De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

Arme Dolores!
Spaansche dorpsgeschiedenis,
Door Fernan Caballero.
(Vervolg).

Daags na zijn gesprek met Dolores kwam pater Nolasco bij Donna Braulia en deelde haar mede, dat hij een heel net meisje als dienstbode voor haar gevonden had.

‘Wel, dat doet mij plezier,’ antwoordde Donna Braulia. ‘En vertel mij eens, is zij nog al verstandig? Is zij eene goede Christin? Kan zij wasschen en, wat het voornaamste is, heeft zij niet al te boersche manieren?’

‘Ik verzeker u, mevrouw, dat het een prachtexemplaar van eene dienstbode is!’ riep de pater.

‘Vindt ge niet, pater, dat het portret van oom scheef hangt? viel Rosa hem in de rede.

‘Wel neen, zoo hangt uw oom altijd; zijne assche ruste in vrede! 't Is toch schoon een portret! Ja, ja, die Juan Almazaron was een bol in zijn vak. Als hij in Madrid gewoond had, was hij zeker hofschilder geworden. Een knappe heer! Onze Vader’ - het overige werd slechts fluisterend gesproken.

‘Ik vind uw gedrag al heel boersch en volstrekt niet als dat van eene jonge dame, zeide Donna Braulia tamelijk boos tot hare dochter, zoodra zij buiten het gehoor van den biddenden pater waren. “Als ge 't nog eens probeert, dan zult ge wat anders zien!”

“Och, moeder, hang nu maar niet zoo de groote dame uit, en geef me liever eene wijndruif; want die stopt ge zoo zorgvuldig weg alsof het goud is,” antwoordde Rosa.

“Deftige liê eten niet den heelen dag,” zeide Donna Braulia.

“Hoort ge wat mama zegt, pater Nolasco? Zij vindt dat het eten van druiven niet fatsoenlijk is. En oom, die toch ook heel voornaam was, at er alle dagen zooveel van als hij maar lustte, niet waar?”

“Wel zeker, Rosita,” zeide de pater, glimlachende bij het denken aan oude tijden: “hij liet onder andere de muskadel-druiven bij heele manden van de bergen brengen.”

“Maar zie toch eens, pater,” zeide het meisje met een allerondeugendst gezicht, “is het niet net alsof er eene vlieg op oom zijn neus zit?”

“Wel zeker niet,” antwoordde de oude man, terwijl hij met de meeste aandacht het portret bekeek. 't Lijkt toch sprekend, en vooral die hand is zeer goed.

Met diezelfde hand heeft hij mij nog het pak kleeren gegeven, dat ik hier aanheb, en ik herinner me nog heel goed, dat hij er bij zeide: “Draag het met gezondheid, pater Nolasco.” Een knappe heer! Onze Vader -’

‘Ai! Ai!’ riep Rosa, terwijl zij hard wegliep, want haar gezicht had daar juist kennis gemaakt met de hand harer moeder. -

Nog altijd diep bedroefd en niet weinig verlegen, maar met het vaste voornemen, in elk opzicht haren plicht te doen, kwam Dolores bij Donna Braulia in dienst.

Reeds van het eerste oogenblik sloot Rosa zich bij haar aan en ook Donna Braulia was zeer met haar ingenomen, daar zij twee voor deze dame zeer belangrijke eigenschappen bezat, namelijk van niet te veel te eten en volstrekt niet boersch te zijn.

‘Dolores bevalt mij vrij goed,’ zeide zij tot Rosa; ‘alleen vind ik dat zij wat heel ernstig en nog al stijf is, precies eene bevrozen vlieg.’

Op deze wijze ging voor Dolores een zeer rustig, ja bijna een gelukkig jaar voorbij, wanneer niet het treuren om hare overleden moeder bij haar de overhand gehouden had, terwijl daarenboven de angst zoowel om Thomas als Lorenzo onophoudelijk haar hart vervulde.

Op zekeren dag zeide Rosa tot Dolores: ‘Hebt ge geen vrijer, Dolores?’

