De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

De Sprakelooze.
Een verhaal uit Amerika.

I.
(Vervolg).

De vreemde heer met den langen staart ondervroeg Lotje andermaal, maar zij begreep hem niet. Hij scheen de oorzaak der vruchtelooze pogingen van de kleine om te spreken op te merken, want zacht prevelend ging hij naast haar op het zand zitten, en van onder zijn kleed eene ananas en een mes te voorschijn halend, schilde hij de sappige vrucht en schoof het eene stukje na het andere tusschen de fraaie tandjes van het meisje. Lotje at gretig en zag geruster in het leelijke gele gelaat met de goedhartig knippende oogen; bij elke bete werd haar zuchten minder zwaar, en ook het zenuwachtig snikken, dat uit haar diep bekommerd hart opsteeg, werd zooveel niet meer gehoord. Zij had een gedeelte van de ananas genuttigd, toen de vriendelijke langstaartige heer een fleschje uit zijn zak haalde en met den inhoud er van de schijfjes besproeide. Hij noemde het vocht brandy, en 't werkte zoo bijtend op de kleine tong, dat haar het water in de oogen kwam. Hij sprak haar vertroostend toe, doch 't baatte hem niet, zij kon hem niet verstaan, en slechts door gebaren kon hij haar doen begrijpen, dat zij dit vocht noodzakelijk gebruiken moest, om eene gevaarlijke ziekte te voorkomen.

Hoeveel moeite hij ook deed om van zijne beschermelinge iets nader te vernemen, alles was vruchteloos - hij kon geen woord uit haar krijgen. En als het meisje met alle inspanning poogde te spreken, en hij hoopte in het volgend oogenblik haar naam te zullen hooren, drukte zij plotseling, blijkbaar door hevige pijn gefolterd, de handen tegen haar mond en hals, waarbij opnieuw heete tranen over hare wangen vloeiden en zij de handen uitstak in de richting, waar de zwarte rookkolom door den verblindenden glans der ondergaande zon nu niet meer zichtbaar was.

‘Vader? Moeder?’ vroeg de langstaartige heer eindelijk met deelneming.

Lotje knikte bevestigend en weende zoo bitter, dat de vreemdeling, niets vertroostends wetende te zeggen, het donkere krulkopje aan zijne borst drukte en met zijne hand zacht streelde.

Daarna ging hij, eigenaardig trippelend, naar de steeds hooger stijgende rivier, doopte een doek in het water en ijlde terug, om de wonden zijner beschermelinge te verkoelen en het gestolde bloed van het lieve gelaat, de armen en handen weg te wisschen. En toen Lotje ruimer begon te ademen, gaf hij haar door gebaren te kennen, dat hij het ondergaan der zon wilde afwachten, om in de avondkoelte naar zijn vriendelijk verblijf te wandelen.

Lotje zag nu van alle verdere moeite af om zich door de spraak verstaanbaar uit te drukken, want elke poging daartoe veroorzaakte haar de hevigste pijn. En instinktmatig de bedoeling van den vreemdeling vattende, om hare gedachten af te leiden van alles wat haar verdriet veroorzaakte, zag zij opmerkzaam naar hem, toen hij een twaalftal steentjes nam en met ongelooflijke vlugheid in de lucht wierp en weder ving, zonder dat een enkel ter aarde viel. Plotseling verdwenen alle steentjes, zoo hoog wierp hij ze, en toen hij zijne wijde mouw schudde, vielen ze in den schoot van Lotje, wier oogen van verbazing nog grooter schenen te worden en op wier lief gelaat een flauwe glimlach kwam. Vervolgens nam hij een stokje, en zijne roode muts omhoog werpend, liet hij, de muts zacht met het stokje slaande, ze ter hoogte van zijn gelaat in de lucht zweven en als een rad draaien, zoodat het scheen alsof het oude vilten hoofddeksel leefde en een eigen wil bezat. En toen de muts eindelijk nog eens werd opgeworpen en, neervallend, behoorlijk op zijn half geschoren hoofd terecht kwam, daalde de bloedroode zon in de zee neder, en oogenblikkelijk viel de duisternis. Daar waar de zon was ondergegaan, vormde zich een nevel, die duidelijk zichtbaar was wanneer blauwachtige bliksemstralen er door heen schoten, en met toenemend geraas braken de golven tegen het met schulpen bedekte strand.

