De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

Donkere wolken
Naar het Duitsch van F.L. Reimar.
(Vervolg).

De jonge vrouw was nu met Brunold alleen, en noodigde hem met eene koele beweging van de hand om plaats te nemen. Hij liet zich niet afschrikken door hare afkeerige houding, en op een toon, waarin de fijnste hoffelijkheid der hoogere kringen werd gehandhaafd, begon hij:

‘Ik dank u, mevrouw, dat gij mij herinnerd hebt aan onze vroegere, kortstondige bekendheid, waardoor ik recht heb te hopen, u welkom te zijn.’

‘En welk recht, als ik u vragen mag?’ antwoordde zij scherp.

‘Zooals ik zei, mevrouw: uwe eigen herinnering aan vroeger, de vriendelijke ontvangst van mijnheer uw echtgenoot in zijn huis, en al wat ik van de beminnelijkheid zijner dames heb mogen ondervinden, onder wier schepter ik mij zou willen stellen als haar trouwe vazal!’

Het gelukte hem niet om, zooals hij gehoopt had, Melitta door zijn luchtigen toon aan den ernst, die op haar gelaat lag, te ontrukken, want, zonder zich door hem te laten beheerschen, antwoordde zij niet zonder bitterheid:

‘En hebt gij wel eens gedacht aan 't verleden, dat ons scheiden moet, mijnheer Brunold?’

Nu zag hij in, dat het niet meer mogelijk was het verleden weg te denken, en nu ook plotseling in ernst voortgaande, sprak hij:

‘Ja, wel heb ik ook gedacht aan het verleden en juist deze herinnering voert mij tot u!’

‘En dat durft gij mij te zeggen, ronduit, zonder eenige terughouding?’ vroeg zij, verbaasd over zijne driestheid.

‘Ja, Melitta. Ik kom u vragen: laat schuld en dwaling vergeten zijn en het geluk der levenden niet meer verdonkeren! Zwijgen en vergeten is alles wat wij nog voor 't verleden kunnen doen - laten wij elkander de hand reiken!’

‘Vergeten?’ vroeg zij bitter, ‘mijne herinneringen aan de smart en ellende, die gij over ons gebracht hebt?’

‘Laat de dooden rusten!’ smeekte Brunold op nieuw, maar op stamelenden toon.

‘De dooden,’ sprak Melitta, en nu rolden er groote tranen over hare wangen; ‘zij rust, de doode, in vrede en genade, zoo hoop en bid ik: maar mijne klacht roept tegen u, den levende, Brunold! Gij hebt de jeugd en het hart mijner zuster vergiftigd!’

Hard en scherp werd nu de toon der anders zoo schuchtere jonge vrouw en schier dreigend stond zij vóór hem. Maar ook hij kreeg op dit oogenblik zijne vastheid terug.

‘Neem u in acht voor uwe woorden, Melitta,’ hernam hij, ‘gij moet ze verantwoorden. Wie zegt u, dat ik schuldig ben aan het ongeluk uwer zuster; dat ook ik niet geleden heb onder hare schande; dat hare ontrouw mij niet diep gegriefd heeft; dat mijn hart niet bloedde, toen het zich door haar verstooten zag en het verraad erkende?’

‘Verraad? Aan u?’ riep Melitta, met een dreigend stemgeluid.

‘Ja, verraad, of noem 't zooals gij wilt, als eene bruid haar verloofde krenkt in zijne heiligste rechten en gevoelens; als een ander...’

‘Zwijg!’ riep Melitta, ‘en spreek niet van rechten, die gij niet hebben kondt, daar gij zelf ze met voeten getreden hadt! Gij hebt mijne zuster nooit liefgehad.’

‘En wie heeft u dat gezegd, wie? Zeker niet iemand, die ons als verloofden gekend heeft?’