Bij de Spaansche landlieden is de liefde, als de voorbode van het huwelijk, eene zoo natuurlijke, geoorloofde en wettige zaak, dat niemand er aan denkt om ze te verbergen.

Dolores antwoordde dan ook heel bedaard op Rosa's vraag:

‘Jawel, ik heb een vrijer.’

‘O gij gelukskind!’ riep Rosa. ‘En waar is hij dan? want ik heb hem toch nog nooit gezien.’

‘Hij is afwezig,’ zeide Dolores.

‘Afwezig! En hoe weet ge dan dat hij uw vrijer is?’ vroeg Rosa.

‘Wel, even goed als hij weet, dat ik zijn meisje ben: omdat we elkaar liefhebben!’ zeide Dolores.

‘Een vrijer buiten de stad is net zoo goed als eene distelvink die niet zingt. Waarvoor hebt ge hem dan? Ik zou u bedanken voor zoo'n vrijer! Neen! als ik een vrijer had, dan zou hij muziek voor me moeten maken en me gauw moeten trouwen.

‘En waarom zoudt ge zoo spoedig willen trouwen?’ vroeg Dolores.

‘Wel, om van mijne moeder weg te komen; want die plaagt me nog meer dan eene vlieg, als ik mijn middagdutje wil doen. Zoo gauw als uw vrijer komt - maar hoe heet hij?’

‘Lorenzo,’ zeide Dolores.

‘Lorenzo! Lorenzo Lopez?’ riep Rosa en keek Dolores ontsteld aan. ‘En ge hebt mij verteld dat hij zoo'n verschrikkelijk mensch is! God sta me bij, arme Dolores! maar dat wil ik u wel zeggen: als hij hier komt, laat hem dan niet in huis, want mama houdt alle vrijers voor moordenaars.’

‘Hij zal niet komen,’ zeide Dolores, glimlachend.

‘En bij u aan het venster mag hij ook niet komen,’ vervolgde Rosa.

‘Ook bij mij aan het venster niet, juffrouw.’

‘Och! noem mij toch geene juffrouw, als mama er niet bij is,’ riep Rosa op hartelijken toon. ‘Dat heb ik u nu al honderdmaal gezegd. Maar als ge nu toch een vrijer hebt, dan moet ge ook vroolijk en opgeruimd zijn en niet altijd een gezicht zetten als eene Mater Dolorosa, in plaats van te praten en te zingen en te lachen.’

‘In vroeger tijd heb ik ook wel gelachen en gezongen,’ zeide Dolores. ‘Maar vader is op zee verdronken en mijne lieve moeder stierf eenzaam en verlaten op het strand. Mijn eenige broeder is ver, ver weg en komt nog in langen tijd niet, ja misschien nooit terug. Lorenzo moest onder dienst, en is voor zeven jaar weg. Hoe kunt ge dan nog verlangen, Rosa, dat ik lachen en zingen zal?’

‘Ge hebt gelijk, Dolores,’ zeide Rosa in wier oogen heldere tranen blonken. ‘Arme Dolores! maar wees getroost: de overledenen zijn in het paradijs en de levenden komen terug.’

Amen!’ zeide Dolores, op half fluisterenden toon.

Op zekeren avond was Dolores in den tuin, waar de practische Donna Braulia het grootste gedeelte der prachtige bloembedden door moezerij had laten vervangen. Stevige kooien stonden thans in de plaats der rozen, ajuinen verpestten de lucht, vroeger welriekend door den geur van viooltjes, en rapen groeiden weelderig op dezelfde plek, waar vroeger de trotsche dahlia's prijkten.

Rosa had natuurlijk erg veel verdriet gehad van de verwoesting, zooals zij het noemde, en de eerste tranen in haar leven had zij gestort ter wille van deze uit den grond gerukte bloemen.

‘Nu is er, behalve mij, geene enkele roos meer in den tuin,’ had zij tot hare moeder gezegd, en ik mag lijden dat, voor uwe straf, al de kooien verdorren, dat de salaad verrot en dat de rapen verdrogen.’

