De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

[p. 153]

De Voogd en zijne Pupil.
Tafereelen uit het verhaal van Mrs. Lovett-Cameron.
(Vervolg).

‘Lieve Wattie,’ begon zij, terwijl beiden als een paar kinderen hand in hand voortliepen, en ponnie en honden naar hun eigen zin hen volgden, ‘lieve Wattie, ik vrees dat papa er niet van zal willen hooren.’

‘Hebt ge hem reeds iets gezegd?’

‘Neen, ik durf niet. Die arme papa, wat zal hij ontstellen! Ik waagde het eens er op te zinspelen, maar hij werd zoo boos, dat ik dadelijk zweeg.’

‘Hij kan me dus niet uitstaan,’ zei Wattie met een bedroefd gebaar.

‘Onzin, Wattie! Maar ge weet zelf dat ge geene bijzonder goede partij zijt?’

‘Ja, dat moet ik bekennen.’

‘Als ge maar eene betrekking hadt,’ ging Georgie voort. ‘Al hadt ge er niets in te doen, 't zou toch beter klinken. Maar nu ben ik bang dat vader nimmer zijne toestemming zal geven.’

‘En als hij dat niet doet, wat zult ge dan doen?’

Hij ging voor haar staan, nam haar lief kopje tusschen zijne handen en dwong haar, hem in de oogen te zien.

‘Dan zal ik hem gehoorzamen, Wattie!’

Zij zeide dit zacht en bedaard, maar daarbij was in hare trekken zooveel vastberadenheid te lezen, dat hij er van verschrikte.

‘Ge zoudt dan van mij afzien?’

‘Neen, lieve Wattie!’ antwoordde zij. ‘Zoo lang ik leef zal ik me steeds als de uwe beschouwen, en nimmer zal ik een ander huwen. Mettertijd zal vader zich misschien laten bewegen en zijne toestemming geven, maar ik zal niet met u trouwen vóordat hij dat doet. Hoop daar niet op.’

Hoewel hij wist dat zij hem hartelijk liefhad, gevoelde hij toch dat zij werkelijk meende hetgeen zij zeide, en met een diepen zucht wendde hij zich van haar af.

‘Maar waarom zouden we dadelijk het ergste vreezen?’ vroeg Georgie en legde vertrouwelijk hare hand op zijn arm.

‘Ge hebt gelijk,’ antwoordde Walter weer bemoedigd; ‘de oude heer zal misschien een minder hardvochtig en onmeedoogend vader zijn dan we vreezen. 't Zal wellicht beter gaan dan we denken, Georgie! Laat ons hopen en vertrouwen!’

Georgie wist echter wel beter; zij kende haar vader en had niet de minste hoop dat 't beter zou gaan dan zij dachten, althans vooreerst niet; 't was niet waarschijnlijk, dacht zij met smart, dat er van een huwelijk iets komen kon voór zij oud en verwelkt was, en haren minnaar zou ten laatste dat lange, bijna hooplooze wachten vervelen.

Maar zij wilde hem niet bedroeven door hem haar treurig vermoeden mede te deelen. Om zijnentwil wilde ook zij hopen en de zaken zooveel mogelijk van de schoonste zijde bezien.

Doch onder het voortgaan vermeden beiden het, verder er over te spreken, wat Mr. Travers doen en zeggen zou.

't Was niets buitengewoons, dat Georgie met den jongen Ellison ging wandelen. Hij was immers bij iedereen bekend en werd door alle familiën in 't graafschap hooggeacht. Bovendien was hij sinds jaren Georgies erkende slaaf en bewonderaar. Mr. Travers zelf, die niets tegen hem had als bewonderaar zijner dochter, hoezeer hij zich ook tegen hem als haar minnaar zou verklaard hebben, had vaak op de jacht zijne dochter onder zijne bescherming gesteld. Hij beging daarbij de dwaling van vele ouders: hij stond hun toe, menigmaal te zamen te zijn, totdat zij ongemerkt elkander hadden lief gekregen. En nu meende hij in staat te zijn, hun den omgang met elkander te doen afbreken en zijn wil te kunnen doen eerbiedigen.

Vóordat de geliefden van elkander afscheid namen, werd afgesproken dat Georgie bij de eerste gunstige gelegenheid haar vader zou mededeelen op welken voet zij met elkander stonden.

‘A propos,’ vroeg Walter, ‘welk paard zult ge dezen winter berijden?’

‘De oude Bruin en misschien de jonge merrie, die papa in de vorige week gekocht heeft. Ik heb haar zooeven bezichtigd.’

‘Wat? de donkerbruine merrie, die hij in Warwickshire gekocht heeft? Neen, Georgie, die moet ge niet berijden, 't is een koppig dier.’

‘Hoe kunt gij dat weten? Ze bevalt mij wel, en papa heeft haar hoofdzakelijk voor mij gekocht.’

