De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

De Voogd en zijne Pupil.
Tafereelen uit het verhaal van Mrs. Lovett-Cameron.

I.
Sotherne Court.

Te midden van een bekoorlijk dal, waardoor eene kleine rivier zich als een zijden lint kronkelt en omgeven door zacht glooiende heuvels, ligt tusschen heerlijke bosschen en lieflijke weiden het fraaie landhuis Sotherne Court, dat er met zijn rooden gevel en vele vensters recht lief en gezellig uitziet.

In het dal zit Julia Blair, de schoone eigenares van het oude adellijke landgoed en van de vele omliggende landerijen, eenzaam onder een schaduwrijken noteboom.

Zij heeft haar hoed afgezet, en het door de takken der boomen schuin op haar vallende zonlicht beschijnt het met prachtig bruin haar getooide lieve gelaat en de rijke, nieuwmodische kleeding der jonge dame.

Hare teedere, fijngevormde handen liggen ineengeslagen op hare knieën, en met wijd geopende oogen staart zij naar de in volle pracht ondergaande zon.

Waarlijk, ook zonder dien heerlijken avondgloed zou de jonge dame er lief en bekoorlijk hebben uitgezien. Haar gelaat had eene zachte, aangename uitdrukking, om de zachte zwellende lippen speelde een fijn glimlachje, en hare donkere oogen schitterden van vuur en hartstocht; dat had zij geërfd van hare jong gestorvene moeder, eene Spaansche, die reeds vele jaren in de prachtig versierde groeve op het kleine kerkhof rustte.

Eene vurige, krachtige geaardheid sprak uit haar geheele wezen; eene geaardheid, even sterk in de liefde als in 't verdragen, en tevens toch zoo zacht en zorgeloos als zoodanigen licht bewogen gemoederen eigen is.

Miss Blair van Sotherne Court is in hare geboorteplaats een zeer gewichtig persoon. Zij was van af hare eerste levensdagen de afgod haars vaders, die na den dood zijner jonge gade al zijne liefde overdroeg op het kind, wier geboorte aan de moeder het leven had gekost, en die zijn verdriet trachtte te vergeten in de zorg voor en de bewaking van zijn aangebeden kind.

Miss Blair - zoo werd zij als een klein kind reeds genoemd - was in de oogen haars vaders een wezen, dat niet genoeg gevierd en vereerd kon worden. Alles wat in het huis gebeurde werd ingericht naar haar zin en hing eenigszins van haar wil af. Van af het oogenblik dat zij zelfstandig begon te denken - en dit leerde zij vroeg genoeg - had Mr. Blair op zijne landgoederen geen boom laten vellen, zonder eerst met zijn dochtertje te raadplegen. En zelfs toen hij, voor de tweede maal huw de, en wel met eene vrouw, die voor hem, want hij was nagenoeg zestig jaar, in geen enkel opzicht paste, was het eerste wat hij mistress Blair nommer twee te verstaan gaf, dat zij alleen in naam, maar zijn dochtertje in werkelijkheid de heerscheres zou zijn in het huis, dat eenmaal haar eigendom zou wezen.

Mistress Blair zat alzoo ongeveer twee jaar op de eereplaats aan tafel; toen stierf de oude heer, en reeds daags na de begrafenis nam Julia de plaats der huisvrouw in. Ofschoon eerst zeventien jaar oud, had zij toch reeds het volle besef van hare waardigheid en wees hare stiefmoeder de plaats aan, die zij tot dusverre zelve had ingenomen; eene schikking, waarmede de verstandige dame wijselijk genoegen nam.

Julia was nu de meesteres des huizes, zooals zij tot nog toe slechts de dochter was geweest. Het landhuis en de er om liggende goederen waren haar eigendom, terwijl de weduwe zich met eene kleine lijfrente moest vergenoegen. Overeenkomstig den wil haars vaders, had Julia haar echter verzekerd, dat zij zoo lang zij leefde Sotherne Court als haar tehuis kon beschouwen.

Mistress Blair nam het aanbod aan met dezelfde gevoelens, waarmede het ge-

[p. 129]

daan werd. Er waren wel lieden, die beweerden dat de beschikkingen van den overledene onbillijk en onrechtvaardig waren, en misschien dacht de weduwe er ook zoo over; zeker is het echter, dat zij zich omtrent die meening nooit een woord tegen anderen liet ontvallen.

Tot voogd over de jonge erfgename was de zoon van een ouden schoolkameraad van M. Blair benoemd geworden, de overste Fleming, die sinds jaren in Bombay als militair diende. 't Was echter bij den dood van Mr. Blair niet noodig geoordeeld, dat de voogd naar Engeland kwam; 't was voldoende dat hij zijne plicht als voogd schriftelijk vervulde. Eene menigte brieven werden gewisseld tusschen hem en Mr. Bruce, den zaakwaarnemer der familie; een groot aantal papieren en dokumenten werden hem toegezonden, die hij allen onderteekende en daarna terugzond; ook schreef hij een paar brieven aan zijne jonge pupil, die hij sedert haar vijfde jaar niet had wedergezien.

