De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

Een Pelsjas.
Naar het Engelsch van Mark Lemon.

Eens, toen ik het hospitaal St. Bartholomeus voorbij wandelde, ontmoette ik een man - een advocaat met veel praktijk - die bij mij haast een soort van afgunst verwekte om zijn jas, die overal met sabelbont was afgezet. In dit prachtige kleed zag men hem 's morgens en 's avonds warm en wel in den omnibus naar Holleway zitten, terwijl ik en anderen bovenop zaten te rillen van de koû, met geen anderen troost dan onze pijpen of sigaren, die binnen niet gedoogd werden. Vaak had ik met mijne moeder, een weduwe, geschertst over een jas met bont, dien ik boven alles wenschte - niet met sabelbont, och neen: vossen-, konijnen-, hazen-, ja kattenvel zou mij geheel voldaan hebben. Dan hield mijne moeder soms even op met werken en vroeg: ‘Toby, meent ge 't inderdaad?’ en dan antwoordde ik, lachend:

‘Natuurlijk,’ maar zonder haar te zeggen, wat ik eigenlijk gewenscht had.

Mijn vader was een welgesteld man geweest, tot eenige jaren vóór zijn dood; toen had hij door een te groot vertrouwen in vrienden, zonder kennis van geldzaken, veel verloren. Blijkbaar was het door berouw en zelfverwijt dat zijn dood verhaast werd; dus stierf hij op een leeftijd van vijftig jaren en liet mijne moeder slechts vier duizend pond na met een paar honderd van haar zelve. Wel zouden we geen gebrek lijden, maar het inkomen was zóó weinig, dat ik voor niets beter kon worden opgeleid, dan voor dokter in de medicijnen, en een pony-wagentje houden kon, wat mijne moeder, die door een noodlottig toeval verlamd was, zeer noodig had.

Met Kerstmis gingen wij altijd naar mijn oom van moederszijde, die voor de tweede maal weduwnaar was en nu nog eene dochter over had. Nicht Jenny was toen in mijne oogen eene volmaaktheid - later ben ik er anders over gaan denken - en ik dacht dat zij ook mij als zoodanig beschouwde. Ik was juist twintig jaren en Jenny werd zeventien den vierden Juni. Mijne moeder maakte steeds zelf alles gereed voor de reis, en koffers en reiszakken stonden in den gang. Ik had opgemerkt dat zij bijzonder verstrooid was en allerlei stille gesprekken hield met hare dienstmaagd, Sally, mijne oude min, die bij ons als meid gebleven was en overal meêging op reis. Over een half uur

[p. 195]

moesten we weg naar de statie, die juist aan de andere zijde der stad was - een rijtuig was besteld om ons weg te brengen en reeds zagen we 't langzaam aankomen. Weêr zag ik mijne moeder en Saly fluisteren en Sally was op het punt de deur uit te gaan, zonder dat ik gissen kon waarom, toen zij uitriep: ‘Daar is het, mevrouw!’ in één adem er bijvoegende: ‘wat is dat volk toch ellendig; ge kunt ze niet vertrouwen!’

Het bleek een groot bruin pak te zijn, waaruit, toen men het opende - o zaligheid - een prachtige jas met astrakan voor den dag kwam - en dat voor mij!

‘Lief, oud, goed moedertje!’ riep ik uit, ‘zooveel geld te verspillen aan uw kind!’

Maar mijne moeder noch Sally was 't hierover met mij eens en eindelijk werd ik verzoend met het kostbaar geschenk, toen ik hoorde dat mijne moeder een diamanten ring, dien zij nooit droeg, voor mijn pleizier had geofferd.

Wat een heerlijke jas! Ik word warm door merg en been, als ik er om denk! Nu ligt hij ergens in het Iersche kanaal, want vóór een jaar of drie liet een bootsman hem - dom genoeg - over boord vallen. Wat een heerlijke jas! Ik kon er mij zoo prettig in wikkelen - hij was niet te nauw, maar eer te wijd! Wat een gevoel, toen ik hem aantrok - zoo zacht en zoo warm! Wat een kraag! 't Was alsof eene zachte lieve hand mij den nek streelde. Nog ben ik zelfzuchtig genoeg, er soms aan te denken, om mijn verloren schat door een nieuwen te vervangen.

