De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

Donkere wolken.
Naar het Duitsch van F.L. Reimar.

De koude maar blinkende stralen der Januarijzon brachten in de hoofdstad allerlei drukte teweeg, en lokten de inwoners naar buiten, deels om de lang ontbeerde frissche lucht te genieten - 't weder was onlangs zoo ruw geweest - deels ook om de vroolijke wintervermaken, die men op den sterk bevroren grond en de spiegelgladde ijsvlakte genieten kon. De groote wereld scheidde zich af van den burgerstand, die zich meest in de stadswandelingen ophield, en kwam bijeen in 't vorstelijk park, welks beroemde sierlijke aanleg ook 's winters de wandelaars plagt te boeien. Schoon de prachtige boomen van hun gebladerte beroofd waren, nu schenen hunne takken bedekt met duizenden kristallen die in het zonlicht schitterden en zich tooverachtig weerspiegelden in 't azuur des hemels.

En toch werd het jeugdig gezelschap, dat zich midden in 't park op een vijver vereenigd had, om zich aan het schaatsenrijden te goed te doen, niet door het treffend natuurtooneel geboeid. Eene schaar van elegante jonge dames wedijverden onder elkander en zelfs met de heeren, die hen ridderlijk geleidden, in de kunst, en velen hunner hadden op het ijs denzelfden bijval, als in de salons. Maar ook de mannelijke jeugd vond gelegenheid, zich van hare voordeeligste zijde te toonen en menig meisjesoog rustte bewonderend op de schoone, fiere bewegingen van sommige heeren, die in de kunst tot eene bijzondere hoogte gestegen waren. Een hunner trok onder die allen de aandacht tot zich, zoodat men hem eenstemmig den prijs toekende. Nooit had men iets sierlijker aanschouwd, dan wanneer hij op de blinkende schaatsen met vogelvlugge schreden over de ijsvlakte heenjoeg, zich her- en derwaarts bewegend met de sierlijkste zwenken, het ijsvlak met allerlei figuren doorsnijdend. Eene slanke jonge brunette noemde hem ‘ijsvorst,’ een naam, die weldra van mond tot mond ging, tot hij eindelijk den uitverkorene bereikte, die zich verheugen mocht in het denkbeeld de held van den dag te zijn. Nochtans liet hij niet blijken dat de eer hem bekoorde, hoogstens zag men een glimlach op zijne regelmatige trekken, die, in een dichten zwarten baard als in een lijst gevat, door de sombere uitdrukking het jonge meisje wellicht het eerst op 't denkbeeld gebracht hadden, hem dien bijnaam te geven. Overigens kende zij hem niet, schoon het spel waaraan zij deelnam, haar verscheidene malen met hem in aanraking deed komen, waarbij zij nu en dan een woord wisselden, dat slechts met het spel in verband stond. Tot besluit van 't gemeenschappelijk vermaak werd er op raad van de heeren eene

[p. 101]

keten gevormd, waarin de dames hun beurtelings de hand reikten, en dan schielijk in allerlei bochten, als slangen, den leider volgden, daarop front maakten, en schier de gansche breedte van den vijver innemend, op het uitgangspunt toesnelden. Hierbij kwam het veel aan op de leiding der heeren, om de bewegingen hunner dames vast en tevens sierlijk te doen uitkomen, en onze jeugdige brunette achtte zich gelukkig, nu de ijsvorst haar werd toebedeeld, aan wiens hand zij spoedig aan het hoofd van den trein voortzweefde, met een lach van zegepraal op het werkelijk schoone gelaat.

Men had nu de plek weer bereikt, waar het overig gezelschap, dat niet in het schaatsenrijden gedeeld had - meestal oudere dames, waaronder ook beschermsters der jonge meisjes - dezer terugkomst afwachtten, om met hen naar huis te gaan, want de korte namiddag spoedde ten einde. De groep kwam aanzweven en juist, nu de leider de hand zijner dame had losgelaten, riep hij haar eensklaps toe:

‘Prenez garde!’ waarop hij haar krachtig met zijn arm ondersteunde. Zij wist, dat zij op een vastgevroren steen stiet en dat hij haar voor 't vallen behoedde.

‘Dank u wel!’ sprak zij vriendelijk, maar eenigszins verward naar hem opziende.

‘Vergun mij, tot dank, mij aan u voor te stellen,’ antwoordde hij ridderlijk, terwijl hij haar zijn naam noemde, maar zoo schielijk, dat zij dien nauwelijks hooren kon. Beiden namen afscheid met eene buiging en Isabella werd door eene vriendelijke dame van zekeren leeftijd, de vrouw van een majoor, die eene schaar van jonge meisjes tot moeder verstrekt had, in ontvangst genomen en tot aan de deur der ouderlijke woning gebracht, waar zij afscheid nam van hare vriendinnen en van de majoorsvrouw. De laatste gaf haar nog de groeten voor ‘Mama’ mede en scheen niet te merken, dat, bij het noemen van dien naam, een flauwe glimlach over het levendige gezicht van het meisje vloog, die nu ijlings den trap opliep en nadat zij haren mantel en bont had afgeworpen de huiskamer binnentrad.

