De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

De Voogd en zijne Pupil.
Tafereelen uit het verhaal van Mrs. Lovett-Cameron.
(Vervolg).

Thans waren het recht verdrietige en onaangename dagen op Sotherne Court. Julia is bitter vertoornd op haar voogd. Dat hij zoo tot haar had kunnen spreken, hoewel zij gevoelde dat er eene zoo innige verstandhouding tusschen hen bestond, was reeds op zich zelven eene bron van diepe smart voor haar, maar dat hij haar een huwelijk met zijn medeminnaar kon aanraden, dat was iets wat, zooals zij - en misschien met recht - meende, geen meisje ooit den man kan vergeven, dien zij bemint.

Door haar eigen instinkt, of uit brieven van Mr. Bruce, ofwel door de scherpzinnige opmerkingen van Ernestine, had Mrs. Blair niet slechts kennis gekregen van de verwijdering tusschen Julia en haar voogd, maar was zij ook achter de oorzaak er van gekomen.

En zij was er recht over in haar schik.

Zij had reeds lang alle hoop moeten opgeven, die zij voor zich zelve op den overste had gehad, en bovendien begrepen dat hij meer belang stelde in zijne pupil dan een voogd gewoonlijk doet. Wat was natuurlijker dan dat de overste haar alleen om haar rijkdom begeerde?

En als de overste hare stiefdochter trouwde, zou dat hare plannen voor de toekomst geheel in de war brengen. Hij toch was geen man, over wien zij eenige heerschappij zou kunnen verkrijgen; zij raadde instinktmatig dat hij haar niet lijden mocht en haar mistrouwde, en daar dit bij Julia eveneens het geval was, zou een huwelijk tusschen beiden ten gevolge hebben, dat zij zich moest verwijderen uit het gemakkelijke nestje, waarin zij zich tot nu toe verheugde. Met een zwak man als Cecil Travers had zij daarentegen geheel andere vooruitzichten, en daarom was er haar veel aan gelegen, den overste zoo spoedig mogelijk naar Indië te zien vertrekken.

Mr. Bruce was, zonder het te weten of te willen, een goed handlanger der weduwe, maar zij had nog sterker bondgenoot in het nauwgezet eergevoel van den overste. Wel verre van een gelukzoeker te zijn, zooals Mrs. Blair meende, was hij integendeel tot elk offer bereid, tot de opoffering van zijn eigen geluk, ja zelfs van dat van Julia, om het gevoel te volgen, dat hem den rijkdom van een meisje als een hinderpaal, in plaats van als een lokaas, deed beschouwen.

Sedert de overste met zijne pupil het boven vermelde gesprek had gevoerd, was zijn gedrag jegens haar geheel veranderd; hij was steeds op zijne hoede tegenover haar, bestendig zijne woorden en daden overwegende, zoodat hij terughoudend, ja zelfs koel tegen haar was.

Julia gevoelde zich door die verandering pijnlijk gegriefd. Hare wrok tegen den overste was slechts van korten duur geweest, en ware hij haar een weinig tegemoet gekomen, dan zou zij hem gaarne alles vergeven hebben wat hij haar gezegd had, en alles zou weer als vroeger zijn geweest.

X.
Versmaad en verlaten.

Met hare voeten op den haardrooster, de nieuwste novelle in haar schoot en de oogen op het vuur gericht, zit Julia Blair in het schemerlicht in de kleine kamer, waar zij gewoon is thee te drinken.

Een halfuur tevoren is met den namiddagtrein iemand van madame Celeste uit Bond Street aangekomen met een groot aantal doozen, die de nieuwste keus van Parijsche mutsen, hoeden en kapsels bevatten.

Mrs. Blair, die voor een Fransch mutsje hare zaligheid zou geven, heeft zich met Ernestine in hare slaapkamer teruggetrokken, om al dat schoons uit te pakken en te bezien.

't Is best mogelijk dat de overste dit heeft opgemerkt, want spoedig daarna komt hij de kleine kamer binnen en zet een stoel bij den haard vlak naast zijne pupil. Julia maakt lachend voor hem plaats, en nu zitten beiden eenige minuten zwijgend naast elkander.

‘Ik heb heden eene zeer onplezierige zaak moeten afdoen,’ zegt de overste eindelijk.

‘Hoe dat?’ vraagt Julia.

‘Ik heb om mijn retourpas en om een biljet naar Indië geschreven voor het schip Sultane, dat binnen veertien dagen vertrekt.’

‘Wat?’ - en Julia springt op. ‘Naar Indië terug! Zijt ge dwaas? Wat hebt ge nu begonnen? Ik hoop toch dat de brief nog niet weg is.’ En zij doet eene schrede naar de deur.

Hij strekt de hand uit, om haar terug te houden.

‘Hij is reeds weg, Julia! Maar al ware dat niet het geval, dan zou het toch geen verschil maken. Ik moet waarlijk terug, 't is hoog tijd.’

‘Maar zoo plotseling!’ roept Julia, trachtende hare ontroering te verbergen.

‘Plotseling? O, ik denk er reeds lang aan,’ antwoordt de overste. ‘Maar waarom zou ik er over spreken voordat ik mijn plan uitvoerde?’ Een zucht ontglipte hem toen hij dit zeide.

‘Maar alles kan nog ongedaan gemaakt worden,’ zegt zij haastig. ‘Dat is heel eenvoudig. Ge schrijft morgen, dat ge u bezonnen hebt. Ik bid u, overste, denk er over na; we kunnen zoo niet scheiden - waarlijk, we kunnen het niet.’

‘Ge meent het goed,’ hervat hij bijna koel, ‘maar ik weet waarom ik zoo gehandeld heb.’

Nu verliest Julia al hare zelfbeheersching, en in vertwijfling roept zij handenwringend uit:

‘Ach, waarom, waarom wilt ge gaan? Zijt ge dan niet gaarne hier?’

‘O ja, ik ben hier gaarne, misschien te gaarne,’ antwoordt de overste. ‘Maar men leeft niet voor zijn genoegen, maar voor zijne plichten. Ik heb alles waarom ik hierheen gekomen ben voor u in orde gebracht, en nu ben ik hier verder onnut.’

‘Maar waarom wilt ge dan toch naar Indië terugkeeren? Laat Indië varen en blijf hier!’ zegt zij angstig.

