De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

De Voogd en zijne Pupil.
Tafereelen uit het verhaal van Mrs. Lovett-Cameron.
(Vervolg).

‘Ik heb haar een weinig verlichting verschaft en hoop dat zij slapen zal,’ begon hij zenuwachtig.

‘Zeg mede waarheid, dokter,’ sprak de squire; ‘laat me liever dadelijk het ergste weten.’

‘Ik vrees, mijn waarde vriend.... de waarheid is - het ergste - het allerergste,’ antwoordde de dokter zacht.

‘Ge bedoelt dat zij sterven zal?’

De dokter knikte.

De oude man liet een smartkreet hooren en leunde met 't gelaat in de handen tegen den muur. Julia riep hartstochtelijk:

‘'t Is onmogelijk, bepaald onmogelijk, op haar leeftijd en met haar sterk gestel. Ik kan 't niet gelooven. Ik zal dadelijk naar Londen telegrafeeren. Om wie zal ik zenden, dokter Ramsden? Er moet konsult gehouden worden.’

‘Lieve dame,’ zei de dokter en legde zijne hand op haar arm, om haar tegen te houden, want zij was reeds naar de deur gesneld, ‘ge moogt om alle dokters van Londen zenden, 't zal niet baten, zij kunnen haar niet helpen. 't Is een hopeloos geval: hare ruggegraat is gebroken.’

Julia was wanhopig.

‘Ga tot haar, Mr. Travers,’ zei de dokter tot den ouden man, ‘zij heeft naar u gevraagd. En zoudt ge niet om Mrs. Travers zenden?’

[p. 203]

‘Ja, ja, natuurlijk! Ge zult daarvoor zorgen, Julia, wilt ge?’ zei de squire, al zijn moed verzamelende; doch met een plotselingen schrik voegde hij er bij: ‘Ze is niet thuis en ver weg. Zou 't nog tijd zijn, dokter?’

‘'t Kan nog vier en twintig uur duren. We moeten dankbaar zijn dat zij niet veel lijdt, en 't zal zacht afloopen. Zij is volkomen bij hare kennis en slechts een beetje koortsig.’

Den geheelen nacht zaten Julia en de squire aan Georgies ziekbed. Zij was over 't algemeen rustig, nu en dan ijlde zij, doch meestal lag zij in eene lichte sluimering.

Maar geen van beide wakers sloot een oog.

In de stilte van dien langen nacht, bij het flauwe licht der ziekekamer bestormden allerlei droevige en bittere gedachten de ziel van den ouden man.

Hij besefte hoe hard en slecht hij jegens zijn meest geliefd kind gehandeld had, en hoe edel en liefderijk zij in hare onderwerping was geweest. Diep griefden hem zijne hardnekkigheid en zijne slechte luim; hij dacht er aan hoe hij, door haar lafheid te verwijten, haar er toe gebracht had, het paard te berijden, dat haren dood veroorzaakt had, en steeds weerklonken de woorden: ‘Ik ben de schuld er van!’ in zijne ziel.

Toen de morgen aanbrak, opende Georgie de oogen en zei: ‘Papa!’

‘Hier ben ik, lieve Georgie!’

‘Ik geloof dat ik heden sterven zal. Is dat zoo?’

‘Ach, lief kind!’ begon de squire; doch zij viel hem weer in de rede met de woorden:

‘Ja ja, papa, ik weet het. Arme papa!’ en zij streek hem over het grijze hoofd, dat naast het hare op het kussen lag. ‘Arme papa, 't doet mij zoo leed om u, - maar niemand kon het vooruitzien. Ik dacht niet dat ik de merrie niet zou kunnen bedwingen. Denk er niet meer aan, 't helpt niets. Hoe is 't met de merrie?’

‘Zij is dood,’ antwoordde de squire.

Eene hevige siddering overviel Georgie bij de herinnering aan den vreeselijken val. Daarna vroeg zij:

‘Niet waar, papa, nu mag ik Wattie zien?’

‘Natuurlijk, liefling! Moet ik om hem zenden?’

‘Ja, laat hem roepen - en Cis ook.’

Julia verliet de kamer, om te laten telegrafeeren. Georgie scheen gerust en viel weder in eene sluimering.

't Was naar en treurig in 't geheele huis. De dienstboden liepen op de teenen, de deuren werden zacht open- en dichtgedaan. De buren lieten reeds bij de morgenschemering naar de zieke vragen; maar al die aanvragen werden aan de achterdeur gedaan, geene schel werd gehoord, geene stem sprak luider dan op fluisterenden toon, want over Sotherne Court lag eene droeve, akelige schaduw - de schaduw van den doodsengel.

