De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 5

[Onze gravures]

Afscheid van het Ouderhuis.

Het is lieflijk varen op de kanalen van Venetië. De gondels heeft men met wiegen vergeleken om hun zacht geschommel, maar ook met doodkisten, omdat zij volgens wettelijke verordeningen uit den ouden tijd zwart geverfd en met zwart behangen moeten zijn. Als in een droom glijdt het spitse scheepje naar de van licht glanzende lagunen of naar de bont beschilderde palen aan den voet van marmeren paleizen.

Wat baat echter de dichterlijk schoone vaart, wanneer zij ons heenvoert van hetgeen ons het liefste is op aarde? Deze weemoedige stemming heeft de Italiaansche schilder Cipriani over het tafereel uitgegoten, dat door onze gravure wordt weergegeven.

De dochter strengelt zich los uit de armen der moeder; zij vervult het woord der H. Schrift: zij moet vader en moeder verlaten om den man te volgen. Ongetwijfeld biedt hij haar rijkdom en aanzien; hij voert haar wellicht in nog schitterender kringen, dan waarin zij tot dusver haar leven gesleten heeft. Maar toch valt het haar hard, met heel haar verleden te breken. Zij wordt uit de moederlijke hoede ontslagen en moet op hare beurt zelfstandig als vrouw des huizes optreden.

De gondel wacht, die haar naar de woning haars echtgenoots moet varen. Is dit sombere vaartuig voor haar de wieg des geluks of misschien - het wordt haar zoo zonderling bang te moede - de doodkist, waarin zij een schoon verleden moet begraven om eene treurige toekomst in te gaan?

Hare Lievelingen.

Dat is ander speelgoed, dan waarmee de stadskinderen zich moeten behelpen! Hier geen vormeloos met stroo opgevuld vel, met starre glazen oogen, een paar aangenaaide ooren, onbeweeglijk op een geschilderd plankje genageld, waarop het zoogenaamde beestje aan een koordeken moet worden voortgetrokken, terwijl het geen ander teeken van leven geeft dan soms een klagend gepiep, dat op alles behalve op het geluid van een levend wezen gelijkt!

Neen, springlevende, dartele konijntjes, met mollige, glanzige vacht en heldere goedig glinsterende oogen, die lustig de ooren schudden of met de korte staartjes kwispelen, terwijl zij zoo smakelijk van het groene loof des geelrooden wortels knabbelen, dat hunne lieve verzorgster er zelf van watertandt.

Is het wonder dat die diertjes hare lievelingen zijn? En zoo het verwende stadskind het levenlooze speeltuig ten slotte onverschillig in een hoek laat liggen, ons idylisch maagdelijn zal hare konijntjes niet vergeten.