‘Kom aan,’ zei de heer met den staart tot Lotje, ‘kom mede, het onweer nadert, en de kleine miss heeft behoefte aan slaap op een zacht bedje.’

Lotje stond op. Omtrent de beteekenis van het Engelsche woord come was zij natuurlijk niet in twijfel. Maar toen zij naast den wonderlijken heer voortschreed, gevoelde zij de uitwerking van haar val en was zij afgemat door de inspanning. Haar geleider, die dadelijk bespeurde hoe moeielijk het gaan haar viel, tilde haar op, en alsof zij zoo licht ware als een ledig bamboesriet, zette hij haar op zijn rug. Vertrouwelijk sloeg Lotje hare armen om zijn hals, en op zijne op den rug saamgevouwen handen had zij eene even vaste als gemakkelijke zitplaats.

En zoo ging de vreemde heer met haar naar de nu eenzame en verlatene landingsplaats, waar hij zonder moeite den hooger gelegen oever besteeg.

Hij had Lotje te kennen gegeven, dat hij wilde wachten totdat de zon was ondergegaan, om in de avondkoelte zijn verblijf op te zoeken, maar werkelijk was 't eene geheel andere reden, die hem bewoog de duisternis af te wachten. Het viel hem smartelijk, beschimpt te worden en te moeten hooren, dat men hem spottend nariep: ‘John Chinaman!’ hem zelfs met verrotte vruchten wierp, honden op hem aanhitste of bij het voorbijgaan aan zijn deftigen staart, het eerbiedwaarde kenteeken van zijne afkomst, trok. En indien hem nu blanken met het kind op den rug gezien hadden, waren zij zeker op hem losgestormd om 't hem te ontrukken, misschien wel om hem wegens kinderroof te lynchen en op te hangen, om dan het kind aan den eersten den besten schranderen spekulant te verkoopen, die naar goedvinden met haar zou handelen. Want wie zou gelooven dat ook in de borst van een ellendigen, schuinoogigen Chinees een hart wonen, zelfs warm kloppen kon? Wie zou het denkbeeld hebben opgegeven, dat de verachte gele zonen van net ‘groote hemelsche rijk’ met een ander doel de aarde bewoonden dan om de bevoorrechte blanke rassen als slaven te dienen en daarvoor naar hartelust door die blanken mishandeld te worden? O, over dat alles had John Chinaman goed nagedacht, en mocht hij ook de beschimpingen gelaten verdragen en zich door de vlucht kunnen redden en door latere verklaringen van alle verdenking kunnen zuiveren, wat zou er, indien men haar hem ontrukte, van het kind worden, van het lieve meisje met hare felle zielesmart, die haar den dood berokkenen zou, als zij niet door liefde en oprechte, warme deelneming kon verzacht worden?

Toen John Chinaman met zijn lichten last den naasten weg naar het bosch insloeg, was het geheel donker geworden. Wel fonkelden de sterren aan het firmament, maar in het Westen stapelden de wolken zich hemelhoog op en werden onophoudelijk doorkliefd door schitterende bliksemschichten. Een scherpe wind ruiste hol in de kruinen der dicht gebladerde boomen. De dieren van het woud waren onrustig; het dreigend onweer voorgevoelend, gaven zij luide hunne vrees en ontsteltenis te kennen, de zwarte wildernis van hunne angstkreten akelig doende weergalmen.

Lotje meende te droomen. Vaster klemde zij de armen om den hals van haren beschermer, vaster drukte deze den lichten last tegen zich, en zacht sprak hij haar moed en troost toe. Lotje verstond er geen woord van, maar uit de diepe

[p. 82]

