De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

Eene kleine vergissing.
Naar Max Ring.

Onder de talrijke gasten van een der schoonst gelegen pensions, in de nabijheid van Interlaken, bevond zich ook sedert eenige weken de gravin van Frankenfels, die in de zachte doch krachtige berglucht herstel voor een juist niet veel beteekenend zenuwlijden kwam zoeken. Sedert een jaar was zij weduwe. Ofschoon haar echtgenoot oud en niet bijzonder door haar bemind was, zoo meende zij toch aan haren rang en stand eene zekere teruggetrokkenheid schuldig te zijn. Daarom vermeed zij zooveel mogelijk elken omgang met het overige gezelschap, vooral met het zoo talrijk vertegenwoordigde burgerlijk element van het pension.

Aan tafel gedroeg zij zich trotsch en terughoudend jegens hare buren, en scheen zorgvuldig elke poging tot toenadering te vermijden. Hoe beleefd zij ook aangesproken werd, zij gaf slechts korte antwoorden, zoodat het gesprek spoedig begon te kwijnen.

Alle uitnoodigingen tot feesten en pleiziertochten wees zij bepaald van de hand. Natuurlijk waren deze hoogmoed en de aristocratische airs, die zij zich wist te geven, niet zeer geschikt om haar bemind te maken; zij zag zich geheel verlaten en had geen anderen omgang dan hare kamenier.

Zoolang zij zich nog ongesteld gevoelde, zat zij meestal elegant gekleed in den schoonen tuin van het pension en hield zich onledig met het lezen van den nieuwsten Franschen roman of met schetsen te maken van de Jungfrau. Nadat zij de halve leesbibliotheek had uitgelezen en de Jungfrau bij alle mogelijke lichtschakeeringen had uitgeteekend, begon de gravin zich in de volslagen eenzaamheid, die zij zich zelve op den hals had gehaald, te vervelen.

Daar hare gezondheid ondertusschen beter was geworden, boden de heerlijke wandelingen in den omtrek haar eene gewenschte afleiding. Zij besteeg den ‘kleinen Nugen,’ en genoot het verrukkende gezicht op de met ijs bedekte Alpentoppen, op het groene ‘Bodele,’ en de blauwe meren aan hare voeten; zij bezocht de schoone ‘Heimwehfluh’ en bewonderde ‘Monch en Eiger’ bij zonsondergang in hunne volle pracht; zij voer met de stoomboot over het meer van Brienz naar den beroemden waterval de ‘Giessbach’ die wegens de phantastische lichtschakeeringen der watervallen, het heerlijkste schouwspel van de wereld oplevert; kortom zij deed alles wat iemand in haren toestand doen kon om den Demon der verveling, het spook der hoogere standen, te verdrijven. Niettegenstaande dit alles gevoelde zij eene zekere leegte in haar hart, die zelfs het tooverachtige in de natuur niet kon aanvullen. Zij bleef onbevredigd; te midden van het schoonste, heerlijkste landschap overviel haar het gevoel harer eenzaamheid, en zij verlangde naar een met haar sympathiseerend wezen, altijd onder het beding van gelijke geboorte als zij zelve, want bij haar waren alleen adellijken menschen.

Geheel met zulke romantische gedachten vervuld, wandelde de gravin eens aan den oever van den snelstroomenden Aar, en volgde met smachtende blikken de schuimende golven. Het was een heerlijke zomeravond; een zoel windje deed de toppen der boomen bewegen; uit den vloed rees eene verfrisschende koelte, en de lucht was bezwangerd met de geuren der pas gemaaide velden. Evenwel zuchtte de schoone weduwe, zonder zich zelve rekenschap te kunnen geven omtrent de oorzaak van hare zuchten. Misschien droomde zij van een begeleider, even aanzienlijk als zij zelve, en niet alleen voor deze wandeling maar voor het geheele leven, want zij was niet van plan haar overleden echtgenoot tot aan haren dood te betreuren.

In deze poëtische stemming lette zij weinig op den weg en merkte niet dat deze steeds steiler werd. Eindelijk gleed zij bij eene gevaarlijke plaats uit, en zij zou zeker gevallen zijn, als zij niet juist ter rechter tijd eene reddende hand had gevonden. Deze behoorde aan een bevallig jong mensch die haar in dit oogenblik als een beschermengel verscheen. Met een vasten arm beveiligde hij de ontstelde gravin voor een val in den dreigenden afgrond.