‘Nu, men heeft mij verteld dat ze zeer koppig is en elk oogenblik op hol gaat. Ze zal u nog den hals doen breken, Georgie!’

‘Daar ben ik niet bang voor, ze komt zoo gemakkelijk niet van me los. Ze zal met mij niet doorgaan, en als 't mocht gebeuren, weet ik zeker dat gij me zult narennen. En nu, vaarwel.... Neen, waarlijk, we moeten nu scheiden.’

‘Wat vliegt die tijd toch gauw heen, en wat vind ik het naar dat we weer scheiden moeten! En 't grieft me toch, dat ge gezegd hebt dat ge mij zult laten loopen, als uw vader het beveelt,’ sprak hij, zich tot haar buigend en haar hartelijk kussend.

‘Ach, ge weet niet wat papa en ik voor elkander zijn. Ik mag hem het hart niet breken, Wattie, en wil het ook niet doen.’

Arme, kleine Georgie! Er zijn menschelijke geloften, bij 't hooren waarvan de onzichtbare geesten om ons heen in een spottenden lach zouden losbarsten, indien zij werkelijk, zooals 't heet, in onze toekomst als in een geopend boek konden lezen.

Georgie kwam voor het avondeten te laat thuis. Hare moeder berispte haar en vroeg waar zij zoo lang geweest was.

‘Ik ben naar de stallen geweest,’ antwoordde zij, gedeeltelijk de waarheid zeggende, hetgeen naar de meening der meeste meisjes geen liegen is.

‘Altijd in die afschuwlijke stallen bij de staljongens!’ pruttelde hare moeder. ‘'t Past in 't geheel niet voor een meisje.’

‘Laat haar begaan!’ riep haar vader, driftig opstuivend, wat hij altijd deed wanneer hij zijne liefling verdedigde. ‘Ik wil geene huishen van haar gemaakt hebben, zooals eenige van uwe kinderen zijn, mistress Travers! En ik wil dat ze naar de stallen gaat. Hebt ge de nieuwe merrie gezien, Georgie?’

‘Ja, papa, ik denk haar morgen eens te beproeven. Is zij.... koppig?’ vroeg zij eenigszins aarzelend.

‘Koppig? Wie heeft u dien onzin wijsgemaakt? Ze is zoo zachtmoedig als een lam, de kleine Flora zou haar kunnen berijden - ja, zelfs Cis,’ zei de squire met een zijdelingschen blik op zijn zoon, die alles behalve vriendelijk was.

Tot ieders verbazing stond Cecil met een hoogrood gelaat op en zeide:

‘Goed, vader, ik zal haar rijden, als gij het verlangt.’

De squire staarde hem verwonderd aan.

‘O neen, dat gaat niet; ze zou u in een oogenblik uit den zadel werpen,’ zei hij een weinig in verwarring.

‘Dan is zij voor Georgie ook niet te vertrouwen,’ merkte Cecil op.

‘Voor haar is zij zoo zeker als de vaste grond. Maar gij kunt niet rijden,’ riep de squire spottend.

Mrs. Travers gaf te kennen, dat zij 't ook niet zou toelaten dat haar zoon zich zou blootstellen aan 't gevaar om door wilde paarden vermoord te worden.

‘Vermoord?’ riep de oude heer woedend. ‘Hoe komt ge daaraan? Hij zou niet half zoo'n durfniet zijn, als gij hem er niet toe gemaakt hadt, mevrouw! Houd hem maar bij u in de kamer en geef hem pap!’ Hij schoof daarbij zijn bord weg, dat hij trouwens juist geledigd had, en snelde de kamer uit, met zooveel geweld de deur achter zich toeslaande, dat deur en raam in de kamer dreigden te vallen.

Mrs. Travers begon te weenen. Cis stond op en kuste haar. Amy nam de gelegenheid waar, om een paar lepels kruisbeziën te gebruiken, terwijl Flora met eene koude kotelet onder de tafel sloop, waarmede zij den goeden ouden hond verraste. Georgie at intusschen zwijgend en met goeden eetlust voort.

V.
Julia doet eene belangrijke ontdekking.

De dagen vloden op Sotherne stil en vreedzaam voorbij. Mr. Bruce was van daar vertrokken zoodra de zaken van miss Blair geregeld waren. De overste was er nog. Het weder was schoon, de jacht goed, en er werd geen woord van zijn afreizen gesproken.

Mrs. Blair kwam nooit vóor 't ontbijt beneden. Zij had zooveel met haar toilet te doen, dat er verscheiden uren mee verliepen. Zij gaf echter voor dat de zenuwen haar des morgens zoo plaagden, en dit de reden was dat zij zich niet vroeger liet zien.

Julia en haar voogd brachten de morgenuren gewoonlijk in elkanders gezelschap door.

Op zekeren dag vond hij haar in de ontbijtkamer met schrijven bezig.

‘Waarom, Julia, neemt ge uw schrijfwerk niet mede naar de bibliotheek en houdt mij gezelschap?’ vroeg hij.