zuchten, die nu en dan uit hare borst opstegen, bleek dat de klank zijner stem eene weldadige werking op haar had, dat hare smart verminderde, haar doodsangst meer en meer plaats maakte voor een gevoel van behaaglijke zekerheid. Zij sloot de oogen, om den telkens terugkeerenden weerlicht niet te zien. Dan hief zij ze weder op, om te aanschouwen, hoe het donkere bladerendak voor een oogenblik in een gewelf van beweeglijke, fonkelende smaragden veranderde, om dadelijk weder in eene ondoorzichtbare duisternis terug te zinken. Zij was niet bevreesd voor den geheimzinnigen weg waarop zij was en dacht evenmin aan de mogelijkheid om te verdwalen, - hare gedachten zweefden naar de zee, waar hare ouders en broertjes en zusterken op de golven geslingerd werden en haar misschien als dood beweenden. Och, hadden zij slechts met zekerheid geweten dat zij nog leefde, zich in eene veilige hoede bevond! Hoe sloten bij die gedachte hare armen zich vaster om den breeden hals van haren beschermer, terwijl John Chinaman tevreden lachte en een poosje op een drafje liep, doch voorzichtig, zoo voorzichtig als droeg hij, naar het gebruik in zijn hemelsch vaderland, op zijne schouder aan een langen, buigenden bamboesstaak twee tot aan den rand gevulde watereemers, waaruit hij geen droppel wilde storten. Daarbij schenen zijne oogen, hoe klein en schuin zij ook waren, de eigenschap van die eens nachtuils te hebben, zoo vast waren zijne schreden, met zooveel zekerheid volgde hij de kronkelingen van het donkere pad en zoo zorgvuldig beschermde hij zijn last tegen de pijnlijke aanraking van de neerhangende takken. 't Gebeurde slechts zelden, dat een palmwaaier over het krulkopje streelend heenstreek, of een zacht gekerfd varenblad de gloeiende wangen van het kind liefkoozend verkoelde. Lotje had echter eene gewaarwording alsof werkelijk handen - de handen harer ouders en broertjes en zusterken - zacht en beschermend over haar heen gleden. Daarbij vernam zij uit het ruischende bosch zonderlinge kreten, nu scherp en doordringend, dan heesch krassend en brommend, zelfs brullend, en in al die kreten meende zij, zonder te verschrikken, haar naam te hooren. ‘Lotje’ hier, ‘Lotje’ daar, beurtelings dichtbij en ver af, hoog in de kruinen der boomen, waar apen en verschrikte vogels een beschermend plekje zochten, en dicht langs den grond, waar allerlei dieren angstig door het kreupelhout drongen. ‘Lotje’ hier, ‘Lotje daar, zoo duidelijk dat haar geduldig voort-trippelende beschermer haar naam, dien zijzelve niet kon uitspreken, had moeten leeren kennen, ware hij niet zoo in gedachten verdiept geweest.

Aldus was een half uur verstreken, toen John Chinaman minder haastig begon voort te gaan en zelfs nu en dan bleef stilstaan, om eene helder lichtende bliksemstraal af te wachten.

Eindelijk verliet hij den betrekkelijk gemakkelijken weg, om een eng pad in te slaan, waarop hij zich met nog grootere voorzichtigheid voortbewoog. Nog vijf minuten verder, en de snel op elkander volgende bliksemstralen beschenen eene opene plek in het bosch, waar ongeveer een dozijn kokospalmen en dubbel zooveel banaanboomen stonden, die als geweldige reuzen met bepaalde tusschenruimten van elkander verrezen. Tegelijkertijd streek een verkoelende luchtstroom over Lotjes heet voorhoofd, die haar als ware 't opwekte, om zich heen te zien. De sterke wind deed de palmwaaiers naar eene zijde overhellen en speelde met de lange en breede bladeren der banaanboomen.

In het midden der open plek flikkerde haar een roodachtig licht tegen. Het kwam uit de deur eener hut, waarvan de zijden, uit palen en in elkander gevlochten takken bestaande, een met palmwaaiers versierd dak droegen.

John Chinaman ging de hut binnen. In het tamelijk groote vertrek brandde een klein vuur. Het hield den inhoud van een blikken waterketel aan de kook en verlichtte tegelijk de hut. De langstaartige heer gaf aan de in de hut zijnden eenige bevelen, waarop allen zich dadelijk in beweging stelden. Vijf of zes personen, eveneens gekleed als hij, met dezelfde wasgele gezichten, stonden op en omringden hem, eene diepe buiging makend. Als eene koningin begroetten zij Lotje, die van verbazing niet wist waarheen zij het eerst de oogen zou wenden, terwijl de aanwezigen haar beurtelings de handen drukten en, hun gelaat tot een grijnslach verwringend, haar meermalen het woord Welcome! toeriepen. Voorzichtig tilden zij haar van den rug haars dragers, die, haar bij de hand nemende, haar aan het gezelschap voorstelde. Blijkbaar vertelde hij in korte woorden waar en hoe hij haar gevonden had en gaf hij inlichtingen hoe men de kleine ongelukkige behandelen en wat men doen moest, om haar angst te verdrijven, haar leed te verzachten en hare treurige gedachten te verbannen.