Blozend stamelde zij haar dank; hij antwoordde haar in vloeiend Fransch, waardoor de gravin hem als een lid der uitverkorenen in de maatschappij begon te beschouwen. Ook zijne keurige kleeding volgens het nieuwste Parijsche modejournal, het hagelwitte linnen, de blinkende diamanten knoppen, de glimmende verlakte laarzen, en de wandelstok met den geciseleerd bronzen knop, weêrspraken deze meening niet. Daarbij kwam nog het indrukmakend bleeke gezicht met de donkere oogen en den vollen zwarten baard, de edele houding, en dan een zeker onuitsprekelijk iets, zoodat de gravin niet langer aan de aristorcatische afkomst van haar redder kon twijfelen.

Onder deze omstandigheden liet ook zij hare gewone terughoudenheid varen en stond den belangwekkenden vreemdeling toe, haar op hare wandeling te vergezellen. Onder aangename gesprekken wandelden beiden, tot de schemering aanbrak, langs de boorden van den Aar; de jongeling sprak zoo onderhoudend en wist zooveel van Parijs en hetgeen daar voorvalt te verhalen; hij scheen met de eerste kringen der wereldstad niet alleen bekend, maar gemeenzaam bekend te zijn; hij wist de namen der beroemdste personen op het gebied der kunst en der litteratuur. Wat echter de gravin het meest voor hem innam, was zijne politieke richting. Reeds bij den aanvang liet hij zich kennen als een Legitimist, een aanhanger van het oude regime.

Hij haatte de republiek, hij verachtte het keizerschap, hij spotte met de parvenus die tegenwoordig aan het hoofd van het schoone Frankrijk stonden.

‘Geloof mij, Mevrouw,’ sprak hij met een verhoogden blos op de wangen, ‘het is geene kleinigheid voor mij, ver van Parijs in ballingschap te leven, op mijn leeftijd afstand te doen van alle genoegens en uitspanningen en een treurig, eenzaam leven te leiden. Maar ik heb dit offer aan mijne overtuiging gebracht en die wil ik nooit verloochenen. Niettegenstaande de schitterendste aanbiedingen, heb ik niet kunnen besluiten mijne diensten te wijden aan menschen, die ik innerlijk veracht. Ja, ik veracht, ik haat ze allen, die ellendige parvenus, die in de plaats der oude aristocratie gekomen zijn, ik heb met mijne geheele ziel een afschuw van die gelukzoekers-beurzenspeculanten, welke geen begrip hebben van welvoegelijkheid en niet weten wat beschaving is. Ik zou liever mijne hand laten afkappen,

[p. 77]

dan een groet van hen te beantwoorden. Dat verbiedt mij mijn eergevoel, de traditiën mijner familie, die van geslacht tot geslacht innig aan het koningshuis is gehecht geweest.’

‘Het verheugt mij,’ voegde de gravin hierbij, ‘zulk eene meening te hooren verkondigen, die, helaas, steeds zeldzamer wordt.’

‘Ik heb ze in zekeren zin met de slechts, dat het gewichtige politieke belangen zouden zijn, misschien eene legitimistische samenspanning ten gunste van den graaf van Parijs. Deze vermoedens verhoogden nog hare belangstelling in den jongeling, die bij het pension gekomen, afscheid van haar nam en tevens de hoop te kennen gaf haar spoedig weder te zien.

Voor het eerst sedert langen tijd bevond de gravin zich in eene aangename opgewekte stemming; tot niet geringe verwondering van hare kamenier, was zij bij het avondtoilet zeer genadig en vriendelijk, terwijl zij anders over alles ontevreden was en op alles wat aan te merken had. Den geheelen volgenden morgen duurde deze stemming nog voort; ofschoon zij las noch teekende, zij verveelde zich geen oogenblik. Eindelijk meende de zoekende de ziel gevonden te hebben, waarnaar zij smachtte, een man van gelijke gevoelens en van gelijke geboorte als zij, iemand die harer volkomen waardig was, omgeven door den stralenkrans van een echten chevalier sans peur et sans reproche.

Ongeduldig wachtte de gravin het vallen van den avond af om hare gewone wandeling te doen, waarbij zij in stilte de hoop koesterde, den belangwekkenden vreemdeling weder te ontmoeten, die zulk een diepen indruk op haar gemaakt had. Hare verwachtingen werden niet teleurgesteld; zij vond hem aan den oever der rivier op een steen zitten, schijnbaar in een boek verdiept. Zoodra hij haar ontwaarde, stak hij het keurig gebonden exemplaar in een zijzak van zijn jas en begroette haar blijkbaar zeer verheugd.

