De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

Babylonië en Assyrië.
(Vervolg).

Omtrent de jeugd van Semiramis, die in eene gansche reeks van legenden der Assyriërs de hoofdrol speelt, wordt ons door Diodorus het volgende verhaald:

‘In Syrië ligt eene stad, Askalon, en niet ver van dáár een groot, diep, vischrijk meer. Bij dat meer heeft eene hoogvereerde godin, door de Syriërs Derketo genoemd, een tempel. Zij heeft het aangezicht van eene vrouw en geheel het overige gedeelte des lichaams van een visch. Aangaande de oorzaak, waarom zij zóó wordt afgebeeld, verhalen de kundigsten onder de inboorlingen de volgende fabel: Aphrodite was op deze godin vertoornd en boezemde haar daarom eene vurige liefde in voor een schoonen jongeling, die zich onder de offeraars bevond. Toen zij moeder werd van eene dochter, werd zij door schaamte over haren misstap gefolterd, bracht den jongeling om en legde het kind in eene woeste, rotsachtige streek te vondeling.

Op wonderbare wijze werd het kind in 't leven gehouden door duiven, die daar in groote menigte nestelden, terwijl de moeder zich in het meer stortte en in de gedaante van een visch veranderd werd.

Van daar komt het dat de Syriërs geen visch eten en aan deze dieren goddelijke eer bewijzen.

Het kind werd door de duiven, die zich op de plaats waar het te vondeling gelegd was in groote menigte genesteld hadden, door eene wonderbare beschikking bewaard. Zij bedekten het rondom met hunne vleugelen om het over het geheele lichaam te verwarmen. Uit de naburige erven haalden zij voedsel, zoodra zij bemerkten dat de herders der runderen en der andere kudden niet te huis waren. In hunne snavels brachten zij het kind melk en lieten deze tusschen de lipjes indruppelen. Toen het een jaar oud was en krachtiger voedsel noodig had, pikten de duiven zooveel van de kazen der herders af als het kind behoefde. Wanneer de herders thuis kwamen en telkens zagen dat er van de kazen gegeten was, konden zij maar niet begrijpen, hoe dit toeging. Zij hielden nu de wacht, ontdekten de oorzaak, en vonden het wonderschoone kind. Oogenblikkelijk werd dit door hen in hunne woning opgenomen en aan den opziener van de koninklijke kudden, Simmas, ten geschenke gegeven. Deze, een kinderloos man, voedde het met de grootste zorgvuldigheid als zijne eigene dochter op. De naam Semiramis, dien hij aan het kind gaf, is afkomstig van het woord dat in de Syrische taal eene duif beteekent. Sinds dezen tijd hebben alle inwoners van Syrië aan de duiven goddelijke eer bewezen. Zóó luidt de fabel der geboorte van Semiramis.

Toen zij den huwbaren leeftijd bereikt had, muntte zij door hare schoonheid boven alle maagden uit. Omstreeks dezen tijd werd een zeker beambte, Onnes genoemd, door den koning naar Syrië gezonden, om den toestand der koninklijke kudden te onderzoeken. Hij was de eerste

[p. 88]

van des konings raden en tot stadhouder van geheel Syrië benoemd. In de woning van Simmas, waar hij gehuisvest was, zag hij Semiramis en werd door hare schoonheid betooverd. Hij smeekte Simmas, hem zijn pleegkind tot wettige echtgenoote te geven, en voerde haar naar Ninivé. Uit dit huwelijk werden hem twee zonen, Hyapates en Hydaspes, geboren. Dewijl Semiramis, behalve haar uiterlijk schoon, nog andere hieraan beantwoordende uitstekende hoedanigheden bezat, had zij haren man geheel in hare macht, en alles gelukte hem wel, omdat hij niets deed, zonder haar te raadplegen.’