Daarna hoorde Julia eenige jaren achtereen niets van haar voogd, en zij voedde de stille hoop dat zij in 't vervolg niets meer met hem te doen zou hebben. Maar toen zij een en twintig jaar oud was, moesten verscheiden veranderingen worden gemaakt in de verpachtingen en andere zaken, en dit had eene zoo groote ophooping van kontrakten, rekeningen en andere papieren, benevens zooveel werkzaamheden ten gevolge, dat Mr. Bruce de tegenwoordigheid en den mondelingen raad van miss Blair's voogd onmisbaar achtte. Hij schreef hem dus een brief, waarin hij hem verzocht, naar Engeland te komen.

De overste Fleming meende nu dat miss Blair en de goederen van Sotherne Court een groote last voor hem waren. Hij had zoovele jaren achtereen in Bombay gewoond; hij had alle belangstelling voor Engeland verloren en niet de minste begeerte om naar zijn geboorteland terug te keeren. 't Had hem ook reeds dadelijk verwonderd dat Mr. Blair, die overigens vele jaren geleden, toen hij als een jongeling naar zijn regiment vertrok, hem zeer genegen en toegedaan was, juist hem voor alle andere menschen tot voogd over zijne dochter had benoemd. Zoo lang zijne voogdij hem geen last veroorzaakte, had hij er niets tegen gehad, maar nu hij naar Engeland terugkeeren en al die zaken, waarvan hij niets begreep, in orde brengen moest, begon de geheele geschiedenis hem lastig en zwaar te vallen.

Daar echter Mr. Bruce het noodzakelijk achtte dat hij overkwam, moest hij er zich in schikken. En zoo reisde hij dan naar Engeland.

De overste was nu ongeveer reeds eene week op Sotherne Court en dagelijks met Mr. Bruce, die eveneens daar zijn kwartier had opgeslagen, eenige uren achtereen met het nazien der rekeningen en andere dokumenten bezig. Dan bracht de opzichter den heeren een beleefden groet van miss Blair, die hun het voorstel liet doen om eenigen tijd op de fezanten-jacht te gaan, welk voorstel steeds werd aangenomen.

Of nu de vroolijke jachtpartijen de oorzaak waren, of het vreedzame landleven, of de behagelijkheid van het gemakkelijk ingerichte oude huis, of misschien dat alles te zamen, zooveel is zeker dat de overste zeer veel smaak en een groot behagen vond in het leven op Sotherne Court. Ja, hij wenschte nu zelfs dat die dokumenten en rekeningen, waarvoor hij zoo angstig was geweest, hem nog een ge ruimen tijd mochten ophouden.

Julia bespeurt van hare zitplaats onder den noteboom de terugkeerende jagers; zij zet haar hoed op en gaat den heuvel af hen tegemoet.

Hugh Fleming meent dat hij nog nooit een zoo schoon en lieftallig meisje heeft gezien als haar, die zijne pupil en hem toch zoo vreemd is.

Julia draagt een rijk met kanten gegarnierd kleed van zware zwarte zijde; zij heeft een witten, breeden stroohoed op, die haar tot over de oogen valt, en een bundeltje scharlakenroode pelargoniën op de borst; zij komt hem tegemoet met een bedeesd lachje, zooals men dat van de schoone eigenares van Sotherne Court niet gewoon is.

In latere jaren heeft hij er nog vaak aan gedacht hoe lief zij hem dien avond tegemoet kwam.

‘Hebt ge eene goede vangst gehad?’ vroeg zij.

Zij zag daarbij haar voogd aan; maar de kleine, luidruchtige en onrustige Mr. Bruce, met zijn door 't loopen donkerrood gekleurd gelaat en den hoed achter op het hoofd teruggeworpen, antwoordt dadelijk:

‘Uitmuntend, mijne lieve, uitmuntend. Het Bigleybosch is rijker dan eenig ander, en ik durf u verzekeren, miss Blair, dat ge een voogd hebt, die een voortreflijk schutter is.’

‘Ik vrees daarmee te veel tijd te verliezen, Julia,’ aldus sprak nu de overste tot zijne pupil. Hij had haar in zijne brieven altijd Julia genoemd en noemde haar uit gewoonte ook nu nog zoo. ‘'k Heb heden zoo goed als niets uitgevoerd.’

‘Hoe langer ge iets op Sotherne Court te doen hebt, des te aangenamer zal het me zijn, waarde voogd,’ antwoordde Julia op den beminnenswaardigsten toon en met al het air van eene goede huisvrouw. ‘'t Zou overigens werkelijk zonde zijn, bij zulk lief weer in huis te blijven zitten. We zullen in October niet veel zulke schoone dagen hebben.’

‘Waarschijnlijk niet.’

En langzaam kuieren zij te zamen naar huis, de dame tusschen de beide heeren.

Mr. Bruce praat over de pachters: Joe Biggs, die in 't dorp een wijnhuis heeft begonnen; Mary Hall, die gaarne onderwijzeres zou worden, en over verscheidene andere zaken van lokaal belang, die voor hem en Julia reeds sinds jaren gewichtig zijn, en waarover men miss Blair, als de ‘beschermengel’ der gemeente, moet raadplegen.

De overste loopt zwijgend naast hen. Hij is een lang, slank man met eene militaire houding, die hem jonger doet voorkomen dan hij werkelijk is. Diepe rimpels liggen in zijn gelaat, en zilveren haartjes glinsteren in zijn zwart haar en zijn baard; hij is door het weder donker gekleurd en door 't Oostersche klimaat verouderd. Hij is in geenen deele een schoon man, en evenwel hebben zijne scherp geteekende trekken eene bekoorlijkheid, die bijna den indruk van schoonheid maakt.