‘Zou ik u daar niet in den weg zijn?’ sprak zij na eenige aarzeling.

‘Mij in den weg? Hoe komt ge daaraan? 't Is recht ongezellig van u, u zoo af te zonderen.’

Na dien tijd was zij elken morgen bij hem in de bibliotheek. Zij spraken niet veel met elkander.

De overste las de dagbladen, schreef brieven naar Indië of deed alsof hij zich in de oorkonden en papieren van Sotherne Court verdiepte; een waarlijk onbegonnen werk, waarover hij zich bijna schaamde. Julia schreef insgelijks hare brieven, maakte de huishoudelijke rekening of begon aan een schilderstukje in olieverf.

De overste zat aan 't eene, Julia aan 't andere einde der tafel. Williams, de opzichter, kwam het een of ander berichten, de koetsier en de jager kwamen bevelen vragen, of Mrs. Pearce, de huishoudster, klopte aan, om te verzoeken of zij miss Blair eene minuut kon spreken, - zoodat zij waarlijk geen ongestoord tête-à-tête hadden. Maar 't gebeurde ook wel dat niemand hen kwam storen, en 't is zeker dat zij die voormiddagen voor de aangenaamste hielden.

Des namiddags ging het anders toe. Mrs. Blair was beneden, Cecil Travers

[p. 154]

kwam van de drie dagen twee op de koffie, de overste ging jagen, Julia maakte eene wandeling of reed uit of ontving bezoek, evenals zij gedaan had vóordat haar voogd was overgekomen.

‘Die jonge Travers komt hier nog al dikwijls,’ merkte op zekeren morgen de overste op na een langdurig zwijgen, gedurende welken tijd niets anders was gehoord dan het krassen van twee pennen, die onverpoosd over het papier vlogen.

‘Ja, hij komt dikwijls,’ zei Julia met een lachje en zonder van haar werk op te zien.

‘'t Schijnt een recht moederszoontje en een zwak schepsel te zijn,’ ging de overste op minachtenden toon voort.

‘O geenszins, dat hebt ge geheel mis,’ zei Julia haastig. ‘Hij is wel zwak, de arme jongen, maar hij is zoo goedhartig; hij leerde zoo braaf op school, hij leest veel en is goed onderwezen. Ongelukkig genoeg, wordt hij te huis niet naar waarde geschat, de arme Cis, omdat M. Travers iedereen minacht, die geen voortreflijk ruiter is. En daarvoor is Cis niet geschikt, hij kan inderdaad geen paard besturen, en als hij over een hek moest springen, zou hij zeker in de sloot terecht komen. Hij weet dat zelf het best, en 't baart hem veel verdriet. Mij doet het altijd leed, dat hij daarover door zijn vader zoo hard aangevallen wordt.’

‘Hier wordt hij er des te meer om geacht,’ zegt de overste, die de warme verdediging van Julia met een flauw lachje heeft aangehoord.

Julia werd een beetje rood. Geen meisje kan 't dulden dat een harer aanbidders, al is 't ook geen door haar begunstigde, een zwak moederszoontje wordt genoemd,

‘Houdt ge veel van hem, Julia?’ vraagt weder haar voogd, het hoofd in den stoel teruggeworpen en met half gesloten oogen Julia eenigszins spottend aanziende; hij kon hare gedachten lezen alsof zij ze luide had uitgesproken.

‘Ik ken hem sedert onze kindsheid,’ antwoordt Julia ontwijkend. ‘Ik ben aan hem gewoon. Waarom vraagt ge mij dat?’

‘Omdat ik er belang in stel.’

Zij hief hare oogen op en zag in de zijne. O, in een blik is soms meer te lezen dan in een geheel boek. 't Was slechts het werk van eene sekonde, want de overste hief medelijdend den Times tusschen zich en zijne pupil, om het gloeiende gelaat niet te zien, dat zich dadelijk weder over het schrijfwerk boog.

Hoe hevig klopte haar hart! Hij moest het hooren, meende zij in hare verwarring, want in dat oogenblik had Julia haar eigen geheim ontdekt.

Met ontzetting, maar ook met zalige vreugde gevoelde zij dat zij haar hart verloren had. Ik houd het er voor dat elk meisje eene naamlooze vrees moet ondervinden, als zij dat ontwaart. Waarheen zal hij haar voeren, de nieuwe, alvermogende heerscher, die nu over haar lot zal beslissen? Wat zal het einde zijn?

Julia liet haar paard zadelen en maakte in de eenzaamheid een langen wandelrit, om te peinzen over de waarheid, die zich zoo plotseling aan haar had geopenbaard.

