De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

De voogd en zijne pupil
Tafereelen uit het verhaal van Mrs. Lovett-Cameron.
(Vervolg).

Julia ging nog dienzelfden middag naar Bradley.

Alles was daar geheel veranderd na den dood van Georgie.

De squire had de honden afgestaan aan een gepensioneerd officier, die voor korten tijd in de nabuurschap was komen wonen. Iedereen had getracht hem te bewegen, ze alleen voor dit seizoen af te staan en er zich niet voorgoed van te ontdoen; ook zijne echtgenoote begreep hoe hij zich zou vervelen, als hij van zijn geliefden hartstocht afzag, - maar de oude man was onverzettelijk.

‘Neen, neen,’ antwoordde hij op alle vertoogen, ‘ik wil er niets meer mee te doen hebben.’

Hij zou misschien eens per jaar, tegen den tijd dat de jacht begon, op zijn ouden vaalkleurige Sunbeam naar de honden gaan zien, maar de jacht regelen of er aan deelnemen, dat kon hij niet; reeds dáarom niet, zooals hij met eenen zwaren zucht er bijvoegde, omdat hij niemand had die de brieven schreef en de samenkomst hielp regelen.

Hij zat den geheelen dag in zijne werkkamer, zonder iets te doen, met gebogen hoofd, gevouwen handen en er uitziende alsof hij in de laatste tien weken tien jaar ouder was geworden.

Flora zat dikwijls naast hem een boek te lezen; doch ofschoon hij haar gaarne bij zich had en menigmaal met de hand door hare blonde lokken streek, was zij toch te jong, om eene vriendin voor hem te kunnen zijn.

Cis was thuis, maar hoewel de squire vriendelijk jegens hem was, scheen de tegenwoordigheid van zijn zoon den ouden man toch geen troost te verschaffen.

Wattie Ellison was de eenige die hem een weinig kon opbeuren. Als de jongeling op Bradley kwam, nam de squire zijn arm en liet zich door hem naar den tuin brengen, ja soms zelfs naar de paardenstallen, en hij praatte met hem zooals hij met geen ander deed.

Urenlang konden zij met elkander over het doode meisje spreken, zich hare woorden en daden herinneren en zich haar voor den geest terugroepen.

Niemand behalve Wattie, dat gevoelde de squire, had zijne liefling naar waarde geschat: hare moeder had haar altijd berispt; Cis was te flauw en Mary te koud en te zelfzuchtig geweest, om haar te kunnen begrijpen; alleen Flora had haar innig liefgehad. De squire meende dat Georgie meer zijn kind was geweest dan al de overigen, en was zelfs ijver-

[p. 213]

zuchtig op hare nagedachtenis. Hij wilde haar naam tegen niemand uitspreken dan tegen Wattie, die haar had bemind en begrepen en even diep over haar treurde dan hij zelf.

Toen Julia op Bradley kwam, ging Mrs. Travers haar tegemoet.

‘Hoe lief van u, een zoo treurig gezin te bezoeken,’ zei de dame; ‘ge zult hier weinig genoegen smaken.’

‘Ik kwam niet hierheen, om genoegen te smaken,’ antwoordde Julia een weinig geërgerd.

‘Nu ja, mijne lieve, 't is alles bij ons veranderd. 't Meest spijt het me om mijne arme Mary, die het verlies 't zwaartst gevoelt, ze is zoo weekhartig. Komt ge den squire bezoeken? Ach, lieve God, 't is treurig, hem aan te zien, en de goede Cis is niet in staat hem op te beuren. Ik hoop, Julia, dat ge hem een bericht komt brengen, dat hem en ons allen een weinig vreugde zal verschaffen,’ voegde zij met een allervriendelijkst lachje er bij, want ook haar was er veel aan gelegen, dat haar zoon de goede partij met miss Blair deed.

Toen Julia de werkkamer binnenkwam en zag hoe het gelaat van den ouden squire opklaarde, maakte zij zich er een verwijt van, dat zij hem in den laatsten tijd zoo weinig bezocht had.

‘Ha, zijt gij 't, Julia? O, dat is goed van u. Zet u bij het vuur, mijne lieve, en warm u. - Is 't buiten koud?’

‘'t Gaat nog al. Ik denk dat we vorst krijgen.’

‘Neen, neen!’ riep de squire met een gebaar van teleurstelling, maar dadelijk voegde hij met een zucht er bij:

‘Eigenlijk is 't me geheel onverschillig.’

Julia nam plaats op den stoel, dien hij haar toeschoof en begon over allerlei zaken te spreken, waarin hij belang stelde en behagen vond, evenals als men met een kind doet; zij merkte daarbij op hoe oud en zwak hij er uitzag en hoe bleek en ingevallen zijn vroeger zoo rond en forsch gelaat was.