‘Gij zelf hebt het mij gezegd, niemand anders! Niet slechts in elk woord, dat gij thans hebt gesproken, hebt gij u aan mij verraden - ik heb 't destijds reeds gezegd, toen het vreeselijkste voorviel: dat zou niet mogelijk geweest zijn, als er liefde bestaan had! Geen verraad kon er sluipen in Adelheids gemoed. - En dan, Brunold, heb ik 't gehoord uit den mond der stervende, wie de schuld is harer ellende, wie haar aan 't verderf overleverde. - Ik ben uw rechter niet, Brunold, maar dit vraag ik u: kunt gij nu vatten, waarom het gevoel mijner zuster uit haar gebroken hart in 't mijne is overgegaan?’

Een oogenblik verstomde hij, maar schielijk herstelde hij zich en antwoordde: ‘Dus, gij haat mij, Melitta?’

‘Ik weet niet, of mijn gevoel haat moet genoemd worden; maar dit weet ik, dat mijn vurigste wensch is, u nooit weêr te zien!’

Schoon Brunold een geweldigen schok gevoeld had, nu was hij weêr de oude, overtuigd dat hij geene hand breed wijken moest, om het spel niet te verliezen.

‘Tegen gevoelens valt niet te strijden en, schoon ik uw afkeer verdien of niet, ik wil daarvoor geene rekenschap van u vorderen. Wat ik wel eischen mag, of liever, waarom ik u bij deze verzoek - luister goed, Melitta, thans nog wil ik 't u verzoeken - is, dat gij dien haat in uw boezem verbergt en er u niet tegen verzet, als ik niet vermijden kan u nu en dan weêr te zien.’

‘Begrijp ik u wel? Gij wilt - gij kunt wagen?’

‘Ik zeg 't u ronduit, ik ding naar de hand van Isabella, uwe stiefdochter, en ik hoop, dat men mij haar niet weigere!’

‘Hoe, gij hoopt?’ riep Melitta, schier buiten zichzelve, ‘en durft gij ook hopen, dat ik mijn woord niet tegen u verpanden zal en dat dit woord niet genoeg zal zijn om elke gedachte aan een verbintenis met u, die Isabella en haar vader mogen koesteren, onmogelijk te maken?’

‘Wellicht kon het u gelukken, uwe gevoelens omtrent mij op uw gemaal en uwe dochter te doen overgaan: wellicht zoudt gij u aldus kunnen wreken voor het gewaande onrecht; maar, geloof mij, 't zou voor u ook niet goed zijn! 't Is niet goed om mij tot vijand te hebben, Melitta.’

Dit woord, schoon dreigend gesproken, verschrikte haar niet en met eene fierheid, die men nauwelijks bij Melitta zou gezocht hebben, gaf zij ten antwoord:

‘Ik vrees uwe vijandschap niet, veeleer neem ik haar op mij, om mijne dochter te redden, naar lichaam en ziel.’

Een donkere blos vloog over Brunold's gelaat.

‘Gij denkt zeer - zeer slecht over mij! Gelooft gij dan waarlijk, dat ik wegen bewandel, die onfeilbaar naar 't verderf - naar de hel voeren? Ik wist niet, dat er zoo iets hards in een vrouwenhart kon opkomen!’

Een oogenblik voelde zich Melitta geroerd, en Brunold, die dezen indruk bemerkte, ging voort, terwijl zijn somber orgaan dien vleienden toon aannam, dien hij zoo meesterlijk wist te voeren.

‘Melitta!’ hernam hij, ‘geloof me, ik smacht naar een rein wezen, aan wier zijde ik insgelijks rein word; ik bemin haar, geloof mij, zoo oprecht en waarachtig als ik nooit bemind heb, en - ik durf het zeggen - door haar ook bemind word; zoodat al mijne hoop zich vastklemt aan haar bezit, als aan een gelouterd bestaan; - en dan vraag ik u, of gij recht hebt, deze hoop te vernietigen, of gij voor God kunt verantwoorden, mij een hart te ontrooven, dat ik - zoo zweer ik u - gelukkig zal maken, zooals ik slechts daarvan mijne zaligheid verwacht!’

‘Ja, dat kan ik, dat zal ik!’ riep Melitta, vastberaden. ‘Slechts één ding zou ik niet kunnen verantwoorden voor God en de mijnen: als ik zweeg, waar ik spreken moest!’