Voor een zwak, bekrompen vrouwenhart is het over 't algemeen van meer belang, bemind te worden, dan zelf te beminnen. Gevleide ijdelheid, bevredigd zelfgevoel, het genoegen, dat iedere vrouw smaakt wanneer zij zich boven het manlijk geslacht verheffen kan, - deze gemengde gevoelens vereenigen zich en scheppen datgene wat zelfs oprechte vrouwen voor liefde houden. In negen van de tien zoogenaamde huwelijken uit liefde is de liefde geheel aan de zijde van den man, en 't genoegen van bemind te worden eenig en alleen bij de vrouw.

Maar bij Julia was 't een ander geval. Zij beminde uit oprechte neiging, en niet omdat zij bemind werd; inderdaad, zij wist niet - en dacht er in de eerste oogenblikken zelfs niet over - of de man dien zij beminde haar ook liefhad. Met al de diepte en sterkte eener natuur, die tegelijk hartstochtelijk en toegenegen, vurig en standvastig was, gevoelde zij dat zij dien man met al de kracht harer ziel beminde. Tot nog toe hadden allen haar vereerd en aangebeden; zij was de koningin, de anderen waren hare slaven, - maar die man was haar meester; zonder hem was haar leven een onvolmaakt iets. Met hem verkreeg haar geheeld bestaan een nieuw aanzien. Voor haar bestond voortaan slechts éen man, slechts éen die haar pols sneller kon doen kloppen en haar leven leiden kon; slechts éen wiens tegenwoordigheid hare ziel met eene vreugde vervulde, welke alleen zij begrijpen kunnen die hartstochtelijk hebben bemind.

En die man was de overste. Niet Cecil, de zachtmoedige, gevoelige, hartelijk beminnende jongeling, die haar sinds jaren aanbad, die met haar gelijk was in leeftijd en stand, dien al hare vrienden haar als minnaar toewenschten, en dien haar vader als haar gade gekozen had; niet hij, maar de man, die eene maand vroeger haar nog geheel vreemd was, die eens zoo oud was als zij, wiens jeugd reeds lang voorbij was; de man, die haar voogd en raadsman zou zijn, die haar had moeten leiden in de keus van een echtgenoot en bij de huwelijksvoltrekking de plaats haars vaders moest vervullen; de man, dien haar vader zich nooit als de minnaar van zijn kind had kunnen voorstellen.

Zij bloosde er niet over dat zij ongevraagd hare liefde had weggeschonken, zij bekommerde er zich in deze eerste oogenblikken niet om, of die liefde al dan niet beantwoord werd. Zij was er trotsch op dat zij hem beminde, want was hij niet waard bemind te worden? Bezat hij niet alles wat een meisje bekoren moet? Was hij, sterk van lichaam en ziel, niet de man, van wien een meisje met zekerheid hulp en steun verwachten kon, wiens oordeel onfeilbaar, wiens woord haar tot eene wet zou zijn?

Maar allengskens, terwijl zij langzaam door eene nauwe laan reed en met een takje den laatsten bloesem van de heining zacht aanraakte, kwamen andere gedachten bij haar op, ook de gedachte aan het ‘verleden’ in zijn leven, waarop hij meer dan eens gezinspeeld had. En zij vermoedde dat de liefde eenmaal zijn boezem onstuimig had doen kloppen; die liefde was gestorven en voorbij en had eene leegte achtergelaten in zijn hart. Kon die leegte niet weder worden aangevuld? Was die liefde even vurig en sterk geweest als thans de hare, die, zooals zij gevoelde, niet door eene andere vervangen kon worden? Zou Hugh Fleming niet weder kunnen beminnen? Is 't waar wat men van de eerste liefde zegt, en dat de man die eenmaal bemind heeft, niet weder zoo beminnen kan als de eerste maal?

Toen Julia zich die vragen deed, verbleekte de blos der opgewondenheid op hare wangen, en haar gelaat verkreeg eene droevige en bekommerde uitdrukking.

Het landschap kwam haar eensklaps grauw en treurig voor, de zonneschijn had zijn glans verloren, de boomen met hunne vallende bladeren zagen er kaal en dor uit; nu eerst bespeurde zij den witten nevel, die uit het dal kwam opdagen. Eenigszins verschrikt wendde zij dadelijk haar paard en reed huiswaarts.

In 't portaal van Sotherne kwam Cis haar haastig tegemoet.

‘Ha, zijt ge daar! Wat heb ik op u gewacht! Wat zijt ge lang uitgebleven, Julia! Wat ziet ge er vermoeid uit! Ge moest zoo ver niet rijden,’ zeide hij, terwijl hij dienstvaardig haar in het huis volgde.

‘Laat me met rust,’ sprak Julia onvriendelijk. ‘Ben ik niet oud genoeg om op me zelve te passen?’

Sterke naturen hebben ook hunne zwakke zijde. Julia gevoelde op dit oogenblik werkelijk afkeer tegen den jongeling, en zijne hatelijke bezorgdheid ergerde haar. De arme jongeling trok zich terug, geheel uit 't veld geslagen door hare barsche woorden.

Toen had zij berouw over hare onvriendelijkheid, en zij noodigde hem uit tot het diner, welke uitnoodiging Cis gaarne aannam.