‘Goeden avond, Melitta, mijn innig geliefd moedertje,’ riep zij eene jonge vrouw toe, die zich van de sofa oprichtte en haar te gemoet kwam. ‘Daar is uw ondeugend kind weêr, dat u t'huis liet, om eens ferm te zwieren! Maar, o! wat een plezier ook! Ik geloof niet, dat er iets heerlijkers is dan 't ijs, en ik beklaag iedereen die er niet aan meêdoet, geloof me, en u wel 't meest, mijne arme Melitta, die om akelige hoofdpijn t'huis hebt moeten zitten! Ge zijt nu toch weêr beter?’

De jonge vrouw glimlachte, wellicht over die vraag naar haren welstand, die, haars inziens, wat laat kwam, waarop zij verzekerde, dat zij weêr geheel en al hersteld was en het meisje naast zich trok op de sofa, om haar alles van het ijsvermaak te laten vertellen. Natuurlijk werd ook de schoone vlugge vreemdeling herdacht, Isabella roemde zijne kunst met waarachtige geestdrift en besloot met de woorden:

‘En hij heeft zich ook aan mij voorgesteld, Melitta.’

‘Nu, en hoe heet hij?’ vroeg zij lachend.

‘Ja, zijn naam heb ik niet gehoord, ten minste niet duidelijk, iets van Braunhold of Brunnthal...’

Plotseling kwam er eene wolk op Melitta's voorhoofd, alsof zij schrikte, en onwillekeurig voer zij met de hand over de slapen, alsof zij eene herinnering verdreef. ‘'t Spijt me, dat ik u maar niet vergezeld heb, ondanks mijne hoofdpijn,’ zei ze nadenkend.

‘Ja, 't was oprecht de moeite waard!’ antwoordde het meisje, wie de uitdrukking van Melitta ontgaan was.

‘O neen, voor mij niet!’ riep de jonge vrouw.

‘Waarom dan?’ vroeg Isabella nieuwsgierig.

‘Omdat ik uwe natuurlijke beschermster ben en u had moeten volgen, Isabella.’

Weêr vloog er een schalksche glimlach over het gelaat van het meisje, nu zij die jeugdige teedere gestalte, met den half schuchteren trek in het fijne gezicht, een oogenblik aanzag, die echte jonge vrouw, die men vast niet voor de moeder en nauwelijks voor eene andere zuster van Isabella zou gehouden hebben, als men beiden niet gekend had.

‘'t Komt mij eer voor, Melitta,’ zei ze vroolijk, ‘alsof ik u bewaken en beschermen moest, opdat u geen leed of onrecht geschiede!’

Dit woord scheen de jonge vrouw toch eenigszins te kwetsen en niet zonder ernst gaf zij ten antwoord:

‘Isabella, ge vergeet....’

‘Dat ge twee ën twintig jaar zijt en ik pas zeventien?’ vroeg het meisje lachend.

‘Dat ik uwe moeder geworden ben, toen uw vader mij tot vrouw nam.’

‘Neen, dat vergeet ik nooit!’ en nooit zal ik vergeten, dat vader mij in u eigenlijk het liefste en beste gegeven heeft, dat ik ooit in de wereld gehad heb.’ Zij omhelsde de jonge vrouw en deze liet eene wijle teeder het hoofd rusten aan de borst van het meisje, die anders niet gewoon was zich door zulke aandoeningen te laten beheerschen. Isabella drukte het hoofd harer stiefmoeder in het canape-kussen, streek haar over de schoone haren en zeide:

‘'t Heugt me nog als gisteren, Melitta, dat ik voor... wacht eens... ja voor twee jaren, toen ik nog school lag, een brief van papa kreeg, om mij te melden dat hij weêr verloofd was en hoopte, dat ik hem danken zou voor de goede vriendin, die hij mij schonk en dat ik haar zou aanhangen met kinderlijke liefde. Wat eene vreugd was dat onder mij en de vriendinnetjes! En toen ook uw brief kwam en uw portret, waarin ik zag, hoe beeldschoon ge er uitzaagt! Neen, bloos niet, Melitta, iedereen zei 't, iedereen, en o! ik werd zoo trotsch op mijn moedertje, omdat allen mij benijdden. Sommigen zeiden, 't is eene madonna, anderen eene witte roos met een zachtrooden tint - en dien naam van witte roos hebt ge op de kostschool behouden, Melitta!’