Brunold beet zich op de lippen, en zijne wangen verbleekten.

‘Dus zult gij spreken?’ vroeg hij langzaam, ‘weet ge ook, wat ge daarmeê uitspreekt?’

‘Ja, ik weet het,’ antwoordde zij kalm en ernstig, ‘de schande mijner zuster: maar de doode zal 't mij vergeven; ik kan niet anders!’

‘En zal ook uw echtgenoot u vergeven, als hij hoort dat er eene vlek rust op uw geslacht, op uw naam? Ik meen gehoord te hebben, dat de president Ostheim bijzonder gesteld is op zijne eer.’

Melitta kromp ineen, want Brunold had hier een teeder punt getroffen, het pijnlijkst in haren echt, het pijnlijkste haars leven: zij wist dat de gevoeligheid van Ostheim in dit opzicht aan den éénen kant tot in 't zwakke, aan den anderen tot in 't harde werd overdreven, zoodat zij er nooit toe besluiten kon, hem haar droevig geheim, dat zij hem reeds in den aan vang had moeten bekennen, te verhalen. - Toen zij opkeek werd zij gewaar, dat Brunold's onheilspellende oogen met een loerenden blik op haar rustten en zij antwoordde vastberaden:

‘Dat kan en zal niet hinderen, of Ostheim al hoort wat hij weten moet.’

‘Integendeel,’ was het antwoord, ‘'t zal hem onaangenaam treffen, want, zooals gij weet, hechten zich aan die eerste droevige geschiedenis nog vele andere zaken, die dan insgelijks weêr uit de vergetelheid zullen verrijzen. Hoe ziet gij mij zoo vragend en verbaasd aan, Mevrouw? Ik behoef u toch niet te herinneren aan de ramp, die bijna tegelijk met het ongeluk uwer zuster voorviel en van velerlei kanten in een eigenaardig verband daarmeê gebracht werd?’

‘Gij meent ongetwijfeld den diefstal uit de kas, die aan mijn vader toevertrouwd was,’ antwoordde zij koel, ‘en die genoeg was om zijn gebroken hart te vernietigen?’

‘Juist, mevrouw, dien bedoel ik. Gij waart destijds nog niet van de kostschool terug, dus zullen u de bijzonderheden van dit zeer eigenaardig geval wel geheel onbekend zijn. Vergun mij, u kortelijk meê te deelen, hoe de zaak zich heeft toegedragen.’

[p. 112]

‘Maar ik begrijp niet, waartoe...’

‘Gij zult 't vernemen, Mevrouw! - Gezegde diefstal bedroeg de som van vijfduizend thaler, op onverklaarbare wijze verdwenen uit de kas, die nog daags te voren door den inspecteur onderzocht en in orde bevonden was. Zoodra hij 't ontdekte, gaf uw vader het terstond aan, hierbij verklarende, dat hij in de verte niet gissen kon wie het gedaan had. Naar hij zeide, had hij aan zijn bureel uitbetalingen moeten doen en was hij op punt om de kas te sluiten, toen hij weggeroepen werd om familiezaken. Hij weigerde deze laatste bij het gerecht bekend te maken, maar ik kan u zeggen, mevrouw, dat zij met het plotseling verdwijnen uwer zuster in verband stonden. Daar dit echter op de zaak zelve geen onmiddellijken invloed heeft, kan ik 't laten rusten, zooals ook de rechtbank gedaan heeft. Genoeg, hij had in de grootste verwarring de kamer verlaten en de kas vergeten te sluiten. Toen hij over een half uur ongeveer terugkwam, ontdekte hij zijn verzuim en tevens den diefstal. Van inbraak of geweld was geen spoor te ontdekken. De vensters waren met ijzeren traliën voorzien, die volkomen ongedeerd bleken, en uit het bureel was geen andere uitweg dan eene zijkamer, waar de klerken arbeidden, die uw vader kort na zijn wegijlen ontslagen had en van wier vertrek hij overtuigd was. Ook meende hij den sleutel in 't vertrek, dat naar 't kantoor geleidde, zelf te hebben omgedraaid, daar hij van binnen gesloten was, en overigens bleek het uit niets, dat men in dien tusschentijd de kamer betreden of verlaten had, zooals dan ook spoedig door de huisgenooten bewezen werd, dat in den tijd, die tusschen het weggaan en terugkomen uws vaders lag, niemand den drempel van 't huis overschreden had. Kortom, de zaak was een raadsel! - Uw vader zelf klaagde zich aan wegens plichtverzuim en sommige stemmen verrezen om hem te beschuldigen van meer...’

