De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

De laatste wil.
Een Engelsche vertelling.

‘'t Huwelijk is eene loterij,’ zeî Genoveva Harper, ‘en wat mij betreft, ik zal er geen lot in nemen!’

‘Kindlief, wat praat ge daar toch voor onverstandige taal!’ antwoordde hare schrandere bejaarde nicht.

‘Goed; maar ik kan niet anders spreken, Dolly.’

De bruinoogige, gebiedende schoonheid liep in haar boudoir op en neêr, met beide handen op den rug, terwijl de schoone, zwarte zijdeachtige lokken achter hare ooren zweefden. Ze was eene van die zeldzame, betooverende troetelkinderen van moeder natuur, die het even moeilijk is te beschrijven, als men 't flikkeren van den bliksem photographeeren kan. Zij was als een vonk of een stralende diamant, of een colibri, die met vlammen tot vleugels en met juweelen tot pluim versierd is - een wezen, dan geboren scheen om te beminnen en bemind te worden! En wanneer men haar stellig en vast hoorde verzekeren, dat zij voornemens was, de teleurstellingen van 't huwelijk geheel te vermijden, dat kon men niet nalaten, in stilte over het dwaze dezer bewering te lachen.

‘Het feit is,’ zeî Genoveva - die zich moeite gaf, om in geestdrift te geraken, tot hare oogen inderdaad schitterden en op hare witte wangen zich lichte rozen vertoonden. - ‘'t feit is, dat ik een sommeken geld heb gekregen...’

‘Nog al eene vrij groote, zou ik meenen,’ zeî miss Dolly Pennoyer, haar in de rede vallende.

‘Nu goed, dan eene groote,’ ging Genoveva voort, ‘en ten gevolge daarvan word ik door eene hongerige menigte gelukzoekers tot den dood toe gekweld. Ik was gewoon, aan eene edele menschelijke natuur te gelooven - die goede tijd is voorbij. Ik dacht vroeger, dat zich in de onreine aardlagen dezer wereld hier of daar ook wel eens een greintje zuiver metaal zou bevinden, maar van deze dwaling ben ik geheel genezen.’

‘Lieve Viva,’ stoorde miss Dolly haar, op verwijtenden toon, ‘ge velt uw oordeel altijd te gauw.’

‘Ik kan slechts volgens mijne ondervinding oordeelen, en deze heeft mij bewezen, dat eigenbelang de wereld regeert, baatzucht, hebzucht en gierigheid in zijn gevolg heeft.’

‘Viva!’

‘Misschien ligt de schuld aan mij,’ ging Genoveva voort. ‘Ware ik maar als een arm meisje geboren! Mijne naaister, 't arme kleine ding, is in de vorige week met een timmermansknecht getrouw. Hij mint haar om haar zelve! En mijn dienstmeisje is met een koetsier verloofd, door wien ze ook oprecht bemind wordt. Wat mij betreft, ik heb grooten lust om non te worden of de pokken te krijgen, of mijne effecten als papillotten-papier te gebruiken. Dunkt het u ook niet, Dolly?’

‘Ik zou beproeven, verstandig te worden,’ antwoordde de schrandere oude jongejuffrouw, die de roode mazen op hare naald telde en er toen evenveel witte op zette.

‘Deze week heb ik vier huwelijksaanzoeken gehad,’ begon Viva weêr, terwijl zij die aan de rozenroode toppen harer lieve vingers optelde, ‘en van dat viertal zou er niet één tweemaal naar mij hebben omgezien, zoo 't praatje niet geloopen had dat ik eene rijke erfgename ben. Dolly, wat was ik gelukkiger, voór mijn neef Dewbury mij tot erfgename van zijn vermogen benoemde! Ik kan er hem niet het allerminste dankbaar voor zijn! Ik heb den norschen ouden vrek nooit gezien en 't zou me volmaakt onverschillig zijn, of hij leefde of stierf.’

‘Mijne beste Viva!’

