De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

Babylonië en Assyrië.
(Vervolg).

Nadat Semiramis - volgens de legende - geheel Voor-Azië met Lybië en Ethiopië aan hare heerschappij onderworpen had, besloot zij het grootste en rijkste land der wereld, Indië, te veroveren. Zij rustte zich op eene geduchte wijze tot dezen veldtocht uit, want zij wist wel, dat een talrijk en krijgshaftig volk haar de overwinning betwisten zou. Twee jaren lang werden in geheel haar uitgestrekt rijk de toerustingen voortgezet, totdat zij eindelijk in het derde jaar in Bactrië verschillende benden voetvolk ten getalle van drie millioen, een half millioen ruiters en 100,000 strijdwagens bijéén had.

De Indiërs bezaten een bondgenoot, die meermalen door zijne bijna onoverwinlijke kracht de veldtochten in hun voordeel besliste: zij hadden namelijk getemde olifanten, die zij in den oorlog gebruikten. Die olifanten bezat Semiramis niet; maar zij wist zich wel te redden. Om reeds vooruit den vijanden schrik aan te jagen, liet zij 100,000 kameelen op vernuftig uitgedachte wijze in olifanten herscheppen. Een groot aantal zwarte stieren werd geslacht en met hun vel werden de kameelen zoo kunstig overkleed, dat zij sprekend op olifanten geleken.

Het leger moest een breeden, snelvlietenden stroom, de hoofdrivier van Indië, den Indus, oversteken. Hiertoe liet Semiramis 2000 schepen timmeren, die uit elkaar genomen en in afzonderlijke stukken op kameelen vervoerd werden. De koning der Indiërs, Stabrobates, had reeds sinds lang van de geduchte toerustingen der Assyrische koningin gehoord en liet zich niet onvoorbereid overvallen. Ook hij verzamelde een leger, nog talrijker dan dat van Semiramis; ook hij liet 4000 platbodem vaartuigen van bamboesriet bouwen; eene olifantenjacht werd gehouden en het getal der tamme olifanten dientengevolge belangrijk vermeerderd. Toen hij nu volkomen tot den oorlog toegerust was, zond hij Semiramis een bode te gemoet, met een brief waarin hij haar vroeg, waarom zij hem toch zonder de minste aanleiding den oorlog wilde aandoen. Hij verweet haar in dien brief tegelijkertijd haar ontuchtig leven, en hiertoe had hij goede reden; want sinds den dood van Ninus scheen het, dat Semiramis alle gevoel van schaamte had uitgeschud. Men verhaalde zelfs, dat de dijken, door haar opgeworpen onder voorwendsel dat zij het land tegen overstrooming wilde beveiligen, niets anders waren dan de grafplaatsen van hare minnaars, die zij levend had doen begraven. Bij deze smadelijke woorden voegde de Indische koning nog de bedreiging, dat hij, ingeval hij de overwinning behaalde, de koningin aan het kruis zou laten slaan.

Semiramis ontving den brief, las dien en lachte. Uit hare daden, sprak zij, zou de koning der Indiërs haren heldenmoed leeren kennen. Hierop rukte zij met haar leger op, en toen zij aan den Indus kwam, waar zij de vijandelijke vaartuigen reeds strijdvaardig vond, liet zij hare schepen ijlings in elkander zetten, te water brengen en met hare beste troepen bemannen.

Na een langdurigen strijd zegepraalde eindelijk Semiramis. Maar Stabrobates verloor den moed niet: opzettelijk week hij terug om de koningin dieper in het land te lokken. Toevallig vernam hij door eenige Assyrische soldaten, die tot hem waren overgeloopen, dat de geduchte olifanten der koningin maar schijnbare monsters waren. Nu bood hij aan het machtige Assyrische leger stoutmoedig het hoofd. Een moorddadig gevecht begon. Diodorus geeft ons daarvan de volgende boeiende beschrijving, welke, al is zij niet zuiver historisch, toch hier eene plaats moge vinden, omdat zij ons de wijze van strijdvoeren der ouden zeer aanschouwelijk voor oogen stelt.