Ik had mijn jas aan en de oude Sally was heel en al bewondering. In de oogen mijner lieve moeder blonken tranen, toen zij zag welk genot zij haar jongen bezorgd had en ik - ik kon slechts mijn dank toonen door de beide lieve gezichten, die mij verrukt aanzagen, als een razende te kussen.

Wij waren op weg naar de statie. Een oogenblik later werd ik mij zelven bewust dat wij afreden. Ik sloeg mijn jas open in 't gezicht van eene zekere generaalsvrouw met drie groote dochters. Zij zagen al de pracht van mijn overkleed, dat den drager vrij goed stond! Ik sprak hard tot de kruiers en werd mild: ik gaf hun een shilling, hoewel ik mijn oom beloofd had, nooit boven een sixpence te gaan! Een sixpence was niet genoeg voor iemand in zoo'n jas, met bont afgezet, echt astrakan, krullend als een negerkop en zoo zacht als dons!

't Speet mij, dat het niet ijskoud was, onder nul, ja, dan had ik nog meer pleizier gehad van mijn nieuwen pels, en moeder en Sally, van top tot teen in lamswol en Welsh flanel gehuld, zouden er niet onder geleden hebben. Volgaarne had ik 't zien sneeuwen, laag op laag - waarom niet?

Nicht Jenny en iedereen in de ‘Briars’ waar mijn oom woonde, prezen en bewonderden mijn jas en wenschten mij geluk met het zalig bezit; slechts mijn oom niet; deze vond mijn schat te kostbaar en verwijfd, iets waarover ik mij schamen moest. Maar ik schaamde mij niet en meende ook te zien, dat mijn oom meer uit het hoofd dan uit het hart - een best hart - sprak. - Hij hield dol van zijne zuster en had ons een jaar na mijn vaders dood, voorgesteld met elkaâr te gaan wonen. Maar moeder vond het beter, dat wij à part woonden, vooral omdat ik les moest nemen bij een dokter, een vriend van ons, en zij niet kon besluiten, van mij te scheiden. Soms wenschte ik wel eens dat het anders mocht geschikt worden, daar ik Jenny altijd had mogen lijden en de jongensachtige liefde tot een mannelijken hartstocht begon te rijpen. Ik was twintig, verbeeld u! Wij spraken nooit over liefde, maar begrepen door een onverklaarbaar gevoel, dat wij elkander zeer genegen waren. Twee of drie dagen vóór Kerstmis hadden wij onbeschrijfelijk genoten - Jenny en ik waren altijd samen geweest: nu eens rijden; ik in mijn pels, zij schier stikkend in een mantel van zwanendons, waaruit haar mooi gezichtje als een rozenknop te voorschijn kwam, terwijl hare nette voetjes door rood marokijn met zwanendons afgezet, omhuld waren; - dan weêr op schaatsen. Niet dat zij goed reed, maar ik kon het, en mocht dus gedurig mijn arm om haar heen slaan om haar voor het vallen te behoeden. Soms ook schaakten we en zij deed het gelukkig slecht, zoodat ik dikwijls hare lieve zachte vingertjes moest leiden. Ook zongen we duetten, schoon mijne stem niet van de beste was, maar die van Jenny was zóó lief als die van hare Zweedsche naamgenoot - ten minste voor mij! Hoe ik er nu over denken zou, doet niets ter zake. Wij hadden een vroolijken Kerstavond, met buren en vrienden, die bij ons genoodigd waren, tot laat in den nacht. Toen allen naar huis en mijne moeder en Jenny naar bed gingen, wenschte oom haar eene zalige nachtrust en verzocht mij nog even met hem naar zijne kamer te gaan om eene sigaar te rooken.