Allen namen nu plaats rondom het vuur. Lotje kreeg op een deken de eereplaats naast haar beschermer, waarna eene maaltijd gehouden werd, zoo wonderlijk als zij nog nooit een gezien had. Kleine kopjes, ware kinderkopjes, werden met thee gevuld en rondgereikt. Ook zij kreeg een kopje thee, maar met veel suiker; de anderen schenen niet van zoetigheid te houden. Ook gaf men haar een hoornen lepel bij een bordje gekookten rijst en geroosterde bananen, haar door gebaren aansporende te eten en 't zich goed te laten smaken. Zij at, maar slechts weinig. Zij gevoelde zich ziek, ach! zeer ziek, maar wist niet hoe 't haren vrienden bekend te maken. Daarbij herinnerde zij zich het sprookje van Sneeuwwitje en de zeven dwergen. Zij meende zelve Sneeuwwitje te zijn, die, nadat zij van den vergiftigen appel gegeten had, niet gestorven was, maar het spraakvermogen had verloren. Want de minste poging om hare tong te bewegen, moest zij met hevige pijn boeten. Ook het eten en drinken veroorzaakte haar pijn. Zij telde de kleine zwaarlijvige personen. Er waren er in 't geheel zeven, van welke twee nog jong waren. Enkelen hadden lange, dunne, puntige snorbaarden, anderen gladde gezichten, en in plaats van met lepels en vorken, aten zij met twee houten staafjes, en wel zoo behendig, dat zij er enkele rijstkorrels mee grepen, terwijl voortdurend een lastig rinkelen en klepperen werd gehoord. Zulke wonderlijke personen konden slechts dwergen zijn, aardmannetjes, die gewoon zijn in donkere mijnen naar edele metalen te zoeken en schatten opeen te stapelen.

Och, waren hare ouders en broertjes en zusterken maar bij haar! Welk een geluk zou dat zijn! Zij kon hare tranen niet weerhouden en weende luide.

De oude John Chinaman raadde hare gedachten en wendde dadelijk alles aan, om haar gerust te stellen en te troosten. Een paar woorden joegen zijne zes gezellen van hunne plaatsen op, en nadat zij eene poos achter in de hut gezocht en gescharreld hadden, hurkte een hunner voor haar neder, en zooals haar beschermer aan het zeestrand met steentjes gespeeld had, speelde hij met blinkende geelkoperen ballen en glinsterende messen, waarvan 't aantal op onbegrijpelijke wijze vermeerderde en verminderde, zonder dat Lotje kon bespeuren van waar zij kwamen of waar zij bleven.

Daarna liet een ander borden en schotels op den punt van dunne stokjes draaien, wierp ze in de hoogte en ving ze weder op de punt der stokjes. Weer een ander ging op den rug liggen en liet kleine tonnen en vervolgens een ineen-gerold kameraad op zijne omhoog gestokene voeten dansen. Kortom, de een zocht den ander te overtreffen, en ieder deed wat in zijn vermogen was om het ongelukkige meisje te vermaken en hare gedachten van alles af te trekken wat haar bedroeven kon. Dit gelukte hen dan ook gedeeltelijk, want Lotje vergat hare lichaamspijn en haar treurigen toestand. Met gespannen aandacht zag zij naar de verbazende kunstverrichtingen, en nu en dan kwam een lachje om hare lippen, als de vlugge kunstenmakers hunne toeren van de wonderlijkste grimassen deden vergezeld gaan. Zij lette niet op het geweldig loeien van den wind, het ratelen van den donder, de elkander onverpoosd kruisende bliksemstralen. Wel hoorde zij het kletterend vallen der zware regendroppels op het dikke bladerendak. Het klonk zoo behaaglijk en slaapwekkend, dat zij zich eindelijk achterover vlijde en duidelijke teekens van vermoeienis zich openbaarden.

Dit scheen de langstaartige chef van 't gezelschap reeds lang verwacht te hebben; dadelijk droeg hij haar zacht naar eene tent, legde haar daar neder en beschutte haar tegen den tochtwind. Daarna ontdeed hij haar van het versleten kleedje, en toen hij bespeurde dat een hevige koortsgloed haar gelaat kleurde en aan hare oogen een flikkerenden glans verleende, gaf hij aan een zijner gezellen bevel, haar hoofd op zijn arm te leggen, en wuifde haar nu met een breeden waaier koelte toe, terwijl een derde een doek in heet water doopte, dien goed uitwrong en er zacht haar gelaat en de bloedige striemen op armen en voeten mede wreef.