*^**

‘Toen de beide legers in elkaars nabijheid kwamen, zond Stabrobates, de koning van Indië, zijne ruiters en wagens ver voor het voetvolk uit. De koningin stond den aanval der ruiterij moedig door. Zij liet de kunstmatige olifanten in gelijkmatig van elkaar verwijderde gelederen voor het hoofdkorps uittrekken, en dit maakte de paarden der Indiërs schichtig. Want de vermomde kameelen geleken in de verte sprekend op werkelijke olifanten. Aan den aanblik van deze laatste dieren gewoon, renden de Indische paarden moedig daarop in; zoodra hun echter een ongewone reuk tegemoet woei, en

[p. 100]

zij alles van naderbij geheel anders vonden dan op een afstand, geraakten zij geheel in verwarring. De paarden wierpen hunne berijders af of renden, zonder langer aan den teugel te gehoorzamen, met hunne ruiters den vijand in den mond.

Semiramis maakte met groote vaardigheid van het behaalde voordeel gebruiken met hare keurtroepen joeg zij de Indische ruiters op de vlucht. Koning Slabrobates liet zich echter door den terugtocht zijner ruiterij niet in verwarring brengen. In gesloten gelederen deed hij het voetvolk oprukken, met de olifanten voorop. Hij zelf voerde den rechtervleugel in het gevecht en drong, op den voortreffelijksten zijner olifanten gezeten, met onweerstaanbaar geweld op de koningin aan, die toevallig tegenover hem stond. Tegelijk begonnen ook de andere olifanten den aanval, en slechts korten tijd hielden de troepen, welke Semiramis omringden, stand tegenover deze dieren, die met de grootste onverschrokkenheid en als hoogmoedig op hunne sterkte alles wat zich in hunnen weg plaatste in een oogwenk verpletterden. Velen vonden daar op verschillende wijze den dood. Sommigen werden door de olifanten onder de voet getreden, anderen met de tanden verscheurd, anderen weer met den snuit in de hoogte geslingerd. De lijken lagen bij hoopen op het slagveld; het zoo dreigend gevaar verspreidde allerwege schrik en ontzetting; niemand waagde het langer stand te houden.

Zoodra de gansche bende op de vlucht sloeg, stormde de koning van Indië op Semiramis zelve los. Eerst trof hij haar met een pijl aan den arm; vervolgens verwondde hij haar in den rug met eene werpspies, die echter afschampte. Dewijl de wond niet gevaarlijk was, ontkwam Semiramis, dank zij de vlugheid van haar paard, dat de haar nazettende olifanten ver vooruit snelde.

Alles vlood naar de brug. In deze enge ruimte drong het leger der koningin zoo sterk op één, dat velen door toedoen hunner eigene wapenbroeders omkwamen, doordien zij in het gewoel door ruiterij en voetvolk vertreden of platgedrongen werden. Daarbij dreven de Indiërs hen met geweld voor zich uit, zoo dat bij de overhaaste vlucht over de brug velen aan beide zijden er af gestooten werden en in het water vielen.

Nadat Semiramis het grootste deel der troepen, die zij uit de slachting gered had, gelukkig over den stroom had gevoerd, liet zij de touwen, die de brug samenhielden, doorsnijden. Daardoor werd de geheele vlotbrug in vele deelen gescheiden, die met eene menigte Indiërs, welke juist daarover gingen, door den snellen stroom zonder genade werden meegesleept. Zoo kwamen vele Indiërs om, en Semiramis had zich voldoende zekerheid verschaft, dat de vijand haar niet op den anderen oever zou vervolgen. Stabrobates zette den oorlog niet verder voort, dewijl er teekenen aan den hemel verschenen, die door de waarzeggers uitgelegd werden als waarschuwingen, dat hij niet over den stroom moest gaan. Semiramis wisselde de krijgsgevangenen uit, en keerde naar Bactra terug met een verlies van twee derden van haar leger.’