Er was niets voorgevallen, dat haar aanleiding gaf om haar gedrag tegenover haar voogd te veranderen, en niettemin gevoelde zij, toen zij des avonds bijeen waren, dat zij niet als anders met hem spreken kon; zij was blijde dat Cis tegenwoordig was en hield zich gedurende het diner bijna uitsluitend met hem bezig. Zij sprak meer dan gewoonlijk en deed hem vragen over hem zelven en al wat hem betrof; zij herinnerde hem aan tallooze voorvallen uit hunne kindsheid, waarvan sommige van kinderlijke eenvoudigheid, andere van hartelijke genegenheid getuigden. Cis had haar nog nooit zoo vriendelijk en aanmoedigend gevonden. Hij kreeg daardoor zelfvertrouwen, hij werd opgewonden en levendig, zoodat Julia, die zich vroeger nooit de moeite gegeven had hem op te beuren, ten laatste er over verwonderd was hoe aangenaam hij praten kon.

De overste wist niet recht hoe hij het had; hij dacht dat Julia hem er voor wilde straffen, dat hij Cis een zwak en verwijfd jongeling had genoemd, en wrook zich door jegens Mrs. Blair buitengewoon voorkomend te zijn.

Deze dame beijverde zich, zooals licht te begrijpen is, om die oplettendheid te beantwoorden; zij had trouwens reeds dikwijls genoeg moeite gedaan om hem te bekoren, maar 't was haar tot heden nooit zoo gelukt als dezen avond.

‘Dat heb ik zeker aan de strikken à la Pompadour en mijn kapsei en marquise te danken,’ sprak zij tot zich zelve. ‘Ik weet dat ze mij verrukkelijk staan, wat die dwaze Ernestine er ook tegen moge inbrengen.’

Ernestine was de Fransche kamenier van Mrs. Blair.

Maar de goede overste zou waarlijk verlegen zijn geweest, als men hem gevraagd had, of de schoone dame in het zwart of in 't wit, in fluweel of in katoen was gekleed geweest.

Den geheelen avond gaf zij hem beteekenisvolle wenken en teekens in de richting van de twee jongelieden.

‘Ze vatten de zaak goed aan,’ fluisterde zij hem achter haar waaier toe. ‘In een paar dagen is alles in orde. Ge zult eens zien hoe gelukkig ze met elkaar zullen zijn.’

‘Mag ik u nog iets van dit hoentje geven?’ vroeg de overste, met hardnekkige onverschilligheid het doende voorkomen alsof hij van 't geluk der jongelieden niets bemerkte.

‘Neen, o neen, ik dank u. Och ja, altijd even onverschillig omtrent liefdezaken, gij hardvochtige man!’ zei de weduwe zacht en met een flauw lachje. ‘Ach, kon ik u slechts een weinig van mijne buitensporige sympathie voor de aan-

[p. 155]

gelegenheden van het hart mededeelen.... want ik ben al te teergevoelig. Mijn dierbare man heeft me er dikwijls over berispt. ‘Lieve Marie,’ zei hij menigmaal, ‘doe toch uw best, bedaard te blijven. Uwe teergevoeligheid zal u nog overmeesteren. ‘En dat is werkelijk mijn grootste gebrek, ik weet het,’ voegde zij met een weemoedig zuchtje er bij.

‘Geest en teergevoeligheidgaan meestentijds gepaard,’ zei de overste galant, niet zonder een lichten zweem van spotternij.

‘Vleier!’ mompelde de dame, waarbij zij met haar waaier hem een tikje op de hand gaf.

Julia bleef eensklaps midden in hare rede steken, staarde haar aan, kreeg eene hevige kleur en vervolgde toen het gesprek.

Hoe wonderlijk waren dien avond allen gestemd. 't Is waarschijnlijk dat Mrs. Blair en Cis veel genoegen hadden; met de twee anderen was dit zeker niet het geval.

Maar na een slapeloozen, in zelfkwelling en zelfverwijt doorgebrachten nacht stond Julia den volgenden morgen kalmer en bedaarder op.

't Was een donkere, regenachtige dag, de felle wind blies de bladeren in geheele scharen van de boomen; squire Travers wreef zich vergenoegd in de handen, toen hij de bedgordijnen ter zijde schoof en door de vensterruiten zag.

‘Ferm zoo! Hoe eerder de heiningen kaal zijn, des te beter voor de jacht,’ mompelde hij tevreden bij zich zelven.

Maar miss Blair, die niet zoo op de jacht verzot was als haar buurman, werd treurig, toen zij hare laatste rozen en geraniums op den natten grond zag verspreid liggen. Het geheele dal was als in een sluier gehuld door den fijnen stofregen, en de westewind huilde weemoedig door de hooge schoorsteenen van het oude huis.

Julia gaf bij 't ontbijt aan haar voogd haar leedwezen te kennen over de ongunstige weersgesteldheid. Wat was die een goed voorwendsel voor hare mismoedige en bedrukte stemming!