Een onuitsprekelijk aangenaam gevoel overmeesterde haar bij deze behandeling. Zelfs het onafgebroken ratelen van den donder en het gekraak der boomen scheen een aangenaam gehoor voor haar te zijn en haar in slaap te wiegen.

Lotje sluimerde in. Als door een floers zag zij nog dat een paar van de bespottelijke gestaarte gestalten haar kleedje lostornden, waarna het opperhoofd van het gezelschap elk stuk van het kleedje op een grooten lap zijde legde en behendig in dien lap knipte. Zij meende zelfs te bespeuren dat door een ander een draad in de naald gestoken en vervolgens genaaid werd. Misschien zag zij het slechts in den droom, evenals den goudgevederden vogel, die boven haar hoofd in de lucht zweefde en met zijne breede vleugels haar gloeiend gelaat verkoelde. En 't was toch niets anders dan de waaier van den ouden John Chinaman, welke die betoovering teweegbracht en eindelijk door de aangename koelte haar de oogen voor een vasten slaap zonder droomen deed sluiten.

Buiten viel de regen in stroomen neder. Als een geweldige waterval bruiste het in 't woud, want wel honderd maal moesten de zware regendroppels in het dichte loof van blad op blad vallen vóordat zij den grond bereikten.

De schitterende vuurstralen, die elke sekonde de lucht doorkliefden, beschenen dat alles met een droefgeestig licht, terwijl oorverdoovende donderslagen de bergen schenen te willen vermorselen. De dieren des wouds waren verstomd, in

[p. 83]

veilige holen wachtten zij angstig en onbeweeglijk het einde van het orkaan en het aanbreken van den dag af.

Met aandoenlijke bezorgdheid waakte de oude John Chinaman bij het zieke kind. De waaier ging voortdurend op en neer. Met tooverachtigen spoed werd bij het vuur de naald gehanteerd. En in de volle zee worstelde het Kalifornische stoomschip tegen de woedende, schuimende stortzeeën.

Twee weken waren verstreken, toen weder een Kalifornisch stoomschip in de baai van Panama het anker wierp. Het bracht een treurig bericht: het schip, dat veertien dagen geleden naar het Noorden was vertrokken, was ter hoogte van Acapulco des nachts, en wel bij stil weer, op eene klip gestooten en met man en muis vergaan.

Den volgenden dag verscheen John Chinaman voor den alkade van Panama. Hij had het nu geheel genezen Lotje aan de hand. In het prachtig gebloemde zijden kleedje zag het lieve kind er verrukkelijk uit. Onschuldig als van een engel kwam het zachte gelaat van onder den breedgeranden stroohoed te voorschijn.

John Chinamans onderhoud met den alkade duurde geruimen tijd. Hij sprak zoo hartroerend, dat de ernstige Mexikaan met zichtbare belangstelling het aanvallige kind beschouwde, haar vriendelijk op de wangen tikte en meermalen prevelde: ‘Arm kind! arm kind!’

Dan weder knikte hij goedkeurend op de voorstellen van John Chinaman.

‘Dus van Duitsche ouders,’ zeide hij eindelijk. ‘In allen gevalle is het kind tamelijk goed bij u bezorgd, beter dan bij menschen, die minder zeker voor de toekomst van het meisje kunnen zorgen.’

Hij ging aan de schrijftafel zitten, en op een met een stempel voorzien papier schreef hij:

