De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

[p. 181]

[Nummer 16]

algemeene voeding, naar de schilderij van h. plathner.

[p. 182]

Onze gravures.

Algemeene voeding.

Na zelf het maal gebruikt te hebben, verlustigen zich de beide oudjes in het voederen der talrijke huisgenooten uit de dierenwereld, die hunne eenzame woning opvroolijken en er de plaats innemen, welke vele jaren geleden de reeds lang groot geworden kinderen er bekleedden. Het is een dagelijks terugkeerend genot voor den ouden man, terwijl hij zelf zijn pijpje stopt, dat kleine volkje te zien smullen van hetgeen ‘moeder de vrouw’ zoo zorgvuldig voor de beestjes klaar maakt. En voor haar is het geen minder aangenaam tijdverdrijf wat brood in eene teljoor met melk te brokkelen en dan toe te zien hoe de kleintjes van Fidel daarop aanvallen en hoe straks de klokhen met heel haar kroost komt aangedribbeld om haar rechtmatig deel van den buit te vorderen.

Het is een bevallig, huiselijk, gemoedelijk tafereeltje dat de oude lieden, omringd door al dat jeugdig gedierte opleveren, en de schilder heeft het zoodanig weergegeven, dat wij met welgevallen den blik op dat schouwspel laten rusten.

Karel I neemt afscheid van zijne beide jongste kinderen.

Het roerend tooneel, ons in dit nummer door den teekenaar geschetst, greep plaats tijdens de weinige dagen, die tusschen de uitspraak van het doodvonnis en de terechtstelling van den ongelukkigen vorst verliepen. Karel I, wien men weinig anders ten laste kan leggen, dan dat hij zich door verkeerde raadslieden liet leiden, was den 25 Januari 1649 door het buitengewoon gerechtshof als ‘tiran, verrader, moordenaar en openlijke vijand van het gemeenebest van Engeland’ ter dood veroordeeld.

Nadat het vonnis was uitgesproken, gunde men den koning nog eenige dagen tijds om zich op den dood voor te bereiden. De veroordeelde monarch legde de waardigste berusting aan den dag en bereidde zich door godsdienstige overwegingen, onder leiding van den bisschop Juxton voor, om met een onbezwaard geweten voor zijn eeuwigen rechter te verschijnen. Het werd hem toegestaan, zijne beide jongste kinderen, de twaalfjarige prinses Elisabeth en den achtjarigen hertog van Glocester voor het laatst te omhelzen. De koninklijke telgen stonden onder voogdij van den graaf van Northumberland en deze leidde ze in gezelschap van zijne gemalin tot hun ongelukkigen vader.

Koning Karel sprak lang met de lievelingen, van wie hij reeds geruimen tijd gescheiden was geweest, gaf hun zijne laatste vermaningen en zijn vaderlijken zegen en zeide hun ten slotte voor eeuwig vaarwel.

Den 30^en Januari liet hij voor het paleis Whitehall onder beulshanden het leven, zijnen kinderen het voorbeeld nalatende van een vorst, die zelfs op het schavot de waardigheid eens konings niet verloochende.

Op school.

Een lief tooneeltje stelt ons deze gravure voor, een tooneeltje, dat ons aanstonds duizend herinneringen voor den geest roept. Wij bevinden ons blijkbaar in de laagste klasse eener school voor kinderen van gegoede ouders, te oordeelen naar de nette kleeding der jeugdige leerlingen. De gravure schijnt ons te verplaatsen in een tijd, toen het hoofdelijk onderwijs nog niet door het classicaal verdrongen was: immers, de nette schooljuffrouw schijnt, van haren zetel, de oefening van een harer leerlingen na te gaan, terwijl wij eene andere, wie de les reeds afgenomen is, op weg naar hare plaats zien. Naar de natuur heeft de schilder ons de gelaatsuitdrukking der jeugdige leerlingen geteekend. Op den hoek der eerste bank zien wij er een, die het moede hoofd met zijne hand steunt en op uitkomst peinst. De les is ook zoo lang en die woorden zoo moeilijk, en dan, de zon schijnt zoo heerlijk en de vogeltjes fluiten zoo uitlokkend.

Verder zien wij een jeugdigen onervaren calligraaf alle moeite inspannen, om een haartje uit zijne pen te verwijderen. Met een kennersoog gaat hij deze gewichtige operatie na, en wij twijfelen niet of hij zal slagen. Ginds zien wij een ander zich in de schoone, maar o zoo lastige schrijfkunst oefenen; 't zijn nog wel enkel op- en neerhalen, maar zoo ooit, dan is hier het gezegde waar: alle begin is moeilijk. Zijn buurman schijnt met aandachtigen blik de pennevruchten van zijn confrater gade te slaan, terwijl hij zijne pen in den inkt doopt, om eveneens zijne krachten te beproeven.

Dicht bij de deur treft ons nog vooral het onnoozele gezicht van een vierde, wien het aan te zien is, dat zijne gedachten elders verwijlen. De sommen zijn ook zoo moeilijk en de schooltijd duurt zoo lang!

Eene vredige kalmte en rust ligt over het geheele tafereeltje. Geen praten en plagen, geen spelen en vechten, waartoe hier anders gunstige gelegenheid genoeg bestaat, daar de juffrouw geheel oog en oor is voor de kleine, die naast haar staat.

Wij twijfelen echter of die stilte wel lang zal duren; immers de gelegenheid maakt den dief en de jongensnatuur verloochent zich nooit.

Graaf Kalnoky.

Graaf Gustaf Kalnoky, de Oostenrijksche minister van Buitenlandsche Zaken, stamt uit een oud adellijk Oostenrijksch geslacht. Den 29^en December 1832 te Lettowitz in Moravië geboren, trad hij in 1854 in dienst der diplomatie. Eerst aan het gezantschap te Munchen en vervolgens aan dat te Berlijn verbonden, werd hij in 1859 tot legatie-secretaris te Londen benoemd. In 1861 was hij tijdelijk met de leiding der gezantschapsaangelegenheden te Rome belast, in 1864 werd hij gezant te Kopenhagen, welke post op dat oogenblik, onmiddellijk na den Sleeswijk-Holsteinschen oorlog van bijzonder gewicht was.

Na het sluiten van het verdrag tusschen Oostenrijk en Pruisen, keerde graaf Kalnoky naar Oostenrijk terug, om spoedig daarop weer met eene buitengewone zending naar St.-Petersburg te vertrekken. In 1880 werd hij benoemd tot geheimraad en gezant aan het Russische hof en na den dood van baron Haymerle het jaar daarna tot diens opvolger in het Weener departement van Buitenlandsche Zaken aangewezen.

Tot dusver heeft graaf Kalnoky in zijne hoedanigheid van eersten minister nog geene gelegenheid gehad, zich in de volle kracht van zijn willen en kunnen te toonen, daar hij zich nog niet voor die vraagstukken geplaatst zag, welker spoedige oplossing over het lot van volken en rijken beslist en een geniaal staatsman voor altijd een historischen naam verschaft.

De belangen van den staat te behartigen en tegen mogelijke gevaren in de toekomst te behoeden, is dan ook eene taak, die wel een rusteloozen, ijverigen en omzichtigen, maar geen in het oog loopenden arbeid vereischt. Dat graaf Kalnoky zich daarvan tot dusver op bevredigende wijze gekweten heeft, bewijst ten duidelijkste het onvoorwaardelijk vertrouwen, dat hem door de vertegenwoordiging van de beide helften des rijks steeds betuigd wordt.