‘Nu, ik verg niets van hem! Daar hebt ge nu Percival Floyd, met zijne groote oogen, zijne smachtende manieren en zijn onberispelijk Fransch toilet - gelooft ge, dat hij 't verheven aanbod van zijn hart en hand aan eene geringere som dan 106,000 fr. zou gedaan hebben? Daarop volgde John Le Bert, die op dit ondermaansche voor niets zin heeft, dan voor fijne wijnen en schoone paarden. Na hem volgde Dick Pomeroy, die zijn geheele vermogen sedert lang doorgebracht heeft en die zich met mijne effecten gaarne te goed zou willen doen. Verder heeft Guy Ferroll aanzoek gedaan....’

‘Viva!’

‘Ik zeg Guy Ferroll,’ volhardde de jonge dame, die vastberaden met haar hoofdje knikte, ‘met zijne mijmerende philosophieën, die zich verwaardigt van de hoogte zijner verhevenheid af te dalen, om mij, als een soort van tegenwicht, met mijne geldzakken aan te nemen, opdat hij 't probleem van het leven meer op zijn gemak zou kunnen overwegen.’

‘Viva, op zoo'n wijze kan ik u niet hooren spreken,’ riep miss Pennoyer misnoegd uit, terwijl zij haar werk bijeen pakte en zich gereed maakte om 't vertrek te verlaten. ‘Guy Ferroll is te goed, te waar, te eddl, om zoo beoordeeld te worden! Ge behoeft uwe trotsche lippen niet voor hem op te trekken, maar ik kan u verzekeren, miss Harper, dat ge in uw gansche leven geene grootere misgreep gedaan hebt, dan toen ge de liefde van dezen man van de hand hebt gewezen.’

Viva zweeg een oogenblik, terwijl op haar gelaat de eigenaardige uitdrukking eener ernstige gemoeds gewaarwording zichtbaar werd; doch of dit twijfel, verwijt of misnoegdheid was, dit kon miss Pennoyer, die slechts weinig van de physionomiekunde verstond, niet onderscheiden.

‘Bovendien,’ voegde miss Pennoyer er bij, ‘moogt ge volstrekt niet vergeten dat hij een verre bloedverwant van u is, en dat zeer vele lieden meenen, dat hij heel ten onrechte in het testament van uw neef Dewsbury met stilzwijgen is voorbijgegaan.’

‘Des te grooter reden, dat deze ernstige teleurgestelde erfenisjager nooit in eene nadere betrekking tot mij treden zal,’ zeî Viva met gedwongen opgeruimdheid. ‘Kom, Dolly, ge moet om mijne ketterijen tegen Guy niet dadelijk wegloopen! Ik ga zelf weg. - Ik moet frissche lucht en beweging hebben, of ik word nog gek als ik al mijne beproevingen en lijden overdenk.’

En Viva verwijderde zich, terwijl zij vroolijk een deuntje neuriede; miss Dolly zag haar echter ernstig na en schudde bedenkelijk 't hoofd.

‘Was ze maar acht, in plaats van achttien jaar oud,’ zeî de goede oude juffer bij zich zelve, ‘wat zou ik haar gauw op water en brood zetten, tot ze weêr naar reden woû luisteren! Ik wil maar hopen, dat mijnheer Ferroll haar zoo spoedig vergeet, als zij 't verdient! Waarom heeft ze geen ja gezegd?’

In haar druk gepeins brak miss Dolly het beenen handvatsel van hare haaknaald af.

‘Zoo volgt de straf, als men zich aan de liefdeshistories van anderen gelegen laat liggen,’ dacht de troostelooze oude juffer bij zich zelve; ‘en geene andere haaknaald in huis. Nu, ik vermoed dat ik mettertijd wel leeren zal om mij alleen met mijne eigene aangelegenheden te bemoeien, al mocht het Guy Ferroll ook invallen om de Heks van Endor zijne hand aan te bieden en al zou Viva Harper de hand van den kroonprins niet aannemen.

In dien tusschentijd liep Viva de straat

[p. 21]

op; in hare vochtige bruine oogen glansde een zonderling onzeker licht en hare kleine voeten hielden geheel onbewust de maat met de half melancholische, half trotsche gedachten, die haar door 't hoofd warrelden.