Julia ziet heimelijk en van onder hare donkere wimpers tot hem op; maar het schijnt alsof hij dit niet bemerkt; hij houdt zijne blikken op het voor hen liggende huis gericht.

Als eene kleine, eigenzinnige meesteres, is Julia gewoon, dat alles zich naar haar wil regelt. De praatachtigheid van den goeden Mr. Bruce maakt haar ongeduldig.

‘Wat zijt ge stil, lieve voogd; waar denkt ge toch aan?’ vraagt zij.

‘Aan u, lieve pupil,’ antwoordt de overste en wendt zich daarbij tot haar met een vriendelijk lachje, dat aan een ernstig, donker gelaat zooveel bekoorlijkheid verleent.

‘Aan mij?’ roept zij en bloost van genoegen.

‘Ja, aan u, Julia, zooals ge jaren geleden waart, toen ik 't laatst op Sotherne Court was: een klein, dartel meisje, met heldere oogen, die altijd aan de hand haars vaders hing; een recht wild, eigenzinnig, trotsch meisje. Ik was nieuwsgierig of ge veel veranderd zoudt zijn, nu ik u wederzie als eene statige jonge dame met eene menigte aanbidbers.’

‘Nu, eigenzinnig zult ge mij nog altoos vinden, vooral op het punt der aanbidders,’ antwoordde Julia lachend.

‘Dat betwijfel ik in 't geheel niet.’

Julia's wangen werden weer lieflijk gekleurd; zij had zelve niet kunnen zeggen waarom.

Zoo voortpratende hadden zij het huis bereikt.

‘Hoe is het met de hoofdpijn van uwe schoonmoeder?’ vroeg de overste, toen hij Julia voor zich liet binnengaan.

‘Och, zij zal zich vandaag weer niet laten zien,’ antwoordde Julia op luchtigen toon.

‘Zij schijnt zeer ziek te zijn.’

‘Ach God! onuitstaanbaar ziek,’ zegt Julia met een gebaar, dat haar voogd in 't geheel niet bevalt.

Misstress Blair verschijnt werkelijk niet bij het middagmaal, en de twee heeren blijven dus met Julia alleen. 't Was een rustige, vreedzame avond. De oude Mr. Bruce werd slaperig na 't gebruik van de goede spijzen en den voortreflijken wijn en sluimerde in zijn leuningstoel in; Julia ging voor de piano zitten en speelde allerlei liederen; de overste heeft aan eene andere tafel plaats genomen en een deel van Napiers' Zeegevechten in de hand.

't Is een boek, dat hij bijzonder bewondert, zooals hij zegt. Wie echter dien avond goed opgelet had, zou gezien hebben dat hij na verloop van een uur slechts een enkel blad had omgeslagen, en dat zijne oogen over het boek heen op het vuur in den schoorsteen gericht waren. Nu en dan, als eene hem bekende melodie van de lippen der zangeres zijn oor treft, komt een smartelijke trek op zijn gelaat. Overigens zou men hebben kunnen denken, dat hij met zijne gedachten ver van hier was.

Toen begon Julia een lied van een gelukkigen minnaar, die zijn geluk roemt, als hij bij zijne beminde is. Zoodra hij echter van haar gescheiden is, komen twijfel en vrees bij hem op, en zijne ziel, waarvoor de liefde het licht is, wordt zoo donker als een sterrenlooze hemel. Zij zong het lied met hare schoone altstem, die trilde van eene teederheid en hartstochtelijkheid, waarvan zij zelve niets vermoedde.

‘Ik bid u, zing dat liedje nog eens,’ zei de overste, toen de laatste tonen waren weggesmolten.

‘Bevalt het u? Ik meende dat ge in 't geheel niet naar mij luisterdet. 't Is een mijner lievelingsliederen.’

Opnieuw klinkt het schoone lied door de stille kamer.

Maar nu weet de zangeres dat zij een toehoorder heeft, en zingt minder goed.

Die toehoorder zit zwijgend voor zich heen te staren.

Vroegere tijden, beelden uit 't verleden, door dat schoone lied opgeroepen, dagen weder op in zijne ziel.

Weer ziet hij door den nevel van vele, o zoovele jaren het met roode pannen gedekte landhuis aan den zoom van 't bosch en het openstaande venster; hij zelf, een arm, vroolijk luitenant, leunt buiten tegen

[p. 130]

't vensterkozijn en luistert naar de lieflijke stem, die datzelfde liedje zingt: van 't geluk der liefde, van scheiden en van een sterrenloozen nacht.

En dan daagt een meisje met blonde lokken en lieflijk blauwe oogen voor zijne verbeelding op en komt tot hem en reikt vriendelijk hem hare teedere handen toe, maar slechts voor een oogenblik; daarna is zij verdwenen. Vervolgens ziet hij haar gelaat, hetzelfde gelaat weder, maar koud en ingevallen en zonder beweging, zooals hij haar voor het laatst zag - o God, in hare doodkist!

‘Ach, mijne dierbare geliefde, zoo vroeg verlorene geliefde!’ stamelt hij.

En intusschen zingt Julia aan de piano een vroolijk liedje van hoop, van een nieuw leven en van eene liefde, die nimmer sterft.