‘Ik zie niet in hoe dat zou gaan; ik heb hier noch betrekking, noch eenig inkomen, zooals in Indië. Ge denkt er niet aan dat ik niets bezit. Hoe zou ik hier naar mijn stand kunnen leven?’

Julia staat op, legt hare armen op den schoorsteenmantel en laat het hoofd er op zinken. Hij kon haar gelaat niet zien - het schoorsteenvuur wierp op haar een roodachtig schijnsel; de verslagenheid, die zij liet blijken, deed hem pijnlijk aan.

Toen hij zweeg, richtte zij zich plotseling weder op en liep driftig de kamer op en neder.

‘Ge moet niet gaan, ge zult niet

[p. 174]

gaan,’ roept zij onstuimig. Hij waagde 't niet naar haar om te zien; misschien vertrouwde hij zich zelven niet. Hij boog zich voorover en staarde in het vuur.

Toen ging zij achter hem staan; haar hart klopte zoo hevig, dat zij moeite had zich staande te houden, hare stem beefde zoo dat zij nauwlijks een woord kon uitbrengen, en hare handen sidderden, toen zij ze op zijne schouders legde.

‘Hugh!’ stamelt zij; ‘ga niet! Waarom zoudt ge gaan? Bezit ik niet genoeg voor ons beiden? Och, blijf hier en deel met mij alles wat ik heb, lieve Hugh!’

verkoop bij opbod in eene parijsche markthal, naar de schilderij van georges cain.

Toen zij dit gezegd had, heerschte eene diepe stilte in de kamer.

Helaas! waarom had zij hare meening niet in andere woorden geuit? Waarom had zij niet gezegd: ‘Ik bemin u, Hugh! Blijf om mijnentwil, omdat ik niet leven kan zonder u!’

Dan gewis had hij hare bede moeilijk kunnen weerstaan; dan, om harentwil zoowel als om zijnentwil, zou hij haar aan zijn hart hebben gedrukt, om haar voor altijd de zijne te noemen. Maar maagdelijke beschroomdheid en angstvalligheid hadden haar - zelfs in dit oogenblik nu alles op het spel stond - verhinderd, hem haar hart geheel bloot te leggen en te zeggen dat zij hem beminde.

Zij had van haar geld gesproken. Ach, wat noodlottige, beklagenswaardige dwaling! Zij had juist het eenige wat als een onoverkoomlijke scheidsmuur zich tusschen hen verhief in zijne ziel opgeroepen, het eenige wat uit eergevoel hem van haar verwijderde en terughield.

[p. 175]

de jobsbode, naar de schilderij van f.c. peacock.

[p. 176]

Plotseling zag hij de volstrekte onmogelijkheid in om aan hare bede te voldoen: te blijven en alles wat zij bezat met haar te deelen. Hoe zou hij dat kunnen? Hoe kon hij, haar voogd, nu als haar minnaar optreden?

En toch sprak hij nog niet. Ach, wil dan geen goede engel haar er toe bewegen, hem te voet te vallen en uit te roepen: ‘Ik bemin u!’

Zij laat het geschikte oogenblik voorbijgaan. De overste keert zich om en - neemt hare handen, hare lieve, zachte handen, van zijne schouders.

‘Lieve Julia,’ zegt hij, en zijne stem verraadt eene hevige ontroering, ‘ge zijt het edelmoedigste meisje, dat ik ooit heb leeren kennen.... maar....’

‘Ach, zeg niets meer! zeg niets meer!’ roept zij en trekt hare handen uit de zijne terug en verbergt haar gelaat in dezelve.

‘Herinnert ge u niet, mijn kind,’ vervolgt hij hartelijk en zacht, ‘herinnert ge u niet dat ik uw voogd ben en gij mijne pupil zijt? Ik ben in eene gesteldheid dat ik noch eene gave van u aannemen noch eene geldleening met u sluiten kan.’

Met opzet deed hij het voorkomen alsof hij hare bedoeling verkeerd begrepen had. Met bittere schaamte besefte zij dat hij haar niet wilde begrijpen - dat hij van haar geld sprak, terwijl zij zich zelve had bedoeld. Zou ooit een meisje zulk eene vernedering hebben ondergaan?

Zij, Julia Blair, de eigenares van Sotherne, jong, schoon en talentvol, had zich dezen man aangeboden, dien zij zwak genoeg geweest was te beminnen. Zij had zich zelve aangeboden en - was versmaad geworden!

Met bliksemende oogen en gloeiende wangen wendde zij zich tot hem.

‘Geen woord meer, overste Fleming, ik bid het u. 't Doet me leed, als ik u beleedigd heb door mijn aanbod om u geld te leenen. Ge hebt gelijk, ik had er aan moeten denken dat tusschen u en mij zulk eene handeling onmogelijk is. Ik bid u, vergeef het mij en wees verzekerd dat ik u niet weer beleedigen zal door u zulk een voorstel te doen.’

Er lag oneindig veel bitterheid in hare stem, en toen zij dit gezegd had, maakte zij eene deftige buiging en verliet het vertrek. Zij ijlde naar hare slaapkamer, wierp zich op den sofa en barstte in tranen los, tranen van zelfverwijt en ergernis over gekwetsten trots en gekrenkt eergevoel. Welke booze geest had haar tot die verootmoedigende woorden verleid? Waarom had zij die noodlottige, niet weer te herstellen dwaasheid begaan, een aanzoek te doen, in plaats van het af te wachten? En 't ergste van alles was, dat het was afgewezen. Zij meende dat zij bemind werd, - op ruwe wijze was zij uit dien zoeten droom gewekt geworden, en zag zich verworpen en versmaad. Want dat hij haar werkelijk niet begrepen had, dat wist zij wel beter. Uit medelijden en beleefdheid had hij het doen voorkomen alsof hij hare bedoeling niet geraden had, - en ach, zij had die toch maar al te duidelijk te kennen gegeven.

Voorwaar, dit alles zou voor ieder meisje pijnlijk zijn, maar voor Julia Blair met haar heren geest en haar onafhankelijk karakter was het eene marteling.

Zij loog waarlijk niet, toen zij tot hare kamenier, die haar voor het diner wilde kleeden, zeide dat zij vreeselijke hoofdpijn had en op hare kamer eene tas thee zou gebruiken en dan naar bed gaan.

Toen deze boodschap aan Mrs. Blair en den overste werd gebracht, die aan tafel op haar wachtten, werd de overste stil en in zich zelven gekeerd.