Toen de dames weg waren, zat ik met mijn oom vóór een bowl met punch, ‘de slaapmuts’ in ‘de Briars’ op Kerstavond, toen mijn oom nadat hij mijn glas nog eens gevuld had, aldus begon:

‘Toby, ik heb er lang over gedacht om eens een woordje met u te spreken over een punt, dat ons beider geluk in de toekomst betreft!’

‘Jenny!’ dacht ik, niet zonder grond.

‘Uw vader, Toby Hatton, was de beste vriend, dien ik ooit gehad heb; en, behalve nog dat hij de man was van mijne lieve zuster Clara, uwe moeder, zou ik hem verschuldigd zijn, met ernst en liefde voor uw welzijn te zorgen!’

Mijn hart klopte snel, maar er was niets verontrustends in die voorafspraak.

‘Ge weet, ik ben tweemaal getrouwd - eens toen ik zoowat uw leeftijd had. Ik trouwde uit liefde, naar mijn beste weten: een mooi gezichtje, een lief figuurtje en ook wat talenten. Ik voor mij zag er niet kwaad uit, was vroolijk en verstond de kunst om anderen te vervroolijken.’

Ik boog, als om hem te verzekeren, dat dit ook nu nog het geval was.

‘Dank u,’ zei hij, glimlachend. ‘Nu Toby, ik trouwde en was niets meer dan een klerk in een bankiershuis bij een bloedverwant, die geene kinderen had en boos werd over mijne onvoorzichtigheid. Later vergaf hij mij en verbeterde mijne positie, schoon niet veel, daar hij een te nauwgezet man van zaken was; mijn honorarium werd twee honderd vijftig pond jaarlijks verhoogd zoodat ik in staat was, met zuinigheid en vlijt, eene huishouding te beginnen. Ik deed al mijn best, wel wetend, dat van mijn patroon mijne toekomst afhing, maar mijne vrouw dacht anders. Zij was er op gesteld zich mooi te kleeden; en vergeefs zei ik haar, dat, als zij toegaf aan hare pronkzucht - die voor ons veel te kostbaar was - ik weldra geruïneerd zou worden. 't Was aan eene doovemans deur geklopt. Ik was niet flink genoeg om haar naar mij te doen luisteren. Spoedig ontdekte ik, dat mijn welzijn niet geacht werd, mijne zielerust niets was in haar oog. Toen begon ik in te zien, dat zij noch ik in waarheid hadden liefgehad. Zoo de liefde bestaan had - zonder nog aan hartstocht te denken - zij zou hebben gezegevierd. Wij raakten aan het twisten en onze twist was van dien aard, dat onze huwelijksrust er door op het spel kwam. Ik was diep in de schuld, werd geprest door mijne schuldeischers en wist, dat ik zou worden ontslagen, als mijne verlegenheid door mijn patroon ontdekt werd. Dus bitter in nood, hield ik eene som gelds, die aan de bank had moeten betaald worden, achter. Dit geld was genoeg om eenige dringende eischen te voldoen, maar van toen af was mijn leven eene hel! Mijne vrouw vermoedde zeker wat ik gedaan had. Zij werd gemelijk en driftig. Binnen eene maand liep zij weg. Maar hare zonde kwam neêr op haar hoofd: zij stierf kort daarop aan eene hersenkoorts in Parijs.

‘In mijn bitter leed had ik allerlei booze gedachten. Uw vader maakte toen mijne zuster het hof. Hij werd mijne droefheid gewaar; maar nadat mijne slechte vrouw mij verlaten had, achtte hij zich eerst gerechtigd naar de oorzaak van mijne smart te vragen. Toen kwam hij om mij te troosten. Al wat hij zeide was zoo mild, zoo edel, dat mijn hart overliep en ik hem mijn leed verhaalde - niet de vlucht eener vrouw zonder hart die ik niet langer liefhad, maar wat ik zelf had gedaan en waarvan ik de gevolgen nu vreesde. De som, die ik genomen had, was drie honderd pond. Uw vader was op 't punt, om compagnon te worden in het huis dat hij diende - hij had juist geld genoeg om te storten - en zijn huwelijk met mijne zuster hing er van af, of hij die plaats kreeg. Nog een jaar - een pijnlijk jaar zouden zij, die er naar smachtten elkander voor eeuwig te bezitten, moeten wachten, als zij mijne schuld wilden dekken. Uw vader bedacht zich slechts eenige uren. Hij dekte mijne schuld - de engelen weten het!’