‘Ongehoord!’ riep Melitta verschrikt.

Brunold sloeg geen acht op haren uitroep en ging voort: ‘Het gerecht deelde intusschen niet in dit gevoelen; op grond der tot nu toe bewezene en ook vrij algemeen erkende eerlijkheid uws vaders, sprak het dezen vrij van alle verdenking, en daar nu het ijverigst onderzoek den dader niet aan het licht bracht, werd de zaak gesust, terwijl uw vader slechts eene ambtelijke berisping over nalatigheid in den dienst ten deel viel. Zijn aanbod om het gestolen geld uit zijne eigen kas te betalen werd door den koning geweigerd.’

‘Daarvoor moest mijn arme vader voor altijd de rust verliezen!’ riep Melitta smartelijk.

‘De zaak had intusschen nog ernstige gevolgen, die gij wellicht niet beseffen kunt, omdat er u slechts weinig van ter oore gekomen is. Velen waren met de uitspraak der rechtbank niet tevreden, en vonden allerlei redenen tot verdenking, waar het gerecht niets gezien had, of, zoo heette 't in 't publiek, niets had willen zien; en daarbij werd weêr gemompeld van vorstelijken invloed en hoogere voorspraken; die men weêr in verband bracht met zekere voorvallen in uwe familie, die zou bewerkt hebben, dat men uw vader onschuldig verklaarde. - Vooral was er ééne omstandigheid, die naar een bewijs zweemde. Uw vader had namelijk verzwegen, dat hij, bij de terugkomst in zijn kantoor, met een vreemdeling gesproken had, die daar, of ten minste in de nabijheid van die deur, op hem moest gewacht hebben; dat hij met dezen eenige heftige woorden gewisseld en zich daarop van hem verwijderd had. Toen dit door getuigen bevestigd werd, loochende hij die ontmoeting geenszins en maakte den persoon bekend van dien vreemdeling, een man, die om zijne staatkundige gevoelens vervolgd werd, met wien hij innig bevriend was en die vóór zijne vlucht een haastig vaarwel met hem gewisseld had, waarop hij hem langs een hem bekenden weg door een achterpoortje had uitgelaten. Nochtans wist hij elk vermoeden zoo ijverig en bekwaam af te wenden van het hoofd diens vreemdelings, wiens burgerlijke eer steeds onbevlekt was gebleven, dat de rechtbank geen bewijs had, om dien man, wien overigens ook de vlucht naar Amerika gelukt was, te kunnen dagvaarden. - Daarin meende men nu ook weêr den hoogeren invloed en voorspraak te erkennen, die de zaak tegen elken prijs wilde sussen. Maar het hielp niet, er kwam geen eind aan de praatjes, die er over gingen en zelfs uw vader ter oore kwamen, en het is zeer natuurlijk, dat ze hem verdroten en kwelden, te meer omdat de gansche zaak in haar samenhang een raadsel bleef en hij zeer goed voelde, dat hij weerloos tegenover allerlei onuitgesprokene dwaze vermoedens stond. Wat er voortkwam uit dit alles is u bekend. Hij vroeg zijn ontslag en verwierf het.’

Met eene stijgende onrust had Melitta naar den spreker geluisterd en nu sprak zij, terwijl haar de tranen uit de oogen rolden:

‘En schaart gij u aan de zijde van hen, die jegens mijn armen vader dat afschuwelijk vermoeden koesteren? Ik had gedacht, dat zijne grijze haren, die door zooveel kommer en zorgen verbleekt zijn, u zouden nopen den laster te keeren, zooveel gij in staat zijt!’