Zelfs Mrs. Blairs ontboezemingen van hare verrukking over de pas aangekomen nieuwe Fransche kapsels konden den overste slechts enkele klanken ontlokken.

Hij besefte dat van af het oogenblik dat de eigenares van Sotherne Court hare kamer moest houden, een gast daar niet langer blijven kon.

Na den maaltijd las hij het dagblad, ging naar de bibliotheek en schelde om Higgs.

‘Higgs, kan ik morgen de kales krijgen voor den trein van acht uur?’ vroeg hij.

‘Zeker, sir!’

‘Goed! Laat James mijne goederen inpakken, 'k moet ijlings naar de stad.’

‘Ja, sir! 't Is jammer dat ge weer heengaat. Wij allen hoopten dat ge hier zoudt blijven,’ zei de oude man. ‘Nu, 'k zal James zenden.’

De overste en James waren tot in den nacht aan 't inpakken.

‘Hij komt niet terug,’ zei James, toen hij ontslagen was, tot Higgs; ‘hij heeft tot 't geringste toe ingepakt. Hij komt niet meer terug, Mr. Higgs.’

Higgs achtte het beneden zijne waardigheid, een lageren bediende zijn gevoelen te zeggen over de reden, die den overste tot de afreis noopte, en vergenoegde zich, James barsch naar bed te zenden, opdat hij den volgenden morgen den overste vroegtijdig kon wekken; wat James om de fooi zeker niet verzuimd zou hebben.

Toen Julia den volgenden morgen te acht ure ontwaakte, stond hare kamenier met het theeblad aan haar bed, en op dat blad lag een verzegeld briefje.

‘De overste zendt u dit briefje,’ zei de kamenier. ‘Hij gaf het me toen hij vertrok.’

‘Toen hij vertrok! Is hij heengegaan?’

Haar hart hield bijna op met kloppen, toen zij dit vroeg. Hoe dwaas dat zij zoo ontstelde, dacht zij eene poos later; hij was zeker alleen voor dien dag naar de stad gegaan!

De kamenier, die van de ontroering harer meesteres niets bemerkte, voegde in haar dienstijver er bij dat de overste inderdaad vertrokken was, en dat zij van Higgs had vernomen dat hij nog juist bijtijds aan de statie was gekomen.

Julia wachtte met koortsachtig ongeduld tot het meisje de kamer had verlaten, en opende toen den brief. Hij luidde:

‘Vergeef het mij dat ik u zoo plotseling verlaat zonder een woord van afscheid en van dank voor uwe mij betoonde gastvrijheid en goedheid. Ik hoop dat ge mij niet voor ondankbaar zult houden. Na al wat tusschen ons is voorgevallen, meen ik niet langer onder uw dak te kunnen blijven, en ik geloof dat 't beste is, dat we scheiden zonder mondeling vaarwel, dat toch voor ons beiden pijnlijk zou zijn.

‘God zegene en behoede u, Julia! Hij beloone u voor uwe edelmoedigheid en vriendelijkheid jegens mij! En als ge in lateren tijd mijner herinneren moogt, laat mij dan de gerechtigheid wedervaren, te gelooven dat 't geen vrijwillige keus, maar plichtgevoel is, wat mij aanspoort u te verlaten. Ik weet nog niet waar ik in de stad mijn intrek zal nemen, maar ik zal u nog eenmaal schrijven vóordat ik Engeland verlaat.’

Mrs. Blair en Ernestine waren ernstig verdiept in de geheimen van het rouge-et-blanc, toen na een vluchtig tikken de deur openvloog en Julia met een geopenden brief in de hand de kamer binnenstormde.

‘Lieve Julia!’ riep de weduwe, de poederdoos snel toeslaande, ‘ge doet me schrikken! Wat is er gebeurd?’

‘Wist ge dat de overste heden zou afreizen?’ vroeg Julia kortaf.

‘Afreizen? Neen, zeker niet! Is hij afgereisd?’ zei Mrs. Blair met eene verwondering, die te duidelijk was, om gehuicheld te kunnen zijn.

‘Ja, hier schrijft hij het mij. En misschien weet ge ook niet dat hij binnen veertien dagen naar Indië terugkeert?’

‘Neen, inderdaad, ik weet er niet 't minste van. Hij is alzoo weg! 't Is recht onbeleefd, dat moet ik zeggen, om af te reizen zonder afscheid te nemen.’

Mrs. Blair kan nauwlijks de vreugde verbergen, die deze tijding haar veroorzaakt.

‘Onbeleefd juist niet. Hij werd plotseling opgeroepen. 't Is zeer natuurlijk. Hij kon ons toch niet midden in den nacht laten wekken,’ antwoordt Julia.

‘Wat schrijft hij? Laat me den brief eens lezen,’ zegt de stiefmoeder en strekt begeerig de hand uit; maar Julia denkt er niet aan, hem aan haar te geven.

‘Er staat niets in dat u belang kan inboezemen,’ verklaart Julia, vouwt den brief en doet hem weer in de enveloppe. ‘Overigens zegt hij dat hij nog nader schrijven zal.’

‘Ha, hij zal nog schrijven.’

‘Ja, zoo zegt hij.’

‘Dan, lieve Julia, zult ge mij wel met mijn toilet willen laten voortgaan, daar de zaak zoo ernstig niet is. En ik word altijd zenuwachtig, als ik zoo vroeg moet spreken. Kap me verder, Ernestine!’

Julia verwijdert zich.

De belofte dat hij nog schrijven zal, behoedt haar voor vertwijfeling. Die brief zal misschien alles weder goedmaken. 't Is onmogelijk, denkt zij, dat hij haar voor jaren, misschien voor altijd verlaten kan.

Onduidelijk en onbestemd, zooals meisjes zulke zaken inzien, begint zij te beseffen welke redenen hem tot zijn vertrek genoopt hebben; maar echt vrouwelijk vat zij die redenen niet ernstig op, Had hij niet tegelijk bekend dat zijne neiging hem zou nopen te blijven? Zeide hij daarmede niet, dat hij haar beminde? En als dat zoo was, wat had zij dan te vreezen?

Wat bekommert een meisje zich om eer en plicht, als de liefde daartegenover staat? Liefde geldt bij haar boven alles, schenk haar liefde, en zij lacht om alle andere aardsche zaken. 't Kwam Julia met hare dwepende ziel en haar hartstochtelijk gestel onmogelijk voor, dat een zou koud iets als de eer in een enkele ziel op de liefde de overwinning zou kunnen behalen.

