De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

Wonderbare Geschiedenissen.
De vrouw uit den droom
Naar het Engelsch van Wilkie Collins.

Hij zwijgt plotseling en wordt onrustig. We zien, hoe hij zich op het stroo heen en weer wentelt. Hij heft zijne beide handen op en hijgt naar adem. Zijne oogen gaan eensklaps open. Voor een oogenblik staren zij met een onbestemden blik in het rond; daarop sluiten zij zich weer in een dieperen slaap. Is hij nog aan het droomen? Ja, - maar de droom schijnt eene andere wending genomen te hebben. Nu hij weder spreekt, is de toon veranderd; de woorden zijn weinig in getal en worden telkens herhaald. ‘Zeg, dat ge mij liefhebt! Ik bemin u zoo teeder! Zeg, dat ge mij liefhebt! Zeg, dat ge mij liefhebt!’ Hij valt al dieper en dieper in slaap, terwijl hij deze woorden met eene steeds zwakkere stem herhaalt. Zij besterven hem op de lippen. Hij spreekt niet meer.

Intusschen heeft Mevr. Fairbank zich over hare vrees heengezet. Zij wordt nu door nieuwsgierigheid verteerd. Het ellendige wezen op het stroo heeft hare verbeelding geprikkeld. Hare teugellooze begeerte naar iets romanesks hongert en dorst naar meer. Zij schudt mij ongeduldig bij den arm. ‘Hoort ge wel? Er is eene vrouw bij in 't spel, Percy! Er is liefde en moord bij in 't spel, Percy! Waar zijn de menschen uit de herberg? Ga naar de stalplaats en roep ze nog eens!’

Mijne vrouw is van moederszijde uit het Zuiden van Frankrijk afkomstig. Het Zuiden van Frankrijk levert schoone vrouwen met een vurig karakter op. Ik zeg er niet meer van. Getrouwde mannen zullen mijne positie wel begrijpen. Misschien kan het geen kwaad om aan ongetrouwde mannen te vertellen, dat er oogenblikken voorkomen, waarin wij onze vrouwen niet alleen moeten liefhebben en achten, maar ook gehoorzamen.

Ik begeef mij naar de staldeur, om aan mijne vrouw te gehoorzamen en zie mij eensklaps tegenover een vreemdeling geplaatst, die naar ons staat te kijken. Deze vreemdeling is een klein, oud mannetje met een onbeduidend gezicht en een kaal hoofd. Hij draagt eene grijze broek, slobkousen en een deftigen ouden zwarten frak. Ik gevoel als door instinct, dat het de herbergier is.

‘Goeden morgen, mijnheer!’ zegt het oude mannetje. ‘Ik ben wat hardhoorig. Waart gij het, die daar geroepen hebt?’

Voordat ik antwoord kan geven, treedt mijne vrouw tusschenbeiden. Zij zegt met eene schelle stem, ter wille van de hardhoorigheid van den herbergier, dat zij graag eens zou willen weten, wie de ongelukkige man is, die daar op het stroo ligt te slapen. ‘Waar komt hij vandaan? Waarom spreekt hij zulke verschrikkelijke dingen in zijn slaap? Is hij getrouwd of ongetrouwd? Is hij ooit op eene moordenares verliefd geweest? Hoe zag die vrouw er uit? Heeft zij hem werkelijk willen vermoorden of niet? In één woord, vertel mij, wat er van de zaak is!’

De herbergier wacht bedaard, totdat Mevr. Fairbank uitgesproken heeft, en geeft nu het volgende ten antwoord:

‘Zijn naam is Francis Raven. 't Is een Methodist. Hij is op zijn laatsten verjaardag vijf en veertig jaren geworden. En hij is mijn stalknecht. Dat is alles, wat ik er van weet te zeggen.’

Het vurige zuidelijke karakter mijner vrouw sluipt naar haar voet en openbaart zich in een stampen daarmee op den grond.

De herbergier keen zich slaperig om en kijkt naar de paarden. ‘Een paar schoone paarden, die daar op de stalplaats staan. Wilt ge die bij mij op stal zetten?’ Ik geef een bevestigend antwoord door even te knikken. De herbergier, die zich bij mijne vrouw aangenaam wil maken, richt zich andermaal tot haar met de woorden: ‘Ik zal Francis Raven wakker maken. 't Is een Methodist. Hij is op zijn laatste verjaardag vijf en veertig jaren geworden. En hij is mijn stalknecht. Dat is alles, wat ik er van weet te zeggen.’

Nadat de herbergier deze tweede editie van zijn belangwekkend verhaal uitgegeven heeft, treedt hij den stal binnen. Wij volgen hem om te zien, hoe hij Francis Raven wakker zal maken en wat er dan zal gebeuren. De stalbezem staat in een hoek; de herbergier neemt dien in de hand, begeeft zich naar den slapenden stalknecht en port hem met den bezemstok, alsof het een wild dier in een hok was. Francis Raven komt met een kreet van schrik overeind, kijkt ons woest aan met een blik van argwaan in zijne oogen, komt een oogenblik daarna tot kalmte en verandert plotseling in een fatsoenlijken, gedienstigen knecht.