‘Kan 't mogelijk zijn?’ dacht ze bij zich zelve; ‘heb ik werkelijk en inderdaad, gelijk Dolly Pennoyer beweert, eene dwaling begaan? Me dunkt, ik ben er niet zeker van,’ sprak Viva, terwijl ze slim hare eigene gedachten voor zich zelve omsluierde, ‘maar ik geloof, dat als ik een melkmeisje of eene naaister geweest was, en Guy Ferroll mij gevraagd had, ik geen “neen” zou gezegd hebben! Ik zou wel eens willen weten, of mijn weigerend antwoord hem smart veroorzaakt heeft? Ik zou wel eens willen weten, of hij mij voor eene eigenzinnige, hardvochtige coquette hield, of hij....’

Maar hier hielden de vermoedens van miss Harper plotseling op. Zij belde bij haren advocaat aan en werd door een klerk binnengelaten, die haar zeî dat de heer Pendexter juist een zeer voornaam cliënt bij zich had, maar zoo miss Harper vijf minuten wilde wachten.....

Dit wilde miss Harper; de koude lucht en de reuk van het Russisch leder in 't stille kantoorvertrek waren voor haar na hare wandeling in de heete zon en op de brandende keien verfrisschend. Zoo zette zich Genoveva in een grooten armstoel neêr. zag 't ruime vertrek eens in 't rond, en dacht bij zich zelve, hoe mijnheer Pendexter het er toe had kunnen brengen, om al deze wetboeken met hunne vergulde titels te lezen.

Terwijl zij zich nog met deze gedachten bezighield, hoorde zij plotseling in 't aangrenzende vertrek de stem van mijnheer Pendexter. Viva was blijde dat hij kwam.

Maar neen. Mijnheer Pendexter stond stil en sprak nog verder met den heer, die hem juist bezocht en die zich verwijderen wilde.

‘Ik verzeker u, mijnheer,’ zeî hij op gedempten toon, ofschoon 't voor Viva nog heel verstaanbaar was, ‘zulke voorvallen zijn volstrekt zoo ongewoon niet als gij denkt. Een advocaat kan wat zonderlinge geheimen vertellen als hij wil. Een dergelijk voorval heeft nog geene maand geleden, onder mijne eigene oogen, plaats gehad. Ge herinnert u toch 't geval met het testament van Dewbury?

Wat sprong Viva bij deze woorden in haren armstoel in de hoogte!

‘'t Proces over het testament van Dewbury?’ antwoordde de bezoeker langzaam. ‘Was 't niet een knorrige oude vrek? liet hij zijn geheele vermogen niet aan eene bloedverwante, eene jonge dame, na, die hij nooit gezien had, hetgeen 't misnoegen van een aantal bloedzuigers opwekte, die dezen buit hadden meenen te deelen?’

‘Juist zoo. Miss Genoveva Harper was de erfgename en ze is ook een zeer lief meisje;’ hier kwamen er lachjes op Viva's schelmachtig gelaat te voorschijn. ‘Nu, dat alles had over twee jaren plaats. Eene maand geleden zochten die bloedzuigers mij met groot misbaar in mijn kantoor op; er was een later testament van Dewbury ontdekt geworden, dan dat waarbij mijne bevallige cliënte tot erfgename was benoemd.’

‘Inderdaad?’

‘Maar dit nieuwe document was voor deze roofvogels niet gunstiger, dan het eerste geweest was. De laatste gril van 't zonderling leven van den ouden Dewbury was, dat hij zijn geheele vermogen aan een anderen en naderen bloedverwant - Guy Fenwich Ferroll te dezer stede - vermaakte.’

Nu werden Viva's wangen plotseling purper-rood en onmiddellijk daarna werden ze doodsbleek. Wat beteekende dat?

‘Ferroll, ja ik ken hem, een uitmuntend man.’

‘Een voortreffelijker man is er niet!’ riep de rechtsgeleerde in geestdrift ontstoken. ‘Natuurlijk was 't mijn eerste stap, om hem van het ontdekte latere testament van Dewbury kennis te geven; en vóór ik nog den tweeden stap kon doen en dit nieuws aan de eerste erfgename mededeelen. treedt Ferroll mijn kantoor binnen, wel een weinig ontroerd, maar uiterlijk zoo kalm en stil als gij op dit oogenblik zijt; hij verlangt het dokument te zien en scheurt het in veertig stukken. “Ik verlang niet deze erfenis, met uitsluiting van miss Harper, te aanvaarden. Ze is eene teêre jonge dame, die in weelde is grootgebracht; ik ben aan ontberingen gewoon en kan licht afstand van dit vermogen doen. Ik wil 't geld van den ouden Dewbury niet aanraken, en evenmin wil ik dat miss Harper ooit verneemt, dat hij later eene andere beschikking omtrent zijne nalatenschap getroffen heeft.” Al mijne tegenwerpingen vermochten niets op hem. Hij was vaster dan eene granietrots. Daar hij bovendien 't dokument vernietigd had, was er natuurlijk niets verder aan te doen en moest ik me naar zijn wil voegen. Maar dat, mijnheer, noem ik toch modern heroïsmus, romantiek in 't werkelijk leven!’