Zij is niets voor hem, die jonge dame met hare donkere oogen en hartstochtelijke stem; 't is slechts een denkbeeldige, losse band, die hem aan haar verbindt. Hij kent haar niet; zij is geen deel van zijn tegenwoordig leven of van zijn verleden; zij herinnert hem ook niet in 't minst aan die andere, die hij verloren heeft, en wier aandenken hem dierbaarder is dan de aanblik van alle andere vrouwen. En evenwel is er iets in dat heerschzuchtige meisje, die tegenover alle anderen zoo hoogmoedig is en toch jegens hem zoo zachtzinnig kan zijn, die eene koningin is, en toch nog een kind, wat hem zonderling aantrekt.

De overste werpt Napiers' Zeegevechten ongeduldig ter zijde, gaat naar Julia en zegt tot haar:

‘Ge hebt mij met uw zang groote vreugde geschonken; groote vreugde en eene groote smart.’

‘Smart?’ vraagt zij en blikt tot hem op. ‘Dat spijt me. Als evenwel de vreugde grooter is dan de smart....’

‘Zoo bedoel ik het niet.’ Mijne vreugde was weemoedig. Deze twee gevoelens zijn vaak zoo gemengd, dat men ze bijna niet van elkander onderscheiden kan. Maar misschien zijt ge nog te jong, om dat te begrijpen.’

‘O neen, ik begrijp u volkomen. Maakte mijn zang u bedroefd?’

‘Hij bracht mij het verledene weder te binnen,’ antwoordt hij somber.

Zij zag hem verwonderd aan en was nieuwsgierig te weten wat dat verleden was geweest.

‘Dat oude liedje is er de schuld van. 't Spijt me zeer. Ik zal 't nimmer weer zingen.’

‘Zeg dat niet, lieve Julia. Ik zeide immers: mijne vreugde was weemoedig, en ik zal u wellicht nog dikwijls verzoeken, dat liedje te zingen.’

Bijna vaderlijk legde hij zijne hand op de hare, toen hij dit zeide. Dit scheen Julia volstrekt niet naar den zin te zijn; zij stond op en sloeg het muziekboek dicht.

‘Als ge mij veroorlooft mijne meening te zeggen, dan moet ik verklaren dat ik het voor iets ziekelijks en onverstandigs houd, de herinnering aan eene in reeds lang vervlogen tijd geleden smart zoo te koesteren en opzettelijk weer voor den geest te roepen. Is de smart, die men zoo angstvallig en zorgvuldig koestert, werkelijk nog wel eene smart voor ons?’

Zij wist niet waarom zij aldus sprak - niet vriendelijk of zacht, maar veeleer scherp en bitter.

De overste zag haar een oogenblik verrast aan en zeide toen koel:

‘Als ge ouder zult zijn, zult ge misschien beter begrijpen dat sommige zaken zoozeer met ons leven saamgevlochten en vereenigd zijn, dat wij niet naar ons goedvinden ze vergeten of er aan denken kunnen. Ik hoop, lieve Julia, dat ge dit niet uit eigen ervaring moogt leeren kennen.’

De overste keerde zich om en nam zijne Zeegevechten weer in handen.

Maar des nachts lag hij nog lang wakker en dacht over Julia's woorden na. Ze hadden hem als een mes door 't hart gesneden, - maar had zij misschien niet gelijk?

Baarde de herinnering aan het gestorven meisje hem werkelijk nog levendige smart, of was zij eene gewoonte voor hem geworden; ofwel, zooals Julia gezegd had, en gewaande plicht? De overste vond op deze vragen geen bevredigend antwoord.

Julia was recht ontevreden en boos op zich zelve naar bed gegaan. Waarom had zij zoo tot hem gesproken? Hoe had zij hem zoo kunnen krenken door hare onvriendelijke en hartelooze taal? Wat had haar daartoe vervoerd?

Zij kon het met zeggen. Zij wist slechts dat zij een onverstandigen haat koesterde tegen dat ‘verleden,’ waarover hij zoo hartelijk en zoo droevig gesproken had. Natuurlijk was daarmede een meisje bedoeld. Want welk ander verleden kon in de oogen eener vrouw een man betreuren dan een waarbij de liefde in het spel was?

En hoe had zij ook ooit kunnen denken of gelooven dat de overste Fleming, haar voogd, een man die oud genoeg was om haar vader te zijn, zoo lang kon geleefd hebben, zonder de vreugde en de smart der liefde gevoeld te hebben? Maar wat ging 't haar, Julia Blair, aan, of de zaken zus of zoo waren? Zij deed zich herhaaldelijk die vraag en beantwoordde ze nog voor zij insliep beslissend. Neen, 't ging haar niet in 't minste aan.

II.
Mistress Blair's eerste schaakzet.

De volgende morgen vond den overste, oogenschijnlijk geheel in zijn arbeid verdiept, in de studeerkamer. De tafel lag vol geschriften en boeken, dikke perkamenten oorkonden, kasboeken van allerlei soort, brieven en notitieboekjes met aanteekeningen in potlood; en voor dat alles zat de voogd van miss Blair, het hoofd op de eene hand steunende, terwijl hij in de andere hand eene pen had.

Mr Bruce had hem gezegd wat hij te doen had en hem toen verlaten, om de morgenbladen te gaan lezen.