Nadat zij de huishoudelijke zaken had geregeld, dat wil zeggen: nadat zij de keukenmeid berispt, met de huishoudster geraadpleegd en met den ouden keldermeester gesproken had, ging Julia naar de bibliotheek.

Zij was recht spijtig en boos toen zij die ledig vond en ging met een bezwaard gemoed aan haar schrijfwerk. Eenige minuten later kwam evenwel de overste; hij had eene groote portefeuille onder den arm en legde die vóor Julia op de tafel, terwijl hij zeide:

‘Ik heb beloofd, u mijne schetsen te zullen laten zien, Julia, en daar het nu regent, moesten we ze eens doorbladeren.’

Wat was Julia eensklaps opgeruimd; hare zwaarmoedigheid was verdwenen op het genoeglijk vooruitzicht, de teekeningen te bezichtigen en naar de beschrijving van de voorgestelde tooneelen en voorwerpen te luisteren.

Daar waren Indische tempels en paleizen, gezichten van den Ganges, van 't Himalayagebergte, schetsen van tijgerjachten, alles in rijke oostersche kleuren. Ook waren er bosch- en zeegezichten onder, benevens schetsen van Engelsche landschappen en andere tafereelen.

Julia was verrukt over hetgeen zij zag; zij zelve was eenigszins kunstenares en wist de krachtige hand en de goede kleurschakeering, alsmede het groote talent, dat in de schetsen duidelijk kenbaar was, naar waarde te schatten.

Toen zij de schetsen weer in de portefeuille legde, vloog eene kleine potloodteekening, die zij nog niet had opgemerkt, tusschen de platen uit en viel voor hare voeten onder de tafel.

Zij bukte snel, om die op te rapen. 't Was het hoofd van een lief, bevallig meisje van ongeveer zeventien jaar, met blonde krullen, die langs 't gelaat tot op de schouders nederhingen, met groote blauwe oogen en een betooverend lachje om den fraai gevormden mond. Onder de schets stond, in des oversten duidelijk en krachtig schrift, dat Julia dadelijk herkende: ‘16 Juni 1849. Mijne geliefde Annie.’

Met een lichten kreet wilde de overste haar de teekening uit de hand nemen. Julia zag hem aan, sprakeloos, maar met hoogroode wangen en schitterende oogen; in 't volgende oogenblik was de schets midden door gescheurd, en de twee stukken vielen tusschen hen beiden op den grond.

Dat alles was 't werk van eene sekonde, en in de volgende barstte Julia beschaamd en berouwvol in een bitter weenen los. De overste was bleek geworden. Hij bukte en raapte de verscheurde teekening op

‘Hoe kondt ge zoo onvoorzichtig zijn, Julia,’ sprak hij en deed zijn best, aan zijne van ontroering bevende stem eenige vastheid te geven. ‘Waarom hebt ge deze kleine oude teekening verscheurd? Ik wist niet dat ik haar nog had. Ween niet, lief kind, 't heeft niets te beteekenen, 't was een toeval, 't zou iedereen kunnen gebeuren. Ge zult de twee stukken zoo goed ge kunt voor mij weer samenvoegen, dat wilt ge immers wel?’

En hij gaf haar de stukken in de hand.

‘Mr. Travers wacht u in de ontvangst, zaal, miss!’ klonk de stem van Higgs, de keldermeester, die de deur opende.

Julia verschrikte, wischte haastig hare tranen af, mompelde iets van ‘leed doen’ en verliet snel de kamer, de verscheurde teekening medenemende.

VI.
Ernestine zoekt een waaier.

Cecil Travers moest langer dan een kwartier op miss Blair wachten. Aangemoedigd door haar gedrag van den vorigen avond, had de jongeling besloten, heden zoo vroeg mogelijk Julia te bezoeken en zijn lot nogmaals in hare handen te leggen.

Hij had, zooals 't gewoonlijk gaat, geen ongunstiger oogenblik kunnen kiezen.

Met eene dreigende wolk op 't voorhoofd kwam Julia de kamer binnen. Onze heldin was geenszins van eene engelachtige natuur.

‘Wat wilt ge, Cis?’ vroeg zij dadelijk. Zeker werd een arme verliefde jongeling, die eene liefdesverklaring wilde doen, zelden minder bemoedigend ontvangen.

‘Ik kom - ik kom - o Julia!’ en hij greep hare beide handen. ‘Ge weet heel goed waarom ik kom. Ge waart gisteren avond zoo goed voor mij en zoo vriendelijk en lief, dat ik dacht - ik dacht....’

‘Dat ge dacht: ge moest u nog eens bespottelijk aanstellen, Cis.’

‘O Julia, ik bemin u zoo vurig. Gelooft ge niet dat ge mij een weinig lief kunt hebben? Houdt ge niet een beetje meer van mij dan vroeger?’