‘Ik verklaar hierbij, dat de houder van dit pas, de Chinees Fo Chung, op onberispelijke wijze in het bezit gekomen is van het bij zijn troep zijnde kind. Hij redde het van den dood, nadat het voor zijne vertrokken ouders verloren was gegaan. Het vergaan van het schip, waarop de familie zich bevond, had het kind ouderloos gemaakt. Daar de naam van 't kind niet ontdekt kan worden, en mitsdien geen uitzicht bestaat, het naar misschien nog levende bloedverwanten te vervoeren, aarzel ik niet het aan den houder dezer akte, den Chinees Fo Chung, toe te vertrouwen. Hij belooft, voor de Christelijke opvoeding van het meisje te zullen zorgen en het de gelegenheid te verschaffen, die bekwaamheden te verwerven, welke het in staat stellen later in haar eigen onderhoud te voorzien. Ik heb geene reden om aan den goeden wil van den man te twijfelen. De zichtbare, uit dankbaarheid ontstane verknochtheid van het meisje aan haren redder is een duidelijk bewijs, dat zij eene liefderijke behandeling van hem genoten heeft. Fo Chung is op weg naar de oostelijke staten der Noord Amerikaansche Republiek, waar het kind zich min of meer onder het opzicht van 't publiek bevindt, en bij gelegenheid onderzocht kan worden in hoeverre Fo Chung de aan mij gedane belofte nakomt.’

Door deze akte tegen alle verdenking gevrijwaard, verliet John Chinaman den alkade. De overtuiging dat Lotje ouderloos geworden was, had den ouden man nog inniger aan haar gehecht, deed hem nog smartelijker gevoelen, dat hij alleen door gebaren in staat was zich met zijne lieve beschermelinge te onderhouden.

Toen weder een van Kalifornië gekomen stoomschip voor Panama het anker wierp, verspreidde zich de zekere tijding, dat het gestrande schip niet verloren was gegaan, maar integendeel lading en passagiers op enkelen na, waren gered geworden.

Fo Chung en zijn troep hadden op dat tijdstip de landengte van Panama reeds lang verlaten. Zij waren in een kustvaartuig vertrokken, om òf in de Havana of te New-Orleans te landen, om van daar hunne kunstreis te beginnen. De kapitein, die den wanhopigen ouders beloofd had, onderzoek naar hun kind te zullen doen, Keerde na het verlies van zijn schip niet naar Panama terug, en alzoo was het met het meisje voorgevallene spoedig vergeten.

Ook het laatste middel om iets te weten te komen ging verloren, toen de alkade van Panama, de eenige die omtrent Lotje inlichting kon geven, voor zijne gezondheid naar eene andere plaats vertrokken was.

III.

Bijna veertien jaren waren verstreken, kinderen waren tot mannen en vrouwen opgegroeid, bejaarde menschen waren ten grave gedaald. Rijke lieden waren arm geworden, onbemiddelde personen hadden zich tot rijkdom en welvaart opgewerkt. - Ook Fo Chung had met het gunstigste gevolg zijn beroep uitgeoefend door de nieuwheid zijner voorstellingen en het bekwame personeel, dat hem bijstond. Doch slechts gedurende de vier eerste jaren was 't hem gelukt zijn troep bijeen te houden. Zoodra de jongelieden ieder vijf à acht honderd dollars hadden overgegaard, waren zij onrustig geworden; nog eenigen tijd hielden zij het uit genegenheid voor den ouden John Chinaman bij hem uit, maar ten laatste overweldigde hen het bij alle Chineezen eigenaardige heimwee, en op zekeren dag reisden zij tegen een billijken vrachtprijs met een koopvaardijschip af, om in het ‘rijk van 't midden’ zich als welgestelde lieden te vestigen. Ten gevolge hiervan was de goede Fo Chung, die niet van zijne heerlijk ontwikkelde pleegdochter wilde scheiden, genoodzaakt eene ondergeschikte betrekking te zoeken. Maar als had de beschermgeest der ongelukkige weeze ook hem onder zijne hoede genomen, wilde het toeval dat hij eene goede betrekking kreeg bij een balletmeester, die, op het eerste gezicht een buitengewoon talent in Lotje ontdekkende, het zich ten nutte wilde maken. Nu hadden Fo Chung en zijne pleegdochter reeds tien jaar bij den balletmeester doorgebracht en eene menschlievende behandeling genoten.

Veertien jaren! Eene eeuwigheid wanneer zij voor het kind in 't verschiet liggen, - een korte span tijds, wanneer de gedachten der tooverachtig bloeiende maagd over het verleden zweven.

In een der voornaamste logementen van New-Orleans woonde nu reeds sedert maanden de gevierde prima donna Lucile, tot het balletpersoneel van Mr. Suttler behoorende. Zij werd te meer gevierd, daar men was te weten gekomen dat in hare vroegste kinderjaren hare tong door eene ongelukkige gebeurtenis was verlamd geworden en sinds dien tijd geen enkel woord over hare lippen was gevloeid. Ook wist men dat een oude Chinees haar niet slechts uitsluitend bediende, maar ook haar overal vergezelde, om als vertolker harer wenschen te kunnen optreden, en dat hij iedereen brommend afwees, die in het bijzonder leven haar zijne hulde wilde bewijzen.