‘'t Is allernoodzakelijkst dat ge u van al die zaken op de hoogte stelt, mijn beste heer,’ had hij gezegd. ‘Wees dus zoo goed, deze stukken oplettend te lezen en de rekeningen goed na te zien. Ik zal van tijd tot tijd eens komen kijken hoe ver ge gevorderd zijt. Door hier te blijven, zou ik u maar hinderen. De zaken zijn overigens zeer eenvoudig, dat verzeker ik u.’

En Mr. Bruce was naar de ontbijtkamer teruggegaan, met den Times onder den arm en innerlijk verheugd in het vooruitzicht op een stil en rustig uurtje, waarin hij bedaard kon zitten lezen, vóordat 't noodig was den goeden overste te ‘hinderen.’

De vensters van de studeerkamer zagen op den tuin uit; en in den tuin wandelde Julia tusschen de late herfstrozen heen en weer, met een mandje aan den arm en eene groote tuinschaar in de hand, hier en daar een bloempje plukkend en een verwelkt blad verwijderend of een verdorden tak afsnijdend. Wat zij daar deed, was van geen bijzonder nut en verstoorde tamelijk de zielsrust van den eersten tuinman, die haar in de verte met angstige en bekommerde blikken gadesloeg.

Eene schoone, lieve gedaante, die gedurig voor de vensters van zijne studeerkamer op en neer gaat - is voorzeker eene kwellende afleiding voor een man, die een hoop rekeningen voor zich heeft liggen, dien de heerlijke morgenstond hem reeds verschrikkelijk doet voorkomen.

Om jegens miss Blair rechtvaardig te zijn, moeten we zeggen, dat zij niet het minste vermoeden had dat zij bespied werd. De schrijftafel in 't studeervertrek stond ver van de vensters, en voor de ramen hingen bovendien neteldoeksche gordijnen, die verhinderden dat men van buiten in de kamer kon zien, zelfs als men toevallig in die richting had gekeken, wat Julia echter niet deed.

Julia wist dat zij schoon was; maar ik betwijfel het of zij er wel veel aan dacht. Zij was niet trotsch op hare schoonheid, meer echter op hare stelling als miss Blair, de eigenares van Sotherne, welke hoedanigheid haar het recht gaf hare meening te doen hooren over alles wat de aangelegenheden van den omtrek betrof en zelfs - zooals zij zich spottend uitdrukte, - te stemmen even goed als squire Travers en sir George Ellison, hare beide buren rechts en links. Indien Julia trotsch was, dan was het daarop, en niet op hare schoonheid.

Zij wandelde dan tusschen hare rozen heen en weer, omdat zij er eenige voor hare kamer wilde hebben, en er genoegen in vond, ze zelve te plukken, zonder er in 't minst aan te denken welke figuur zij daarbij maakte.

De overste beschouwde het meisje met alle aandacht. Hoe lief zag zij er uit! Hoe schoon! En welk een edel karakter sprak uit dat open, onbezorgd gelaat! Zij boeide zijne geheele opmerkzaamheid. Was 't ook niet als voogd zijn plicht, haar karakter te bestudeeren, haar door en door te leeren kennen? Haar persoon ging hem natuurlijk niet in 't minst aan; zij was een onschuldig, ofschoon dan ook een lief kind. Zij bezat niet die zachte aanminnigheid van dat andere meisje, die de vreugde zijns levens was geweest en reeds lang gestorven was. Maar hoe kwam hij aan die vergelijking? Want waarlijk, zij kon toch nimmer iets dergelijks voor hem worden: de gevoelens van vroeger waren in hem uitgedoofd en voor altijd tot zwijgen gebracht. Hij was haar voogd; eenvoudig en alleen haar voogd, - en zij was zijne pupil, men kon wel zeggen: zijn kind. En 't was niet meer dan zooals 't behoorde, dat hij beproeven wilde, hare genegenheid en haar vertrouwen te winnen, opdat hij invloed over haar verwierf, om haar te raden en te leiden, zooals haar vader zeker van hem zou verwacht hebben.

De overste was juist zoo ver in zijne overwegingen gekomen, toen hij een stevig gebouwd jongmensch van ongeveer drie en twintig jaar miss Blair zag naderen. Zijn gang was onregelmatig, hij had sluik nederhangend blond haar en blauwe oogen. Voor 't eene oog had hij een lorgnet. Zijn gelaat was bleek, maar zag er overigens niet slecht uit en was omgeven door een dunnen, strookleurigen, pas aankomenden bakkebaard.

Hij naderde en ging achter haar staan, terwijl zij aan hare rozeboompjes bezig was, en zag daarbij er recht zenuwachtig en beschroomd uit, alsof hij niet goed wist wat hij met zijne armen en beenen moest beginnen.

‘Oho, Cis!’ zei Julia, zich plotseling omkeerende, ‘ik zag u niet komen. Hoe gaat 't?’

Zij stak hem daarbij twee harer vingers toe.

Cecil Travers greep die vingers, drukte

[p. 131]

ze hartelijk tusschen zijne beide handen en zag haar in sprakelooze bewondering aan.

‘Zijt ge met vakantie naar huis gekomen, Cis?’ vervolgde zij, blijkbaar onverschillig en zonder hem aan te zien, terwijl zij met hare vrije hand eene roos afknipte.