‘Beste Cis, ik meen dat we daarover reeds dikwijls genoeg gesproken hebben,’ zei Julia en ging, zich in haar lot schikkende, zitten. ‘Ik heb u zoo vaak gezegd dat ik u graag lijden mag als een goede vriend, en dat ge niet meer verlangen moet. Waarom stelt ge u de zaak niet uit het hoofd?’

De jongeling stond voor haar met een bedrukt gelaat, en tranen kwamen in zijne oogen.

‘Wees verstandig, Cis,’ hernam Julia, geroerd door het zien van zijne smart, en zij reikte hem vriendelijk de hand. ‘Gedraag u als een man en beschouw de zaken goed. U te beminnen, Cis, zooals gij bedoelt, kan ik niet en zal ik nimmer kunnen. Wij passen niet bij elkander. Gij moet uw weg gaan, en ik den mijne. We zouden met elkander nimmer gelukkig zijn. Ik kan u niet beminnen zooals eene gade haar echtgenoot beminnen moet. Cis, arme goede jongen, beschouw dat toch niet als zoo'n groot ongeluk, er zijn meer meisjes in de wereld, veel beter dan ik, die u recht lief zullen hebben.’

‘Ach, praat me niet van andere meisjes; dat Kan ik niet hooren,’ klaagde Cis en keerde zich om, om zijne droefheid te verbergen. ‘Beneem mij niet alle hoop, Julia! Zeg dat ik wachten moet. Ik was weder te haastig, ik heb u geen tijd genoeg gelaten. Ik wil weer heengaan en wachten - jarenlang, zoo lang gij wilt; maar om Gods wil, zeg niet dat ik niet meer hier komen en u niet zien mag zooals vroeger.’

‘Wel, Cis, kom gelijk vroeger. Waarom zou ik het niet willen, we kennen elkander toch reeds zoo lang. Maar u hoop te geven, dat kan ik niet. Ik wil altijd uwe vriendin zijn, Cis, maar meer moet ge niet verlangen.’

De arme Cis snikte werkelijk; hij liet zijn hoofd op de tafel zakken en gaf den vrijen loop aan zijne diepe smart, - terwijl Julia, hem willende troosten, zich over hem boog, zijne handen vatte, hem 't blonde haar van 't voorhoofd streek en hem zelfs een kus gaf, waarbij zij hem de liefderijkste en hartelijkste woorden toefluisterde, - waardoor de ongelukkige Cis eene mengeling van verrukking en vertwijfeling gevoelde, die hem bijna buiten zich zelven bracht.

Maar toen hij, door hare vriendelijkheid bemoedigd, op zijn knieën viel, hare hand met hartstochtelijke kussen bedekte en haar smeekte, goedertierend te willen zijn en hem tot echtgenoot te nemen, toen week Julia haastig terug en zei op barschen toon, dat hij zou heengaan en zich niet aanstellen als een dwaas. Zij bezigde daarbij zulke krachtige en alle illusie verdrijvende woorden, dat Cis dadelijk weer tot bezinning kwam.

‘Laat u raden, Cis, vervolgde zij,’ verlaat voor eenigen tijd deze streek, en als ge verstandiger zijt geworden, kom dan terug, en ge kunt mij weer bezoeken.’

‘Ja, ik zal gaan en u niet meer plagen. Maar ik zal u altijd beminnen en geen ander meisje huwen; en zoo ge mij niet tot echtgenoot wilt hebben, dan wil ik uw vriend en broeder zijn totdat ik sterf.’

Geheel terneergeslagen, maar toch met waardigheid, nam Cis afscheid en verwijderde zich.

‘Was Cis Travers hier niet heden ochtend?’ vroeg Mrs. Blair aan hare stiefdochter, toen beiden des namiddags over hun handwerk gebogen zaten.

‘Ja, hij was hier,’ antwoordde Julia kortaf.

‘Ge hebt hem, hoop ik, niet weder afgewezen,’ zei de weduwe, met een loerenden blik hare stiefdochter scherp aanziende.

‘En als ik 't nu eens gedaan had! Ik acht het niet noodig, Cis Travers' liefdesgeheimen aan iemand te openbaren, wie het ook zij, Mrs. Blair,’ sprak Julia bits, want zij wist dat hare stiefmoeder haar gaarne aan Cis wilde koppelen.

[p. 156]

‘Ik hoop toch, Julia, dat ge den armen jongen niet bepaald hebt afgewezen en hem ten minste de hoop gelaten hebt.’

‘Wat bekommert gij u daarom?’ hernam Julia, driftig opstaande en haar werk op den grond latende vallen. ‘Als ik me eenmaal verloof, zal ik het u bijtijds doen weten, daar kunt ge zeker van zijn, Mrs. Blair.’

Dit werd op trotschen toon gezegd en was eene duidelijke toespeling op het verdrag, 't welk stilzwijgend tusschen beiden gesloten was, dat Mrs. Blair in dat geval naar een verblijf moest uitzien.