*^**

De afgodische liefde, welke Onnes voor zijne vrouw koesterde, bewoog hem om haar uit Ninivé naar de legerplaats te roepen, en Semiramis gaf met blijdschap aan deze oproeping gehoor. Nauwelijks was zij daar aangekomen, of zij bemerkte dat de belegeraars hunne krachten nutteloos verspilden, door hunne aanvallen alleen tegen die deelen der stad te richten, welke in de vlakte gelegen waren, dewijl het een vruchteloos werk scheen, den hoog op de rotsen liggenden en wel bevestigden burg aan te tasten. Deze werd dientengevolge door de Bactriërs ook zeer zorgeloos bewaakt.

Semiramis, eene stoutmoedige vrouw, verzamelde eene bende geharde krijgers, allen mannen, wel geoefend in het bestijgen van rotsen, en stelde zich aan hun hoofd. Uit eene diepe kloof kwamen zij tegen de rotsen op; het gelukte hun de Bactriërs te overrompelen en een deel der vesting in te nemen. Van hier gaven zij het sein tot de bestorming aan het leger, dat hierop in de vlakte wachtte.

Nu ontzonk den Bactriërs de moed. Hun burg was verloren; zij gaven de verdediging op en de sterke veste viel in handen van de aanrukkende Assyriërs. Zoodra koning Ninus van de heldendaad dezer vrouw hoorde, werd hij met bewondering voor haar vervuld; en nauwelijks had hij de schoone Semiramis gezien, of hij ontvlamde door hare bekoorlijkheden in zulk een liefdegloed, dat hij Onnes dringend verzocht hem die schoone vrouw af te staan, terwijl hij hem ter vergoeding zijne eigene dochter Suzanna tot vrouw beloofde. Maar Onnes sloeg dat verzoek af. Vergeefs smeekte, vergeefs gebood de vorst. Eerst toen Ninus dreigde dat hij den ongehoorzame de oogen zou laten uitsteken, wanneer hij Semiramis niet varen liet, gaf de hoveling toe. Van droefheid over het verlies van de geliefde verviel hij tot krankzinnigheid en maakte door ophanging een eind aan zijn leven. Semiramis werd dus des konings gemalin. Zij schonk hem een zoon, Ninyas, en toen Ninus stierf nam zij in de plaats van den knaap het bewind over het Assyrische rijk in handen. Boven het lijk van haren echtgenoot liet zij, ter eeuwige gedachtenis, een grooten heuvel opwerpen, die een omtrek van 6000 en eene hoogte van 5400 voet had.

Volgens andere berichten, ons ook door Diodorus medegedeeld, was Semiramis niets dan eene schoone lichte vrouw, die door hare bekoorlijkheden des konings liefde verwierf. Zij wist Ninus zóó geheel te verstrikken, dat hij haar op haar verzoek de regeering gedurende vijf dagen overliet. Zoodra zij den schepter opgenomen en zich in een koninklijk kleed gehuld had, gaf zij reeds op den eersten dag een prachtig, op groote schaal aangelegd feestmaal. Alle rijksgrooten en legerhoofden der Assyriërs werden genood, en zij wist hen allen door hare bekoorlijkheid zoo te betooveren, dat zij door hen als koningin vereerd werd. Zij liet hierop haren gemaal in de gevangenis werpen en eindelijk ter dood brengen.

Semiramis regeerde geheel in den geest van Ninus. Aan het hoofd harer legers maakte zij veroveringstochten en al hare ondernemingen gelukten. Zij trok haar geheele rijk door, stichtte overal prachtige gebouwen, en liet alom de gebergten doorbreken om wegen aan te leggen. Dijken liet zij opwerpen, nieuwe steden stichtte ze.

Alle wonderen van bouwkunst uit die tijden en die landen werden in vervolg van tijd aan Semiramis toegeschreven. Onder anderen was dit het geval met het veel oudere Babylon en met zijne beroemde hangende tuinen die - zooals wij zien zullen - hun ontstaan aan een lateren koning danken.

(Wordt voortgezet.)