Melitta lachte, maar bloosde tegelijk en wilde het jonge meisje den mond dicht houden, maar Isabella liet zich niet afweren en vervolgde:

‘'t Innigst en hartelijkst van dit alles was nog, dat ge niets zijn of heeten woudt dan mijne vriendin; maar dan ook mijne beste, voor wie ik bijna alle andere en vroegere vriendinnen gelaten heb.’

‘Tot ge merktet, dat de witte roos ook dorens aan haren stengel had, niet waar, Isabella?’ vroeg Melitta schertsend.

‘Dorens?’ vroeg zij lachend, ‘ge hebt maar één gebrek, en dat is uwe volmaaktheid, behalve die kleine zwakheden...’

‘In een woord, dus - vervelend, beken 't maar, Isabella,’ sprak Melitta en 't was niet duidelijk of de vraag wel louter scherts was, zonder eenigen ernst. Verwonderd zag het kind hare stiefmoeder aan:

‘Vervelend? - Gij? Hoe zou dat mogelijk kunnen zijn!’ en plotseling met een van die snelle overgangen, welke haar eigen waren, riep zij: ‘Melitta, zeg mij toch eens, hoe is 't eigenlijk gekomen, dat ge met vader getrouwd zijt?’

‘Wat vraagt ge toch al niet, Isabella! We hebben elkaâr leeren kennen en toen verbeeldde hij zich, dat ik hem beviel en vroeg mij ten huwelijk.’

‘O ja, zoo zal 't wel gegaan zijn, natuurlijk; maar Melitta, neem me niet kwalijk, hoe kwam toch in vredesnaam, dat gij beiden, die in wezen, in ouderdom, in karakter, in alles zoo verschilt, elkaâr aantrekkelijk genoeg vondt, om elkaâr te beminnen?’

‘Moet men dan in alles gelijk zijn, om elkaâr te beminnen?’ vroeg Melitta.

‘Dat weet ik niet; maar mij dunkt als beide karakters zóózeer verschillen, dan komt er toch licht wel iets anders in plaats van de liefde.’

‘Wat dan, Isabella?’

‘Van uw kant al te veel ontzag, bijna vrees, en van den zijnen te veel overmacht!’

‘'t Is mogelijk dat ge gelijk hebt,’ sprak Melitta, zoo fluisterend, dat Isabella het nauwelijks hooren kon.

‘Nu, wat mij betreft,’ ging het kind voort, ‘ik zou die overmacht in een man niet verdragen!’

‘Isabella...’ riep Melitta verschrikt.

‘Neen, Melitta, ik zou dapper mijn recht handhaven en mij nooit onderwerpen aan een man, zooals gij u onderwerpt aan mijn vader.’

‘Ik ben zijne vrouw, Isabella; hij heeft recht, van mij gehoorzaamheid te eischen, vooral ook, nu hij zooveel ouder en wijzer is dan ik, die een kind ben tegenover hem...’

‘Juist, dat is 't, een kind!’ riep Isabella ongeduldig, ‘Melitta, mij, als zijne dochter, voegt het, die overmacht te erkennen, maar u als zijne gade, om naast hem, niet onder hem te staan!’

‘Ik ben nu eenmaal zijn kind geworden,’ zei Melitta ootmoedig en sloeg den arm om den hals van het meisje. Isabella omhelsde haar hartelijk en kuste haar, zeggende:

‘Kom, Melitta, vertel mij nu eindelijk eens, hoe 't gegaan is met de verloving! Ik heb er nog nooit 't rechte van gehoord, ik ben razend nieuwsgierig het te weten. Bij welke gelegenheid hebt ge vader leeren kennen?’

‘O heel gewoon, Isabella. Ik kwam eens met mijn vader in de stad hier, nadat ik hem in eene lange, droevige ziekte verpleegd had en wij om treurige herinneringen onze vroegere woonplaats verlaten wilden. Al spoedig kwamen wij door eene verre bloedverwante met uw vader in betrekking.

Bij haar aan huis zag ik hem toevallig voor 't eerst en kort daarop liet hij zich door haar bij ons voorstellen. 't Schijnt, dat mijn vader hem veel van mij verteld heeft, misschien wel, zooals hij mij zelf wel eens plagt te zeggen, dat ik alles en alles voor hem was, hoe anders had die man, zooveel ouder en wijzer dan ik, mij tot vrouw kunnen nemen? Hij vroeg mij en ik werd zijne vrouw,’ besloot zij glimlachend, maar met iets weemoedigs in de oogen.

Isabella had zwijgend geluisterd en bleef ook nu nog een oogenblik nadenken, tot zij plotseling vroeg:

‘Zeg eens, Melitta, vindt ge mijn vader knap?’

Melitta bloosde als een jong meisje, maar zei onverholen: ‘Ik heb nooit een man gezien, wiens uiterlijk mij tegelijk zoo aantrok en zooveel ontzag inboezemde.’