Wattie kwam voor eene korte poos ook in de kamer en nam deel aan 't gesprek. Toen hij weer was heengegaan, vroeg Julia plotseling, terwijl zij een weinig bloosde:

‘Waar is Cis?’

‘Wilt ge hem spreken?’ vroeg de squire haastig. ‘Lieve Julia, wilt ge hem spreken?’

‘Ja, waarlijk,’ antwoordde Julia.

De squire riep Flora, die, bij 't venster op den grond zat en beval haar, haar broeder op te zoeken.

Flora verliet de kamer, en de oude hond volgde haar op de hielen, zooals hij vroeger bij Georgie gewoon was.

‘Hij houdt bijna evenveel van Flora als van haar,’ zei de squire, beiden naoogende en voor de eerste maal op zijne doode dochter zinspelende.

‘Ja, en zij zal juist als zij worden, hebt ge dat niet opgemerkt? Ik denk dat zij eens een groote troost voor u zal zijn, lieve Mr. Travers.’

De oude man schudde het hoofd.

‘Zij is een goed meisje - een goed meisje, maar zij zal zoo niet worden als de andere,’ antwoordde hij.

Cis kwam binnen.

‘Ik heb mijn rijtuig teruggezonden, Cis,’ zei Julia, terwijl zij elkander de hand reikten; ‘wilt ge mij daarom een gedeelte van den weg naar huis geleiden?’

‘Is dat u ernst, Julia?’ riep Cis met van vreugde schitterende oogen.

‘Ja, volkomen ernst,’ antwoordde zij lachend. Zij nam afscheid van den squire, en beiden verwijderden zich.

Gedurende eenige minuten liepen zij zwijgend naast elkander.

Terwijl zij snel voortschreden, kwam een hevige wind opzetten en blies hen scherp in 't gelaat, 't begon daarbij hevig te regenen. Cis had moeite om zijn hoed vast te houden, en was blijde dat Julia niet sprak. Toen zij echter op den door boomen beschutten wegkwamen, en Julia nog altijd zweeg, begreep hij dat hij het gesprek moest beginnen.

‘Herinnert ge u nog 't geen de lieve Georgie tot ons zeide vóordat zij stierf?’ vroeg hij beschroomd.

‘Ik denk er altijd aan,’ antwoordde Julia met heldere, vaste stem.

‘En wat zijt ge voornemens te doen?’ vroeg hij gejaagd.

‘Wat wilt ge dat ik zal doen?’ zei Julia en lachte vriendelijk tegen hem.

‘Mag ik hopen? O, Julia, mag ik hopen dat ge met mij trouwen wilt?’ riep Cis en greep in vervoering hare handen en noodzaakte haar te blijven staan, terwijl zijn hoed van de gelegenheid gebruik maakte om in de lucht te vliegen. 't Was weer geheelde onhandige Cis uit den ouden tijd.

‘Ja, Cis, dat wil ik doen; maar ge moet eerst hooren wat ik u te zeggen heb. Laat ons voortgaan, 't is te koud om te blijven staan. Alvorens ik u iets beloof, Cis, moet ge de waarheid kennen, en de waarheid is, dat hoe goed ik u ook lijden mag, ik u toch niet zoo bemin als eene vrouw haar man beminnen moet, en ik vrees dat ik dit nimmer zal kunnen. De reden daarvan is,’ voegde zij zacht er bij, ‘dat ik mijn hart reeds aan een ander gegeven heb.’

‘Aan wien, Julia?’ stotterde Cis.

‘Dat is 't zelfde,’ antwoordde zij lachend, ‘en ik acht me niet verplicht het u te zeggen. Maar wie hij ook zij, hij zal mijn of uw pad nimmer kruisen in dit leven, want - ik weet niet waarom ik me schamen zou het u te zeggen - mijne neiging werd niet beantwoord. Ik leid dus een doelloos en nutteloos leven, Cis; ik heb geene familie en niemand die me lief heeft.’

‘O, Julia!’

‘Stil, val me niet in de rede. Ik gevoel behoefte aan iemand die goed voor me wil zijn. En daar ik weet hoe gaarne gij me tot vrouw wilt hebben, en hoeveel troost ons huwlijk uw vader zal schenken, en voornamelijk omdat ik onze lieve Georgie op haar sterfbed beloofd heb, uwe vrouw te worden, zoo dunkt me dat 't toch beter is, uw wensch te vervullen en iemand genoegen aan te doen, dan mijn leven in zelfkwelling alleen te slijten. Als ge mij zoo wilt hebben, Cis, dan wil ik uwe vrouw worden.’

