - wanneer ge namelijk naar mij wilt hooren.’

‘Hooren? Met genoegen, oude jongen,’ zeide Willis, ‘geen mensch uit den geheelen omtrek vertelt zoo goed als gij - of liegt zoo uitnemend.’

‘Denkt ge dat, Willis? Goed zoo, dan zal ik nu eens niet liegen, maar u eene ware geschiedenis vertellen.’

‘Allereerst,’ begon hij, terwijl hij zijn linkervoet weêr opnam om de wat al te vast aangehaalde spoorriemen eenigszins te ontspannen, ‘moet ik u vertellen dat ik eigenlijk niet Martijn, maar Jan heet, met den bijnaam Hendriks - kortheidshalve liet ik mij hier maar Martijn noemen en ik houd veel van dien naam.’

‘Jan Hendriks?’

‘In Illinois,’ vervolgde hij, ‘huwde ik met een jong meisje, Mejufvr. Fanny Edgelong. - Gij hebt dien naam zeker meer gehoord, - met uitzondering van de dames in wier gezelschap ik mij nu bevind, is het de beminnelijkste vrouw, die ik ooit gezien heb.’

‘Gij liegt,’ kreet Mrs. Fanny, die, bleek van inwendige ontroering, bij haar spinnewiel had gestaan, en zich nu niet langer bedwingen kon.

‘Geneer u niet, Madame,’ zeide Martijn kalm, ‘ge waart altijd wat heftig van natuur, maar hadt een goed hart - eigenlijk al te goed.’

‘Martijn,’ zeide Willis en schudde ernstig met het hoofd - ‘ik vrees dat het niet pluis met u is. Let op hetgeen ge doet en neem vooral geen naam aan die u niet toekomt. Daar op staat gevangenisstraf.’

‘Bekommer u niet over mij, Willis,’ zeide Martijn. ‘Ik ben oud genoeg om voor mij zelf te zorgen. Maar, om op mijn verhaal terug te komen, wat later tusschen de beide echtgenooten voorviel gaat niemand aan dan hen zelven; genoeg, op zekeren dag - ik zal in het midden laten of zij er reden toe had of niet, was Mrs. Hendriks verdwenen en was de heer Hendriks alleen te huis.’

Martijn zweeg eene poos en zag stil voor zich - zelfs Willis durfde hem niet storen; eindelijk vervolgde hij zachtjes:

‘Hoe ik sedert geleefd heb, weet gij hier het best, Willis - ik kon mijne vrouw niet terugvinden, want ik wist niet waarheen hare bloedverwanten getrokken waren, en zwierf van toen af alleen door de wereld. Het toeval wilde, dat ik haar laatst hier weêr zag, waar ik haar het minst vermoedde, en de gedachte dat ik nu arm en zonder onderkomen of eigen woning was en haar nu geen te huis kon aanbieden, maakte mij ongelukkig. Ik hield me evenwel niet op met lange verwijten of gerekte overleggingen, maar ging druk aan het werk om het verzuimde zoo spoedig mogelijk weer in te halen. Dat is nu gelukt: ik heb weêr eene lieve woning en goede meubels, een veestapel en vijf bunders goed land, dus alles wat een planter noodig heeft om zich hier zelfstandig te vestigen. Overigens heb ik het ook goed - mijn rookhuis is gevuld. Kippen en eenden trippelen in massa over mijne plaats. De streek, waarin mijne woning ligt, is gezond en lief en - wat vroeger gebeurd is, heb ik vergeten. Dat is de ware geschiedenis en zeg mij nu, Fanny, waar uw zadel ligt, dan rijden wij dadelijk voort.’

Mrs. Fanny had een scherp antwoord op hare lippen, toen Willis van zijn stoel sprong en riep:

‘Madame, laat mij u eerst eene vraag doen, en laat mij dan mijnheer antwoorden.’

‘Wat gaat u deze geschiedenis aan, Willis?’ vroeg Martijn kalm.

‘Dat zult ge dadelijk hooren, jongen,’ antwoordde hij. ‘Dus Mrs. Fanny, gij

[p. 389]

hebt gehoord wat die heer heeft verteld. Is dat waarheid of logen?’

‘Gelogen, schandelijk gelogen,’ riep de jonge vrouw verschrikkelijk opgewonden - ‘hij moet gek zijn.’

‘Kent gij mijnheer in 't geheel niet? Hebt gij hem nooit gezien?’

‘Nooit in mijn leven! en ik hoop ook niet dat ik hem ooit weêr ontmoeten zal.’

‘Goed,’ zeide Willis bedaard, ‘hebt gij dit gehoord, Martijn?’