Hij komt terug! denkt zij; hij kan niet wegblijven. Nog eenige dagen en hij keert weder, zooals hij vroeger is teruggekomen, en zelfs eerder dan zij verwachtte.

Zij las zijn brief nog eens en nog eens; zij drukte hem aan haar hart, aan hare lippen, want zij kon, neen, zij wilde er geen vaarwel in zien.

De overste liep intusschen doelloos Piccadilly en Pall Mall op en neer en dacht er over na wat hij Julia zou schrijven; hij gevoelde er wroeging over dat hij haar verlaten had, en was half en half geneigd, met den eersten trein terug te keeren.

Wat wel vreemd is, hij is niet volkomen zeker dat Julia hem bemint. Zelfs zijn laatste onderhoud met haar had hem slechts gedeeltelijk de oogen geopend. Hij kende haar als driftig en hartstochtelijk. Wat had zij anders bedoeld dan zij hem had gezegd? 't Was in elk geval zwakheid van haar geweest, zoo te spreken;

[p. 177]

't was eene opwelling van edelmoedigheid - en mocht hij zich die ten nutte maken?

Als hij overtuigd was geweest dat het hart van 't meisje hem geheel toebehoorde, zou hij haar niet verlaten hebben. Maar hij wist niet dat zij niets vuriger wenschte dan zijne gade te worden; hij vermoedde niet dat zij hem zoo innig liefhad.

Hij had beloofd, haar nog te zullen schrijven, en verlangde er naar, onbewimpeld zijne gevoelens te openbaren. Hij ging naar de klub en schreef een langen brief.

Hij bad haar, hem openhartig te verklaren, of hetgeen zij tot hem gezegd had uit haar hart gevloeid ofwel eene opwelling van edelmoedigheid geweest was; hij bekende dat hij haar hartstochtelijk beminde met eene toewijding en eene liefde, zooals hij gemeend had dat hij na den dood zijner eerste geliefde niet weder zou kunnen gevoelen, en die zij, Julia, alleen had kunnen opwekken. Maar hij zeide haar tevens dat de eer en een gevoel van kieschheid hem geboden, haar te verlaten; dat haar rijkdom als een scheidsmuur zich tusschen hen verhief, en dat het hem, als haar voogd, als eene trouwbreuk jegens den doode zou worden aangerekend, indien hij hare liefde trachtte te winnen. Slechts eene gedachte kon hem over al die bezwaren doen heenstappen; de gedachte aan haar geluk. Als zij hem inderdaad zoo hartelijk en innig beminde, dat zij zonder hem niet kon leven of gelukkig zijn, dan - maar ook dan alleen - zou hij zich aan niets storen en haar zijn leven wijden.

En in dat geval mag zij schrijven en hem aan hare zijde terugroepen. Maar als dit niet het geval was, als dankbaarheid, vriendschap, of zelfs slechts eene kortstondige opwelling, haar had doen meenen dat zij hem beminde, - dan verzocht hij haar, zijn brief te verbranden en hem niet te antwoorden; uit haar zwijgen zou hij dan genoeg begrijpen. Hij besloot zijn brief met haar den laatsten termijn op te geven, waarop haar schrijven hem nog in de stad zou treffen, vóórdat hij naar Southampton vertrok, en met de verzekering dat hij tot de laatste minuut op een antwoord van haar zou hopen.

Toen hij den brief gesloten en het adres geschreven had. zond hij hem nog niet af.

Hij was zoo in twijfel omtrent Julia's ware gevoelens, dat hij den brief ook den volgenden dag bij zich hield. Eerst den derden dag kon hij er toe besluiten, hem te verzenden, en wierp hem zelf in de brievenbus.

En nu wachtte hij - eerst vol vertrouwen en geduldig; dan, na verloop van een paar dagen, met minder vertrouwen, maar nog altijd geduldig; daarna met onrust en ongeduld, en ten laatste, toen de eene dag na den anderen verliep zonder dat er een antwoord kwam, verviel hij tot vertwijfeling.

De laatste dag van zijn verblijf te Londen was aangebroken.

Hij moest nog naar een paar magazijnen en naar zijn bankier, maar na elk bezoek ging hij weer even naar zijn logement, om met koortsachtige opgewondenheid te vragen of er een brief voor hem gekomen was, - en altijd werd die vraag met neen beantwoord.

Laat in den namiddag ging hij naar een vriend, op wien hij vertrouwen kon, en verzocht hem dringend, des avonds en den eersten dag na zijn vertrek in zijn logement te gaan vragen of er ook een brief voor hem gekomen was; en zoo ja, dan moest hij hem aan boord van de Sultane telegrafeeren, dat hij niet moest afreizen.

De vriend beloofde het, en nu bleef den overste niets over dan naar Southampton te gaan. Maar tot het laatste oogenblik gaf hij de hoop niet op; hij wachtte en wachtte den geheelen nacht, en den volgenden morgen zag hij van het scheepsdek gedurig naar den telegrambesteller uit. Eerst op 't laatste oogenblik liet hij zijne bagage naar zijne hut brengen.

Toen werd het anker gelicht, en al zijne hoop was vervlogen.

En toen de Sultane in de morgenschemering langzaam over de donkere golven de haven van Southampton uitstoomde en met een gunstigen wind zee koos, toen beklaagde de overste het met bittere woorden, dat hij zijn vaderland, Sotherne Court en Julia Blair had wedergezien.

‘Zij kent de liefde niet! Haar trots heeft ons beiden in 't verderf gestort!’ zei hij smartelijk bewogen.

En hij keerde het witte strand van zijn oud vaderland den rug toe en wendde den blik naar het verre oostersche land, waaraan hij gehecht was.

XI.
De brieventasch van sotherne.

‘Ernestine,’ zei Mrs. Blair tot hare sluwe kamenier in den loop van den dag waarop de overste eensklaps Sotherne Court had verlaten, ‘Ernestine, ge ziet er zeer bleek uit.’

‘Ik gevoel me toch zeer wel, madame!’

‘Dat kan wel zijn, maar toch ziet ge er bleek uit. Ik maak me ongerust over u.’

Nu begreep mademoiselle Ernestine dat 't haar plicht was, bleek en niet recht in orde te zijn.

‘Oui, madame! misschien ben ik een beetje ongesteld; 'k heb een weinig hoofdpijn.’