‘Hm, vreemd!’ zei Isabella; ‘ik had eigenlijk niet gedacht, dat men dit

[p. 102-103]

van een man van drie en veertig nog zou zeggen; maar om de waarheid te zeggen heb ik mijzelve ook nog nooit afgevraagd, hoe ik papa zijn gezicht vond.’

‘En hoe komt ge er dan juist nu op?’ vroeg Melitta lachend.

‘Ronduit gezegd, vergeleek ik papa in gedachten met den ijskoning, die er natuurlijk veel onger en aardiger uitziet. Ja, Melitta, aardiger ook, want zijn gezicht trof me terstond, en alle meisjes waren 't eens, dat geen der aanwezige heeren zich in de verte met hem meten kon. Met zijne edele gestalte en zijne fijne regelmatige trekken, was hij schooner dan iemand.’

‘Ge hebt hem dus goed in de oogen gezien, Isabella!’ antwoordde hare stiefmoeder minder plagend dan bezorgd.

‘In de oogen? Dat zou niet gevaarlijk geweest zijn!’ schertste het kind, ‘want de oogen, Melitta, dat stem ik u toe, waren niet half zoo schoon als die van mijn vader, en hadden eene eigenaardige uitdrukking, die u belette er goed in te zien.’

‘En zijn naam was Brunald, zeidet ge dat niet, Isabella?’

‘Zei ik dat?’ vroeg zij, ‘neen, ik heb zijn naam niet gehoord. Maar laat hij heeten, hoe men wil, Brunald of Brinald, voor mij komt de ijsvorst 't beste bij hem!’

Nu Melitta's echtgenoot, de president binnentrad, werd het gesprek afgebroken. 't Was een groot, statig man, wiens gezicht, schoon het haar langs de slapen reeds eenigszins vergrijsd was, om de krachtige uitdrukking nog schoon kon genoemd worden. Onmiskenbaar lag ook in zijne gansche persoonlijkheid een zekere trots, eene barheid die zelfs als hij vriendelijk werd, niet geheel en al wegging en een sterken invloed op zijne omgeving uitoefende.

‘op uwe gezondheid!’ naar de schilderij van franz von def regger.

Vooral op dit oogenblik was zij stil en verlegen, alsof zij iets misdaan had, nu hij haar naderde. Terwijl Isabella, die meer moed had, tegenover hem meer op haar gemak bleef, scheen ook zij niet te durven voortgaan met babbelen. De president echter scheen 't er op gezet te hebben om eens vriendelijk te zijn, want hij vroeg, naast haar plaats nemende:

‘Wat hebt ge vandaag al zoo uitgevoerd?’

‘Ik ben op 't ijs geweest,’ antwoordde Isabella, en door haar vader ondervraagd, noemde zij de namen der bekenden, die zij daar ontmoet had, en eindelijk ook de majoorsvrouw die haar begeleidde, - van den ijskoning dorst ze niet spreken.

‘En waarom is Melitta niet mee geweest?’ vroeg hij en zich tot zijne vrouw wendend, ging hij voort:

‘Ge weet wel, ik heb niet gaarne, dat Isabella zonder u uitgaat.’

Wellicht was 't iets vriendelijks, dat hij met deze woorden wilde zeggen, maar Melitta vond daarin het verwijt, dat zij reeds zich zelve gedaan had en stamelend gaf zij ten antwoord:

‘Ik weet, het zou mijn plicht geweest zijn, maar...’

‘Melitta had vreeselijk hoofdpijn!’ viel Isabella schielijk in de rede, op schier verwijtenden toon.

De president behoorde tot die menschen, die zelf nooit ziek zijn en het daarom hoogst onaangenaam vinden, als er sprake is van ongesteldheid bij anderen, ja, die gaarne gelooven, dat ziekte verbeelding is of gebrek aan wilskracht. Dus lag er ook een al te diep beklag in het ‘alweer?’ waarmee hij Isabella's mededeeling beantwoordde en Melitta meende zelfs eene uitdrukking van ongeduld daarin op te merken, waardoor zij gedreven werd om schielijk te zeggen, dat zij nu weer ‘heel wel’ was - schoon haar lijdend voorkomen de bewering eenigszins logenstrafte.

De president gaf nu aan zijne dames te kennen, dat hij eene uitnoodiging voor een bal, dat morgen avond zou plaats hebben, voor hen beiden had aangenomen en tevens verzocht hij hun, hunne plannen daarnaar te schikken.

‘Maar natuurlijk als Melitta weer geheel en al beter is!’ riep Isabella schielijk om het recht harer stiefmoeder, wier meening niet gevraagd werd, te handhaven.

‘Ik heb geene reden om niet te gelooven wat Melitta gezegd heeft van hare beterschap,’ antwoordde de vader, ‘de pijn is immers over?’