Cis gaf haar de hartelijkste, teederste namen en zwoer haar een half dozijn keeren, dat zij hem gelukkig maakte; dat als zij met hem huwde, hij zijn leven er aan wijden wilde, haar zijne dankbaarheid te bewijzen; dat hij liefde genoeg had voor hen beiden; dat hij van haar niet meer verwachten of verlangen zou dan wat zij hem vrijwillig wilde geven.

‘En nu, Cis,’ zeide Julia, ‘moet ge naar uwen vader terugkeeren en hem de goede tijding brengen. Ik kan nu heel goed alleen verder naar huis gaan.’

‘Mag ik u niet naar huis brengen?’ vroeg haar minnaar, geheel terneergeslagen door dit plotselinge afscheid.

‘Neen, nu niet,’ antwoordde zij lachend en reikte hem de hand, zoodat hem niet anders overschoot dan haar vaarwel te zeggen.

Julia ging nu alleen door wind en regen en te midden der invallende duisternis.

Vóordat eene week was voorbijgegaan, had Julia reeds diep berouw dat zij zich met Cis Travers had verloofd.

Maar 't was te laat, want allen in hare geboorteplaats wisten reeds van de zaak; zij had de komplimenten en gelukwenschen van de halve nabuurschap ontvangen, en - dat was de sterkste, de onverbrekelijkste band van allen - zij had voor den squire geknield en was door hem met bevende stem bedankt geworden voor hare goedheid, die eene straal van vreugde en geluk schonk aan zijn troosteloos en droevig bestaan.

Dat was hetgeen haar meer aan Cis verbond dan al hare beloften aan hem. En 't was ook de eenige zelfvoldoening en 't eenige genoegen, dat hare verloving haar schonk.

Zij had nog eene zwakke hoop.

Zoodra zij verloofd was, schreef zij aan Mr. Bruce, om hem te verzoeken, aan den overste Fleming van haar plan kennis te geven en zijne toestemming tot haar huwlijk te vragen. Zij voedde de dwaze hoop dat hij naar Engeland zou komen, om haar van den noodlottigen stap terug te houden; dat hij niet zou kunnen dulden dat zij hem voor altijd werd ontrukt; dat hij haar niet haar plan zou laten volvoeren, zonder althans te beproeven haar tot andere gedachten te brengen.

Hoe weinig kende zij Hugh Fleming!

Na twee maanden kwam zijn antwoord - in een brief aan Mr. Bruce, dien deze haar liet lezen, en welke aldus luidde:

‘Waarde Mr. Bruce!

‘'t Verheugt me zeer, aangaande miss Blair zooveel goeds te hooren. Ik verzoek u, haar mijne hartelijke groeten over te brengen en mijne oprechte wenschen voor haar geluk. Wat betreft mijne toestemming, die eene bloote formaliteit is, we hebben reeds vroeger over deze aangelegenheid gesproken, en toen heb ik verklaard dat ik Mr. Travers als eene goede partij voor mijne pupil beschouwde. - Wees zoo goed, mij alle vereischte stukken ter onderteekening te zenden, tegelijk met uwe verdere inlichtingen. 't Is zeer vriendelijk van u, mij te verzoeken, bij de huwelijksplechtigheid tegenwoordig te zijn, maar ik vrees dat ik aan 't verzoek niet zal kunnen voldoen. 't Zal mij echter aangenaam zijn, den dag van 't huwlijk te vernemen.

‘Na vriendelijke groeten aan allen,

‘Uw toegenegen

‘Hugh Fleming.’

Dat was alles.

Toen Cis des avonds kwam dineeren, zei Julia tot hem, dat zij hem niet langer zou teleurstellen en in de aanstaande Meimaand de bruiloft met hem wilde vieren.

XVI.
Eene bruiloft in mei.

Daar er sinds Georgie's dood slechts zes weken verloopen waren, zou het huwelijk van Julia met Cecil in stilte voltrokken worden; evenwel was 't onmogelijk, de gebruikelijke feesten voor de pachters, landbouwers en bedienden na te laten.

Een middagmaal in tenten voor al die lieden, daarna eene danspartij voor de pachters en vuurwerk waren onvermijdelijk; en ofschoon Julia niets van dit alles wilde bijwonen, moest zij er toch voor zorgen.

Ook voor haar bruidstooi moest gezorgd worden. Daarbij vond zij eene onschatbare hulp in hare stiefmoeder, die bij zulke gelegenheden geheel in haar element was en naar hartelust zijde, fluweel, linten, kanten enz. mocht uitkiezen en aankoopen.