‘Ik hoop niet,’ zeide zij, aan zijne zijde de wandeling voortzettende, ‘dat ik u in uwe lezing gestoord heb.’

‘Volstrekt niet, mevrouw!’ antwoordde hij beleefd. ‘Wat zou mij moedermelk in mij opgenomen, want mijne ouders behoorden tot den hofstoet van den graaf van Chambord. Eerst na den dood van mijn vader keerde ik naar Parijs terug om mij daar onder de leiding van mijn oom verder te bekwamen. Mijn oom staat nog steeds in nauwe betrekking met eene der eerste families van den Faubourg St. Germain en heeft altijd de schitterendste aanbiedingen van de hand gewezen. Getrouw aan zijne lessen en de vermaningen van mijn waardigen vader heb ik hem nagevolgd en mijne onafhankelijkheid weten te bewaren, misschien ten koste van groote voordeelen, die mij te Parijs werden aangeboden.’

‘Men moet inderdaad evenzeer uwe onbaatzuchtigheid als uw moed bewonderen. Ik kan begrijpen, dat de rondborstigheid, waarmede gij uwe gevoelens uit, u veel vervolging zal veroorzaakt hebben.’

‘Wel heeft de politie mij meer dan eens vleiende opmerkzaamheid geschonken, en mijn verblijf in Parijs onaangenaam gemaakt. Maar ik heb alle reden haar dankbaar te zijn, daar zij mij de gelegenheid geschonken heeft, u, mevrouw, een dienst te bewijzen, en kennis te maken met zulk eene beminnenswaardige dame,’ voegde de vreemdeling er galant bij.

‘O, het zal hier onder uwe kennissen aan dames niet ontbreken,’ antwoordde de gravin blozend.

‘Meer dan gij kunt denken, mevrouw! Ik leef zeer afgezonderd; den geheelen dag heb ik bezigheden en alleen des avonds gun ik mij tijd tot eene wandeling.’

Gaarne zou de gravin iets naders omtrent de bezigheden van den geheimzinnigen vreemdeling vernomen hebben, maar eene natuurlijke bescheidenheid weêrhield haar er naar te vragen. Zij vermoedde aangenamer kunnen zijn dan op deze wijze in mijne studiën gestoord te worden.

‘En mag ik vragen, welk boek u zoozeer boeide.’

‘Het geestige werk van den beroemden Brillat de Savarin over ‘De Physiologie van den smaak.’

‘Inderdaad eene zonderlinge lectuur voor een jongmensch,’ antwoordde de gravin eenigszins teleurgesteld. ‘Ik had eerder vermoed dat gij u met een nieuw uitgekomen gedicht zoudt bezig houden.’

‘Alles te zijner tijd. In mijne vrije oogenblikken houd ik mij gaarne nuttig bezig en het werk van Brillat de Savarin geeft mij daartoe de beste gelegenheid. Ik ken geen schrijver, die dieper in het wezen der kookkunst is doorgedrongen en met zooveel scherpzinnigheid over deze gewichtige zaken weet te spreken. Waar vindt men zulke diepzinnige waarheden over de keus der spijzen, over het inrichten van een volmaakt diner als bij dezen vermaarden lekkerbek?’

‘Gij schijnt zelf veel van eene goede tafel te houden.’

‘Ik moet bekennen, mevrouw, dat er voor mij geen verhevener schouwspel is. Geloof mij, een smakelijk maal vereischt meer geest en talent dan de meeste menschen vermoeden. Men moet zelf dichter zijn, om de poëzie van een rijk voorzienen disch te gevoelen. Wat is heerlijker om te zien, dan eene fraai aangerechte tafel, met het fijnste linnen, zoo wit als versch gevallen sneeuw, waarop een servies van echt Sévres-porselein, glazen van Engelsch kristaal en welriekende bloemen in prachtige vazen staan. En daar om heen zit het uitgezochte gezelschap, niet die lompe, onbeschaafde parvenus, die smaak noch gevoel hebben, maar eene aristocratie van lekkerbekken en kenners, die wezenlijk weten te genieten en het genotene op prijs stellen, diplomaten van den ouden stempel, mannen van geest, vrouwen met gevoel begaafd.’