Er lag iets scherps in zijn toon, die, schoon hij op niets anders doelde dan op de onberoepene

[p. 104]

voorspraak zijner dochter, Melitta pijnlijk aandeed, alsof de woorden rechtstreeks tot haar gericht werden.

‘'t Is waar,’ hernam hij, ‘dat wij de uitnoodiging niet kunnen weigeren, ge wilt immers wat ik wil, niet waar, Melitta?’

‘Zeker,’ antwoordde het vrouwtje, ‘we zullen morgen naar 't bal gaan.’

Naderhand, toen moeder en dochter alleen waren, kon Isabella niet laten, zich te uiten over den toon haars vaders tegenover Melitta, maar ernstig kwam deze voor hem op en beweerde, dat het eene vrouw en eene dochter voegde, zich te onderwerpen aan den wil van het hoofd des huizes en hun eigen wil niet te rekenen. ‘En mij dunkt, Isabella, ge vindt 't zoo onaardig niet om naar 't bal te gaan,’ eindigde zij schertsend.

‘O, van mij is geene sprake!’ antwoordde Isabella, nog half wrevelig.

‘En van mij nog minder,’ sprak Melitta, met een vroolijken glimlach, maar later, toen Isabella zich verwijderd had, zei ze smartelijk in zich zelve met tranen in de oogen: ‘Hij voelt en weet, dat ik niet voor hem geschikt ben en het nimmer zal worden!’

Het bal was schitterend, zoowel wat het feest betrof, door den gastheer verordend, als door het pogen der gasten om het eer aan te doen. De dames schitterden niet minder in schoonheid dan in de keurigste toiletten, en het scheen alsof zich de bloem der hoofdstad had verzameld om te dingen naar den prijs. Tot de liefste verschijningen behoorden ongetwijfeld Isabella en Melitta, die niet slechts de algemeene aandacht, maar ook de meeste hulde opwekten, hoewel het moeielijk was eene van beiden den voorkeur te geven. Een regelmatiger schoon was zeker het gelaat en de houding van Melitta en nooit was zij schooner geweest dan op dien huidigen avond. Zij was geheel in 't wit en nauwelijks waren er andere kleuren aan haar te zien, dan de glans der juweelen, die hals en armen versierden. Melitta hield er niet van om zich weelderig te kleeden, maar nu de president haar schertsend verzocht had, zich zoo schoon te maken als mogelijk, opdat hij haar met trots als zijne gade zou kunnen voorstellen, had zij zich hieraan gehouden en zich getooid met de juweelen die hij haar bij de verloving geschonken had om zich dien dag te herinneren, want geluk moet de menschen versieren.

Zoodra Isabella haar zag, had zij uitgeroepen: ‘Witte roos! witte roos!’ en zich zonder wangunst verheugd in de schoonheid harer jeugdige moeder. Ook haar viel, zooals gezegd is, op 't bal veel hulde ten deel, want al konden hare trekken niet met die van Melitta wedijveren in klassieke regelmatigheid, zij werd daarvoor schadeloos gesteld door hare bevallige levendigheid, door de steeds wisselende uitdrukking en de lachende, schitterende oogen, zoodat weldra het oordeel over beiden gevestigd was: ‘De moeder is schooner, maar de dochter bevalliger.’

De president zat naast een ouderen heer, die aan hem verwant, een trouwe vriend zijns huizes was en tot de ijverigste bewonderaars der jonge vrouw behoorde, naar het dansen te zien, waaraan ook Melitta deelnam. Door hem zelf daartoe aangespoord, gaf zij zich met jeugdige vroolijkheid weer aan dit vermaak over en met innigen trots zag hij thans op zijne schoone jonge vrouw, zooals zij daar licht en bevallig voorbij zweefde. Zijn vriend beschouwde haar insgelijks met onverholen verrukking en riep bewonderend uit:

‘Uwe vrouw ziet er uit als een engel, Ostheim; ze danst als eene gratie!’

‘Ze is 't ook beide!’ kon de president niet laten glimlachend te antwoorden,

‘Ah zoo, daar hoor ik eindelijk een teeken van leven!’ riep de andere, ‘ik dacht al dat ge doof en blind waart voor den schat, dien ge de uwe moogt noemen.’

Eene uitdrukking van ontevredenheid kwam op Ostheims gelaat, maar hij bedwong zich en antwoordde kalm: ‘'t Is anders geen bewijs voor mijne blindheid, dat ik zelf mij dien schat veroverd heb.’

Met deze woorden liet hij den ouden heer, die nog overbluft was, zitten, en wendde zich naar een anderen kant in de balzaal.