XIV.
Georgies laatste woorden.

Cis Travers gebruikte het ontbijt in de woning van Wattie in den Temple te Londen.

't Was een heldere morgen, de zon baande zich door de stoffige ruiten een weg tot de donkere kamer. De twee vrienden zaten smakelijk te ontbijten en waren in de beste luim.

Daar werd een zacht kloppen gehoord, en Mrs. Stiles, Wattie's hospita, stak haar met eene menigte witbruine papiljotten bedekt hoofd door de deur. Zij was nog geheel in négligé, en hare muts was zoo gekreukeld, dat men onwillekeurig moest denken dat zij er in geslapen had.

‘Een telegram voor u, sir,’ zei de dame en reikte hem in den tip van haren voorschoot naar binnen.

Wattie nam den telegram aan; daarna opende hij hem onachtzaam, want wie beschouwt in den tegenwoordigen tijd een telegram nog als iets gewichtigs.

Toen hij gelezen had, ontsnapte hem een kreet van schrik.

‘Wat is er?’ riep Cis opspringend, toen hij bespeurde dat Wattie zoo wit als de muur werd en de telegram zijne bevende hand ontviel. Hij raapte hem op en las:

‘Van miss Blair, Sotherne Court, aan Wattie Ellison esquire, Harcourt Buildings, Temple. Georgie heeft een vreeselijken val gedaan. Kom dadelijk naar Sotherne en breng Cis mede. Verlies geen oogenblik.’

Zij verdroegen den slag als mannen.

‘Als we ons haasten, kunnen we nog den trein van elf uur vijf en twintig minuten halen,’ zei Cis zoodra hij de spraak had teruggekregen, terwijl hij snel den Reisgids inzag.

‘Ga er dadelijk heen, Cis; we zullen elkander aan de statie treffen. Ge moet u haasten, we hebben maar vijf en dertig minuten voor ons.’

Cis, die van 't hoofd tot de voeten beefde, gehoorzaamde zwijgend.

In Sotherne Court klaagde Georgie op haar sterfbed met zwakke, gebroken stem:

‘Zijn ze nog niet gekomen? Wanneer zullen ze hier zijn? Hoe lang zullen ze nog uitblijven?’

Te drie ure kwamen Wattie en Cis. Toen Georgie het hoorde, kwam een levendige blos op haar gelaat.

‘Papa,’ zeide zij, ‘ik wilde Wattie alleen spreken, geheel alleen, met niemand anders in de kamer. Mag ik?’

Allen verlieten de kamer; Wattie bleef alleen bij haar.

Wat door beiden in die plechtige oogenblikken gesproken werd, is niemand ooit te weten gekomen; geen geluid werd vernomen door hen die aan de andere zijde der deur stonden; maar na een kwartuur kwam Wattie uit de kamer en ging met door tranen verduisterde oogen tusschen hen door - naar den tuin, om daar aan zijne zielesmart lucht te geven.

De squire volgde hem. Hij vond hem aan den voet eens booms in het vochtige gras liggen.

‘Wattie, beste jongen, sta op,’ sprak hij.

De jongeling zag met betraande oogen en ontzettend bleek gelaat om zich heen, doch zoodra hij bespeurde dat de squire hem had aangesproken, stond hij op.

‘Kunt ge het mij ooit vergeven?’ zei de oude man met afgebroken klanken. ‘Ik dwong haar, de merrie te rijden, ofschoon gij haar er voor gewaarschuwd hadt. Zij wilde niet, maar ik dwong haar er toe; mijne verdoemde eigenzinnigheid is de schuld van alles. Ik heb mijn kind gedood.’

‘Zeg dat niet, sir,’ sprak Wattie en legde zijne hand op den arm van den ouden man; ‘'t Was Gods wil, en niemand is te beschuldigen. Zij was zoo goed, te goed voor deze wereld.’

‘O, mijn jongen, als ik u niet verjaagd had, misschien was 't dan niet gebeurd,’ kermde de squire.

‘Wie kan dat zeggen?’ antwoordde Wattie ernstig. ‘In allen gevalle is 't tot niets nut, ons daarover te kwellen. Kom, sir, ge ziet er zoo bedrukt en zwak uit, laat ons eene wandeling door den tuin maken, de frissche lucht zal u goed doen, en vertel me hoe het gebeurd is; daarna zullen we naar haar terugkeeren.’

De oude man leunde op zijn arm en verhaalde hem de treurige geschiedenis van het begin af - hoe goed en geduldig Georgie was geweest, en hoe barsch en hard hij zelf. Hij deelde Wattie alles openhartig mede, en dit deed hem goed.