Brunold trok de schouders op. ‘Bij eene dochter is die opvatting van de zaak natuurlijk; maar de vraag is, hoe de wereld, hoe wellicht het gerecht ook zou kunnen oordeelen, als het onderzoek nog eens werd opgevat, als er wellicht een nieuwe getuige tegen uw vader voor den dag kwam.’

‘Wat bedoelt gij? - ik begrijp u niet!’ vroeg Melitta met eene kalmte, die zij zich zelve niet verklaren kon.

‘Melitta, ik heb u reeds gezegd, dat 't niet goed is, mij tot vijand te hebben. Als gij mij dwingt het te zijn, dan zou dit voor uwe rust en de eer uws ouden vaders gevaarlijk kunnen worden. 't Staat in mijne macht hem te doen vervolgen.’

‘Spreek, verklaar u!’ riep Melitta, buiten zich zelve van schrik.

Nu greep hij met de hand in zijn borstzak en nam er een papier uit, dat hij ontvouwde en haar voorhield. 't Was een brief en, volgens het opschrift, gericht aan haar vader. ‘Lees!’ hernam hij.

Zij kon niet, de letters schemerden haar voor de oogen.

‘Dan zal ik u voorlezen, wat er instaat,’ zei hij en begon:

Bremerhaven, 24 Mei 186-

‘Mijn beste vriend!

‘Mijne redding is in zoover gelukt, dat ik in staat ben uit het vaderland te vluchten. Zonder uwe hulp had ik ellendig moeten omkomen, hoewel 't ook strijd kostte aan uw eerlijk hart om mij die te verleenen. Met den ‘roof aan den staat gepleegd,’ waardoor uw geweten gekweld wordt, neem ik 't zoo nauw niet, en in plaats van een kerker, wacht mij thans de wijde wereld, waar ook het kapitaal dat ik weêr eens zal winnen, dienen zal tot nut van het algemeen! Denk slechts aan uwe veiligheid, die, naar mij voorkomt in gevaar is, zoodra mijne vlucht ontdekt wordt.

‘Als altijd de uwe
Friedrich Horn.’

Roerloos had Melitta naar het lezen van dien brief geluisterd, en thans verried het hijgen haars boezems, dat zij snakte naar lucht. ‘En die brief?’ vroeg ze eindelijk.

‘Stel ik in uwe hand en daarmeê de veiligheid en rust uws vaders, en bij al wat heilig is, zweer ik u een eeuwig stilzwijgen; - maar onder eene voorwaarde, natuurlijk.’

‘En die is?’

‘Dat gij mij ook belooft te zwijgen en mij nimmer te dwarsboomen, als ik om Isabella's hand vraag. Hier is mijne hand, Melitta, laat ons - niet vriendschap, maar onzijdigheid zweren!’

Weêr wendde zij zich verschrikt van hem af en antwoordde: ‘Als ik weigerde, uw beding aan te nemen?’

‘Dan, ja, dan zou ik eenvoudig dezen brief bij het gerecht inleveren en zouden wij dienen te wachten, of hij belangrijk genoeg bevonden werd om het proces te hervatten.’

Een oogenblik stond zij als vernietigd en zijn blik rustte zegevierend op het bleeke gelaat. Maar nog was haar moed niet geweken en antwoordde zij scherp:

‘En als men u dan vraagt, zooals ik u thans vraag: hoe komt ge aan dien brief?’

‘Dan zal ik antwoorden, mevrouw, dat ik hem gevonden heb tusschen de bladeren van een album, dat ik uwe zuster eens geleend had. Destijds kwam ik, slechts weinige dagen na den diefstal, nog bij uw vader aan huis, en eens, toen ik een bezoek bracht, nam ik het album, dat open in Adelheid's vertrek lag, waar uw vader zich soms uren lang ophield, weêr mede. Waarschijnlijk had hij den brief daar ontvangen en vergeten hem zorgvuldig te bergen of te verscheuren.’

‘Als gij hem toen reeds gevonden hebt, waarom hebt gij hem toen niet dadelijk, maar nu eerst na jaren, laten zien?’