‘Gij zijt inderdaad een zonderlinge,’ zeide de gravin en lachte welgevallig, daar zij zelve ook eenigszins tot gourmandise overhelde.

Haar geleider vervolgde in geestvervoering:

‘Nu komt de maître d'hôtel en bericht dat het diner gereed is. Aller oogen glinsteren. ‘De schoone lippen der dames openen zich als om te kussen. Ieder gerecht afzonderlijk wordt genoten, geproefd en beoordeeld. Fijne wijnen verhoogen de aangename stemming, het onderhoud wordt steeds levendiger en belangrijker. De spijzen, die men gebruikt, veranderen in denkbeelden; de Champagne, die men drinkt, in geestige zetten. Men schertst, men gevoelt zich boven alle aardsche zorgen verheven, gelijk de Goden van den Olijmp, die onder het gebruik van Nektar en Ambrozijn in ongestoorde zaligheid verkeeren.’

‘Als men u hoort, zou men u voor een tweeden Pelham kunnen houden,’ sprak de gravin schertsend. ‘Onwillekeurig denkt men daarbij aan zijn diner met den geestigen Lord Vincent, dat hij zoo natuurlijk afschildert.’

‘Gij brengt mij in verrukking, mevrouw! Deze Pelham van Bulwer was van mijne vroegste jeugd mijn ideaal. Toen ik nog bij mijn oom was om mij verder te bekwamen, las ik eene vertaling van dezen roman. En sedert is Pelham, het toonbeeld van een volmaakt gentleman, het beeld geweest, dat ik steeds gepoogd heb na te volgen. Gij weet niet hoezeer ik mij gevleid gevoel door uwe vergelijking, ofschoon het verre van mij is, mij met dezen volkomen Dandy op eene lijn te plaatsen.’

‘En toch schijnt gij even als Pelham onder het aangenomen masker van een levenslustig mensch, een gourmand, uwe grootsche plannen, uwe eerzuchtige bedoelingen te verbergen.’

‘In dit oogenblik ken ik geene andere eerzucht dan u welgevallig te zijn,’ hernam de vreemdeling, door hartstocht vervoerd.

De gravin kwam van deze wandeling nog veel meer bevredigd dan den eersten keer terug. Zij gevoelde zich zóo gelukkig, dat zij aan hare verwonderde kamenier uit vrije beweging een afgedragen kleed schonk, waarnaar deze reeds lang te vergeefs had uitgezien. Slechts ééne omstandigheid verontrustte haar en temperde hare vroolijkheid, ofschoon hare belangstelling in den nieuwen onbekende door den prikkel der geheimzinnigheid nog verhoogd werd. In duisternis was haar geleider gehuld; zij kende nog zijn naam, noch zijn rang in de maatschappij, ofschoon zij de vaste overtuiging koesterde, dat hij van aanzienlijke geboorte was en een hoogen rang bekleedde. Zijne nauwe betrekking tot het verdreven koningshuis, zijne bekendheid met de aanvoerders der Legitimistische partij, zijn omgang met de eerste familiën van St. Germain waren hiervoor zekere bewijzen.

Zij twijfelde zelfs geen oogenblik aan zijne voorname afkomst; maar dit gebrek aan vertrouwen hinderde haar, en zij nam zich voor hem den eersten keer den beste hierover te onderhouden. De geheimzinnige sluier, die hem omgaf, prikkelde vooral hare vrouwelijke nieuwsgierigheid. Hare phantasie was onophoudelijk bezig met den raadselachtigen vreemdeling, die, na alles wat zij van hem wist, geen gewoon mensch kon zijn.

Zij had gaarne iets meer van hem vernomen, maar daar zij geheel afgezonderd leefde, had zij niemand, die haar eenige opheldering kon geven. Buitendien vreesde zij zich door eene belangstellende vraag te verraden. In het oogvallend evenwel was het, dat het jonge mensch den geheelen dag onzichtbaar scheen en zich eerst tegen den avond vertoonde. Gedurende al den tijd van haar verblijf had zij hem nooit ergens ontmoet en toch beweerde hij van 't begin van het seisoen af te Interlaken te zijn.