Het was een koude avond; er hing een natte mist en de wind, die door de boomen ruischte, kondigde den naderenden herfst aan.

[p. 47]

Dolores keek naar de wolken, die zich evenals soldaten in slagorde schenen te stellen; zij luisterde naar het ruischen der golven, dat op de vleugelen des winds tot haar kwam, terwijl eene zware bank den zuider horizont verduisterde.

‘Waar zal het onweder, dat daar boven de zee zich samenpakt, mijn armen Thomas overvallen?’ dacht Dolores.

Juist op dit oogenblik werd er aan de huisdeur geklopt, en Dolores spoedde zich naar binnen om open te doen.

Op den drempel stond een knap, rijzig jonkman in matrozenkleeding, met de Catalonische matrozenklak luchtig op de lichtbruine haren, terwijl een paar heldere tranen langs zijne door de lucht gebruinde maar toch rooskleurige wangen biggelden, wel ietwat in tegenspraak met het ongekunstelde, schelmsche lachen, dat uit zijne heldere oogen sprak.

Dolores bleef staan, in afwachting dat hij haar het doel zijner komst zou mededeelen.

‘Kent ge mij niet meer, Dolores? vroeg de zeeman en trad op Dolores toe.

Toen deze zijne stem hoorde, ontsnapte een juichkreet aan hare borst en met den uitroep: ‘Mijn broer!’ viel zij hem snikkend om den hals.

Het geluk duurde echter niet lang.

Dolores had te veel geleden, te veel angst en zorg ondervonden, dan dat zij den schok eener plotselinge, onverwachte vreugde zou hebben kunnen verdragen. Bleek en bewusteloos lag zij in de armen haars broeders.

Op den kreet, dien zij geslaakt had, waren Donna Braulia en Rosa onmiddellijk toegeschoten.

‘Wat is dat hier? Hoe heet ge? Wie zijt ge?’ riep de dame.

‘Ik ben de broer van Dolores,’ antwoordde Thomas.

‘Als dat zoo was, zou ze niet geschreeuwd hebben en niet zoo geschrokken zijn,’ zeide Donna Braulia.

‘Maar Mevrouw -’

‘Pak u weg! Ge zult uw doopakte wel niet bij u hebben. Wie weet wie ge zijt en wat ge in het schild voert!’ zeide de Donna.

‘Maar mama,’ viel Rosa haar in de rede, terwijl zij den knappen matroos nauwkeurig opnam, ‘het is Thomas, de broer van Dolores. Zie hem maar eens goed aan, dan zult ge hem zeker wel herkennen, want ze gelijken op elkaar als eene roode op eene witte roos.’

‘Houd uw mond!’ zeide Donna Braulia op knorrigen toon tot Rosa, ‘en haal liever wat azijn, om Dolores weder bij te brengen, en gij,’ vervolgde zij tot den matroos, ‘maak dat ge weg komt! Hebt ge niets beters te doen, dan zoo maar hals over kop bij vreemde menschen in huis te komen vallen?’

Het was alsof Donna Braulia in haar toorn door een profetischen geest bezield werd; want ofschoon haar goud en zilver door de tegenwoordigheid van den knappen matroos niet het minste gevaar liepen, zoo werd daardoor toch een schat van nog veel meer waarde door eene ontzettende ramp bedreigd.

Wie heeft niet dikwijls met genoegen en welgevallen staan kijken naar die zachte, teedere wolkjes, naar dat liefelijk rood gekleurd waas, die als een lichte nevel in het luchtruim drijven en op de vleugelen der zoele zuidenwindjes heen en weder worden gewiegeld?

Even zoo zacht, zoo ongemerkt en zonder voorbedacht ontwikkelde het teedere, innig gelukkige gevoel van liefde zich tusschen den jongen zeeman en Rosa, het kind.

Van het eerste oogenblik af had Dolores, die zeer goed begreep dat deze neiging volstrekt niet naar den zin van Donna Braulia zou zijn, zich daartegen verzet; maar noch Rosa noch Thomas wilden naar haar luisteren.