‘Ik zeide u reeds, 't was een album, een album met verzen en, lieve Hemel! men leest niet dagelijks poezie, de tijd van het dwepen ligt ver achter mij! Misschien had ik echter juist in die dagen poëtische aanvallen en hield ik mij bezig met oude liederen en histories; maar zóó viel de brief mij in handen!’

Melitta zonk in een hoek van de kanapé en verborg het gelaat in de handen. Hij trad naar haar toe.

‘Melitta, denk nu aan de grijze haren uws vaders, denk aan uwe rust, aan de eer uws geslachts, want alles, dit zeg ik u, staat hier op 't spel!’

Zij sidderde en hare lippen mompelden: ‘Ga weg van mij, verleider, ga weg!’

Met een glimlach sloeg hij den heftigen strijd in het hart der jonge vrouw gade, toen boog hij zich over haar heen, en fluisterde: ‘De Hemel heeft u een kinderhart en een hart voor uw man gegeven - dit te verloochenen zou voor beiden verraad zijn. Zult ge zwijgen, Melitta?’

Melitta wilde antwoorden, om zijne verzoeking te wederstaan, maar zij kon niet spreken. Een oogenblik later was Brunold verdwenen.

Nu Melitta alleen was, gaf zij zich over aan eene schier wilde uitbarsting van droefheid. Van hare zitplaats viel zij ter aarde en lag daar in diepe smart en vertwijfeling. Zij wilde God bidden om redding uit haar vreeselijken strijd, maar

[p. 113]

zelfs tot hem kon zij niet opzien, want telkens zag zij het grijze hoofd voor zich, dat zij zoo onbeschrijfelijk beminde, dat zij omvat had met den diepsten eerbied en waarop nu de aanklacht eener zoo zware schuld gevallen was. Mocht ook de mond, die haar gedaan had, onrein zijn, mochten er ook duizend verontschuldigingen in haar hart spreken voor den grijsaard - hij had slechts gezondigd uit liefde - het kwaad zelf werd niet uitgewischt en de grond, waarop zij alles gebouwd had, wankelde onder hare voeten.

En toch, hoe vreemd 't ook zijn mocht, nooit had zij haar vader warmer bemind dan op dit oogenblik; nooit had zij zich sterker tot hem getrokken gevoeld dan nu; slechts was die liefde voor haar geen geluk, maar eene kwelling. Toen de eerste vreeselijke opwinding voorbij en het haar gelukt was voor 't uiterlijk hare kalmte te herwinnen, maakte zij zich gereed om naar hem toe te gaan.

Hollfeld, een gepensioneerd ritmeester, de vader van Melitta, had, na haar huwelijk, het aanbod van den president om zijne dochter in diens woning te volgen, geweigerd, schoon ook zij er sterk op had aangedrongen; hij bleef liever in het stille huisje, dat hij sedert zijn vertrek naar de hoofdplaats bewoond had. En schoon Melitta er diep bedroefd over was, daar zij gaarne haar vader in diens laatsten levenstijd zelve verzorgen wilde, had zij eindelijk zich gevoegd naar den ouden man, terwijl zij tevens niet laten kon te denken, dat het drukke leven in dat groote huis niet meer voor hem geschikt was. Eene reeks van noodlottige slagen had den weleer krachtigen man lichamelijk zoowel als geestelijk ondermijnd, en reeds jaren leed hij nu aan eene kwaal, waarvan men moeielijk herstelt, als men er eens door bezocht is. En, zoo de terugblik in 't verleden hem nu kalmer liet, zoo dit zijn prikkel voor hem verloren had, was hij dit ook slechts verschuldigd aan de onvermoeide zorg van Melitta, zooals het dan ook weêr de liefde tot dit eenig kind was, die hem aan het leven verbond. Toen vóór twee jaren de alom geziene president Ostheim naar Melitta's hand dong, en hij gewaar werd, dat haar jeugdig hart eene ware, innige liefde voor hem koesterde, toen kwam er weêr een glans van vreugde in zijn gebroken hart, tot welks niet geringste smarten de zorg over Melitta's toekomst behoord had - hij liet haar alleen en schier zonder iets achter - en met eene warme zegening had hij hunne handen ineengelegd. Dat hij eerst nog een langdurig onderhoud met Ostheim gehad had, waarin veel treurigs en ernstigs besproken werd, hiervan wist Melitta niets. De houding haars bruidegoms verried geenszins dat hij iets wist van het verleden, en de zinspelingen, die zij soms waagde, sneed hij af, zooals gezegd is, met korte, beslissende woorden, zoodat er tot Melitta's smart steeds een geheim tusschen hen bleef; want later ontwikkelde zich helaas! geen wederzijdsch vertrouwen, waardoor het zich van zelf had kunnen oplossen. Nochtans wist de vader niet, dat niet alles in orde was tusschen de echtgenooten, vooral niet dat er aan 't geluk zijner dochter, waarvoor hij dat gelijks God dankte, iets ontbrak. Nooiwas hij inniger verheugd dan wanneer Melitta bij hem zat, met zijne hand in de hare, hem aanzag met die liefelijke oogen, hem verhaalde van haar man en Isabella, en dit alles zoo schoon en teêr wist te schilderen, dat hij slechts luisterde met een opgehelderd gelaat en gelooven kon dat zijne dochter in een aardsch paradijs leefde, vol rozengeur en maneschijn.