[p. 214]

Julia had het te druk, om zich ongelukkig te gevoelen; ook was zij te veel vrouw, om geen belang te stellen in hetgeen haar eigen bruidstooi betrof.

Zij schreef de bestellingen voor de leveranciers, brieven aan hare bekenden, de lijst der gasten - kortom, deed alles wat er te doen was, en wel met koortsachtige gejaagdheid. 't Was als deed zij het voor een ander, en niet voor zichzelve. Zij verkeerde in eene soort van verdooving: zij was niet gelukkig en ook niet ongelukkig; zij was eenvoudig druk bezig, veel te druk, om te kunnen nadenken; en als zij daarvoor tijd had gehad, zou zij het toch niet gedaan hebben; er lag eene zekere afmatting over haar geest, alsof iets in haar gestorven was.

Dit duurde tot vier dagen vóor haar huwelijk. Toen was een kistje voor haar aangekomen. Dit was niets ongewoons, want nu kwamen bijna dagelijks geschenken voor haar aan.

Maar toen Higgs dat kistje binnenbracht, wist Julia, nog vóordat zij het adres had gezien, dat het uit Indië was gekomen. ‘Breng het naar mijne kamer en maak het open, Higgs,’ sprak zij, zich bedaard voordoende, tot den ouden man, terwijl haar hart als vaneengereten werd door felle smart.

Een paar minuten later volgde zij Higgs en sloot de deur toen hij vertrokken was. Het geopende kistje stond midden in de kamer. Bovenop lag een brief voor haar met een adres in het fraaie, haar goed bekende handschrift.

De enveloppe met het eenvoudig opschrift ‘Aan miss Blair’, en zonder stempel of postzegel, scheen hem in hare onmiddellijke nabijheid te verplaatsen; 't was als kwam die brief zoo uit zijne hand. Met bevende vingers opende zij hem en las:

‘Lieve Julia!

‘Ik zend u hierbij eenige kleinigheden, die ik met groote zorg voor u gekozen heb, daarbij bedenkende wat u het meeste genoegen zou doen. Als gij ze ontvangt, zijt ge wellicht niet meer miss Blair. Mogen alle zegeningen en elke vreugde, die hemel en aarde schenken kunnen, uw deel zijn! Waarschijnlijk zullen we elkander nimmer wederzien, ook zal ik u niet met brieven lastig vallen, maar vaak zal ik aan u denken, lief kind, meer dan gij voor mogelijk houdt. Ge zijt wel wat hard tegen mij geweest, Julia, doch ik wil u er geen verwijt van maken - ge waart toen geheel vervuld van uw nieuw geluk, en 't was uwe bedoeling niet, zoo wreed te zijn, dat gevoel ik. Ge hadt mij eenvoudig vergeten. Maar, mijn kind, ge hadt mij toch een paar regels kunnen schrijven - de koudste woorden zouden zeker niet zoo koud zijn geweest als uw zwijgen.

‘Ik blijf altijd

‘Uw Hugh Fleming’

De brief ontviel hare handen.

Wat bedoelde Hugh? Hoe had zij hem kunnen schrijven, terwijl hij haar niet geschreven had? Waarin was zij hard geweest tegen hem? Hoe zou dit hebben kunnen zijn?

Met bleeke lippen en gloeiend voorhoofd knielde zij, strak en mistroostig voor zich starend, bij het kistje neder.

Onbestemd kwam bij haar de gedachte op aan een vreeselijk misverstand tusschen hen beiden. Hij had haar niet vergeten; hij dacht nog met liefde aan haar; hij beschuldigde haar, hem vergeten te hebben.

Was 't mogelijk dat, ofschoon hij had gezwegen, zoo koel tegen haar geweest en haar ontweken was, hij haar toch beminde?

Maar wat hielp het dat zij zich daarover kwelde? Moedeloos bedekte zij haar gelaat met de handen. Wat baatte het haar dat zij de zaak nu anders inzag? 't Was te laat!

Zij onderzocht den inhoud van 't kistje. Het eene voorwerp na het andere nam zij er uit. Alles was schoon en smaakvol, - en evenwel wendde zij zich met tegenzin van die glinsterende nietigheden af; de reuk van de sandelhouten krullen, waarin zij lagen, hinderde haar.

Waarom had hij haar dit toegezonden? Waarom had hij geschreven?

En opnieuw kwelde zij zich met allerlei gedachten, totdat haar hoofd haar pijn deed. Zij begreep niet hoe hij haar zwijgen en hardheid kon verwijten. Wat bedoelde hij daarmede? Wat kon zij er op antwoorden?

De twintigste Mei, Julia's huwlijksdag, begon met een fijnen motregen, die tegen negen uur in eene ware wolkbreuk overging.