Wat was de reden van deze achterhoudendheid; waarom hield hij zich zoo voor de wereld verborgen? Waarom vertoonde hij zich nergens in het publiek, noch op den wandelweg, noch op het terras, noch op den veel bezochten hoogen weg, waar de hoogere klas zich gaarne liet zien? Hij had zeker gewichtige redenen, waarom hij zulk een streng incognito bewaarde. Hoe meer zij er over nadacht, des te meer werd zij overtuigd, dat hij een vervolgd legitimist, een politieke vluchteling was, door de Fransche republiek bedreigd en voor zijne veiligheid uiterst bezorgd.

Deze vermoedens werden bij de volgende samenkomst haast bevestigd, toen de gravin, natuurlijk op de innemendste wijze, hare belangstelling in zijn lot betuigde en op zijn gevaarlijken toestand zinspeelde. Hij scheen verlegen, verstrooid, in de war gebracht, alsof hij werkelijk vreesde ontdekt te zullen worden.

[p. 78]

dat gaat reintjes neus voorbij, naar de teekening van r. forcade.

[p. 79]

zegening der alpen in montavon, naar de schilderij van willem rieftahl.

[p. 80]

‘Beken mij alles,’ zoo sprak de gravin! ‘Gij kunt mij volkomen vertrouwen, daar ik zooveel belang in u stel. Uw geheïm zal veilig bij mij zijn. Reken op mijne vriendschap, op mijne hulp, zoo gij die ooit noodig mocht hebben.’

‘Gijt zijt wel goed, mevrouw!’ hernam de belangwekkende vreemdeling. ‘Voor het oogenblik ben ik nog van alles voorzien. Doet het geval zich voor, dan zal ik mij uw vriendelijk aanbod herinneren.’

‘Gij hebt dus niets van uwe vervolgers te vreezen?’

‘Niet, dat ik weet! hernam hij ontwijkend.’

‘Gevoelt gij u volkomen veilig in Zwitserland?’

‘Waarom zou ik niet?’

‘Wanneer de Fransche regeering uwe uitlevering eischte?’

‘Ik zou met weten, waarom die eer mij zou te beurt vallen. Mijne papieren zijn in de beste orde.’

‘Toch zou ik u aanraden, u in acht te nemen voor de politie. Zij heeft een waakzaam oog op politieke vluchtelingen.’

Hij zweeg, maar de gravin kon duidelijk merken, dat hij verbleekte en haar verlegen en uiterst verwonderd aanstaarde, zonder te antwoorden. Haar vermoeden was dus gegrond; maar zij kon niet boos op hem worden, ofschoon zijn hardnekkig zwijgen haar bevreemdde. Zij twijfelde er niet langer aan, dat hij een gewichtig staatsgeheim moest verbergen. Zij geraakte hierover in de grootste onrust, die echter hare genegenheid niet verminderde, maar verhoogde.

Hare nieuwsgierigheid was ten toppunt gestegen, zoodat zij in de grootste spanning de volgende samenkomst te gemoet zag, die zij den vreemdeling op zijn vurig verlangen niet geweigerd had. Het rendez-vous kon echter op den bepaalden dag niet plaats hebben, daar het schoone weder plotseling veranderd was. Des nachts was het eensklaps omgeslagen.

De kruin van de Jungfrau was in zwarte wolken gehuld, de geheele lachende streek was in grauwe nevelen verborgen en een dichte regen viel in stroomen neder, zoodat aan wandelen niet te denken viel.

Ofschoon deze weêrsverandering de gravin niet zeer aangenaam was, zoo verveelde zij zich toch in het geheel niet. Den geheelen dag hield hare verbeelding zich met hem bezig en zelfs des nachts droomde zij van hem. Nu eens zag zij hem in een salon van den Faubourg St. Germain aan haren arm door de rijen adellijke dansers vliegen, dan weder met ketenen overladen in een kerker zitten, waaruit zij hem bevrijdde, en somtijds in een schitterend uniform aan het hoofd van zijn regiment voor het herstel van het oude koningshuis ridderlijk strijden.

Ook den volgenden dag hield de regen nog aan, tot spijt van de gravin.

Meestal lag zij met half gesloten oogen, in diep gepeins verzonken, op haar divan, als wilde zij haar eigen hart ernstig onderzoeken. Zij gevoelde, dat zij bij een gewichtig keerpunt van haar leven was gekomen; zij overlegde, zij wankelde, zonder een vast besluit te kunnen nemen. Om hare aandoeningen te bedwingen nam zij een boek ter hand, maar van elke bladzijde kwam haar het beeld van haren redder te gemoet.