Het dansen was reeds geruimen tijd aan den gang, toen er nog een late gast verscheen, die, na zich aan den heer des huizes te hebben voorgesteld, in de rij der toeschouwers trad, daar reeds een nieuwe dans begonnen was, waaraan hij niet meer kon deelnemen. Op dit oogenblik zag hij Melitta voorbijzweven.

‘Wie is, hoe heet deze dame?’ vroeg hij schielijk aan iemand, die naast hem stond.

‘De vrouw van den president Ostheim, was het antwoord; ‘zooals ge wel voelen zult: de koningin van het bal.’

De andere antwoordde niet, maar een trek van verrassing, die bijna iets sombers had, toog over zijn gelaat. Een opmerkzaam beschouwer zou wellicht een zekeren strijd in hem ontdekt hebben, zoo niet dit alles slechts een oogenblik geduurd had. Dadelijk bedwong hij zich en scheen een haastig besluit te nemen.

Nu de dans ten eind was, kwam Isabella bij hare stiefmoeder, en fluisterde haar in: ‘De ijskoning, Melitta! Ik zag hem al onder het dansen - maar stil, hij komt naar ons toe.’

Melitta kon nauwelijks een woord vinden: haar eerste blik had getoond, dat zij zich niet bedrogen had; die vreemdeling was de man, dien zij van alle menschen het laatst had willen ontmoeten. Een oogenblik voedde zij de hoop, dat hij haar ook ontwijken zou, maar tot haar schrik ontwaarde zij, dat hij haar gemaal, die niet ver van hem af stond, naderde en deze iets scheen te verzoeken, waarop Ostheim met hem naar de plek ging, waar moeder en dochter zich bevonden. Als door eene duizeling werd zij bevangen, nu haar de woorden in 't oor klonken:

‘Op zijn verlangen, stel ik u hier den assessor Brunold, mijn jongen collega voor, lieve Melitta, die onlangs in 's Rijksdienst getreden, tot mijne bijzondere blijdschap bij mijne rechtbank geplaatst is.’

Deze verklaring diende om Melitta's schrik te verhoogen: eene nadere betrekking tusschen haar en dien man - er was geen eind aan te zien! Terwijl zij, bijna zonder te weten wat zij deed, eene buiging maakte, viel haar het geurige balbouquet uit de sidderende hand aan de voeten des vreemdelings. Hij nam het op en gaf 't haar terug, waarbij hij een vluchtigen blik op haar wierp. Isabella had gezegd, dat men hem niet recht in de oogen kon zien - haar had hij op dit oogenblik daartoe gedwongen en zij voelde zich daardoor als verlamd, als eene duif voor de slang. Aan allen die er bijstonden was dit schielijk, aangrijpend oogenspel ontgaan en zij hoorden slechts, hoe de vreemdeling nu geheel onbevangen tot Melitta zeide:

‘Weet u wel, mevrouw, dat we nog oude bekenden zijn?’

‘Bekenden - ja!’ antwoordde Melitta werktuigelijk.

‘'t Mag mij niet verwonderen, dat gij zelve dit vergeten hebt,’ ging hij schielijk voort, terwijl hij haar antwoord niet scheen te begrijpen, ‘'t is nu reeds vijf, zes jaar geleden: gij waart nog zeer jong en slechts met de vacantie t'huis van de kostschool. Er waren toen vele partijen in W. waar ik dien tijd ook eene betrekking had, en op eene van die partijen hebben we elkander gezien. Ik erkende u dadelijk, toen ik binnenkwam!’

‘O ja, nu herinner ik 't mij zeer goed!’ antwoordde Melitta, maar slechts de vreemdeling vernam het bittere in haren toon.

De muziek kondigde op dit oogenblik een nieuwen dans aan en 't was niet meer dan beleefd, nu de heer, die haar nauwelijks was voorgesteld, en haar tot nu toe door een gesprek aan zich geboeid had, haar om de eer van een dans vroeg. Zij beefde reeds op het denkbeeld, hare hand in de zijne te moeten leggen, en met eene beweging van afschuw, die alleen door hem bespeurd werd, keerde zij zich van hem af, slechts eenige onverstaanbare woorden prevelend, waardoor zij te kennen gaf, dat zij niet meer zou willen dansen van avond. Hij maakte eene buiging, waarbij zij nog een donkeren blik uit zijne oogen ontmoette en ging naar Isabella, die zich gedurende het onderhoud bij hare vriendinnen gevoegd had. Een oogenblik later zag Melitta het meisje, met een glimlach van geluk, voorbijzweven in den arm des vreemdelings.

Met benevelde oogen op het paar turend, hoorde zij plotseling de stem van haar man, die tot haar zeide: ‘Hebt ge nu al geen lust meer om te dansen, Melitta?’

‘Neen!’ antwoordde zij, met eene poging tot lachen.