Toen zij weer in huis waren, bleven zij uit gelijke aandrift een oogenblik staan en drukten elkander de hand vóordat zij naar de ziekekamer gingen. Alles was tusschen hen vergeven, en sedert dit oogenblik tot zijn sterfuur hadsquire Travers den jongeling lief als zijn eigen zoon.

Nu verliet geen van allen de kamer der stervende meer. Tegen vier uur werd Georgie veel zwakker, en 't was te voorzien dat Mrs. Travers en Mary, die niet vóor zes uur op Sotherne konden zijn, haar niet meer levend zouden aantreffen.

Julia verlegde met liefderijke hand het kussen der stervende, zij bevochtigde hare droge lippen en verkoelde haar van koorts gloeiend hoofd. Hartstochtelijke naturen hebben eene aangeboren geschiktheid om zieken te verplegen. Haar tred was zacht en snel, maar vast: zij merkte alles op wat noodig was. Georgie zag vaak tot haar op.

Na een lang zwijgen, alleen afgebroken door het zacht gefluister om haar heen, zei Georgie plotseling met zwakke, maar heldere stem:

‘Julia!’

‘Hier ben ik, lieve!’

‘Beloof me dat ge Cis zult huwen; dat zal mijn armen vader troosten, en anders zal hij mijn dood niet overleven. Geef me uwe hand, Cis, en gij ook, Julia. Beloof me dat ge hem zult liefhebben. Ik geloof dat ik rustiger in mijn graf zal liggen, als ik dat weet, - en mijn arme papa zal dan mettertijd weer meer opgeruimd worden.’

Wat moest Julia doen?

Georgie had de handen van Cis en Julia gevat en in elkander gelegd. De laatste gedachte van het lieve meisje was, haar vader een troost te geven, als zij er niet meer zou zijn.

Hoe kon Julia bij dit sterfbed aan haar eigen harteleed denken, dat haar in dezen ernstigen stond als gering voorkwam?

Cis zag haar over het bed met zijne groote blauwe oogen aan, waarin zooveel droefheid te lezen was, en die toch zoo liefdevol en teeder op haar blikten, en Georgie herhaalde met het ongeduld van eene stervende:

‘Ach, Julia, beloof me dat ge met hem huwen zult.’

En Julia, tot een antwoord gedwongen, fluisterde:

‘Ja, Georgie, ja, mijne lieve!’

Het stervende meisje drukte hun beider handen aan hare lippen, en een glans van vergenoegen kwam op haar gelaat.

Daarna riep zij haar vader aan haar bed, richtte zich op en legde haar hoofd tegen zijnen schouder.

‘Julia zal met Cis huwen, papa,’ zeide zij. ‘Dat zal u veel genoegen doen, en ik kan nu veel lichter sterven.’

Dit waren Georgies laatste woorden.

Nu verviel zij in die bewusteloosheid, waarin zoovelen hunne laatste uren op aarde doorbrengen.

O, ontzettend, plechtig oogenblik, waarin de ziel vrij wil worden en tusschen hemel en aarde siddert, en de verduisterde geest toch nog niet het lichaam verlaten wil!

Zwijgend en onbeweeglijk stonden allen om haar.

Haar vader legde haar hoofd tegen zijn schouder; haar minnaar had, aan

[p. 204]

hare zijde geknield, hare handen in de zijne; de kleine Flora, die smartelijk snikte, werd door Cis vast in de armen geklemd, en Julia stond met gebogen hoofd aan 't voeteneinde van het bed.

Omringd door allen die zij zoo innig had liefgehad, verliet Georgies ziel zacht en kalm deze aarde.

XV.
Eene wandeling in storm en regen.

Januari was bijna ten einde, krokussen en sneeuwklokjes prijkten in dichte rijen in de bloemperken van Sotherne, en in het dal was reeds frisch gras gewassen op 't graf van Georgie Travers.

Julia wandelde met een treurig, mismoedig uitzicht alleen in den tuin. Sinds het tooneel aan 't sterfbed had haar de gedachte gekweld aan de belofte, die zij, tegen haren wil, aan hare stervende vriendin had gedaan.

Is niet de belofte aan eene stervende de plechtigste en meest verbindende belofte, die men doen kan? Is het niet-vervullen van zulk eene belofte niet eene zware, eene doodzonde, die den toorn des hemels over de meineedige zou opwekken?

Was zij niet inderdaad verplicht de gade van Cis Travers te worden?