‘Met vakantie?’ herhaalde de jongeling een weinig geraakt. ‘Wat denkt ge wel van me, Julia? Weet ge dan niet dat ik Oxford reeds verlaten heb? 'k Was den laatsten tijd op eene jachtpartij in Schotland,’ voegde hij trotsch er bij.

‘Zoo? Och ja, ik was 't vergeten,’ zei Julia en was weer met hare roze-boompjes bezig.

Eene geruime poos stond Cis zwijgend naast haar; toen sprak hij:

‘Hebt ge me dan in 't geheel niets te zeggen, Julia? Ik ben langer dan twee maanden afwezig geweest en verwachtte dat ge over mijne terugkomst toch een beetje verheugd zoudt zijn. Maar ge spreekt geen enkel woord en ziet me zelfs niet eens aan.’

‘Ik wilde toch waarlijk niet onvriendelijk zijn, Cis! Maar wat zal ik u zeggen? Ik hoop dat ge veel genoegen hebt gehad. Hoe maakt het uw vader? Hebt ge me niets van Georgie te vertellen? En - waarlijk, Cis,’ dit zeggende keerde zij zich om en zag hem voor de eerste maal in 't gelaat, ‘wel wel, wat is uw baard gegroeid!’

Nu is er niets wat een jongeheer, die de school verlaten heeft en zich in alle opzichten reeds onder de mannen rekent, meer haat en verafschuwt dan opmerkingen over zijn groei, over het verkrijgen van een forsch aanzien of de ontwikkeling van zijn baard, vooral wanneer die opmerkingen door een aangebeden wezen worden gemaakt, aan wie men reeds de vurigste en meest hartroerende liefdezangen heeft gericht. Die liefdezangen werden door den jongeling altijd in 't nachtelijk uur vervaardigd en steeds verbrand voordat hij naar bed ging. De laatste zijner ontboezemingen luidde:

O Julia, mijn koningin,
Die ik zoo innig teer bemin,
Zend mij uw liefeblikken af,
Of ik verzink in 't duister graf.

Gelukkig had Julia geene enkele dier gedichten onder de oogen gehad. Wat zou ze er om gelachen hebben!

En nu zag die koningin, aan wier voeten hij zich in gedachten zoo vaak had neergeworpen, hem met hare groote donkere oogen, de hij in zijne gedichten altijd met de sterren aan den hemel had vergeleken, op eene zoo eigenaardige wijze aan en verwonderde zich er over dat zijn bakkebaard gegroeid was.

‘Als ge mij niets anders te zeggen hebt, zal 't maar 't beste zijn dat ik dadelijk weer heenga,’ sprak hij en keerde zich met een hoogrood gekleurd gelaat om.

‘Maar, lieve Cis, hoe kunt ge toch zoo driftig zijn?’ hernam zij en strekte hare hand naar hem uit. Hij vatte die en ging weer ijlings tot haar.

‘Als ge me niet langer zoo bedroefd zult aanzien, heb ik u eene menigte zaken te vertellen; en waarlijk, 't verheugt me dat ge weer hier zijt. Ge moest dit mandje voor me dragen, dan kan ik weer aan 't werk gaan en tegelijk met u babbelen. Laat me eens bedenken, wat weet ik zooal voor nieuws? 't Is waar ook, weet ge reeds dat mijn voogd sinds een paar dagen hier is?’

‘Ik heb 't gehoord. 't Is heel lastig,’ zei Cis, weer geheel opgevroolijkt en haar met de mand, die hij met beide handen vasthield, achterna loopend.

‘Lastig? Volstrekt niet!’ antwoordde miss Blair met waardigheid. ‘Ik mag den overste Fleming graag lijden.’

‘Nu, vóordat hij hier was, dacht ge er anders over, en ik stel hem me voor als een vitterige, oude brombeer.’

‘'t Lijkt er niets naar,’ gaf Julia bits en met van toorn gloeiende wangen ten antwoord. ‘De overste Fleming is een vriendelijk, bekoorlijk man, en ik kan niet dulden dat men kwaad van hem spreekt. Als ge niet anders dan dergelijke leelijke en onaangename dingen weet te zeggen, dan.... geef me maar dadelijk mijn mandje terug.’

‘O Julia, Julia, ge moet niet kwaad worden, laat me de mand maar vasthouden. 'k Zal alles zeggen zooals ge 't hebben wilt.’

En tusschen hen beiden viel de mand ter aarde, en de rozen rolden over den grond. Cis nam deze gelegenheid waar, om Julia's hand warm te drukken, terwijl zij om zijn angst en verlegenheid hartelijk stond te lachen.

En de overste Fleming legde beide ellebogen op de tafel en fronste het voorhoofd.

‘De duivel hale dien onbeschaamden lafbek!’ bromde hij. Hij kon wel is waar niet hooren wat die twee daar in den tuin spraken, maar hunne gebaren waren voor hem duidelijk genoeg.

Die smachtende blikken van den jongeling, de wijze waarop hij zich over hare hand boog, die kleine woordenwisseling, die verzoening, en dan die aanraking der handen en Julia's vroolijk lachen.... dat alles was immers een onschuldig liefdestafereeltje, door twee jongelieden op een zonnigen morgen tusschen de rozeboompjes gespeeld.

‘Ha, ik bemerk dat ge naar het jonge paar ziet. Vindt ge het niet een schoon beeld?’ zei eene zachte stem aan zijn oor.