Ongelukkigerwijze zijn dergelijke voorzichtige raadgevingen van goede vrienden gewoonlijk slechts olie in het vuur eener pas ontwaakte liefde.

De teedere, jeugdige en geurige bloesem dezer liefde groeide op den stevigen stam van een vasten wil. Zij geleek op twee beekjes, die gemeenschappelijk langs eene helling stroomen en beneden in het dal samenkomen, om van daar hun onbelemmerden loop te midden van golvend gras en wiegelende rozen vereenigd voort te ze ten. Wie is in staat hunne golfjes van elkander te scheiden? Rosa gevoelde zich onuitsprekelijk gelukkig in deze verborgene, heimelijke liefde, en met eene bewonderenswaardige slimheid wist zij de Argusblikken harer trouwens geen kwaad vermoedende moeder te ontgaan, en vond niet zelden gelegenheid om met Thomas aan het venster harer kamer een praatje te maken.

Niettemin bestonden deze samenkomsten aan bedoeld venster in de meest onschuldige gesprekken en kinderlijk gelach; maar zooveel te meer gevoelden deze beide jeugdige harten zich gelukkig in hun zoet geheim, en vlochten elkaar kransen van de teedere bloempjes, die de lente hunner liefde hun schonk - schoon en liefelijk als een heldere meimorgen, ja - maar ook kortstondig als het leven van een vlinder in den zonneschijn.

Het was Zondag. De avond was reeds gevallen en spoedig zou het geheel nacht zijn. Een frissche zeewind woei over het land; het eentonig geschreeuw van de zeemeeuw had opgehouden en men hoorde alleen nog het gekras van den nachtuil. De golven sleepten zich met moeite tot aan het strand en hunne anders zoo krachtige stemmen waren thans tot een bijna onhoorbaar gefluister gedaald. Van lieverlede werden de sterren aan den hemel zichtbaar, en brachten in vlammend schrift aan de vermoeide aarde de blijde boodschap van Vrede!’

Terzelfder stonde zag men op den kalen weg van Sauluka naar Rota twee mannen, die hoe langer zoo meer hunne schreden verhaastten, alsof ieder voorwerp dat zij op hun weg ontmoetten, hun het woord ‘voorwaarts!’ had toegeroepen.

‘Het spijt mij toch dat wij ons onverwachte verlof niet aan moeder geschreven hebben,’ zeide de een. ‘Ik ben bang dat het goede mensch niet sterk genoeg is voor zulke verrassingen.’

‘Het spijt mij volstrekt niet,’ antwoordde de ander; ‘blijdschap doet niemand kwaad, maar maakt integendeel sterk. Daarenboven is het mij juist te doen om Dolores eens te verrassen, ten einde zekerheid omtrent haar te hebben.’

‘Foei, Lorenzo, spreek zoo niet! Dolores in een schat, dien ge door uw wantrouwen eigenlijk niet waard zijt.’

‘Hoor eens, Esteban,’ viel de ander hem in de rede, ‘Dolores is tegen mijn zin in dienst gegaan bij Donna Braulia. Ik heb nooit te weten kunnen komen, waarom dit eigenlijk geschied is, maar er moet bepaald eene zeer bijzondere reden voor bestaan. Waarom is zij onder vreemden gegaan, terwijl zij bij mijne moeder blijven kon? Hoe meer ik daarover heb nagedacht, des te meer ben ik tot de overtuiging gekomen dat er iets achter schuilt.’

‘Och, riep Esteban,’ gij zijt net als de profeet Jeremias, die klaagde en jammerde ook over het ongeluk, nog vóór het er was! Uwe aanstaande vrouw is waarachtig niet te benijden! Die arme Dolores! Zij heeft natuurlijk een dienst gezocht om in Rota te kunnen blijven, daar zij immers met Pepa niet mocht medegaan. En dan nog wel bij Donna Braulia, waar nooit een manlijk wezen een voet binnenshuis mag zetten!’