Zij zetten hun gesprek voort, maar wat zij verder met elkaâr spraken, heeft miss Harper nooit kunnen vertellen.

Evenmin wist zij nauwkeurig mede te deelen, hoe ze weêr in de frissche opene lucht gekomen was, waar de zonneschijn hare oogen scheen te hinderen en waar de klank van allerlei voetstappen hare ooren verdoofde als de branding van den Niagara. Plotseling echter stond ze tegenover een haar welbekend gelaat - een paar blauwe ernstige oogen blikten in de hare. Het was Guy Ferroll.

‘Miss Harper, wat ziet ge er ziek uit?’

Viva ontstelde hevig.

‘Ik wil 't niet hebben, mijnheer Ferroll. Van nu af zal ik er geen duit meer van aanraken!’

‘Waarvan, miss Harper?’

‘Van 't geld, dat u toebehoort! Waarom hebt ge mij dat niet gezegd? Waarom stondt ge mij toe - o Guy, dat had ik nooit van u gedacht!’

En onze trotsche, vurige Viva snikte nu werkelijk.

Guy Ferrol op gaf geene heldering; hij weêrsprak haar niet, hij nam eenvoudig Genoveva's arm onder den zijne en stapte langzaam met haar voort, tot hij aan hare woning was. Daar ging hij bedaard met haar den trap op en trad met haar de zijkamer in, vóor hij zei:

‘En nu, Viva, zeg me nu eens, wat dit alles beteekent!’

Zij vertelde hem met blozende wangen en vochtige oogen wat zij daar juist vernomen had en besloot met de herhaalde verzekering:

‘Ik zal 't niet aanraken!’

‘Goed, Viva,’ viel hij haar in de rede; ‘goed, miss Harper. De zaak is aan geene kwestie meer onderhevig - het testament dat u tot erfgename benoemde, is 't laatste voorhanden!’

‘Maar dat zou 't niet zijn, als... als...’

‘Als ik niet een later testament op denzelfden avond verscheurd had, toen gij mij uwe hand weigerdet. Ik heb van die daad geen berouw, miss Harper.’

‘Maar ik zeg u, Guy Ferroll, dat ik 't niet behouden wil; ik zal 't u alles teruggeven.’

‘En ik zal 't niet aannemen, miss Harper.’

‘Guy!’

‘Viva!’

Wat was er in hare vonkelende vochtige oogen, dat zijne wangen plotseling rood kleurde?

‘Guy, ge zult het nemen!’

‘Viva, ik zal het niet nemen. 't Zou me geene vreugde aanbrengen, tenzij...’

‘Tenzij?’

‘Tenzij gij mij u zelve tegelijkertijd meêgaaft, Viva. Mijn dierbaar, geliefd kind, moet ik dan eene tweede màal tevergeefs om uwe liefde smeeken?’

Neen, niet te vergeefs. De beste en edelste gevoelens der bedorvene kleine erfgename ontwaakten ten slotte; zij zag Ferroll gelijk hij werkelijk was, en zij beminde hem des te meer, nu zij gevoelde, hoezeer zij hem vroeger miskend had.

En toen Viva laat het vertrek binnentrad, waar miss Pennoyer juist hare lokken in oude gazetten wikkelde, zag de oude jufvrouw op en vroeg:

‘Maar kind, wat is er om 's Hemels wil voorgevallen?’

‘Niets, Dolly,’ antwoordde Viva zacht; ‘ik ben eenvoudig met Guy Ferroll verloofd!’

De oude heer Pendexter was buitengemeen in zijn schik, dat deze aangelegenheid op zulk eene flinke wijze geschikt was geworden.