Mijn oom hield de handen vóór het gezicht en zat eenigen tijd in die houding, tot ik naar hem toe kwam en hem de hand drukte. Hij nam mijne twee handen in de zijne en ging voort:

‘Waarom heb ik u dit verteld? Opdat gij moogt weten, hoe lief ik u heb - de zoon mijner dierbare zuster en van hem die mij van schande en ellende gered heeft. Ik ging vooruit en toen uw vader door onverdiend leed onverstelpt werd, hielp ik hem wederkeerig!’

‘Mijn goede vader!’ zei ik. ‘Toen hij ongelukkig werd, herinner ik mij, dat hij slechts leed voor ons, voor mijne moeder en mij.’

‘'t Was een droevig eind na een zoo trouw, werkzaam leven. Maar Gods wil geschiede in alle dingen! En nu, Toby, is er nog eene reden, waarom ik dit gesprek begonnen ben.’

‘Jenny!’ dacht ik weêr, en ik had gelijk.

‘Als de zoon van mijn weldoener, kunt ge u wel voorstellen, dat er na u één schepsel op de wereld is, wier geluk mij nog nader aan het hart ligt.’

Ik legde mijne sigaar neêr en dronk, zonder er bij te denken, mijn glas uit.

‘Ge denkt, Toby, dat ge op Jenny verliefd zijt. Ge bloost... ik had die bekentenis niet noodig. Denk, dat ik me ook eens verbeeld heb, verliefd te zijn. Ge zijt twintig; ik was een jaar ouder. Nu ga ik den zaligen droom vernielen, dien ge een tijd lang gedroomd hebt!’

Ik zag op met wijdgeopende oogen en met een trek om den mond, die genoegzaam toonde wat ik leed.

[p. 196]

‘Voor het oogenblik ten minste,’ hernam hij, als om mij te troosten, ‘tot mijn jeugdige neef wat in de wereld heeft rondgezien en zich heeft kunnen verzekeren, dat er niemand anders ter wereld is, die beter geschikt voor hem is; als zijn oordeel gerijpt is. Als ge praktijk hebt - dat wel gebeuren zal - en ge voelt nog hetzelfde voor Jenny, zooals zij voor u, dan zal ik haar u geven met het grootste pleizier en op de bruiloft een toast slaan waaruit men zien zal, hoe zeer ik de verbintenis toejuich. En kom; nu naar bed - nog één glas punch. Wees een flinke vent en denk maar dat ik gelijk heb en wel zorgen zal voor uw en Jenny's geluk. Goeden nacht, hoor! pas op met het licht en ga naar bed!’

Mijn oom liet mij alleen - onvoorzichtig genoeg. Ik was diep bedroefd over hetgeen hij gezegd had. Ik kon niet toegeven, dat zijne redeneering juist was. Omdat hij met een boos wijf zonder hart was getrouwd geweest, moesten Jenny en ik daarom gescheiden worden? Ik zeg dat mijn oom mij alleen liet, onvoorzichtig genoeg - met de punch, want ik dronk de bowl leêg. Ik ging naar mijne slaapkamer. Wat zou ik mijn best doen om te slapen? Ik kon mijne oogen niet sluiten; 't was of men ze met geweld openhield. Ik voerde eene dwaze pantomime uit in bed; stiet mijn hoofd tegen de kussens, wat ik zou gedaan hebben, al waren 't marmeren steenen geweest; sloeg mijzelven in het aangezicht, dat koortsachtig gloeide alsof ik eene ziekte onder de leden had. Ik opende het venster en zag naar de heldere maan en sterren. De scherpe koude lucht verkoelde mijn lichaam. Daar viel mij iets in. ‘Ik zal het doen!’ mompelde ik. ‘In mijn pelsjas gehuld, ga ik naar het zomerhuisje waar Jenny en ik zooveel gelukkige uren hebben gesleten.’ Aan dit besluit gehoor gevend, trok ik mijn pels aan. O, hoe zacht, hoe warm, hoe zalig voelde ik mij in dat kleed. Zooveel mogelijk zonder gerucht te maken, ging ik naar beneden, opende de deur, die op den tuin uit kwam en stond buiten.