‘Ik zeg ook volstrekt geen kwaad van de weduwe. Een mensch kan niet voor alles instaan, wat er in zijn huis gebeurt.’

‘Waarachtig, broer!’ zeide Esteban driftig, ‘tot straf voor uwe gedachten verdiendet ge dat Dolores uw ontrouw werd.’

‘Ge moet met zulke dingen den gek niet steken!’ riep Lorenzo met vonkelende blikken. ‘Het kon wel eens ernst worden en op ernst volgt gewoonlijk bloed!’

De avond was nog niet geheel gevallen, toen de beide broeders te Rota aankwamen.

‘Laat ons nu eerst even naar het huis van Donna Braulia gaan,’ zeide Lorenzo.

‘Neen, broer, eerst naar huis; de oude liê gaan voor,’ zeide Esteban.

‘'t Is immers maar een paar stapjes om,’ drong Lorenzo aan en sloeg reeds links om. ‘Ga gij dan maar vooruit; ik kom dadelijk.’

Esteban aarzelde. Om echter niet alleen bij zijne ouders aan te komen, keerde hij om en volgde zijn broeder op eenigen afstand.

Toen deze laatste in de nabijheid van het huis der weduwe was gekomen, had hij aan het achterste venster een man zien staan, wiens gezicht hij door de duisternis wel is waar niet had kunnen onderscheiden, maar door wiens slanke, nette figuur hij zeer goed had kunnen gissen, dat hij jong was.

Bij die ontdekking was het hem alsof een bliksemstraal vlak voor zijne voeten in den grond was geslagen. Hij sperde de oogen open, die als het ware uit hunne kassen puilden, en door zijn gansche lichaam ging eene zenuwachtige rilling, evenals bij eene vulkaan, vóór deze zich opent om de gloeiende lava naar buiten te werpen.

Voorzichtig sloop hij nader, zonder dat de man aan het venster iets van zijn komen bespeurde.

‘Esteban wist er dus van!’ mompelde hij tusschen de stijf op elkander geknepen tanden. -

De man aan het venster praatte inmiddels door, en met eene stem, die niet de minste vrees verried van te worden gehoord: ‘Ge zult mij dus altijd liefhebben.?’

‘O, eeuwen lang! Zonder einde!’ antwoordde eene zachte vrouwestem aan de binnenzijde van het raam.

‘En ge zult met mij trouwen, nietwaar?’ vroeg de jonkman op denzelfden vroolijken, zorgeloozen toon.

‘In elk geval!’

‘En als men er eens tegen was?’

‘Al kwam de Koning met zijn heel leger en pater Nolasco aan het hoofd, dan deed ik het nog!’ zeide dezelfde fluisterende stem.

‘Jezus? Sta mij bij! Ik sterf!’ riep de ongelukkige jonkman aan het venster en zakte ineen.

‘Ja, en wel door mijne hand! riep Lorenzo met eene stem, die van toorn en verontwaardiging beefde. ‘We zullen eens zien of gij samen zult trouwen, wanneer hij, die er het recht toe heeft, het met hebben wil!’

‘Lorenzo, broer, zijt gij daar?’ steunde de gewonde, toen hij zag wie zijn aanvaller was.

[p. 48]

‘God in den hemel! Wie noemt hier mijn naam?’ kermde Lorenzo, buiten zich zelf van schrik en ontzetting.

‘Ik, Thomas; kent ge mij dan niet?’

‘Gij! zijt gij het?’ riep Lorenzo en wierp zich in wanhoop op het lichaam van den ongelukkigen jongeling, in wiens vriendelijke, kinderlijke trekken hij maar al te duidelijk het gelaat van den broeder der arme Dolores herkende.

‘God vervloekte mij!’ kermde Lorenzo, door wroeging gefolterd en strekte in wanhoop zijne armen naar den hemel uit.

‘Neen! Neen!’ zeide de gewonde op fluisterenden toon, ‘moge God het u vergeven, zooals ik u ook vergeef!’ Dit zeggende verloor hij het bewustzijn.