‘Dat dacht ik al, Ernestine, en 't komt omdat ge niet genoeg versche lucht schept. Ge moet meer beweging hebben, mijn kind! ge moet dagelijks eene wandeling doen.’

‘Madame meent het goed, maar ik heb geen tijd om te wandelen.’

‘Niet overdag misschien, doch ik bedoel eene wandeling in de frissche morgenlucht, voordat ge mij wekt.’

‘Madame!’ riep Ernestine verschrikt uit, en zij werd nu werkelijk bleek, alleen op 't vooruitzicht, haar bed voortaan nog vroeger te moeten verlaten.

‘Val me met in de rede. Ik weet wel dat 't niet aangenaam is, alleen en zonder doel zoo vroeg uit te gaan, maar ge kunt den straatweg nemen, daar is 't altijd droog, en als ge den postbode tegenkomt, kunt ge omkeeren; en als ge zoo goed wilt zijn de brieventasch van hem over te nemen en mij te brengen, opdat ik mijne brieven kunne uitzoeken, dan zal dat uwe wandeling veraangenamen. Ernestine, ge zijt een goed meisje, en ik ben zeer tevreden over u. Zie eens hier, ik heb dezen witten zijden mantel voor u bestemd, ge kunt er een prachtig jakje van maken, en de echte kant er op geef ik er bij.’

‘O madame, ge zijt al te goed!’ riep het meisje, terwijl zij verheugd den mantel aannam.

‘Ik ben overtuigd dat die morgenwandelingen u veel goed zullen doen, niets gaat toch boven de morgenlucht.’

‘Ik dank u, madame? En moet ik er reeds morgen mee beginnen?’

‘Zeker! Hoe eerder uwe wangen weer eene frissche kleur hebben, des te liever zal 't mij zijn. Doe een weinig reukwater op mijn zakdoek en geef me mijn gouden lorgnet - dat is alles wat ik voor 't oogenblik noodig heb. Ge kunt nu gaan.’

Ernestine wist heel goed wat van haar verlangd werd; zij beschouwde den zijden mantel, die bijna nog nieuw en voor eene kamenier een prachtig geschenk was, en stelde zich voor, hem eerlijk te verdienen.

Zij begreep dat Mrs. Blair de brieventasch wilde onderzoeken, om te zien of zij ook een brief van den overste voor miss Blair bevatte.

Om Ernestine gerechtigheid te laten wedervaren, moeten we vermelden, dat hare gedachten niet verder gingen.

Den volgenden morgen kwam Ernestine even na acht ure Mrs. Blairs slaapkamer binnen en bracht haar met een triomfeerenden blik de brieventasch. Dat zij zelve de tasch reeds geopend en den inhoud nagezien had, was iets waartoe zij zich in deze omstandigheden ten volle gerechtigd waande, hoewel zij 't onnoodig achtte, het aan hare meesteres te vertellen.

Mrs. Blair draaide haastig den sleutel om en schudde de brieven op haar deken uit.

Maar er was geen brief van den overste bij. Zij deed de brieven weer in de tasch. Ernestine nam die met een ernstig gezicht van haar aan en bracht haar naar James, die den inhoud als gewoonlijk verdeelde.

Drie dagen achtereen ging Ernestine, zonder op wind en weer te letten, in haren regenmantel gehuld, de brieventasch halen, zonder dat hare meesteres er het verlangde in vond. Maar den vierden dag wist de kamenier door haar voorloopig onderzoek, dat de tasch een brief van den overste aan miss Julia bevatte.

De weduwe herkende dadelijk 't schrift; zij schoof den brief onder haar kussen zoodra Ernestine zich had omgekeerd, om de jaloeziën op te halen, zocht toen hare brieven uit, gaf de tasch aan Ernestine terug en zond haar heen.

Nauwlijks was zij alleen, of zij sprong het bed uit, wierp een mantel om en ijlde met haren buit naar het venster.

Zonder een oogenblik te aarzelen, verbrak zij het zegel, opende den brief en las hem haastig. Juist had zij hem ten einde gelezen, toen zij Ernestine hoorde terugkomen; zij had nog even tijd gehad om den brief in tweeën te scheuren en in 't vuur te werpen, toen de deur reeds openging.

De enveloppe en de eene helft vielen op de gloeiende kolen en waren in een oogenblik verbrand, maar de andere helft fladderde, zonder dat dit door Mrs. Blair werd opgemerkt, ter zijde en viel achter den kolenbak, waar zij tusschen dit stuk huisraad en den muur geheel verborgen lag.

‘Ik heb niet gescheld,’ riep Mrs. Blair op scherpen toon Ernestine toe, want zij was nijdig over hare ongelegen komst.

‘En vêrité, madame! ik verzoek u wel excuus, maar 'k heb toch hooren schellen. 't Zal mademoiselles schel zijn geweest, en 'k dacht dat 't de uwe was. Wilt ge wachten, madame, of moet ik het bad gereedmaken, daar ik het heete water nu toch reeds hier heb?’

Ernestine had het in 't vuur liggende papier dadelijk opgemerkt en zag er naar terwijl zij sprak. Haar binnenkomen was, om de waarheid te zeggen, niets minder dan toevallig; zij had, zoodra zij wist dat hare meesteres den brief van den overste had teruggehouden, dadelijk besloten, zoo te handelen.

Zij ging zich ijverig met de toiletbenoodigdheden bezighouden, en terwijl zij

[p. 178]

in de kamer heen en weer liep, ontdekte zij het stukje papier, dat achter den kolenbak lag.

Zoodra Mrs. Blair met haar toilet gereed was en de kamer verlaten had, snelde Ernestine naar den kolenbak en haalde de helft van des oversten brief voor den dag.

‘Dat is toch een beetje te erg!’ riep zij met eene opwelling van medelijden voor miss Julia. ‘Ik had niet gedacht dat zij hem openbreken en verbranden zou. 't Is toch eigenlijk slecht gehandeld jegens mademoiselle.’

Maar in weerwil van haar medelijden en haar beter gevoel deed zij toch haar best om het schrift te ontcijferen, 't geen haar echter niet zoo goed gelukte als zij wel wenschte.

‘Ik zal 't papiertje bewaren, 't kan me misschien nog eens te pas komen,’ sprak zij tot zich zelve, terwijl zij het netjes vouwde en in haar zak stopte. Zij ijlde er mee naar hare kamer, wikkelde het in een stuk zilverpapier en legde het in een cederhouten kistje naast haar pas ontvangen loon.