De rijp glinsterde op het gras en de kiezelsteenen, en mij was het, als bevond ik mij in het rijk der verdichting, waar men op diamanten stof loopt. Maar mijn leed was te werkelijk, te diep om zich maar even door de verbeelding te laten overstemmen, en vreezend door iemand in huis bespied te worden, ging ik in het zomerhuis, dat nu gedeeltelijk verlicht werd door de maan, zoodat ik Jenny's naaimandje zag, dat ik haar in het voorjaar gegeven had. O zalig voorjaar, toen zij noch ik er aan dacht, dat er zulk een winter voor ons in het zout lag, zulk eene vreeselijke koû, die mijn wreede oom als door toovermacht voor ons scheen te hebben doen ontstaan. Natuurlijk begon ik hoe langer zoo verwarder te denken.

Mijn gang naar den tuin scheen niet onopgemerkt te zijn gebleven, want daar zag ik de deur, waardoor ik gekomen was, openen. Nicht Jenny! Zij was gewikkeld in haar mantel van zwanendons, en nu zij het zomerhuis naderde, zag ik, dat zij hare roode laarsjes met dons gevoerd aan had. Ik stond op toen zij binnentrad, maar zij wenkte mij om weêr te gaan zitten en nam plaats aan mijne zijde.

‘Arme Toby,’ begon zij, haar lief zacht handje op mijne hand leggend, ‘ik begrijp waarom ge hier zit. Evenmin als gij kon ik slapen en zat aan het venster. Toen ik u in den tuin zag wandelen, besloot ik u te volgen, want, mijn arme Toby ik heb toevallig gehoord, wat er tusschen u en vader is voorgevallen.’

Wat kon ik anders doen dan hare vingers aan mijn mond drukken? En tot mijne groote vreugd deed zij geene poging om het te weren.

‘Wat ik gehoord heb, heeft mij bedroefd!’ hernam Jenny. ‘Ik wist niet dat mijn vader zoo slecht geweest was. Wat denkt ge te doen?’

‘Hem gehoorzamen, niet waar?’

‘Wat? Zijt ge dan zoo laag om hem maar dood eenvoudig over uw gevoel te laten heerschen?’ vroeg Jenny scherp. ‘Omdat hij getrouwd is met eene vrouw zonder hart’ (hetzelfde wat ik ook gedacht had) ‘moeten wij daarom scheiden? Neen Toby, neen, als ge me liefhebt - en ge hebt me reden gegeven om het te denken - laat mijn gevoel u dan meer zijn dan mijn vaders grillen? Nu, wat dunkt u?’

‘Jenny, ja, ik heb u lief, zeer lief,’ antwoordde ik, ‘of ik zou niet hier zijn op dit oogenblik. Ik voel, evenals gij, dat uw vader ons wreed behandelt.’

‘Zeer wreed!’ antwoordde Jenny, ‘en ik betwist hem het recht om over mijne gevoelens te heerschen. Hij had niet moeten toestaan, dat wij elkander zagen, als hij iets tegen onze liefde had. Neen Toby, ik kom er rond voor uit, dat mijn hart u behoort en altijd behooren zal, als gij u mannelijk gedraagt. Drie jaren wachten - drie jaren? Geen drie maanden wacht ik, vader mag zeggen wat hij wil!’