Doch ik wil Julia's huwlijksvoltrekking niet in bijzonderheden beschrijven. Huwlijksvoltrekkingen zijn ook in het beste geval vervelende zaken, en die van Julia was als alle andere. Feestelijk gekleede genoodigden liepen heen en weer en groetten elkander met fluisterende stem. Het gewone getal opgesierde en beschroomd rondziende bruidjuffers stond in 't koor bijeen. De gewone pijnlijke stilte heerschte bij het wachten op de bruid, terwijl Cis eerst op het eene, daarna op het andere been balanceerde en aan de toppen van zijne botergele handschoenen zoog in dezelfde verlegen houding, die het eigenaardige van iederen bruidegom is, en waarbij de toeschouwers een gevoel hebben als zal hij zich eensklaps omkeeren en ontvluchten, als niet zijn getuige - bij Cis was 't een gewezen schoolkameraad - door zedelijken dwang hem er van terughoudt.

Die getuige zelf ziet er zoo gewichtig en deftig uit als hangt het welslagen van de geheele ceremonie alleen van hem af, ofschoon de gedachte aan de toespraak, die hij straks welstaanshalve moet houden, hem van tijd tot tijd eene koude rilling over het lijf jaagt.

Daar komt de bruid binnen aan sir George Ellisons arm, die de plaats van haar vader vervuld. Nu ontstaat die naamlooze verwarring, waarbij ieder eene goede plaats tracht te krijgen, - en de ceremonie wordt vervult onder 't accompagnement van de onvermijdelijke zuchten der vrouwelijke aanwezigen, die zich bij zulke gelegenheden, ofschoon zonder elken redelijken grond, verplicht achten tot tranen toe geroerd te zijn.

Er gebeurde werkelijk niets buitengewoons bij Julia's huwlijksvoltrekking.

Vervolgens speelde het orgel vroolijk de bruiloftsmarsch, en bruid en bruidegom gingen te zamen door het ruim; de schoolkinderen strooiden bloemen voor hen waar zij gingen, en wierpen kleine ruikers van meiklokjes vóor bruid en bruidegom, die reeds in 't volgende oogenblik de onschuldige witte bloempjes onder hunne voeten hadden vertrapt.

XVII.
Vijf jaren later.

Vijf jaren later! Hoe gemakkelijk valt het den verhaler, zulk een tijdvak eensklaps over te springen! Hoeveel zou menigeen willen geven, om vijf jaar met evenveel woorden te doen voorbijsnellen!

Vijf jaren zijn verloopen, in welke de personen van dit verhaal allen kommerlijk en met moeite de verdrietelijkheden, kwellingen en teleurstellingen van een vreugdeloos bestaan hebben doorgeworsteld.

Nu zullen we hen weer opzoeken en zien welke veranderingen de tijd op hen gemaakt heeft.

't Gebeurde zeer zelden dat het ouderwetsche ijzeren hek aan den ingang der laan van Sotherne Court voor de jonge meesteres werd geopend.

Mrs. Travers vertoefde ongaarne in de woning, waar zij hare kinderjaren had gesleten. Nu en dan kwam zij er wel voor een of twee dagen of bracht er een nacht door, als zij van Schotland kwam of daarheen ging, maar zij wilde er nooit lang blijven.

Alzoo bleven Mrs. Blair en de dienstboden in het ongestoord bezit van 't oude huis.

En dit was voor Mrs. Blair een betere stand van zaken dan zij ooit had durven hopen. Julia was niet onvriendelijk tegen haar, Cis was haar altijd zeer genegen. En daar Julia niet voornemens scheen Sotherne Court tot hare vaste woonplaats te kiezen, meende Mrs. Blair geene enkele reden te hebben waarom zij er niet voortdurend zou blijven; zij leefde dus zeer majestueus op Sotherne Court voort.

Zij noodigde nu hare eigene bekenden, en vooral hare Fransche vrienden, die zij in den laatsten tijd had leeren kennen, en deze waren of kwamen op Sotherne Court.

Mrs. Blair speelde de slotvoogdes tegenover deze bewonderende vrienden; zij gaf kleine diners, deed in den met twee oude en buitengewoon vette paarden bespannen landauer uitstapjes naar de voornaamste punten in den omtrek en nam op Sotherne Court de honneurs op zoo indrukwekkende wijze waar alsof het geheele landgoed haar toebehoorde.

Dagelijks wenschte zij zich geluk dat alles zoo naar haar wensch was gegaan. Hoe geheel anders zouden de zaken geloopen hebben, als zij dien brief van den overste niet onderschept had!