Intusschen wachtte Julia dag aan dag op den brief, waarvan de eene helft boven in het cederhouten kistje van Ernestine en de andere helft in de asch van Mrs. Blairs schoorsteen lag. Zij was te trotsch, om hare onrust te laten blijken en liet de brieven niet naar hare slaapkamer brengen, maar stond vroeger op dan gewoonlijk en ging naar beneden, om te zien wat de post voor haar had medegebracht. Doch, helaas, hij bracht haar niet het zoo vurig verlangde.

Eerst had zij zoo veel hoop, dat zij er niet bedroefd over was, als de brief van den overste nog niet was gekomen; zij was zoo zeker dat hij schrijven zou als had hij haar er zijn eerewoord op gegeven.

Maar toen de eene dag na den anderen verliep en er geene taal of teeken van hem kwam, werd zij treurig en moedeloos. Zij las en herlas den brief, dien hij vóor zijn vertrek geschreven had, en wilde zich daarmede troosten. Maar zij werd angstig en ongeduldig; zij had nergens rust; hare gewone bezigheden waren haar tot last, zij vond er geen behagen meer in. Zij kwelde zich met allerlei vreeselijke voorstellingen. Zou hij ziek zijn? vroeg zij zich af. Of, goede God! waren er in de laatste dagen ook spoorwegongelukken gebeurd? Allerlei dergelijke gedachten folterden haar van den morgen tot den avond.

Elken dag verlangde zij naar den volgenden, in de hoop dat die iets brengen zou. Maar altijd hoopte zij tevergeefs.

Wie kent niet die vreeselijke onrust en foltering, als men vruchteloos wacht? Julia beproefde haar trots te hulp te roepen, maar hoe vaak zij ook tot zich zelve zegde: ‘Als hij zich niet om u bekommert, dan is hij ook niet waard dat gij het u om hem doet,’ verteerde zij toch van verlangen naar een regel van hem.

De hoogmoed is zoo machteloos tegenover de liefde.

En de dagen gingen stil en langzaam voorbij; 't waren dagen waarop niets bijzonders voorviel, en toch waren 't zulke jammerlijke dagen. En Julia zag met zielsverlangen uit naar den brief, die niet kwam en waarop de overste te Londen met koortsachtig ongeduld het antwoord tegemoet zag.

Op zekeren dag zat Julia en hare stiefmoeder in de gezelschapszaal. Julia was met een handwerk bezig, en de weduwe las in den Times. Eensklaps vroeg de weduwe:

‘Hebt ge niet gezegd dat de overste met de Sultane naar Indië zou terugkeeren?’

‘Ja, ik meen dat hij dien naam noemde,’ zei Julia angstig. ‘Hoe vraagt ge dat zoo?’

‘Och,’ antwoordde de weduwe onverschillig, ‘hier staat dat 't schip vertrokken is. Heeft hij u nog geschreven?’

Geen antwoord.

't Scheen Julia toe alsof alles om haar heen in het rond draaide, er kwam een nevel voor hare oogen; zij stond wankelend op en pakte werktuigelijk haar handwerk bijeen. Als eene slaapwandelares schoof zij de zaal uit en waggelde door den gang. Plotseling hoorde hare kamen er, die den trap opliep, een doffen slag als de val van een mensch; zij stiet een jammerkreet uit, toen zij hare meesteres als eene doode zag voorover vallen.

Op haar hulpgeroep kwamen de dienstboden toesnellen; Julia werd naar hare kamer gebracht en te bed gelegd, terwijl een rijknecht naar dokter Ramsden gezonden werd.

Maar Julia leed aan eene kwaal, waartegen alle recepten van den goeden dokter niets baatten.

Twee weken lang was zij troosteloos en gevoelde zich diep ongelukkig. Zij had tot 't laatste oogenblik gehoopt; zij had het als onmogelijk beschouwd dat Hugh haar verlaten kon, - en thans, nu hij werkelijk vertrokken was, om nimmer terug te keeren, nu werd zij door vertwijfling aangegrepen. Zij kende hem te goed, om nog te hopen dat hij ooit zou terugkomen; hij was dood voor haar, dat gevoelde zij - zoo dood alsof zij hem in zijne doodkist had gezien. Voor haar bestond er geen Hugh Fleming meer.

Julia bezat geene dier eigenschappen, welke de grondtrekken eener heldhaftige natuur zijn: zij had geene zelfbeheersching genoeg en kon haar leed niet gelaten dragen; zij gevoelde te innig, te levendig, om het te kunnen verbergen, zooals kalmer naturen dit kunnen. Uren achtereen bracht zij alleen in hare kamer door, nu eens in tranen uitbarstende, dan weer met droge oogen en doodsbleek gelaat in 't vuur starende.

Zij wilde geen bezoek ontvangen en kon er slechts met moeite toe overgehaald worden, eenig voedsel te gebruiken. Op alle vragen die men haar deed, antwoordde zij op klagenden toon:

‘Ik ben ziek: laat me alleen - ik ben ziek.’

De aanblik van hare stiefmoeder, die haar zoo kalm en rustig Hughs afreize had medegedeeld, was haar hatelijk.

Vaak liep zij om het huis rond te dolen of zat uren lang in de bibliotheek op zijn stoel, met het gelaat in de handen.

Op zekeren dag trok zij onwillekeurig eene der laden van de schrijftafel open.

Enkele zaken van den overste waren daarin achtergebleven: eenige onbeduidende geschriften, een pakje enveloppen met zijn naamcijfer, een ivoren penhouder, dien zij hem dikwijls had zien gebruiken, en een paar handschoenen, die nog naar den vorm van zijne hand open stonden, als had hij ze pas uitgetrokken. Julia's vingers raakten dat alles aan met eene aangename gewaarwording, en daarbij herinnerde zij zich hoe zij vroeger menigmaal die zaken gevonden en voor hem geborgen had. Maar toen was hij altijd teruggekomen, en nu, nu?

Bij die gedachte brak zij opnieuw in tranen los.

Zij nam al die dierbare relikwieën van haar geliefde uit de lade - de handschoenen, den penhouder, de enveloppen en de papieren - en ging er mee naar hare kamer. Daar drukte zij vurige kussen op die levenlooze voorwerpen, omdat zij hem hadden toebehoord, en bergde ze bij zijn korten afscheidsbrief, die de eenige gedachtenis van hem was, welke zij haar eigendom kon noemen.