‘Dat zal den vreemdeling geen pleizier doen, dien ik u overigens zeer aanbevelen kan, als de gelegenheid zich opdoet, Melitta. Hij is bekend als een uitstekend, begaafd jong mensch en ons door de rechtbank te X, waarbij hij vroeger geweest is, en bovendien nog door vorstelijke beschermers aanbevolen.

Melitta kon nauwelijks ademhalen, zoozeer klopte haar hart, veel minder antwoorden. Zij smachtte naar het oogenblik, dat het bal zou eindigen en voelde zich iets van het hart wentelen, toen zij eindelijk met Ostheim en Isabella in het rijtuig zat, hoewel zij stil, in zich zelve gekeerd bleef, en weinig op het vroolijk gebabbel van het jonge meisje, waarin ook de naam van Brunold haastig genoemd werd, acht sloeg. Hare borst was beklemd, nu zij zich bedacht, dat zij morgen op reis moest en, voor hoe korten tijd ook, Isabella alleen zou laten. Op eenige uren afstands woonde eene vriendin, die haar verzocht had, meter te worden van haar jongste dochtertje, dat zij beloofd had ten doop te houden.

‘Ik zou maar liever t'huis blijven,’ zei ze tot haar man, nu zij met hem in zijne woning terug was.

‘Waarom dat, Melitta?’ vroeg hij verwonderd.

‘Ik zie er tegen op, Isabella te verlaten,’ antwoordde zij stotterend.

‘En is dat al?’ vroeg hij, blijkbaar ontevreden, ‘wildet ge daarom uwe vriendin maar teleurstellen, wat meer is - eene belofte breken, Melitta? Laat u toch niet zoo beheerschen door allerlei kuren en invallen, waarmee een zelfstandig karakter niets te maken heeft! Ik wil u natuurlijk niets voorschrijven, maar 't zou me spijten, Melitta, als ik zien moest, dat mijne vrouw zich door kuren liet dwingen.’

Zij antwoordde niets, maar hare oogen waren vol tranen, en haar hart werd

[p. 105]

niet lichter, toen zij den volgenden morgen man en dochter, zoowel als haar ouden vader, dien zij dagelijks bezocht, vaarwel zeide, om hen voor eene week te verlaten.

Brunold was er nu slechts op bedacht, om, ondanks den afkeer van Melitta, het meisje te naderen en zich van hare liefde te verzekeren. Dat hij een gunstigen indruk op haar gemaakt had, bleef zijn scherpen blik niet verborgen, en daar de ondervinding hem maar al te vaak bewezen had, dat hij slechts behoefde te willen, om schier overal zeker te zijn van een goeden uitslag, twijfelde hij hier ook geen oogenblik aan zijne zegepraal over dit jeugdige hart. Het toeval begunstigde zijn oogmerk en verwijderde het laatste wat hem tot nog toe in den weg gestaan had. Melitta was op haar tocht door eene hevige verkoudheid bevangen geworden, en schoon haar toestand geene ernstige bezorgdheid verwekte, kon zij niet terugkomen, maar moest zij verscheidene weken bij hare vriendin blijven logeeren. Isabella en de president verzochten haar dringend in hunne brieven, zich vooral te ontzien - de laatste zelfs met buitengewone hartelijkheid, waarin tevens een soort van bevel lag - om de terugreis niet te wagen, eer zij volkomen hersteld was. Melitta moest dus vreezen haar man te mishagen als zij gehoor gaf aan de behoefte haars harten, die haar terugdreef naar de haren. Van Brunold werd in de brieven niet gerept en zij zelve dorst niet naar hem vragen, zoodat zij niet wist op wat voet hij nu met haar en Isabella geraakt was, en er zich dagelijks over bekommerde.

Inderdaad mocht Brunold zich beroemen op zijne vorderingen, terwijl zij van huis was; bij den president had hij zich weldra als een hoogst vlijtig en geschikt man doen kennen en tevens door zijn innemend gedrag, zijne fijne manieren en bijzondere voorkomendheid zich diens gunst weten te verwerven. En Isabella? Natuurlijk kwam ook zij nu meer met hem in aanraking; was hij haar in den beginne met eenvoudige hoffelijkheid genaderd, allengs bracht hij haar eene warmere hulde, die hij eindelijk zelfs niet meer verborg voor de oogen haars vaders, en welken indruk dit op het meisje gemaakt had, hoe 't met haar hartje gesteld was - dat wist en gevoelde hij met zegevierende blijdschap.