‘Ik ook niet!’ riep ik uit, nogmaals hare hand kussende.

‘Praktijk of niet;’ hernam Jenny, ‘ik ben bereid uwe vrouw te worden, zoodra gij mij huwen wilt. Wat mijn vader betreft, ik weet nu genoeg om hem mij te doen gehoorzamen en hem bang voor mij te maken, begrijpt ge?’

‘Ja! ja! en het koste wat het wil, ik zal u verlossen van de wreedheid uws vaders, zoodra ge maar wilt!’

‘Zweert ge me dat?’

‘Ja!’

Jenny nam een ring van haren vinger en zei: ‘Neem dien, als teeken van mijne trouw en geef mij den uwe!’

Ik deed wat zij zeide. De armen om elkander heen slaande, keerden wij naar 't huis terug, hetwelk zij binnentrad, waarop ik weêr naar het zomerhuisje terugging.

Daar ik niet veel plaats meer heb dien ik kort te zijn.

Ik spring den tusschentijd over waarin Jenny mijne vrouw werd en ik, door bemiddeling mijner moeder, eene groote praktijk kreeg.

Na eenige heerlijke maanden ging de zon van mijn huwelijk aan het tanen. Langzamerhand scheen mijn gezelschap voor mijne vrouw zijne bekoorlijkheid te verliezen en zij voelde zich niet prettig meer als zij niet uit was of bezoek had. Mijn eigen huiselijk geluk werd veronachtzaamd. Vaak, als ik van eene drukke vermoeiende praktijk tehuis kwam, moest ik alleen eten en daarop, om niet den schijn te hebben alsof ik mijne vrouw veronachtzaamde, mij kleeden voor het een of ander vervelend gezelschap en naar huis gaan met eene zwijgende vrouw, die zich voor anderen had uitgeput. Ik kwam in opstand. Het speet mij, dat ik mij had laten verleiden, om haar in stilte te huwen en den besten aller vaders ongehoorzaam te zijn, die nu zijne deur voor haar gesloten had. Ik besloot in stilte alles te verduren.

Eens moest ik met haar een pique nique bijwonen, en daar mijne eigene paarden vermoeid waren, huurde ik een rijtuig om ons te brengen. Het paard bleek wild te zijn en eindelijk was het niet meer te regeren, daar het op hol ging en het rijtuig stuk sloeg. Ik ontkwam met een paar lichte kneuzingen; maar mijne vrouw was zoo ernstig gewond, dat men haar leven niet redden kon, zonder haar den voet af te zetten.

Toen ik haar zag lijden, verzonken al mijne kleine ellenden in het niet en ik had het verleden kunnen vergeten, als zij mij hoop voor de toekomst gelaten had. Maar zij deed dit niet. Zij tergde mij, als de oorzaak van al wat zij haar leven lang zou moeten lijden. Nooit liet zij na, mij te tergen en dagelijks werd de klove, die tusschen mij en mijn geluk lag, grooter. Hare klachten en verwijten hielden niet op - ik begon haar te haten.

Ik was alleen in de apotheek. Ik zat daar om eens van huis te zijn, ver van de ellende, die mij daar altijd bezig hield. Om mij heen waren de middelen om het leven te behouden en om het te vernietigen. Zij was ziek genoeg om eene hopelooze omkeering niet onvermijdelijk te achten. De verkoelende, pijnstillende middelen, waardoor ik omringd was en die zij gebruikte, waren heerlijk in staat om menig doodelijk vergif te verbergen. Het denkbeeld was te vreeselijk; ik liep weg, naar de kamer waar ik mijne patiënten ontving. Ik streed heftig: 't was slechts leven om leven - mijne ellende - hare rust. Het eind was tegen haar.

Met eigen hand gaf ik de poeders aan de ziekedienster en verliet de kamer.

Ik had haar voor het laatst gezien. Het schoone meisje van vroegere jaren - deelgenoot van de zaligste uren; - berouw greep mij aan. Het was mij alsof ik aan den grond werd genageld en toch hield ik mij vast aan de deur. Toen ik mij vasthield, hoorde ik de ziekedienster zeggen:

‘Zijn dit slechts verkoelende dranken?’