En zij vond er eenigen troost in. Tot nu toe had zij niets bezeten wat haar aan Hugh kon herinneren; nooit had zij een geschenk van hem gekregen, en vanaf dit oogenblik waren de gevonden artikelen haar grootste schat.

Langzamerhand herkreeg Julia hare zelfbeheersching; hoe dieper de smart zich in haar hart nestelde, des te kalmer werd zij uiterlijk. Zij weende niet meer, de bron harer tranen scheen opgedroogd.

Nu en dan ging zij weer aan hare gewone bezigheden; zij reed uit en bezocht hare bekenden, en Mrs. Blair, die in hooge mate angstig was geweest over de gevolgen van Julia's droefheid, ademde weder ruimer en zeide tot zich zelve, dat zij ten opzichte van hare stiefdochter goed en verstandig gehandeld had.

Zij heeft hare droefheid geheel overwonnen - zij denkt niet meer aan hem, meende zij.

Maar Julia had eene verandering ondergaan, die niemand bij haar opmerkte, omdat niemand haar lief genoeg had, om die te kunnen ontdekken.

Zij had hare vroegere opgeruimdheid en levendigheid verloren, hare wangen waren bleek, om hare lippen lag een trek van droefgeestigheid, haar gang was niet meer zoo licht, hare oogen schitterden niet als weleer.

Doch Mrs. Blair zag dat alles niet; Julia droeg haar leed alleen, geheel alleen.

Ernestine deed hare morgenwandeling niet meer. Twee dagen na de aankomst en het vernietigen van des oversten brief merkte Mrs. Blair op dat Ernestine er weer beter uitzag, en dus de morgenwandelingen niet meer noodig waren.

XII.
Wat de nieuwe bruine merrie deed.

Kort na het vertrek van den overste naar Indië viel een strenge vorst in, zoodat de jacht gedurende twee weken geschorst was.

Al dien tijd gevoelde de squire zich diep ongelukkig; hij bracht zijn tijd door met naar den barometer en den weerhaan te zien.

‘Ik geloof dat de wind van 't Westen naar 't Noorden gaat, Georgie,’ zei hij telkens als hij van zijne inspektiereis terugkwam. ‘Ga eens mede en zie zelve.’

Dan sloeg Georgie een doek over haar hoofd en liep in de scherpe koude naar buiten, om naar den wind te zien.

Vervolgens slenterde de squire mismoedig naar de stallen, gluurde er in en mompelde bij zich zelven, dat al die dieren ten laatste nog ‘hun eigen kop zouden opvreten.’

‘Wat denkt ge, zal 't veranderen?’ vroeg hij een half dozijn malen aan den stalknecht Davis, die hem van stal tot stal volgde en elk der paarden het dekkleed afnam.

Davis, die nogal driftig was uitgevallen, antwoordde altijd haastig:

‘Natuurlijk, squire, 't kan zoo niet langer blijven. Nog voor den nacht hebben we regen. Natuurlijk!’

En hoewel die bemoedigende voorspelling voortdurend onvervuld bleef, ontzeide de squire den troostgevenden stalknecht zijn geloof niet en voelde telkens na die verzekering zijne hoop herleven.

Georgie verwenschte den vorst evenzeer als haar vader, maar toch niet zoo erg als zij 't wel vroeger had gedaan.

[p. 179]

Het arme meisje had veel van haar levenslust verloren sinds Wattie Ellison van haar was gescheiden geworden. Zij dacht er niet aan, zich tegen haar vader te verzetten; zij begreep dat hij van zijn standpunt gelijk had. Maar menigmaal viel 't haar toch zwaar, haar leed te dragen. Gelukkig kwam dan de hoop haar weer bemoedigen; zij gaf zich aan zoete droomerijen over en droomde dat Wattie, aan wiens genie zij onwankelbaar geloofde, eenmaal een groot en beroemd man zou worden, en zij beiden gelukkig zouden zijn.

De brieven haars broeders die sinds eenigen tijd ook te Londen verbleef en daar veel met Wattie verkeerde, waren voor haar een groote troost; zij vernam er uit dat haar geliefde gezond was, dat hij aan haar dacht en dat hij, zooals Cis zeide, ‘hard werkte.’ Daardoor opgebeurd, trachtte zij haar lot geduldig en met gelatenheid, te dragen en haar vader dezelfde vriendschap te betoonen als vroeger. Maar 't kostte haar toch moeite, en de squire gevoelde het dat het niet zoo van harte ging als weleer. Dat hinderde hem en maakte hem dikwijls wrevelig tegen haar; haar zacht gelaat met het treurige lachje scheen hem bestendig een verwijt toe te roepen, en hij zag in dat hij jegens zijn meest geliefd kind onbillijk en onredelijk gehandeld had. Alles ging eigenlijk zooals 't vóor dat pijnlijke tooneel was gegaan, en toch was alles zoo geheel anders, en dat ergerde den squire.

Hij trachtte door allerlei kleine oplettendheden zijn groot onrecht goed te maken en deed zijne dochter verscheidene geschenken: vooreerst den zadel, dan eene nieuwe rijzweep, daarna een garnituur met gouden knoppen in den vorm van een hoefijzer, vervolgens eenige boeken, die zij wilde lezen. Bijna dagelijks kwam voor Georgie iets nieuws uit de stad, en zij was er haar vader recht dankbaar voor. Zij lachte hem toe en kuste hem en deed haar best om er vroolijk uit te zien, - maar 't wilde toch niet recht gelukken.

‘Arme papa!’ sprak zij menigmaal zuchtend tot zich zelve, ‘hij wil 't weer goedmaken.’

De jacht was nog altijd Georgies grootste troost; zij gaf haar verstrooiing, de opgewektheid en de beweging deden haar goed en andere gedachten bij haar ontstaan. Zij verlangde dus evenzeer als haar vader naar dooiweder.

‘'t Is een geluk dat de bruine merrie thans beter is, de beste tijd komt weer aan,’ zei de squire op zekeren avond in den familiekring.

De bruine merrie had zich na den eersten rit eene zware verkoudheid op den hals gehaald, zoodat Georgie haar niet weer gebruikt had. Georgie had er trouwens geen spijt van, want zij vertrouwde het paard niet vast; als zij op zijn rug zat, heerschte tusschen het ros en zijne berijdster geenszins die volkomen goede verstandhouding, welke voor een aangenamen rit eene eerst vereischte is.