Julia raapte de verspreide zijde- en wolkluwens op en ging met een luiden lach de kamer uit, die, als zij den boosaardigen blik had opgemerkt, waarmede hare stiefmoeder haar nazag, zeker minder zegevierend zou geklonken hebben.

Mademoiselle Ernestine, Mrs. Blairs Fransche kamenier, was een jong meisje met vele uitmuntende hoedanigheden en van een zeer bescheiden karakter.

Zij was niet alleen eene volleerde ‘artiste’ in al wat kleeding, mode en kapsels betreft en volkomen ingewijd in alle geheimen tot verhooging der schoonheid van 't gelaat, maar ook eene sluwe opmerkster en knap in 't doorgronden van een anders karakter. Zij wist waar en wat zij spreken moest en tevens - o, zeldzaam en wondervol talent bij een meisje! - waar zij haar mond moest houden.

Des avonds, toen Ernestine de geheimzinnige vlechten en krullen van Mrs. Blairs kapsel, welks wonderlijke samenstelling alleen aan de beide vrouwen bekend was, ops[t]apelde en opkamde, zei de dame onverschillig:

‘Miss Blair zal bij dit weer des morgens niet dikwijls naar den tuin gaan, Ernestine?’

mgr. keane, bisschop van richmond, eerste rector der Universiteit van Washington.

‘O neen, madame! Welk een gemis voor mademoiselle, ze houdt zooveel van bloemen.’

‘En wat zal ze zich in hare kamer vervelen zoo geheel alleen,’ sprak weer de weduwe.

‘Ah, oui, madame, cette pauvre demoiselle!’ 't Moet verdrietig voor haar zijn, en 't is dus niet te verwonderen, als mademoiselle monsieur den overste in de bibliotheek gaat opzoeken. Maar hij is zoo stil en spreekt zoo weinig; 't is geen aangenaam gezelschap voor eene jonge juffrouw.’

‘Zoo is 't voor heden goed, Ernestine! Geef me mijne pantoffels en een boek. Dan heb ik u niet meer noodig. Goeden nacht!’ En de kamenier was voor dien avond ontslagen.

Den volgenden morgen, toen Ernestine hare meesteres de chokolaad bracht, de bedgordijnen terugschoof en het kleine porseleinen servies op de tafel zette, zei de dame:

‘Ga eens naar de bibliotheek, Ernestine, en zie of ge mijn waaier daar ook vindt. Ik geloof dat ik hem er gisteren avond heb laten liggen.’

De waaier lag zichtbaar genoeg op het toilettafeltje, maar Ernestine, die waar 't vereischt werd blind, stom en doof kon zijn, antwoordde: ‘Oui, madame!’ en verliet de kamer.

Vijf minuten later kwam zij terug.

mgr. gibbons, kardinaal-aartsbisschop van baltimore, eerste kanselier der Universiteit van Washington.

‘Ik kan hem nergens vinden, madame, en.... ah, tiens, hier is hij. Dieu, que je suis bête! En ik heb hem onder alle tafels gezocht, en monsieur de overste was zoo vriendelijk en hielp me zoeken; doch mademoiselle zeide: ze wist zeker dat ge hem medegenomen hadt.’

Nadat zij aldus de verlangde berichten had gegeven, ging Ernestine in de kamer 't een en ander verrichten.

‘Ernestine,’ zei Mrs. Blair een poosje later, ‘ik gevoel me heden zoo wel en vlug; als ge mij het bad brengt, zal ik opstaan. 't Is een schoone morgen, niet waar?’

't Was een stormachtige, regenachtige dag, maar Ernestine verklaarde met vervoering, dat hij ‘heerlijk schoon’ was, en Mrs. Blair kwam het bed uit.

Julia stond beschroomd achter den stoel van den overste en had de kleine schets in de hand, die zorgvuldig op een stuk wit karton was geplakt, zoodat de scheur nauwelijks zichtbaar was.

‘Ik - ik heb haar weer saamgevoegd zoo goed ik kon,’ sprak zij purperrood van gelaat en met sidderende stem.

De overste wachtte een oogenblik vóórdat hij de pen nederlegde en zich tot haar wendde; wellicht deed hij dit, om haar tijd te geven, hare bedaardheid te herwinnen.

‘Ge hebt saamgevoegd, wat? Och ja, de kleine schets,’ sprak hij, zonder op te zien, ‘dat is wel vriendelijk van u. Er was anders zoo'n haast niet bij. 't Is een lief gelaat, vindt ge niet? Wilt ge dat ik u de geschiedenis van dit meisje vertel, Julia? Zet u hier neder.’ Hij rolde voor haar een leuningstoel naar 't vuur. ‘Zie zoo, wilt ge nu luisteren? Wacht, ik zal u een voetbankje geven, en dan zal ik u van haar verhalen.’

Julia ging zitten en staarde strak voor zich in 't vuur.

(Wordt voortgezet.)