Melitta was nu eindelijk in zoover hersteld, dat zij naar huis mocht, en met allerlei gemengde gevoelens, die haar als voorboden van een ongeluk voorkwamen, keerde zij terug in hare woning. Isabella ontving haar juichend en hartelijk, en meer dan ooit voelde Melitta op dit oogenblik, hoezeer zij door hare stiefdochter bemind werd, wier gansche persoonlijkheid haar nog nimmer zoo week en vrouwelijk toegeschenen had, als op dit oogenblik, nu zij haar terugzag. Ook de president ontving zijne vrouw met hartelijke blijdschap en dit deed haar zoo goed, dat zij voor een oogenblik de haar eigene terughoudenheid afwierp en zich tegenover hem zoo vrij en onbevangen gevoelde, als 't haar sedert hunne eerste kennismaking mogelijk geweest was. Naar Brunold dorst zij niet vragen, maar den dag na hare terugkomst, toen hij met haar in de huiskamer zat - Isabella was afwezig - begon Ostheim zelf over hem te spreken en verhaalde aan zijne vrouw, dat hij den jongman dagelijks meer lijden mocht en 't hem niet zou verwonderen, of Brunold koesterde den wensch om zich aan de familie te verbinden.

‘Ge wilt toch niet zeggen?’ vroeg Melitta, doodelijk verschrikt, ‘dat hij - dat Isabella -’

‘Zeker bedoel ik een engagement der jonge lieden!’ antwoordde hij glimlachend, ‘waarnaar zij beiden schijnen te verlangen.’

‘Maar dat is niet mogelijk!’ riep Melitta onwillekeurig... ‘Ge kent Brunold nog zoo kort en Isabella kent hem ook niet - ten minste niet goed - Ik - heb hem meer gezien -’ eindigde zij, stamelend.

‘Ge hebt, evenals Brunold, slechts van eene vluchtige kennismaking gesproken. - Heeft hij dan bij die gelegenheid een zoo bepaald ongunstigen indruk op u gemaakt, als de toon, waarop ge over hem spreekt, zou doen veronderstellen?’

Melitta zocht naar woorden, maar eer zij nog iets zeggen kon, hernam de president:

‘Kom, Melitta, laat me niet in den waan dat ge u door een vooroordeel laat beheerschen! Wat heeft u ingenomen tegen Brunold?’

Zij werd bleek als een lijk en sidderde over alle leden. ‘Mijne overledene zuster....’ stamelde zij eindelijk.

De president stond op en liep met rassche schreden de kamer rond ‘Stil, Melitta, daarover spreken wij niet!’ was zijn antwoord. Hierop, als kreeg hij berouw over deze woorden die op heftigen toon waren uitgesproken, zei hij vriendelijker: ‘Begrijp toch, kindlief, men moet zich niet laten leiden door eene opgevatte meening, maar door eene vaste overtuiging, die men door nadenken en waarnemen het geluk heeft te verkrijgen. Iemands gansche leven, in alle kleinigheden, kunnen wij niet volgen, maar al wat wij weten van Brunold spreekt in zijn voordeel. En ik denk, Melitta, dat hij u zelf nog wel eens gelegenheid zal geven, uw oordeel over hem te wijzigen, daar hij vriendelijk verzocht heeft, u, bij uwe terugkomst, zijne opwachting te mogen maken.’

Eer Melitta kon antwoorden, kwam een knecht haar het bezoek van den heer Brunold aandienen, en nu vroeg de president vriendelijk maar ernstig aan zijne gade: ‘Hij is u toch welkom, Melitta?’

‘Ja, hij is mij welkom,’ antwoordde zij flauw, en op een wenk van den president, verwijderde zich de bediende, om den heer Brunold binnen te laten.

Bij Brunold was, naarmate hij bij den president en Isabella vorderde, de vrees voor den weerstand, dien hij bij Melitta ondervinden zou, verdwenen; en zoo hij nog altijd geloofde zich van hare medewerking of ten minste van hare onzijdigheid te moeten vergewissen, eer hij het waagde met zijn verzoek om Isabella's hand voor den dag te komen, toch was hij overtuigd, dat 't hem niet moeielijk zou vallen, haar van meening te doen veranderen. In dit geval was hij nu ook naar haar toegegaan en reeds had hij den drempel zijner woning overschreden, toen hij plotseling terugkeerde en uit zijn bureel een papier nam, dat hij zorgvuldig bij zich stak. ‘Men kan niet weten of dit blad mij in den nood niet zou kunnen dienen,’ zei hij tot zich zelven.

Toen Brunold bij Melitta in de kamer trad, was de president nog bij haar, en de vriendelijkheid, waarmee deze hem ontving, bracht de koele, afgemetene houding zijner vrouw ietwat in de schaduw, schoon zij die zelve niet verbergen kon.

‘'t Spijt me zeer,’ begon de president, ‘dat ik juist weg moet, nu ge hier komt, maar zaken gaan voor, zooals ge weet, en nu heb ik nauwelijks den tijd, om mij te verontschuldigen.’ Brunold uitte eenige hoffelijke woorden en met een handdruk en een stommen, maar voor haar duidelijken blik op Melitta, ging Ostheim de kamer uit.

(Wordt voortgezet.)