Als Georgie den eenen weg wilde inslaan, wilde de merrie den tegenovergestelden weg kiezen en begon te steigeren. Wel liep zij licht en sprong uitmuntend, maar in weerwil van deze goede eigenschappen hield Georgie niet van haar; zij kon niet vergeten dat Wattie haar voor het paard gewaarschuwd had.

Toen alzoo de squire zijne vreugde betuigde dat de merrie gedurende den vorst weer beter geworden was, kon Georgie niet nalaten te zeggen dat 't haar niet zou gespeten hebben, als het paard niet hersteld was.

‘Ik kan niet begrijpen waarom ge de merrie niet lijden moogt,’ zei haar vader. ‘'t Is een prachtig dier. Ik zou wel eens willen weten wat ge er op aan te merken hebt.’

‘Nu, papa, men heeft mij gezegd dat zij koppig is,’ antwoordde Georgie, de oogen nederslaande.

‘Wie heeft dat gezegd?’

Georgie werd rood en zweeg, en haar vader wist nu heel goed wie het gezegd had. Dat bracht hem in eene allerslechtste luim.

‘Ik verzoek u dat ge niet naar iederen jongen lafbek luistert, die op uws vaders paarden verkiest te schimpen, zonder er 't minste verstand van te hebben,’ riep hij nijdig en stormde de kamer uit, waarbij hij de deur met zooveel geweld toesloeg, dat zijne gade van schrik een kreet slaakte, waarom Flora achter haar prentenboekje luid begon te lachen.

‘Uw vader is zoo ruw,’ zei Mrs. Travers tot hare dochters.

Mary praatte als altijd met hare moeder mede, daar zij gewoon was geen eigen wil of eigen meening te hebben; Georgie staarde strak in 't vuur en sprak geen woord.

Een paar dagen later gingen Mrs. Travers en Mary een oom in Devonshire bezoeken, en de squire bleef met Georgie en de twee kleine meisjes alleen thuis.

't Was nog vriezend weer, en de oude heer was gestadig uit zijn humeur, maar toch heerschte er nu weer overeenstemming tusschen vader en dochter; de afwezigheid der moeder, die meer twist stookte dan als vredelievende bemiddelaarster optrad, maakte den familiekring aangenamer. Gedurende de drie laatste dagen dat de vorst nog aanhield was Georgie bijna weer de vroolijke, luchthartige Georgie van vroeger.

In die dagen zei Georgie tot haar vader, dat 't haar voorkwam alsof Julia spijt had dat zij Cis had afgewezen.

‘Gelooft ge dat waarlijk?’ vroeg de squire haastig, want die zaak lag hem na aan 't hart.

‘Inderdaad, papa, want ik heb nog nooit iemand zoo veranderd gezien als Julia. Ze ziet er zoo bedroefd en mismoedig uit, en toen ik vóor een paar dagen bij haar was, sprak en at zij bijna niet. Ze schijnt recht ongelukkig te zijn.’

Wat wel eenigszins onbegrijpelijk is, Georgie dacht er in 't geheel niet aan om de verandering, die met Julia had plaats gegrepen, met de plotselinge afreis van den overste in verband te brengen. Maar de familie Travers was er zoo aan gewoon, Cis als haar minnaar te beschouwen, dat het Georgie niet in de gedachten kwam, dat Cis een medeminnaar kon hebben.

‘Nu, dat is eindelijk eens eene goede tijding,’ zei de squire. ‘Zal ik hem schrijven, om terug te komen?’

‘Neen, nog niet. Als ze naar hem verlangt, zal ze het mij wel laten blijken. Ze vroeg mij naar hem en hoe hij het maakte.’

‘God dank! Ze is eene ferme meid, en 't zal me hartelijk verheugen, als ze Cis huwt; ze zal leven in hem brengen. Wellicht zal zij nog een goed jager van hem maken, zoodat hij de jacht kan regelen, als ik er niet meer ben. Indien iemand dat van hem maken kan, dan is zij het,’ voegde de oude man met een zucht er bij.

‘Hoe komt ge op die gedachte, lieve papa?’ zei Georgie en ging naar hem toe en kuste hem op het hoofd, evenals zij vroeger gewoon was. ‘Ik hoop dat gij zelf nog menig jaar de jacht zult regelen.’

De squire drukte de hand zijner dochter wel eene minuut en liet die toen, beschaamd over zijne ongewone teergevoeligheid, haastig los. Hij wilde niet toegeven aan zijn gevoel, toen zijn kind in terugkeerende hartelijkheid hem op 't hoofd kuste, en gaf dadelijk eene andere wending aan 't gesprek.

Den volgenden dag was de wind naar 't Zuidwesten gedraaid, en 't begon te dooien.

‘Hoera!’ riep de squire met de vervoering van een schooljongen, terwijl hij de ontbijtkamer binnenstormde, ‘hoera! als 't zoo voortgaat, kunnen we morgen jagen.’

‘Hoera!’ herhaalde Flora, die altijd leven maakte zoodra er maar even gelegenheid toe was, en zij sprong de kamer rond en klapte in de handen, totdat haar vader haar zeide, dat zij aan de tafel moest gaan zitten.

Wat was 't dien dag eene drukte! De grooms en de hondendrijvers liepen haastig rond, de squire gaf bevelen, die elk oogenblik al naar de lucht er uitzag veranderden; er werden boodschappen gezonden naar de hondenstallen, naar de paardenstallen; aan alle jachtliefhebbers in den omtrek moesten briefkaarten geschreven worden.

Georgie had de handen vol.

Te vijf ure des namiddags begon het hard te regenen, en daarmede was de vorst voorgoed gedaan.

‘Ik heb Davis gelast dat hij morgen de bruine merrie voor u moet zadelen,’ sprak de squire, druipnat van zijne laatste stalinspektie terugkomend en zijn glimmenden makintosch afwerpend, tot Georgie; ‘ze is weer all right, en 't zal haar goed doen eens den stal te verlaten.’

‘Ze zal nog koppiger zijn dan vroeger,’ zei Georgie; ‘ik wilde liever den vaalkleurige rijden.’

‘Wat is dat nu weer voor kinderpraat?’ vroeg de squire. ‘Ik heb nu eenmaal gezegd dat ge de bruine merrie zult rijden. Praat niet weer zulken onzin. Hebt ge al de briefkaarten geschreven? Ja! Nu, dat is goed, en gedraag u dan morgen ook als eene flinke meid!’

(Wordt voortgezet.)