De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

Dichtbloemen uit den Vreemde.
Geduld.
(Naar Spit'ta.)

Daar trekt door de aardsche dreven

Een engel met u meê,

U door den Heer gegeven,

Ten troost in 't aardsche wee.

Hij spreekt van vreugd en vrede,

Als kommer u vervult;

Verlaat hem niet, geen schrede,

't Is de Engel van 't Geduld.

Als 't heir der aardsche zorgen

U met zijn' nacht omhult,

Wijst hij u op een' morgen,

Die reeds uw kim verguldt,

De morgenstond, die zegen

En zaligheid voorspelt!....
Wèl u, dat allerwegen

Die Engel u verzelt!

Moet gij een kruis hier dragen,

Een stille boezemsmart:

Hij zal de kracht u schragen

En zalft de wond van 't hart.

Hij maakt tot zachten weemoed

De bitterheid van 't leed,

Herschept tot stillen demoed

Den rauwen oproerkreet.

Hij zal den traan niet wraken,

Die u de wang besproeit,

Noch 't stil, maar innig haken

Naar 't land, waar 't Eden bloeit.

En zoo ge in 't strijdgewemel

Soms morrend vraagt: ‘waarom?’

Wijst hij u naar den Hemel,

Glimlachend, ja, maar stom.

Hij heeft op al uw vragen

Geen antwoord steeds gereed.

Zijn spreuk is: ‘Leer verdragen,

Straks wisselt al uw leed!’ -

o Heil u, zoo gij stille

Hem volgt waar hij u leidt;

En, - wie zijn doen bedille, -

In ootmoed God verbeidt!