Dan zou Julia niet met Cis getrouwd zijn, de gehate voogd zou zijn teruggekomen, en zij zelve ware met een klein inkomen in de wereld teruggestooten. Nu daarentegen was alles ten beste voor haar uitgevallen.

Zij had een gemakkelijk en prachtig tehuis, eene schaar bedienden, die zij niet behoefde te betalen; zij had geene uitgaven te doen, en als weduwe van Mr. Blair stond zij overal in het graafschap hoog in aanzien.

En wat Julia betrof, zij was immers volkomen gelukkig, gelukkiger dan zij zou geweest zijn, - en niemand op de wereld wist wat met den brief was gebeurd.

Mrs. Blair was overtuigd dat zij goed en verstandig gehandeld had - het gevolg althans rechtvaardigde die meening. Einde goed, alles goed!

Hare naaste buren, de Travers, zag zij weinig. De verloopen vijf jaren hadden bij die familie veel veranderd.

Mary was gehuwd met een squire in het aangrenzende graafschap; Flora was tot een lang, mager zestienjarig meisje opgegroeid, met een even lief gelaat als dat van Georgie, maar met veel schooner trekken dan hare overledene zuster had gehad.

Tusschen den squire en het treurig verleden had de tijd reeds een dunnen sluier gespreid.

Georgie was niet vergeten - hoe zou een vader zijn meest geliefd kind kunnen vergeten? - maar de herinnering aan haar werd zwakker en smartelijk voor de achtergeblevenen. Hare nagedachtenis veroorzaakte geene bittere droefheid meer; hare goedheid, lieflijkheid en minzaamheid waren een aangenaam aan-

[p. 215]

denken, hare edele hoedanigheden gaven een zachten troost, en de zoete geur van hare goedheid en lieftalligheid zweefde als ware het nog altijd boven haar jeugdig graf.

De leegte in het huis was langzamerhand weder aangevuld, zooals altijd geschiedt. God verhoede dat dit niet het geval zou zijn!

Hoe groot het verlies ook moge zijn, hoe fel de smart moge wezen, zij verliezen mettertijd aan grootte en bitterheid - wonden mogen litteekenen nalaten, toch genezen zij.

Squire Travers was wel niet weer dezelfde man van vroeger - hij was zachtmoediger, geduldiger en minder prikkelbaar - maar hij was ook niet meer treurig of terneergeslagen.

Het huwlijk van zijn zoon had hem veel vreugde gebaard en uit de vertwijfeling over den dood zijner dochter opgewekt.

Ofschoon hij had gemeend dat hij nimmer weder op de jacht zou kunnen gaan, was toch na verloop van twee jaar de oude hartstocht weder bij hem ontwaakt; in 't derde jaar kon hij dien niet langer weerstaan.

Terwijl hij op een namiddag in November aan 't venster stond, keerde hij zich plotseling om en zei tot zijne vrouw: ‘Ik denk dat 'k morgen eens zal uitrijden - 'k heb gehoord dat men op Corby Farm voor de jacht bijeenkomt.’ Die woorden werden door Mrs. Travers met genoegen vernomen. En sinds dien dag ging hij weder geregeld mede ter jacht, eerst een weinig beschroomd dat men hem wellicht voor een ongevoelig vader zou houden, die zijne dochter reeds zoo spoedig kon vergeten, maar van lieverlede met de vroegere onverschrokkenheid en hartstochtelijkheid; Wattie had hem overigens zeer bemoedigd.

‘Zij zal het zeer gaarne zien dat ge weder gaat jagen, daar ben ik zeker van,’ had hij tot hem gezegd, en de squire had hem de hand gedrukt.

‘'t Zou haar leed doen, als ge niet weer aan uwe oude liefhebberij voldeedt, en wat zou 't de arme Georgie baten?’ vervolgde Wattie. ‘Bovendien moet ge ook aan Flora denken.’

Wattie had gelijk; ter wille van Flora moest de squire er aan denken, weder uit te rijden, in plaats van haar, zooals tot nu toe, aan den groom toe te vertrouwen, want Flora hield even hartstochtelijk van rijden en jagen als Georgie, en niets was in staat haar terug te houden, zich bij een jachttroep aan te sluiten, zoodra de jacht het huis naderde.

In éen opzicht was de squire overdreven voorzichtig ten aanzien zijner jongere dochter, en dat was omtrent de paarden die zij bereed. Geen slechts ten halve gedresseerd of onbeproefd paard zou ooit weer door een van zijne kinderen bereden worden; elk paard, dat voor Flora bestemd was, werd vooraf goed afgericht en aan den dameszadel gewend en mocht geene enkele ondeugd hebben.