Zij werd in hare overpeinzingen gestoord door de bel, die de gasten naar de table d'hôte riep; neerslachtig begaf zij zich naar de eetzaal, waar zij met haar gewonen hoogmoed iedere aanraking met het overige gezelschap vermeed en hare naaste buren, noch ter rechter, noch ter linker zijde, met een enkel woord verwaardigde. Hare sombere stemming verhinderde echter niet, dat zij zich het middagmaal kostelijk liet maken, en zij moest het bekennen, nooit had zij lekkerder gegeten.

Ondertusschen was de hemel opgeklaard en hield het op met regenen. Tegen den avond werd de Jungfrau weder zichtbaar en het landschap vertoonde zich op nieuw in al zijne pracht, maar de weg was nog te nat om de gewone wandeling te ondernemen.

Den volgenden dag liet de gravin zich door niets weêrhouden; zij kleedde zich nog zorgvuldiger dan gewoonlijk en snelde met een kloppend hart naar het bepaalde rendez-vous, aan den oever van den Aar, waar de jongeling zich reeds bevond. Onbewimpeld gaven beiden hun spijt over de lange scheiding en hunne vreugde over het wederzien te kennen.

‘De korte tijd, “sprak de vreemdeling,” scheen mij eene eeuwigheid, Maar hoewel van u gescheiden, was mijn geest steeds in uwe nabijheid, mevrouw?’

‘Ook ik heb dikwijls aan u gedacht,’ hernam zij blozend.

‘En ik heb voor u gewerkt. Gij hebt mij geïnspireerd bij mijne scheppingen.’

‘Ach! Gij hebt zeker een gedicht gemaakt. Gij zijt een poëet, mijnheer, als Lamartine en Victor Hugo.’

‘Een dichter ben ik niet, al mag ik mij in zekeren zin een kunstenaar noemen.’

‘Dus een toonzetter als Meyerbeer en Rossini. Gij componeert?’

‘Ik componeer, ofschoon geene liederen, noch opera's.

‘Dan zijt gij een schilder, een beroemd beeldhouwer,’ hernam de gravin steeds dringender.

‘Gij bewijst mij te veel eer,’ antwoordde de vreemdeling bescheiden.

‘Mijne nieuwsgierigheid is waarlijk ten hoogste gespannen. Waarmede houdt gij u dan bezig, mijnheer?’

‘Dat moet gij raden,’ hernam hij lachend. ‘Vermoedt gij niets, mevrouw?’

‘Niets ter wereld.’

‘Zei uw hart u niets, toen gij aan tafel zat?’ vroeg hij teeder.

‘Wat heeft mijn hart met de table d'hôte te maken?’

‘Gij zult alles vernemen, maar vergun mij eerst eene vraag: hoe heeft u het eten gesmaakt.’

‘Voortreffelijk! Maar gij zijt inderdaad het zonderlingste mensch dat ik ooit van mijn leven ontmoet heb.’

‘Hoe vondt gij de forellen met versche boter?’

‘Bijzonder lekker en malsch.’

‘Dat verheugt mij. En den zalm?’

‘Buitengewoon lekker klaar gemaakt.’

‘Gij maakt mij gelukkig. En den fazant?’

‘Ik heb nooit iets fijners gegeten.’

‘Gij zult mij nog hoovaardig maken, mevrouw.’

‘Maar zeg mij om 's hemels wil, wat u dit aangaat?’

‘Nog slechts een oogenblik geduld. Ik hoop niet, dat gij op het gerecht à la Nesselrode iets aan te merken hadt?’

‘Ik heb nooit iets heerlijkers gegeten en er zelfs tweemaal van genomen.’

‘O, dan ben ik de gelukkigste mensch op de wereld; ik zou op dit oogenblik met geen koning willen ruilen,’ riep de vreemdeling uit, terwijl hij hare hand, die zij niet waagde terug te trekken, met kussen bedekte.

‘Maar verklaar u dan toch,’ riep zij bevend van aandoening.

‘Weet dan, mevrouw,’ sprak de jonge man plechtig, ‘dat ik de eerste kok of liever de Chef de cuisine van het pension ben.’

Met een gil rukte de gravin zich uit de armen van den verbaasden kok, dien zij met geen woord meer verwaardigde. Nog denzelfden dag verliet zij Interlaken. Korten tijd later trouwde zij in haar vaderland een met schulden overladen, adellijken luitenant.