Mocht zij ook in krachtvertoon en stoutheid van standen door andere danseressen overtroffen worden, geene enkele evenaarde haar in bevalligheid en sierlijkheid van bewegingen. 't Was eigenlijk geen dansen te noemen, het waren veeleer naar de maat der muziek zich regelende bewegingen, waardoor zij de blikken betooverde en de harten won. Daar zij sedert hare kindsheid zich door teekens en gebaren had moeten verstaanbaar maken, had zij het daarin zoo ver gebracht, dat zij op het tooneel beter dan iemand anders alle denkbare gemoedsaandoeningen, zoowel de felste zielesmart en de wildste wanhoop als de innigste vreugde, den toeschouwers voor de oogen kon tooveren.

Aan de lessen van den balletmeester paarde zich het vroeger genoten onderricht van John Chinaman, 't welk zij zich ten nutte wist te maken, wanneer zij nu eens als bloemen strooiende fee, dan weder als eene met vlinders dartelende nimf de wonderlijkste, onverklaarbaar schijnende verrassingen voortbracht.

In eene eenvoudig, maar smaakvol bemeubelde kamer zit Lucile aan eene ronde tafel. Verscheidene blaadjes papier liggen voor haar, waarvan enkele beschreven zijn. Zij heeft een potlood in de hand, en hare donkere oogen zijn met spanning op de lippen van den tegenover haar zittenden heer gevestigd. Heur lang zwart haar hangt onachtzaam over hare schouders. De schoone vormen der bekoorlijke gestalte komen in de eenvoudige huiskleeding nog meer uit. Als eenig sieraad draagt zij eene roodkoralen ketting van twee snoeren, waaraan een gouden kruis hangt, om den sneeuwwitten hals.

Iets onbeschrijflijk aandoenlijks ligt in de oplettendheid, waarmede zij luistert, in hare ingetogen maagdelijke houding en in de sierlijkheid harer bewegingen, die haar tot gewoonte geworden en vrij van alle gemaaktheid is.

De heer, die tegenover haar zit, een man van ongeveer dertig jaar, heeft een donkeren baard en bruin haar; uit zijne heldere oogen spreken vriendelijke ernst en goedhartigheid. Hij is lang en slank. Wel verre van in zijne kleeding de onachtzaamheid ten toon te spreiden, die over 't algemeen door de Amerikanen wordt aan den dag gelegd, is hij net gekleed, en zijne zorgvuldig onderhouden kleeding doet zijne eenigszins hoekige gestalte nog te gunstiger voorkomen.

Hij is geneesheer. Op dringend aanraden van John Chinaman, die van zijne gelukkige genezingen gehoord had, was Lucile spoedig na hare komst te New-Orleans er toe overgegaan, hem te raadplegen. Zijn oordeel was echter: ongeneeslijk.

Behoedzaam gaf hij dit te kennen, maar op een toon, die geen twijfel overliet. Hij had gevreesd dat de jonge danseres bij 't vernemen van dat wreede woord als verpletterd zou ineenzinken, maar zij hoorde het kalmer aan dan hij gedacht had. Wel kwam eene uitdrukking van droefheid in hare schoone, vriendelijke oogen, doch dit was slechts vluchtig, toen verhelderde een kinderlijke glimlach haar teeder gelaat, en op het voor haar liggend papier schreef zij snel en met vaste hand:

‘Ik verwachtte niets anders. Alleen om mijn vaderlijken vriend en redder genoegen te doen, ging ik er toe over, u deze vergeefsche moeite te veroorzaken.’