Flora, die even onbevreesd en stoutmoedig was als hare zuster, werd vaak lastig over die overdreven zorg voor hare veiligheid; maar een blik van Wattie Ellison was voldoende om haar er over te doen zwijgen; zoodat de praatjes der buren wel gegrond schenen, die beweerden dat Wattie Ellison alleen wachtte totdat Flora achttien jaar oud zou zijn, om de genegenheid, die hij vroeger voor hare zuster had gevoeld, op haar over te dragen.

Dit was ook de vurige wensch van den squire.

Hij hield zooveel van den eens afgewezen en versmaden Wattie, dat diens gering vermogen hem geen hinderpaal meer toescheen; hij had uitgerekend dat hij Flora als bruidschat genoeg kon medegeven, dat zij fatsoenlijk konden leven.

De squire jaagde dan weder, en Flora vergezelde hem altijd.

Hare moeder schudde droevig het hoofd en voorspelde allerlei ongelukken, maar 't deed haar daarentegen toch goed dat de squire weder in zijn gewonen doen was.

En hoe was 't met Julia gegaan in de vijf eerste jaren van haar huwelijk?

Het eerste jaar brachten Mr. en Mrs. Travers op reis door, en 't was gedurende het verblijf van een paar dagen in eene vreemde stad, en nadat zij reeds langer dan drie maanden was gehuwd geweest, dat Julia eindelijk den moed had, aan den overste te schrijven.

't Was een briefje van slechts weinige regels, eene dankbetuiging voor zijne huwelijksgeschenken en een kompliment er over.

Toen zij van de reis terugkwamen, gingen Mr. en Mrs. Travers niet naar Sotherne; zij kochten een groot huis in Upper Grosvenor Street en richtten zich daar in.

De schoonheid, de rijkdom en 't talent van Mrs. Travers waren weldra in de voorname kringen van Londen algemeen bekend; geene andere dame was zoo elegant gekleed en reed zoo goed te paard; geene andere had een zoo fraai paar ponnies voor haar rijtuig of een zoo schitterende barouchet op de namiddagwandeling; hare diners waren onberispelijk; hare soirees hadden altijd iets bijzonder aantrekkelijks. Zij werd geëerd, gevleid, bewonderd en gezocht; zij was jong en schoon en rijk genoeg om alles te kunnnen bekomen wat zij begeerde. En evenwel - evenwel gevoelde deze vrouw zich ongelukkig.

Want, om hiermede te beginnen, Julia besefte dagelijks meer en meer hoe onbedriegelijk haar gevoel gesproken had, toen zij Cis Travers zeide dat zij met elkander nimmer gelukkig zouden zijn; dat hunne denkbeelden en hunne zielen te weinig overeenkwamen, en dat 't voor hen beter zou wezen, als ieder zijn eigen weg ging.

Julia begon alzoo haar huwlijksleven met het smartelijkste bewustzijn, dat eene vrouw kan hebben, dat namelijk haar echtgenoot ver beneden haar stond - in alles: in verstand, in inborst, ja zelfs in karakter.

Zij had dit altijd geweten, maar eerst nadat zij zijne vrouw was geworden, had zij recht gevoeld hoe onverdragelijk zulk eene verhouding voor een vrouwenhart is.

Zij mocht haar echtgenoot gaarne lijden. Maar zijn gezelschap kon haar niet behagen, zij had geen steun aan hem.

Zij trachtte er niet naar zich met hem op gelijken voet te stellen, zijne gedachten en gevoelens te raden, terwijl hij niet de minste poging deed om haar te begrijpen.

Na eenigen tijd werd Cis gewaar dat de verhouding tusschen hen beiden niet was zooals het behoorde. De reden er van begreep hij niet, maar hij gevoelde onbestemd de gevolgen, en met zijne gewone zwakheid van karakter begon hij, in plaats van hetgeen niet te veranderen was van de beste zijde te beschouwen, te morren en zich te beklagen.

Hij werd zenuwachtig en wrevelig en verweet zijne vrouw koelheid en liefdeloosheid, totdat Julia, tot het uiterste gebracht, zich barsch tegen hem wendde en hem er aan herinnerde dat zij hem alles vooruit had gezegd; dat hij geweten had dat zij hem niet beminde, en dat hij haar evenwel tot vrouw genomen had; dat hij dus geen recht had, haar nu liefdeloosheid te verwijten.

Na dit tooneel liet Cis zijne vrouw met rust en ging vaak bij zijne bekenden zijnen nood klagen.

Julia ging van nu af haar eigen weg. Zij had nog slechts éen levensdoel: te vergeten. Maar zoo wij met een vasten wil ook veel vermogen, te vergeten is boven onze macht. Nimmer vinden wij den weg tot de wateren der oude, fabelachtige Lethe.

