De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

Babylonië en Assyrië.
(Vervolg).

Gedurende vele eeuwen was in overoude dagen het Babylonische rijk het middelpunt van beschaving en macht in Voor-Azië. Eerst toen het volk ten gevolge van den zinlijken godsdienst van Mylitta meer en meer ontzenuwd was, kon het zijnen oorlogzuchtigen naburen niet langer weerstand bieden. Ongeveer in de 13^de eeuw voor Christus werd het door de stamverwante Assyriërs onder het juk gebracht. Beide volken hadden eene gemeenschappelijke beschaving, eene gemeenschappelijke taal en een gemeenschappelijk schrift; zij bezaten dezelfde tijdrekening, dezelfde kunst en over 't geheel dezelfde godheden. Geen wonder derhalve dat de geschiedenis der Babyloniërs en Assyriërs ten slotte volkomen inéénsmelt.

Wanneer zich in Assyrië het eerst een welgeordende staat gevormd heeft, weten we niet. We bezitten op dit punt volstrekt geene overleveringen. De geschiedenis van de vroegste lotgevallen dier natie is even spoorloos uit het geheugen des volks verdwenen als de eerste geschiedenis van Babylon. Wij weten alleen, dat ongeveer in het midden van de 13^de eeuw v.C. de Assyriërs Babylon hebben veroverd. Maar omtrent de wijze waarop dit geschied is bezitten wij enkel sagen, die, hoe belangwekkend zij ook zijn, geene aanspraak kunnen maken op geschiedkundige waarde. Verschillende Grieksche schrijvers deelen ons zulke legendarische berichten mede omtrent den eersten Assyrischen veroveraar, koning Ninus en zijne vrouw Semiramis, de heldhaftige koningin.

Het uitvoerigst zijn de mededeelingen van Diodorus, ontleend aan den Griek Ctesias van C[n]idus, die op het eind der 5^de eeuw voor Christus aan het Perzische hof leefde.

*^**

Volgens de sagen der Grieken regeerden in oude tijden over Assyrië eene reeks van koningen, wier namen verloren zijn gegaan. De eerste, die zich door uitstekende daden beroemd maakte, was Ninus. Door dorst naar roem geprikkeld, trachtte hij de jongelingen des lands tot den oorlog voor te bereiden. Hij gewende hen aan het verduren van ontbering en vermoeienis, oefende hen in den wapenhandel en bracht eindelijk uit hen een leger bijéén. Met den koning der Arabieren verbonden wierp hij zich op de Babyloniërs en behaalde zonder veel moeite de overwinning op dat ontzenuwde volk. De koning van Babylon werd met zijne kinderen gedood; de Babyloniërs moesten voortaan den Assyriërs schatting betalen.

Hierop keerde Ninus zijne wapenen tegen de Armeniërs. Hun koning, Barzanes, voelde dat hij tegen den machtigen tegenstander niet was opgewassen; hij onderwierp zich, wist daardoor genade te verwerven, en werd alleen tot het leveren van hulptroepen voor het Assyrische leger verplicht.

Vervolgens trok de Assyrische koning

[p. 81]

tegen de Meden op, die aan de Kaspische zee woonden. Al ontmoette hij hier een heftigen weerstand, toch behaalde hij de overwinning en de koning der Meden werd, tot straf voor zijn verzet, met zijne vrouw en zijne zeven kinderen aan het kruis genageld. Zóó toog de dappere veroveraar van volk tot volk; geheel het westelijk deel van Azië onderwierp hij aan zijne zegevierende wapenen. Zelfs de Egyptenaars, zoo luidt de sage, heeft hij ten onder gebracht. Nadat hij alzoo het Westen voor zijne heerschappij had doen bukken, ondernam hij met zijn leger den tocht naar het Oosten. Ook hier overwon hij het ééne volk voor, het andere na. Alleen de Bactriërs, die noordelijk van het gebergte Paropamisus aan de rivier den Oxus woonden, kon hij niet onder het juk brengen, dewijl de bergpassen, die toegang tot hun land verleenden, te rotsig en te onbegaanbaar waren en dewijl zij verdedigd werden door een dapper en in den wapenhandel zeer bedreven volk.

Nadat Ninus in een tijdsverloop van zeven jaren de halve wereld veroverd had, besloot hij eene groote stad te bouwen, die hij naar zijn eigen naam Ninus of Ninivé noemde. De onmeetlijke Assyrische koningsstad verrees op zijn bevel. De overwinnaar brandde van begeerte om het eenige volk, dat hij niet had kunnen onderwerpen, de Bactriërs, onder zijne macht te brengen. Hij verzamelde een ontzaglijk leger, waartoe alle onderworpen volken hulptroepen moesten leveren. Zóó bracht hij 1,700,000 man voetvolk, 210,000 ruiters en 60,000 strijdwagens bijéén. Daar dit leger echter te groot was om in eens door de enge bergpassen te worden heengevoerd, moest de koning het in verschillende afdeelingen splitsen.

De koning der Bactriërs, Oxyartes, had van zijn kant een leger van 400,000 man verzameld, en sloeg bij het eerste treffen de Assyriërs met een verlies van 10,000 man terug. Tegen een tweeden aanval was hij evenwel niet bestand; hij werd geslagen; zijne troepen verstrooiden zich en keerden naar hunne woonplaatsen terug, en alle Bactrische steden vielen achtereenvolgens in de macht van den onweerstaanbaren vijand. Slechts ééne stad, de hoofdstad Bactra, waarin zich ook het koninklijk paleis bevond, wederstond met onwrikbare dapperheid de aanvallen der Assyriërs.

Ninus was met zijne troepen voor de stad gekampeerd. De belegering duurde lang. Nu besloot de eerste van des konings raden, Onnes, zijne geliefde vrouw Semiramis, die hij in Ninivé achtergelaten had, in de legerplaats te doen komen. Door dit besluit van Onnes werd het lot der oude wereld beslist.

(Wordt voortgezet.)