Toen Percy - zoo heette de geneesheer - deze woorden gelezen had, zag hij peinzend naar het lieve, onschuldige wezen, dat zonder, klagen zonder het geringste teeken van misnoegdheid vernam

[p. 84]

dat zij haar geheele leven het vermogen zou missen om hare gedachten in hoorbare klanken uit te drukken, en van alle pogingen daartoe afzien, daar zij zelfs met de grootste inspanning slechts een onduidelijk geluid kon voortbrengen. Maar den ervaren arts, reeds verhard in eene school, waarin 't zijne taak was zich met het wreedste lijden van het menschelijk geslacht bezig te houden, brak schier het hart bij 't aanschouwen van dit betooverend schoone meisje, aan wie zulk een treurig lot was te beurt gevallen. Waar alles den stempel van een zwaar lichamelijk lijden draagt, waar het inwendige en het uitwendige eene smartelijke krankheid verraden, daar doet ook bij den ernstig onderzoekenden arts het medelijden zich gelden, - maar waar achter een lieflijk omhulsel, achter een open, helderen blik en eene uitdrukking van stille tevredenheid eene ongeneeslijke kwaal zich aan hem openbaart, zou het hart luid willen uitbarsten in betuigingen van diep smartgevoel. Zoo kon ook Percy niet begrijpen wat hij zag, wat hij waarnam. Onwillekeurig vatte hij Lucile bij de hand, en haar vriendelijk in de oogen blikkend, sprak hij met eene hartelijkheid, zooals een broeder zijne zuster, een vader zijn geliefd kind troost:

de doorgraving de landengte van panama.

‘Ja, miss Lucile, ongeneeslijk, ik moet het nog eens bevestigen. Waarom zou ik tegen mijn beter weten spreken! Waarom zou ik eene hoop opwekken, die nimmer kan verwezenlijkt worden en ten laatste eene bittere teleurstelling zou baren? Wat misschien voor dertien, veertien jaar mogelijk zou zijn geweest, is nu onmogelijk geworden.’

‘Ge vat de zaak te ernstig op,’ schreef Lucile glimlachend en zichtbaar bewogen door de belangstelling, die de arts haar betoonde. ‘Zeker gevoel ik het smartelijke van 't gemis der ontbeerde gave, en dit te meer daar het verlies van mijne dierbare ouders, broertjes en zusterken er de oorzaak van was, maar mij bleef althans het gehoor, mij verrukt de muziek, waarnaar ik mijne bewegingen regel, en die mij helpt om mij verstaanbaar te maken.’

Percy dacht weder na, terwijl hij in de vertrouwelijk tot hem opgeheven doordringende oogen poogde te lezen.

‘Evenwel zijn nog niet alle middelen om het verkeer gemakkelijker te maken onmogelijk,’ sprak hij eindelijk bemoedigend. ‘'t Is waar dat dit middel slechts in bepaalde gevallen kan aangewend worden, maar ge zoudt u daardoor met kundige personen kunnen onderhouden op eene wijze, die weinig meer tijd vordert dan wanneer ge de woorden zoudt uitspreken.’

Luciles gelaat vertoonde eene eigenaardige uitdrukking van verrassing en nieuwsgierigheid.

‘Ik spreek in ernst,’ hernam Percy. ‘Ik bedoel dat ge u kunt bekwamen in de kunst om, in plaats van het langzaam schrijven van letters en woorden, uwe gedachten door teekens even snel als zij ontstaan op het papier te tooveren. Ge hebt waarschijnlijk gehoord of gelezen van de kunst, die men stenografie noemt.’

Lucile knikte toestemmend, terwijl uit hare oogen een helder begrip straalde.

‘Welnu,’ vervolgde Percy, ‘ge hebt een arts willen raadplegen, en het toeval heeft gewild dat ge u juist tot mij zoudt wenden, die me vroeger met ijver op de studie der stenografie heb toegelegd. Aanvankelijk slechts voornemens die kunst in de akademische gehoorzalen aan te wenden, zie ik thans dat de mogelijkheid bestaat, er ook in mijne hoedanigheid als arts nut uit te trekken. Ik bezit eene tamelijke vaardigheid in die kunst, en gaarne ben ik bereid u er mede bekend te maken. Men vindt overigens slechts weinig personen, die in staat zijn om zulk een onderhoud te voeren.’

‘Ik wil 't leeren,’ stond op 't papier, dat Lucile over de tafel schoof, en uit hare oogen sprak zulk een treffend verzoek, dat Percy er aangenaam door getroffen was. Eenige proeven, welke hij terstond leverde, door iets sneller te schrijven dan hij het oogenblikkelijk daarna vertolkte, overtuigden de jonge danseres volkomen, en toen hij haar verliet, beloofde hij, zijne weinige vrije uren aan haar onderricht te zullen wijden.

(Wordt voortgezet.)