Och, hadde zij maar iets gehad, dat haar met haar lot kon verzoenen! Hadde zij kinderen gehad, dan zou alles geheel anders voor haar zijn geweest. Maar zij had geen kind, en immer werd de klove tusschen haar en den echtgenoot, dieu zij nooit bemind had, grooter en grooter.

Arme vrouw, die met uw diep gevoel en uw warm hart schipbreuk hebt geleden!

Geene liefde kunnende betoonen of verlangen, zocht zij bevrediging in het onbeteekende van uiterlijken glans en vleierij; dingen die geheel tegen hare natuur streden.

Zoo kwam het dat Mrs. Travers rusteloos van de eene plaats naar de andere trok. Zoodra het seizoen te Londen voorbij was, spoedde zij zich voor eene maand naar Hombourg of Baden, dan weer naar deze of gene villa, waar in het seizoen verworven bekenden vertoefden en het Londensche leven al fresco herhaald werd; tegen Kersttijd ging zij meestal naar Parijs of naar Leicestershire.

Cis zeide op alles ja. Julia bestuurde en regelde alleen en was reeds lang gewoon zich te gedragen alsof zij hare eigene meesteres was, zoodat een veel sterker karakter dan het zijne zou zijn vereischt geweest om invloed op haar te hebben.

Zij deed trouwens haren echtgenoot niet den minsten dwang aan: als hij er zin in had, kon hij zijn eigen weg zoeken. Vaak bleef zij alleen op de villa, terwijl Cis, die van rijden noch van jagen hield, in Brighton ronddoolde als een student die vakantie heeft.

Menigmaal was Mrs. Travers de ziel en het middelpunt van een kring van fashionable vrouwen, - een middelpunt, dat al de gasten bewonderend omringden.

En het voorwerp van al die bewondering en al dien nijd laag vaak in haar zijden kleed en met hare diamanten tooisels voor haar bed op de knieën en weende bittere tranen, want zij gevoelde zich diep ongelukkig.

XVIII.
Besluit.

We voeren den lezer weder naar Sotherne Court. De boomen zijn haal en ontbladerd, en de Decemberstormen strijken klagend langs de slanke schoorsteenen van het statige gebouw.

Maar in weerwil van het onstuimige winterweder heeft Sotherne Court een behaaglijker aanzien dan het sinds langen tijd heeft gehad. In verscheidene kamers brandt een helder vuur, de venstergordijnen zijn allen opgehaald, voetstappen en stemmen weergalmen door de gangen van 's morgens vroeg tot 's avonds laat, want de eigenares van Sotherne heeft er weer hare woning opgeslagen. Mrs. Blair heeft het voor haar ontruimd door tet ieders verbazing met den dominee van Londen, den eerw. Daniël Lamplough, te trouwen.

Het huis in Grosvenor Street is verhuurd: Mrs. Travers heeft te kennen gegeven dat de woning harer vaderen voortaan haar gewoon verblijf zal zijn,

[p. 216]

en daarover zijn allen in den omtrek ten hoogste verheugd.

Een landhuis is immers voor de bewoners van den omtrek een dood kapitaal zoo lang het gesloten en onbewoond is, en zelfs gedurende den tijd dat Mrs. Blair er haar verblijf hield was het, in maatschappelijken zin, een dood kapitaal geweest.

Toen alzoo Mr. en Mrs. Travers het weer betrokken, haastten zich allen die in de nabijheid woonden, hun een hartelijk welkom toe te roepen.

Gedurende den herfst werden er meer diners en danspartijen gegeven dan sedert een aantal jaren het geval was geweest, en groot was de vreugde, toen het bekend werd dat kort na Kersttijd binnen de oude muren van Sotherne Court twee groote feesten zouden gegeven worden: ten eerste een kinderbal, waarbij een kerstboom rijk zou versierd en voorzien zijn; ten tweede een groot bal, waarop ‘iedereen’ zou verzocht worden.

Cecil had er gereeder in toegestemd Londen te verlaten en naar Sotherne te gaan, dan Julia verwacht had. Gedurende de eerste weken van zijn verblijf aldaar vond hij er behagen in, op de goederen van zijne gade den landedelman te spelen, maar weldra verveelde het hem met den opziener of den ambtman langs de velden te wandelen en daarbij allerzotste opmerkingen en voorstellen te doen, die door de twee heeren met een eerbiedig zwijgen werden beantwoord, waarbij 't hen moeilijk viel een ernstig gezicht te behouden, en die 't hen voorzeker nimmer in de gedachte zou komen, ze op te volgen.

(Wordt voortgezet.)