De overste sprong verrast op.

Achter hem stond eene dame in een bekoorlijk morgengewaad, wier kostbare Valencienne kant om hals en armen een welriekenden geur verspreidde.

Zij legde haar eenen arm op de leuning van zijn stoel en hield een gouden lorgnet voor de oogen, waardoor zij bewonderend naar de jongelieden in den tuin tuurde.

Zij zal ongeveer acht- of negen en dertig jaar zijn geweest en was, oppervlakkig gezien, nog altijd eene schoone vrouw. Heur lichtblond, zacht, maar eenigszins dun haar hing in tallooze krulletjes over haar hoog voorhoofd en was verder onder een klein kanten mutsje verborgen. Haar tint was van die onbeschrijflijke zachtheid en doorschijnendheid, die dadelijk aan rozenpoeder doen denken; de glans harer groote blauwe, hoewel een weinig koude en stekende oogen werd verhoogd door de donkere oogharen en wenkbrauwen, die eigenlijk uit de natuur zoo donker niet waren, en hare lippen waren zoo koraalrood, dat eene twintigjarige maagd ze niet rooder had kunnen nebben; kortom, het geheel betooverde, maar de afzonderlijke deelen waren afstootend.

‘Welk bekoorlijk schouwspel!’ zei de dame, de jongelieden in den tuin bedoelende, die echter reeds uit 't gezicht verdwenen waren.

‘Goeden morgen, mistress Blair! Ik hoop dat 't met uwe hoofdpijn heden beter is!’ sprak de overste opstaande.

‘Een weinig, ik dank u,’ antwoordde zij met een gesmoorden zucht, terwijl zij zich in een lagen leuningstoel liet vallen. ‘Ik ben eene ware martelares, moet ge weten; de slagen van het noodlot hebben mijne gezondheid verwoest - geheel verwoest!’ herhaalde zij met een flauw, droefgeestig lachje.

‘'t Doet me inderdaad leed dat ge zoo lijdende zijt,’ hernam de overste, niet recht begrijpende waaraan hij de eer van haar bezoek te danken had.

‘Niettemin.... Maar neen, ik wil niet over mij zelve spreken, waarde overste; ge weet toch dat ik niet aan mijzelve denk. We spraken over die lieve kinderen - over onze kinderen, mag ik wel zeggen, en is 't zoo niet?’

En met een innemend lachje zag Mrs. Blair tot hem op.

De overste knikte even met het hoofd. Een paar minuten geleden had hij in gedachten Julia zijn kind genoemd en een bijna vaderlijk gevoel voor haar gekoesterd, maar dat was geweest vòordat die verliefde jongeling was verschenen, en bovendien was het denkbeeld, zijn recht op het meisje met Mrs. Blair te moeten deelen, hem alles behalve aangenaam.

‘Ge ziet duidelijk hoe het met ons dierbaar kind gelegen is, niet waar, overste?’ ging Mrs. Blair voort.

‘Ik weet waarachtig niet waarop ge zinspeelt, genadige vrouw!’

‘O, gij veinsaard,’ zei de dame, terwijl zij hem schertsend een tikje met haren waaier gaf. ‘Gij mannen doet u in liefdezaken altijd zoo onnoozel voor. Maar wat mij betreft, de liefde is de lust mijns levens, ik dweep met liefdesverbintenissen. Twee jonge harten in oprechte liefde vereend te zien, dat is een schouwspel, 't welk zelfs den engelen vreugdetranen moet afpersen.’

Dit zeggende drukte Mrs. Blair, om de verwantschap harer ziel met de engelen te bewijzen, haren kanten zakdoek tegen hare oogen, doch zag dadelijk nauwlettend, of hij niet iets van de stof waarmede zij hare wenkbrauwen had geverfd, daaruit medegenomen had.

De overste stak de handen in zijne broekzakken, keek naar zijne voeten, fronste het voorhoofd en zei:

‘Ja, ja. zoo is het!’

Hij zag er daarbij uit als een veroordeelde vijf minuten vóor de voltrekking van het vonnis.

‘O, ik zie het wel, wij beiden sympathiseeren verwonderlijk,’ lispelde de weduwe met een zucht. ‘Ge gevoelt gewis hoe goed het me doet, dat mijne dierbare, hartelijk geliefde Julia en die lieve Cecil Travers zooveel genegenheid voor elkander hebben. 't Is eene goede partij. Hij komt in stand, vermogen, neigingen en leeftijd zoo geheel met Julia overeen. De huwelijken, waarin man en vrouw van gelijken leeftijd zijn, zijn altijd de gelukkigste; gelooft ge dat ook niet, overste?’

Toen zij dit zeide, wierp zij met hare stekende blauwe oogen een uitvorschenden blik op hem.

‘Zeker, Mrs. Blair; maar gij zelve....’

‘Ach, spreek niet over mijn ongelukkig leven! Ik bid u, zinspeel niet op mijn weduwstaat. Ach, ik gevoelde het onderscheid in onzen leeftijd bitter.... o, zoo bitter.....’

Met een onderdrukten snik brak zij haar rede af verborg weder het gelaat achter haren zakdoek.

‘Lieve Mrs. Blair, sprak de overste, zich hoe langer hoe minder op zijn gemak gevoelende, ‘'t doet me van harte leed dat ik pijnlijke herinneringen bij u opwekte; vergeef het mij.’