Het schemeruurtje was daar, nu Melitta op dit oogenblik bij haar vader in huis kwam. Eene dienstmaagd kwam haar in den gang te gemoet, de trouwe verpleegster van den grijsaard, en bracht naar in de huiskamer, zeggende, dat mijnheer vandaag niet heel wel geweest was en veel naar zijne dochter gevraagd had. Zacht opende Melitta de deur en zag haar vader zitten in een hoek van de sofa, met het hoofd op de borst geleund, oogenschijnlijk in eene zachte sluimering. Daar knielde zij neêr aan zijne voeten en heete tranen vloeiden over hare wangen en op de hand van den grijsaard. Hoe vaak had zij deze hand gekust, hoe vaak had hij die zegenend op haar hoofd gelegd en had zij bij die aanraking gebeefd als met heiligen eerbied. En nu was 't haar, als moest zij zelve de hand op zijn hoofd leggen, als moest zij elk haartje beschermen voor den vloek der schande, die het dreigde. Maar nu kon zij ook weêr bidden, en diep klonk het uit hare ziel: ‘Vader! als 't mogelijk is, laat dien beker van mij voorbijgaan!’

Op dit oogenblik ontwaakte de grijsaard en zag haar aan met een helderen, vriendelijken blik. ‘Melitta, mijn lief kind,’ zei hij. ‘Goddank dat ik u hier heb, mijn oud gemoed kan u niet lang meer ontberen. En nu, kom hier zitten, dicht bij mij en laat mij zien, dat gij vroolijk en gelukkig zijt - ik kan 't niet dikwijls genoeg hooren en toch is 't mij, als moest ik 't mij zelven nog eens sterk in 't hart prenten, daar 't voor de laatste maal zijn kon. Neen, zie mij niet zoo verschrikt aan, kind. Wellicht laat God ons nog eenigen tijd bij elkander; - maar mij komt het telkens voor den geest,’ voegde hij er bij met een weemoedigen lach.

Met de woorden ‘vader, lieve vader!’ wierp Melitta zich aan de borst van den grijsaard en barstte los in een zoo krampachtig snikken, dat hij haar met teedere woorden moest sussen, waarbij hij haar over het schoone haar streek en haar liefkoosde als een kind.

Eindelijk was Melitta bedaard; zij droogde hare tranen en dwong zich zelve tot een glimlach. Nu deed zij wat hij haar verzocht had, en vertelde hem weêr als vroeger op vroolijken toon; en uit dit alles vernam hij hoe gelukkig zij was. - Toen zij hem laat in den avond verliet, om naar huis te gaan, sloeg hij de oogen naar omhoog en prevelden zijne lippen een dankgebed.

(Wordt voortgezet.)