De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 6

Wetenswaardigheden.
Koningen in Lompen.

Geen land der wereld kan zooveel bedelaars aanwijzen als China! China is dan ook rijk door de natuur gezegend, maar al de zegen van 't vruchtbaarste jaar is als een waterdroppel, die op een heeten steen valt: hij verdampt! De heete steenen, die de vruchtbaarheid van 't land snel in rook doen vergaan, zijn de gloeiende, wilde hartstochten der Chineezen. De schandelijkste zedeloosheid, de meest teugellooze speel- en drinkzucht, een eeuwige, woeste, ontzenuwende opium-roes, verbonden met de onverbeterlijkste traagheid, woekeren in China. Deze ondeugden zijn overal de broeinesten van ellende, maar in China in den allerhoogsten graad. In het trotsche Rijk sterven er jaarlijks duizenden aan den honger of ze bevriezen. Bovendien worden nog duizenden van arme onschuldige kinderen door de onmenschelijke ouders verstikt, verdronken, of eenvoudig naakt op straat gelegd.

In Peking rijden dagelijks vijf karren, elk door een os getrokken, door de vijf stadsdeelen. Wie nu van zijn kind, levend of dood, gemakkelijk af wil zijn, legt het openlijk en zonder eenige gewetenswroeging in de kar. De karrenvoerder rijdt de lijkjes buiten de stad, gooit ze in diepe graven en schudt er eenvoudig wat kalk over uit. De levenden brengt hij in een stads-vondelingenhuis, dat den trotschen naam van ‘tempel der jonggeborenen’ draagt.... tot hij ze eenige dagen daarna als lijken aan de kalkgraven overlevert. De mandarijnen en andere bestuurders van den ‘tempel der jonggeborenen’ weten er uitmuntend voor te zorgen, dat de staat de arme kinderen niet lang behoeft te onderhouden. Daarbij vergeten de mandarijnen echter niet zich zelven te mesten. Onder de arme verstootene of gedoode kinderen vindt men veel meer meisjes dan knapen. De meisjes worden in China zeer gering geacht, en hunne geboorte wordt als een ongeluk beschouwd. Door zijn zoon hoopt de man uit het volk eens op zijn ouden dag ondersteund te worden.

Gelijk Sparta aan den voet van den Taygetus een afgrond had, waarin publiek alle zwakke of misvormde kinderen werden neêrgeworpen, zoo verheelt de Chinees het volstrekt niet, dat hij zich van de jonggeboren misvormden weet te ontdoen. De regeering billijkt dezen kindermoord niet, en vaardigt soms eene oproeping aan 't volk uit, die aldus eindigt:

‘Laat toch uwe vroegere gewoonte geheel varen om uwe kinderen aan den dood prijs te geven; houdt op met deze misdaad te begaan en ellende en 't eeuwig gerecht op uw hoofd te laden. En al hebben de meisjes ook minder waarde dan de jongens, dan behooren zij toch even goed

[p. 6]

tot de kinderen des hemels en moeten vader en moeder haar opvoeden!’.... maar daar blijft het ook bij en de barbaarsche kindermoord woedt in China nog heden ten dage onder de kinderen der armoede.

begroeting van maximiliaan van oostenrijk door zijne bruid maria van burgondie, naar eene teekening van h. merté.

Wordt nu bovendien een gedeelte van het Chinesche rijk nog bijzonder door overstrooming of groote droogte bezocht, dan zijn niet minder dan twee derden der bevolking aan den vreeselijksten hongersnood prijs gegeven. Dan trekken scharen van bedelaars - mannen, vrouwen en kinderen in bonte mengeling - door 't land, als hongerige sprinkhanen.... en

[p. 7]

de angelus, naar de schilderij van millet.

[p. 8]

de heerschappij der ‘bedelaarskoningen’ treedt in haar volle recht. Elke groote bedelaarskaravaan heeft haren bijzonderen koning. De staat duldt deze majesteit in lompen niet alleen, maar erkent ze wettig als macht en ondersteunt haar in hare alleenheerschappij, waar hij slechts kan. Dit is 't eenige middel om de hongerigen eenigszins in toom te houden. De bedelaarskoning is den staat verantwoordelijk voor zijne onderdanen. Wordt de openbare rust bedreigd, dan moet de lompenkoning daarvoor boeten.

Op bepaalde dagen houdt zijne majesteit revue over zijne met lompen bedekte onderdanen. Dan geeft hij zijne bevelen, en deze bedelaarstroep begeeft zich onder zijn veldheer dan hier dan daar heen. Intusschen zit de koning ook niet stil. Hij arbeidt zeer diplomatisch voor zijne onderdanen. Hij verzamelt de dorpsschouten en stadsburgemeesters om zich heen en vraagt met koele voornaamheid: ‘Menschen-lief, wat geeft gij mij, als ik mijn bedelrijk naar eene andere streek overbreng?’ De besturen steken dan de hoofden bijeen en bieden achtereenvolgens - geld en voedsel.... ‘Niet genoeg - wij blijven!’ is 't bedaarde antwoord van zijne majesteit... Eindelijk knikt hij genadig. ‘Goed - we gaan!’ De koning steekt de sommen op, verdeelt ze onder zijne onderdanen en - de sprinkhanenzwerm laat zich op eene andere vlek van 't rijk neêrvallen, tot hij ook hier door een behoorlijk losgeld tevreden is gesteld - of tot hij als echte sprinkhanen alles kaal gegeten heeft.

Wie van deze ongelukkigen op den treurigen zwerftocht van honger of koude omkomt, laat men liggen waar hij valt. Slechts in grootere steden zijn er genootschappen opgericht, die het zich ten plicht stellen, zulke lijken in kisten te begraven. En dit geschiedt minder uit vroom medelijden, dan uit bijgeloof. Daar namelijk volgens de Chineesche zieleleer alle afgestorvenen booze geesten worden, hoopt men deze door eene plechtige teraardebestelling te vriend te houdeu.