‘Vlucht, broeder! Vlucht!’ riep Esteban, die niettegenstaande hij vreeselijk ontsteld was, toch zijne tegenwoordigheid van geest bewaarde en bemerkte, dat op het hulpgeschreeuw van Rosa reeds anderen kwamen toeschieten.

‘Vlucht! Ik zal wel voor den gewonde zorgen; vlucht!’ en hij drong den moordenaar, die zich met gebalde vuisten voor het oog sloeg, in een zijstraatje.

‘Vlucht! want ge wilt toch niet gepakt worden? Onze arme ouders zouden het besterven!’

En Lorenzo verdween in het duister van den nacht.

Inmiddels hadden een paar anderen den gewonde reeds van den grond opgenomen, en Esteban, die hier nu niets meer kon uitrichten, overlegde bij zich zelf, dat wanneer hij Lorenzo niet in verdenking wilde brengen, hij niet alleen naar het ouderlijk huis kon gaan, maar dat hij beter zou doen om zijn broer op te zoeken en hem te helpen en te raden.

Hij drong dan ook door de menigte heen, die hem inmiddels reeds herkend en in het oog gehouden had.

Hij zocht zijn broeder gedurende den ganschen nacht in den omtrek, zonder hem echter te vinden, en ging eindelijk met het aanbreken van den morgen naar Sanluka om daar zijne nasporingen voort te zetten, zonder in zijne opgewondenheid en in zijn angst om Lorenzo te bemerken, dat hij in het oog gehouden en achtervolgd werd.

Tegen den avond ging hij eene herberg binnen, om te zien of hij uit de daar gevoerde gesprekken ook het een of ander omtrent den toestand van den gewonde zou kunnen vernemen.

Toen hij weder buiten kwam, werd hij aangehouden en onmiddellijk onder behoorlijk geleide weggebracht.

Dolores bracht hare zondagavonden gewoonlijk door ten huize van Mateo Lopez, waar haar broeder, sedert zijne tehuiskomst, de vroegere woning weder betrokken had. De geheele week verheugde zij zich op dit samenzijn met Thomas, die zoo prettig en levendig wist te vertellen van wat hij op zijne reizen al zoo gezien en beleefd had.

Ook heden was zij met Thomas, pater Nolasco en den anderen bejaarden buurman in gezelschap geweest. Zij hadden braaf gelachen en gepraat en zich vermaakt met de onschuldige plagerijen en het daaruit ontstane twisten tusschen den pater en den ondeugenden matroos, toen Thomas tegan het vallen van den avond opstond en hen allen ‘goeden nacht’ wenschte.

‘Gaat ge al heen?’ vroeg Dolores op droevigen toon.

‘Ja, ik heb haast van avond,’ zeide de jonge man en zette daarbij een gewichtig gezicht.

‘Hij kan geen uur achtereen bedaard op zijn stoel blijven zitten, bromde de pater.’

‘Thomas, Thomas!’ riep Dolores, terwijl zij een plotseling opkomend gevoel van angst niet kon onderdrukken, ‘wilt ge dan nooit naar mijn raad luisteren?’

‘Uit de wolken valt de regen;
De zonnestralen brengen zegen;
Ernst past aan den ouderdom;

Bij de jeugd roert de liefde nog altijd de trom!’ zong Thomas onder het heengaan.

‘Als ik eene koningin was met eene prinses tot dochter, dan geloof ik dat ze op zijn best nog goed genoeg voor hem zou zijn,’ zeide Dolores en keek met welgevallen de slanke, net gevormde gestalte haars broeders na.

‘Och! Och! hij is zoo knap geworden!’ viel de oude Melchora hier in; ‘ik word nooit moe hem aan te kijken.’

moederken.

‘En hij is nog altijd even vroolijk,’ voegde Catalina er bij.

‘Ja, ja, dat is alles goed en wel, als hij maar niet zoo verschrikkelijk eigenzinnig was.’