‘O, geen woord meer daarover, waarde vriend!’ zei de dame en reikte hem hare blanke hand, die hij uit beleefdheid moest aannemen. ‘Ik ken uw goed hart, uw edel gemoed. Maar om op het lieve meisje terug te komen, is 't niet gelukkig dat zich reeds een bruidegom voor

[p. 132]

haar heeft opgedaan, en wel een die zoo geheel voor haar geschikt, die zoo'n goede partij is en zoo - zoo toegedaan en hartelijk?’

‘Moet ik daaruit begrijpen, Mrs. Blair, dat uwe schoondochter met dien Mr. Travers verloofd is?’ vroeg de overste in eene hevige spanning, die hij te vergeefs trachtte te verbergen.

Weer wierp Mrs. Blair een scherpen, uitvorschenden blik op hem.

‘Verloofd juist niet,’ antwoordde zij, terwijl zij de oogen weer nedersloeg en de plooien in haar kleed glad streek, ‘maar de kinderen verstaan elkaar zoo goed. Cecil is hartstochtelijk verliefd, de goede jongen, maar Julia is nog een beetje stuursch tegen hem. Lieve hemel, meisjes zijn altijd schroomvallig in zulke zaken, ik weet het van mij zelve.’

Bij die woorden ontsnapte haar een zware zucht.

‘Dus is Julia niet zoo lief voor hem en niet zoo hartelijk als de jongeling!’ riep de overste met een lichten glimlach.

‘Ge moet dit zoogestreng niet opnemen van het lieve kind, overste! Zij is een hartelijk en lieftallig meisje, dat kan ik u verzekeren. Maar meisjes, zijn altijd een weinig ingetogen; zoo is 't ook met haar, ofschoon dit huwelijk reeds lang bepaald is. Haar vader heeft reeds vóor jaren de zaak met den ouden Travers besproken en vastgesteld; op zijn doodsbed heeft hij er nog van gesproken. Mr. Bruce en ik zijn met die huwelijksplannen zeer ingenomen, en we hopen, mijnheer de overste, dat we daarbij ook op uw invloed mogen rekenen, en dat ge de vervulling van den vurigsten wensch van uw overleden vriend niets in den weg zult leggen.’

‘Ik, genadige vrouw? Wat zou ik er tegen kunnen hebben, als miss Blair daardoor gelukkig wordt. Ik verlang niets liever dan alles te doen wat ten beste voor haar is en wat zij zelve wenscht.’

‘Ik dank u, waarde vriend,’ mompelde miss Blair, hem nogmaals de hand reikende.

Zij was werkelijk, in weerwil van het parelwit en het blanketsel, nog eene schoone vrouw en had eene sierlijke gestalte. De overste gevoelde dus geen weerzin tegen haar, hoewel zij hem ten opzichte van Julia eene minder aangename mededeeling had gedaan. ‘Maar alles wel beschouwd,’ zei de overste tot zich zelven, ‘waarom kon die mededeeling hem smarten? De jongeling scheen haar te beminnen en was bovendien eene goede partij. En daar zij genegenheid had voor den jongeling, en haar vader eene verbintenis tusschen beiden had gewenscht, waarom zou hij dan zijne toestemming niet geven en haar den bruidegom in de armen voeren? 't Was voor hem immers ook goed: hij werd van zijn voogdijschap ontslagen, hij kon naar Indië terugkeeren en zou verder met de geheele geschiedenis niets meer te maken hebben. Ja, 't was inderdaad voor hem het beste.’

Die gedachte schonk hem de kracht om naar Mrs. Blair te luisteren, die nog lang niet geëindigd had met de opsomming der voordeelen, die deze verbintenis zou opleveren, en die opsomming besloot met de woorden: ‘'t Doet me genoegen, overste, dat ik met u de zaak heb mogen bespreken, en dat ge er even als ik over denkt. Ik was overigens zeker dat ge met uw helder verstand de zaak uit hetzelfde oogpunt zoudt beschouwen, hoewel ik vreesde dat ge het teedere punt der liefde niet zoozeer in aanmerking zoudt nemen als ik, gij, hartelooze, praktische man!’ En Mrs. Blair gaf hem weer een tikje met haren waaier.

een ongenoode gast.

‘Inderdaad, 'k heb niet veel verstand van liefdezaken,’ sprak de overste glimlachend, ‘en de plaats van vader over een volwassen meisje te vervullen, is iets geheel nieuws voor mij.’

‘Ach ja, en ge wilt zoo in alle opzichten de plaats van haar lieven vader vervullen, niet waar, waarde overste? Wat is dat lief van u!’

En weer sloeg zij met hare stekende oogen een snellen en heimelijken blik op hem. Ditmaal echter merkte de overste dien blik op, en hij maakte hem nadenkend.

Had deze ex-schoonheid met haar naïef gebabbel en hare voorkomendheid en hartelijkheid jegens hem ook soms eene nevenbedoeling? Verborg zij onder 't masker van vriendschap en openhartigheid eene heimelijke vijandschap? Of, goede hemel, las zij beter in zijn hart dan hij het kon doen?

Het door de zon gebruinde gelaat van den overste werd hoogrood gekleurd bij de gedachte: wat zij wel geraden had van zijne geheimste gedachten of wat zij meende geraden te hebben.

(Wordt voortgezet.)