*^**

Omtrent het einde van Semiramis worden de meest uiteenloopende berichten ons meegedeeld. Volgens eene dier overleveringen had de koningin, toen zij uit den Indischen oorlog terugkeerde, zich in Medië op een steilen berg een burg doen bouwen, om van daar het geheele legerkamp te overzien. Een dienaar, die zijne meesteres haatte, wendde zich tot de zonen van Onnes en verhaalde hun, dat hun halfbroeder Ninyas hen zou laten ombrengen, zoodra hij aan de regeering kwam. Slechts één middel tot redding bestond er voor hen: zij moesten Semiramis van de rots naar beneden werpen en Ninyas vermoorden. Dan zouden zij ook niet langer het verdriet behoeven te verduren, dat de zedeloosheid hunner reeds bejaarde moeder hun dagelijks veroorzaakte. Onnes' zonen lieten zich verleiden. Bij een altaar verbonden zij zich onder eede tegenover den dienaar om Semiramis te vermoorden. Maar hun opzet werd verraden. Een Mediër, die toevallig achter het altaar lag te rusten, hoorde den eed en verwittigde de koningin van het haar bedreigend gevaar. Deze liet hare beiden zonen dooden.

Volgens eene andere overlevering ging de samenzwering tegen het leven van Semiramis niet van de zonen van Onnes, maar van Ninus' zoon, Ninyas, uit. Hij heeft, naar sommiger voorstelling, dan ook zijn voornemen volvoerd en zijne moeder vermoord.

Andere berichten verhalen ons daarentegen, dat de koningin, nadat zij deze samenzwering ontdekt had, vrijwillig de heerschappij aan Ninyas overgegeven en zelfs haren stadhouders geboden heeft voortaan haren zoon te gehoorzamen. Daarop trok zij zich in de strengste afzondering terug, werd in eene duif veranderd en vloog ten slotte met eene vlucht duiven uit het paleis weg. Volgens de mededeelingen van Diodorus bereikte Semiramis een ouderdom van 62 jaren, van welke zij 42 jaren regeerde.

*^**

Ninyas volgde Semiramis in de regeering op. Het scheen bijna dat hij eene vrouw was en dat zijne moeder een man was geweest; want Ninyas sloot zich in zijn koninklijken burg op, waar hij zich aan zinlijke uitspattingen overgaf; aan het volk vertoonde hij zich nooit. Veroveringstochten hadden voor hem niet de minste bekoorlijkheid: zorgvuldig bewaarde hij een ongestoorden vrede. Om echter zijne heerschappij te handhaven, liet hij jaarlijks uit alle onderworpen volken een bepaald aantal manschappen naar Ninivé komen, die onder het bevel van zijne getrouwste veldheeren gesteld en buiten de stad in een kamp vereenigd werden. Jaarlijks werden deze troepen verwisseld, zoodat den burgers elke gelegenheid om samenzweringen met hen te beramen afgesneden was.

Dit groote staande leger boezemde den onder het juk gebrachten volken zulk een ontzag in, dat zij het niet waagden in opstand te komen. Op dezelfde wijze regeerden, door vele geslachten heen, de volgende koningen. Hunne namen te noemen zou - zoo als Herodotus zegt - een overtollig werk zijn, daar zij geene enkele roemrijke daad verricht hebben.

De dertigste, van Ninus afgerekend, was Sardanapalus, die in zinlijke uitspattingen al zijne voorgangers overtrof.

Onder hem poogden de ten ondergebrachte volken eindelijk het knellende juk af te schudden. De Mediërs en Babyloniërs kwamen in opstand en onttroonden den koning, die ten toppunt van radeloosheid en geheel buiten staat om zijne heerschappij te handhaven, zich in zijn paleis met al zijne schatten verbrandde.

Ziedaar den hoofdinhoud der menigvuldige legenden, waarin het leven en de daden der gebieders uit het Assyrische koningsgeslacht gehuld zijn. Het laatste gedeelte dier overlevering is reeds door de geschiedenis weerlegd. Ten aanzien der regeering van Ninus en Semiramis ontbreken ons alle geschiedkundige berichten. Misschien zijn gelijk dit in de Egyptische geschiedenis met Sesostris het geval is aan Ninus en Semiramis de heldendaden van vele koningen toegeschreven; misschien ook zijn noch Ninus noch Semiramis historische personen, en schilderen de Grieken onder beider beeld ons de mythe van Assyrische godheden.

(Wordt voortgezet).