Juist maakte Dolores zich gereed om naar huis terug te keeren, toen een dof gemompel in de verte zich liet hooren en men nu en dan den angstkreet: ‘Er is iemand gewond’ meende te vernemen.

Uit alle woningen kwamen de vrouwen toeschieten om hulp te verleenen; men liep heen en weer door elkander en overal hoorde men vragende stemmen.

‘'t Is Thomas, de zoon van de overleden vrouw Tomasa,’ zeide de menschen.

De menigte kwam nu langzaam naderbij, en ook ten huize van Mateo werden de onheilspellende kreten vernomen.

‘Wat zeggen ze daar?’ riep Dolores, die den lieven, bekenden naam meende te hooren uitspreken. ‘Wat zeggen ze daar?’ herhaalde zij, en viel van angst uitgeput op een stoel.

Catalina liep haastig naar buiten om te onderzoeken.

‘Het is bepaald eene vergissing! Het is niet mogelijk!’ zeide Melchora, die nu ook den naam van Thomas hoorde noemen, op fluisterenden toon.

Pater Nolasco had niets gehoord, en vader Mateo was op de hoenderplaats.

Een oogenblik later kwam een troepje mannen binnen, die den zwaar gewonde op eene ladder droegen.

Thomas was nog altijd bewusteloos en lag daar, schoon als altijd maar bleek als de jasmijnbloesem, die te vroeg van den stengel gevallen is. Naar het uiterlijk te oordeelen scheen hij rustig en zonder eenige pijn te slapen.

‘Mijn arme broeder!’ riep Dolores, wier stem door tranen verstikt was, en sloeg de handen krampachtig ineen.

‘Thomas! Heere Jezus!’ jammerde de oude Mateo. ‘Welke misdadiger heeft zich aan dezen onschuldigen jongeling vergrepen?’

‘Thomas, mijn kind; hoort ge mij niet?’ riep de pater en nam de slap afhangende, was bleeke en met bloed bevlekte hand van den jongeling teederlijk in de zijne.

Hij boog zich over het bleeke, strakke gezicht heen, streek er met de hand over en riep:

‘Neen, neen, hij is niet dood! Haal dadelijk een chirurgijn!’

Deze had echter reeds eene boodschap ontvangen en trad een oogenblik later binnen.

Men had den gewonde op een bed gelegd, waarop Lorenzo vroeger geslapen had. De chirurgijn onderzocht de wond, schreef iets voor, en zeide, onder het heengaan, tot pater Nolasco: ‘Als hij door het innemen van deze droppels wakker mocht worden, zou ik u raden hem onmiddellijk te bedienen, want hij haalt den nacht bepaald niet.’

De pater bleef bij het bed van den gewonde zitten, die na verloop van eenigen tijd uit zijne bezwijming ontwaakte en op zachten toon vroeg: ‘Waar ben ik hier?’

‘Bij mij! In mijn huis!’ riep de oude Melchora, die eveneens bij het bed was blijven zitten; ‘Ge ligt in Lorenzo's bed.’

‘Leg me dan dadelijk in een ander bed! Dadelijk!’ fluisterde de gewonde op angstig smeekenden toon.

‘En waarom dat mijn kind?’

‘Omdat Lorenzo er nooit meer in zal willen slapen, wanneer ik er in sterf,’ antwoordde Thomas.’

‘Ge zult er niet in sterven, maar weer gezond worden,’ zeide Melchora op opbeurenden toon.

‘Neen, neen!’ zeide de arme jongen, ‘ik zal wel sterven!’

Toen hij daarop zijne blikken op den pater vestigde, zeide hij op fluisterenden toon en met een flauw glimlachje om de bleeke lippen: ‘Ziet ge wel, pater, nu sterf ik toch niet op zee!’

‘Zooveel te beter, mijn zoon,’ antwoordde pater Nolasco; ‘'t is veel beter dat ge hier, in den kring van uwe familie, onschuldig en als een oprecht christen sterft en ik u de heilige sacramenten kan toedienen.’

(Wordt voortgezet.)