‘Het was duidelijk genoeg,’ antwoordde deze, ‘maar in deze zaak zijn twee personen betrokken - zij en ik, en ik geloof dat de man de eerste stem heeft.’

‘Wat gij gelooft is mij geheel onverschillig,’ riep Willis, niet gestemd om dat gesprek nog langer voort te zetten. ‘Gij hebt gehoord wat Mrs. Fanny gezegd heeft, gij hebt gegeten en uw paard heeft gerust; maak nu dat ge weg komt, en wanneer ik u ooit weer op een schot afstands van deze woning vind dan zal ik u een kogel door het hoofd jagen. Hebt ge mij verstaan?’

‘Gij wilt u dus tusschen twee echtgenooten plaatsen?’ vroeg Martijn, terwijl zijn blik vol haat en boosheid op den jongen man rustte.

‘Tusschen twee - ik had bijkans wat gezegd!’ riep Willis - ‘maar zoo ik u ooit weêr onder mijn bereik heb, dan schiet ik u dood als een dollen hond.’

‘En Fanny?’ vroeg Martijn bedaard.

‘Weg, ik ken u niet!’ riep de vrouw met afschuw uit, ‘ge zijt een bedrieger!’

Martijn stond op en nam zijn hoed; bij de deur weifelde hij nog een oogenblik, alsof hij nog niet wist wat hij doen zou, maar het duurde niet lang. Zonder verderen groet ging hij het huis uit, naar zijn paard toe, legde den zadel weêr op en draafde het bosch in.

In den omtrek was dat gesprek algemeen bekend geworden. Een jong meisje, dat Mrs. Willis tot hulp in huis had, had ongemerkt het vreemde gesprek afgeluisterd, en kon natuurlijk met zwijgen. De planters dachten er het hunne van, want dat Mrs. Fanny op dien avond werkelijk in onmacht was gevallen, dit was voor allen eene uitgemaakte zaak. Maar de geschiedenis ging ook niemand verder aan, en zou door den tijd geheel vergeten zijn, zoo zij door een verschrikkelijk voorval niet op nieuw in het geheugen der planters was teruggeroepen.

Na den zoo even beschreven morgen waren omstreeks zes weken verloopen, en Martijn was al dien tijd niet in den omtrek gezien, toen Willis op zekeren morgen, bij het opkomen der zon, de deur van zijne woning uitkwam. Hij was geheel gekleed en droeg zijne buks over zijn schouder om op de jacht te gaan, toen hij plotseling eene stem hoorde, die zijn bloed een oogenblik deed stilstaan.

‘Hallo, Willis!’ en deze stem herkende hij maar al te goed, ‘weet ge nog wat ge me beloofd hebt?’ - Het was Martijn, die op de opene plaats voor de woning zijne buks op hem aanlegde.

‘Beest,’ schreeuwde Willis en greep naar zijn eigen wapen - maar hem werd de tijd niet gelaten om het te gebruiken. Eene vuurstraal schoot uit het wapen van den vijand, gevolgd door een knal en midden in het hoofd getroffen zonk de jonge backwoodsman op den drempel van zijne eigene woning in elkander.

Met een woesten kreet snelde zijne vrouw het huis uit en wierp zich op het lijk, en daarachter stond, meer dood dan levend, Fanny en staarde naar den verschrikkelijken man, die bedaard was blijven staan; en alsof hij een stuk wild had geschoten zijne buks schoonmaakte en op nieuw laadde.

‘Moordenaar!’ kreet zij, ‘ellendige moordenaar!’

‘Dat is uw werk, Fanny,’ zeide Martijn bedaard. ‘Gij hebt mij tot het uiterste gedreven en eigenlijk was deze tweede kogel voor u bestemd - maar er is al bloed genoeg gevloeid. Leef en denk aan dit oogenblik!’ en zonder eenig antwoord af te wachten keerde hij zich om en was weldra in het bosch verdwenen.

De buren werden opgeroepen, en eenige uren later draafden wel tien of twaalf goede ruiters met de buksen over hunne schouders het bosch in om den moordenaar op te sporen en den moord te wreken. - Te vergeefs! zij vonden hem niet meer.

Niemand heeft ooit gehoord wat er van Martijn geworden is, en evenmin of hij toen waarheid had gesproken, of dat het werkelijk een dwaas idée fixe was, d[a]t door vroegere plagerijen hem in het hoofd speelde.

In geen geval is hij de vrouwen ooit weer lastig gevallen, en omstreeks zes weken na het voorval trokken deze uit het woeste woud naar Virginië terug.