‘Ja!’ antwoordde mijne vrouw.

‘Wees dan zoo vriendelijk en geef mij ook wat; ik heb vreeselijken dorst,’ zei ze opgeruimd.

Het zweet brak mij uit.

‘Goed, maar één droppel is niet genoeg, neem er twee,’ zei mijne vrouw.

‘Ja,’ antwoordde de ziekedienster.

Twee...! Daarop volgde de dood. Ik worstelde om op de deur te slaan, maar kon niet; toen viel ik neêr. Daar lag ik op den grond, zonder eenig bewustzijn.

Als schrijver van dit stuk, wiens naam daarboven prijken zal, moet ik den lezer iets verklaren. In weêrwil van deftige kritikers, die het dwaas vinden om op Kerstmis vroolijk te zijn, ben ik het toch en doe mijn best om anderen op te fleuren, zooals vóór mij onze vaders deden en zooals ik vertrouw, dat mijne kleinkinderen zullen doen, als ik dood ben. Ik hoop dat zij hunne huizen met klimop en marentakken zullen versieren; dat zij dien éénen dag in het jaar zullen vergaderen, ter herinnering aan hunne zalige kindsheid en aan hen die alles hebben gedaan wat zij konden om hen gelukkig te maken; dat zij hunne dankoffers zullen brengen voor al het goede, dat over hen gekomen is en den Kerstdag nooit laten voorbijgaan, zonder hun te vergeven, die hen niet goed hebben behandeld, of zich te verzoenen met hen die zij, willens of onwillens, hebben gegriefd. Waarom zou men dit alles niet doen? Ik voor mij ben dankbaar voor al wat het Kerstfeest mij geschonken heeft. Ik wil dus niet, dat gij denkt, dat ik u de geschiedenis van dien pelsjas verhaald heb om u treurig te stemmen, of dat al wat ik u verhaald heb, mij inder-

[p. 197]

daad overkomen is. Neen; ik hoorde het gisteren van mijn vriend Toby en ik heb juist gelezen wat ik aan zijne vrouw schreef die nu dertig jaar is en er schooner uitziet dan eenig schepsel ter wereld. Zij had mij beknord, omdat ik haar Mrs. Tobias en niet Jenny genoemd had, zooals ‘papa’ deed. En papa, die juist naar beneden kwam om te ontbijten, vond hare aanmerking zeer goed.

Dus noem ik haar Jenny. Ik had juist gedaan met lezen, toen Tobias binnen kwam.

‘O dwaze Toby!’ riep Jenny, ‘hoe kunt ge die historie nu vertellen aan een schrijver?’

‘Welke historie?’

‘Wel de eenige, die ik u ooit heb hooren vertellen!’ antwoordde Jenny lachend.

‘Ah, zoo!’ zei Toby, ‘van mijn pelsjas?’

‘Ja; toen ge met papa wat te veel punch gedronken hadt; en toen ge - dwaas genoeg - in den tuin gingt en in het zomerhuis in slaap vielt om bijna dood te vriezen, en die ijlende koorts kreegt!’

‘Ja! ik was erg ziek!’ antwoordde hij, glimlachend.

‘Ik geloof er niets van - gij wel, papa?’ vroeg Jenny, klagend, ‘hij hield zich maar ziek omdat ik hem zou oppassen!’

Wij lachten hartelijk om die beschuldiging, maar Tobias kwam er tegen op.

‘Nu, als ge die historie in druk ziet, zult ge haar wel nooit meer aan iemand vertellen. Ge ziet nu hoe boos ge er in afgeschilderd zijt, en wat een leugens ge verteld hebt!’

En ik moet ronduit bekennen, dat ik mij veel vrijheden vergund heb bij die geschiedenis van ‘den pelsjas,’ welke mijn vriend Tobias mij verteld heeft.