Dit alles vroeg zij zich voortdurend af, wel honderdmaal per dag.

Noch de squire, noch Cis sprak haar er over, maar zij wist toch dat zij er aan dachten en haar besluit met verlangen tegemoet zagen.

Julia gevoelde zich recht verlaten en eenzaam. Zij vernam niets van haar verwijderden geliefde; van Mr. Bruce had zij alleen gehoord dat hij in Indië goed aangekomen en gezond was, doch aan haar had hij geen bericht gezonden.

Zij had reeds zoo lang naar een woord van hem gesmacht, en geen enkele dag bracht haar iets - niets dan hetzelfde doode, koude zwijgen.

Zij was nu overtuigd dat hij haar schandelijk behandeld had; dat zij een spleeltuig voor hem was geweest; dat hij er vermaak in gevonden had, haar hart te winnen, om haar dan wreed en spottend van zich te stooten, en dat hij haar thans geheel vergeten had.

Zij had niemand die haar droevig hart troost kon schenken, - en Julia was een meisje, dat zonder liefde niet leven kon.

Hare stiefmoeder kon zij niet lijden, en zij had voor niemand hartelijke vriend schap gevoeld dan voor de arme Georgie, die haar oprecht genegen was geweest en had liefgehad, maar door een plotselingen dood haar ontrukt was.

op de pijnbank, naar de schilderij van b. makolsky.

Gaarne had zij in de plaats harer doode vriendin willen zijn. De dood van Georgie had vele harten bedroefd, het diepst dat van haar ouden vader en van haar trouwen minnaar; - doch wie zou haar, Julia, betreurd, wie zou haar gemist hebben, als zij gestorven ware?

Hoe droef en ledig was haar leven! Zij overdacht haar lot, als zij hem tot gade nam, die haar zoo innig beminde en wiens familie haar met open armen zou ontvangen; in allen gevalle zou dat beter zijn dan zoo alleen te blijven. En daar de eenige man, aan wien haar hart gehecht was, haar niet beminde, waarom zou zij dan Cis, niet even goed huwen als een ander?

Terwijl zij hierover nadacht, kwam Mrs. Blair naar haar toe.

‘Hoe lang zult ge u nog met die rouwkleeren ontsieren?’ waren de eerste woorden der dame, waarmede zij op het zwarte gewaad harer stiefdochter zinspeelde.

‘Waarschijnlijk tot Paschen,’ antwoordde Julia.

Mrs Blair maakte eene beweging van ongeduld.

‘Lieve Julia, 't komt me waarlijk voor dat ge de gevoeligheid te ver drijft. Het arme meisje is immers in 't geheel niet aan u verwant geweest.’

‘Ik heb u reeds eenmaal gezegd,’ antwoordde Julia eveneens ongeduldig, ‘dat ik over de lieve Georgie rouwen wil als ware zij mijne zuster geweest.’

‘Uwe zuster! Hm! Wel, lieve, dat is eene goede aanmoediging voor zeker iemand. Is 't zoo niet?’ vroeg de weduwe sluw.

Julia's wangen werden met een rooden gloed over togen; zij zweeg eenige oogenblikken en sprak toen, eensklaps een besluit nemende:

‘Ge weet zeer goed, Mrs. Blair, dat ik waarschijnlijk Cecil Travers zal huwen; ik verzoek u alzoo, mij niet langer daarover te kwellen.’

‘O, dierbaar kind, hoe verheugt het me dit te hooren!’ riep de stiefmoeder. ‘Veroorloof mij dat ik u gelukwensch. Ge zijt dus werkelijk verloofd?’

‘Neen, ik ben niet verloofd,’ zei Julia en maakte zich los uit de onstuimige omhelzing harer stiefmoeder; ‘ik ben nog niet verloofden verzoek u derhalve, niemand iets van mijn voornemen te zeggen.’

Op dit oogenblik kwam Higgs op het tuinpad aanloopen met een brief voor zijne meesteres.

Hij was van Wattie, die weer op Bradley was, en luidde:

‘Lieve miss Blair!

't Zou zeer vriendelijk van u zijn, als ge eens naar hier wildet komen en den squire een bezoek brengen. Hij verlangt zoo naar u en menigmaal weet ik niet wat ik met hem beginnen moet. Hij is zoo terneergeslagen en bedroefd, dat mij het hart bloedt, als ik hem aanzie. Cecil wil, uit bescheidenheid, u dit verzoek niet doen, en daarom waag ik het, u op mijne eigene verantwoordelijkheid te schrijven.

Uw oprecht genegen
Wattie Ellison.’

(Wordt voortgezet).