‘Ik vraag u wel excuus, mevrouw! ik vraag u wel excuus, mijnheer!’

De toon en de manier, waarop hij zich verontschuldigt, zijn beide van zulk een aard, als men van iemand uit zijn stand niet zou verwachten. Ik begin evenveel belangstelling in dien man te gevoelen als mijne vrouw. Wij volgen hem beiden naar de stalplaats om te zien, wat hij met de paarden zal doen. De wijze, waarop hij den zeeren poot van het kreupele dier oplicht, verraadt mij terstond, dat hij verstand van zijne zaken heeft. Vlug en zonder veel beweging te maken, brengt hij de paarden naar een ledigen stal; vlug en zonder veel beweging te maken, gaat hij een eemer met warm water halen en stopt den poot van het kreupele paard daarin. ‘Het warme water zal de zwelling tegengaan, mijnheer! Ik zal den poot daarin omzwachtelen.’ Alles, wat hij doet, doet hij met overleg; alles, wat hij zegt, is een woord op zijn pas. Er is nu niets raars, niets zonderlings aan hem. Is dat dezelfde man, dien wij in zijn slaap hebben hooren praten, - dezelfde man, die met dien kreet van schrik en met dien vreeselijken argwaan in zijn blik wakker werd? Ik neem het besluit, een paar vragen tot hem te richten.

III.

‘Er gaat hier zeker niet veel om,’ zeg ik tegen den stalknecht.

‘Heel weinig, mijnheer!’ luidt 't antwoord.

‘Is er iemand in dit huis gelogeerd?’

‘Niemand, mijnheer!’

‘Ik dacht, dat ge allemaal dood waart. Er scheen mij althans niemand te hooren.’

‘De herbergier is stokdoof, mijnheer! en de knecht is eene boodschap gaan doen.’

‘En gij ligt in den stal gerust te slapen. Doet ge dikwijls een dutje overdag?’

Het bleek gelaat van den stalknecht wordt met een lichten blos overtogen. Zijne oogen wenden zich voor het eerst van mij af en kijken een anderen kant uit. Mijne vrouw geeft mij heimelijk een kneepje in den arm. Zijn wij eindelijk op het punt om eene ontdekking te doen? IK herhaal mijne vraag. De man heeft, wil hij zich niet aan eene grove onbeleefdheid schuldig maken, geen andere keus dan mij een antwoord te geven. Dit antwoord wordt mij in de volgende woorden gegeven:

‘Ik was erg afgemat, mijnheer! Anders zoudt ge mij overdag niet slapende gevonden hebben.’

‘Afgemat? Dan hebt ge zeker hard gewerkt?’

‘Neen, mijnheer!’

‘Wat was het dan?’

Hij aarzelt weder en antwoordt eenigszins bedremmeld: ‘Ik ben den heelen nacht niet te bed geweest.’

‘Den heelen nacht niet te bed geweest? Was er dan iets in het stadje te doen?’

‘Niets hoegenaamd, mijnheer!’

‘Is er misschien iemand ziek?’

‘Volstrekt niet, mijnheer!’

Dit antwoord is het laatste. Wat ik ook doe, ik weet niets meer uit hem te krijgen. Hij wendt zich af en houdt zich bezig met het verbinden van den poot van het paard. Ik verlaat den stal om met den herbergier te spreken over een rijtuig, ten einde daarmee naar Farleigh Hall terug te keeren. Mijne vrouw blijft bij den stalknecht en begunstigt mij bij zijn heengaan meteen blik. In dien blik ligt blijkbaar het volgende opgesloten: ‘Ik denk wel, dat ik uit hem zal weten te krijgen, waarom hij den heelen nacht niet te bed geweest is. Laat dat maar aan mij over.’

Het rijtuig is spoedig besteld. De herbergier bezit slechts één paard en één wagentje. Het oude mannetje heeft wat van het paard en ook wat van het wagentje te vertellen. Zijn verhaal komt ia den vorm geheel met 't verhaal omtrent Francis Raven overeen, met deze uitzondering nochtans, dat het paard en het wagentje tot geene godsdienstige gezindheid behooren. ‘Het paard zal op zijn volgenden verjaardag negen jaar oud worden. Ik heb het wagentje vier en twintig jaren gehad. Mr. Max van Underbridge heeft het paard gefokt, en Mr. Pooly van Yeovil heeft het wagentje gemaakt. 't Is mijn paard en mijn wagentje. Dat is alles, wat ik er van weet te zeggen!’

Nadat de herbergier deze mededeelingen gedaan heeft, begint hij het paard op te tuigen. Om hem wat te helpen, trek ik 't wagentje op de stalplaats. Juist als onze toebereidselen afgeloopen zijn, komt mijne vrouw weer te voorschijn. Een paar oogen-

[p. 381]

blikken daarna wordt zij door den stalknecht gevolgd. Deze heeft den poot van het paard verbonden en is nu gereed om ons naar Farleigh Hall te rijden. Ik merk sporen van gejaagdheid op zijn gelaat en in zijne manieren, die mij verraden, dat mijne vrouw zich zijn vertrouwen heeft weten te verwerven. Ik richt tot haar in een hoekje van de stalplaats op een fluisterenden toon de vraag: ‘Welnu, zijt ge al te weten gekomen, waarom Francis Raven den heelen nacht niet te bed geweest is?’

