De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

[p. 205]

[Nummer 18]

Onze gravures.

Mgr. G.F. Drabbe.

mgr. drabbe.

In den kerkvoogd, wiens portret wij in dit nummer geven, verloor onlangs het katholieke Nederland een zijner geleerdste bestuurders.

Monseigneur Drabbe, die den 21 November 1828 te Delft geboren werd, was vele jaren regent van het Seminarie Hageveld, dat hem een gansch nieuw studieprogramma en gewichtige verbeteringen in zijn onderwijs verschuldigd is.

Later werd hij pastoor te Schiedam en daarna te 's-Gravenhage. Bij zijn afsterven was hij Kanunnik en de beste raadsman zijns Bisschops.

Als hoogstverdienstelijk penvoerder der katholieke pers, als gevierd redenaar, als veelzijdig geleerde en diep denker zal Mgr. Drabbe in de rangen der katholieke geestelijkheid van Nederland eene leemte laten, die niet zoo gemakkelijk zal kunnen aangevuld worden.

Otto van Wittelsbach verovert den burcht van Alberik.

Het wapenfeit, dat onze gravure te aanschouwen geeft, is een der gedenkwaardigste, welke de geschiedenis der middeleeuwen heeft opgeteekend, daar het de aanleiding was dat het oude huis Wittelsbach werd beleend met het hertogdom Beieren, over welk land het nog heden ten dage den schepter zwaait.

Keizer Frederik Barbarossa keerde ten jare 1155 van zijn roemrijken tocht in Italië terug en nam met het Duitsche leger zijn weg door het dal van de Etsch. Op dien tocht had hij echter nog meer dan één strijd te voeren; de burgers van Verona bijvoorbeeld poogden hem den overtocht over de rivier te beletten door de schipbruggen te vernietigen. Dit plan werd evenwel door de koene tusschenkomst van den paltsgraaf Otto van Wittelsbach verijdeld.

De weg langs de Etsch werd beheerscht door een oogenschijnlijk onneembaren, op eene hooge rots gelegen burcht, welks bevelhebber Alberik den keizerlijken troepen den doorgang betwistte. Door de dapperheid nu van Otto van Wittelsbach, den banierdrager des keizers, die aan het hoofd van tweehonderd krijgers eene boven dat slot gelegene rots met het grootste levensgevaar beklom, werd die burcht stormenderhand ingenomen en alzoo het keizerlijk leger een doortocht gebaand.

Om zijn trouwen vazal voor deze en nog andere diensten te beloonen, schonk

[p. 206]

keizer Frederik hem in 1180 het hertogdom Beieren, dat tot op onzen tijd aan het huis Wittelsbach gebleven is.

De reddingboot.

‘Een schip in nood!’ Die onheilspellende kreet heeft weerklonken langs het vlakke strand, boven het gehuil van den storm uit, die de visschersboot als een notedop doet dansen op de wildbewogen golven. Van mond tot mond is die kreet herhaald en voortgedrongen tot in de meest afgelegene visschershutten in het duin. Al wat handen aan het lijf heeft om te helpen snelt naar het strand, ten einde de reddingboot vlot te maken en den ongelukkigen, die daar in doodsgevaar verkeeren, hulp te brengen. Maar ook de visschersvrouw, die weet dat haar echtvriend, de vader van haar kind op zee zwalkt, en die door het noodgeroep in hare woning wordt opgeschrikt, ijlt met het jongsken aan de hand naar buiten. Haar door angst verscherpt oog heeft de schuit herkend; het is die, waarop haar man en kostwinner het doodsgevaar trotseert om den zijnen brood te verschaffen. Met opgehevene handen spoort de arme vrouw de mannen aan, hun makker te hulp te snellen; zij smeekt hen, toch spoed te maken, daar elke minuut die er verloopt, een menschenleven kan kosten. Het schreiende jongsken roept om zijn vader, en door het gejammer van moeder en kind aangevuurd, spannen de rappe visschersgezellen alle pogingen tot redding in. Op twee punten van den oever worden booten in zee gestooten om de ongelukkige schepelingen af te halen van het vaartuig, dat onder hunne voeten dreigt weg te zinken.

En de bedrijvigheid dier koene menschenredders, de vastberaden meed, die op hunne grove trekken te lezen staat, de wanhopige angst der vrouw, het luid schreiende kind, dat alles vormt, met den somberen achtergrond van het woeste strand, de donkere lucht en de hutten op den oever, door eene kunstvaardige hand tot een aangrijpend tafereel gegroepeerd, een schouwspel, dat ons huiveren doet en tevens onweerstaanbaar boeit.

Tegen nieuwjaar.

Nieuwjaar nadert stilaan; de dagen worden al korter en korter, en de weinige uren dat het nog dag is, kost het de zon ontzaglijke moeite om door den dichten nevel te boren, die over de stad hangt. Ten laatste lost de grauwe lucht zich op in eene overstelpende jacht van groote sneeuwvlokken, die in een oogwenk de straten met een wit tapijt belegt en daken en gevelspitsen op het grilligst met witte bekleedsels en sieraden omhangt. Maar zoo somber en guur het buiten is, zoo gezellig is het binnen, in de aangenaam verwarmde vertrekken, waar de huisgenooten bijeenscholen om den haard. Want het is haast nieuwjaar, en dat vervult allen met een onbestemd gevoel van blijde verwachting. Wie staat zoo beklagenswaardig alleen op de wereld, dat hij tegen nieuwjaar niet de eene of andere verrassing voor zich zelven te verwachten of voor anderen te bedenken heeft? Het juffertje op onze gravure, al zit ze op het oogenblik moederziel alleen, behoort in elk geval niet tot die arme eenzelvigen. Zij kent de weelde, die er in gelegen is, anderen een genoegen te bereiden. Zie maar met welk ijverig welbehagen zij arbeidt aan het borduurwerkje, bestemd voor den lieveling haars harten. Hoe leest men op hare vriendelijke trekken het blijde vooruitzicht, de zoete verrassing te mogen aanschouwen op het gezicht van den beminden vriend, als hij het lieve geschenk in ontvangst neemt. Zij weet, dat hij het op den rechten prijs zal weten te schatten, en hooger dan de gave, de hartelijke genegenheid zal waardeeren, die dagen lang de kunstvaardige vingeren in beweging hield om op den bepaalden tijd het geschenk voor den gelukkigen verraste gereed te hebben.