Mevr. Fairbank heeft een oog voor dramatisch effect. In plaats van kortaf ja of neen ten antwoord te geven, houdt zij mijne aandacht gespannen door mijne vraag met eene wedervraag te beantwoorden.

‘De hoeveelste is het vandaag, manlief?’

‘'t Is vandaag de eerste Maart.’

‘De eerste Maart, Percy! is de verjaardag van Francis Raven.’

Ik doe mijn best om een gezicht te zetten, alsof dit mij belang inboezemde - maar het gelukt mij niet.

‘Francis,’ vervolgde mijne vrouw op een ernstigen toon, ‘is 's nachts om twee uur geboren.’

Ik begon mij zelf af te vragen, of het verstand van mijne vrouw denzelfden weg zal opgaan, als het verstand van den herbergier. ‘Is dat alles?’ vroeg ik.

‘'t Is niet alles,’ antwoordt zij. ‘Francis Raven blijft gedurende den geheelen nacht, waarin hij geboren is, op, omdat hij niet naar bed durft gaan.’

‘En waarom durft hij niet naar bed gaan?’

‘Omdat hij in levensgevaar verkeert.’

‘Op zijn verjaardag?’

‘Op zijn verjaardag. 's Nachts om twee uur. Even geregeld, als zijn verjaardag terugkeert.’

Hier zwijgt zij. Heeft zij niets meer dan dat ontdekt? Tot hiertoe althans niet. Ik begin nu ook werkelijk belang in de zaak te stellen. Ik vraag met aandrang, wat dit te beteekenen heeft? Mevr. Fairbank wijst geheimzinnig naar het wagentje, waarbij Francis Raven (tot hiertoe onze stalknecht, nu onze koetsier) staat te wachten, totdat wij er in stappen. De voorbank van het wagentje is voor twee personen bestemd en de achterbank voor een. Mijne vrouw slaat nogmaals een waarschuwenden blik op mij en zet zich op de voorbank neer.

Het noodwendig gevolg hiervan is, dat mijne vrouw gedurende ruim twee uren naast den voerman zit. Moet ik nog bewijzen, dat dit er het noodwendig gevolg van was? Dat zou eene beleediging voor uw gezond verstand zijn. Laat mij mijne plaats in het rijtuig aan u afstaan. En laat Francis Raven u zijne verschrikkelijke geschiedenis vertellen met dezelfde woorden, waarmee hij haar aan ons vertelde.

Hoofdstuk II.
Waarin de stalknecht zijne geschiedenis vertelt.
IV.

Het is nu tien jaren geleden, sedert ik mijne eerste waarschuwing van het bitter verdriet mijns levens kreeg, en wel in het visioen van een droom.

Ik zal beter in staat zijn om u de heele toedracht der zaak mee te deelen, als ge u wilt voorstellen, dat ge tien jaren geleden thee bij ons drinkt in onze kleine woning in Cambridgeshire.

Het was avond, en wij zaten met ons drieën aan de tafel, - namelijk mijne moeder, ik zelf en de zuster mijner moeder, juff. Chance. Deze twee waren in Schotland geboren, en beiden waren zij weduwen. Er bestond, voor zooverre ik mij weet te herinneren, geene andere overeenkomst tusschen haar. Moeder had haar heele leven lang in Engeland gewoond en had evenmin een Schotschen tongval, als ik dien heb. Tante Chance had nooit een voet buiten Schotland gezet, voordat zij na den dood van haar echtgenoot bij moeder kwam inwonen. En als zij haar mond opendeed, dan verze[k]er ik u, dat ge plat Schotsch hoordet, zoo plat, als ge ooit gehoord hebt.

Het toeval wilde, dat er dien avond eene zaak van eenig gewicht door ons besproken werd. Het was deze, of ik er goed aan zou doen of niet, als ik den volgenden morgen een verren tocht te voet aflegde.

Nu moet ge weten, dat het de volgende dag juist de dag vóor mijn verjaardag was; en het doel mijner reis was, mij voor de betrekking van stalknecht aan te bieden in een deftig huis in het graafschap, dat aan 't onze grenst. Men had ons medegedeeld, dat deze betrekking naar alle waarschijnlijkheid over eene week of drie open zou komen. Ik was even geschikt om deze te vervullen als eenig ander man. In de dagen, waarin wij nog welvaart genoten, was vader opzichter over eene paardenstoeterij geweest; en hij had mij van mijne vroegste jeugd af met paarden leeren omgaan. Neem mij niet kwalijk, dat ik u deze kleine omstandigheden meedeel. Zij staan alle met mijne geschiedenis in verband, zooals ge spoedig zult zien.

(Wordt voortgezet.)