De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 5

[Onze gravures]

Gezicht op Arnhem,
De hoofdstad der Nederlandsche provincie Gelderland.

Een blik op de bevallige Rijnstad, van over het frissche, kabbelende water, - wie zou niet een oogenblik stilstaan om dien te genieten? Vooral op een oogenblik, zooals de teekenaar het ons schetst, wanneer eene zacht bewolkte, zonnige lucht over de stad hangt uitgebreid, is Arnhem verrukkelijk. Hoe rustig verheft het zich met zijne slanke torens uit den blauwen stroom, waarlangs de schepen, met de gezwollen zeilen, als blanke zwanen kalm voortglijden! Hoe licht steken in het zonlicht de witte en rooskleurige huizen af tegen het groen, dat met zijne dichte boschjes elk hoekje vult, en langs de heuvelen opklimmend, het verschiet met zijne zachte, mollige lijnen afsluit! Geen wonder dat Arnhem het lustoord is der toeristen en menig kunstenaar, zooals de teekening in dit nummer weer bewijst, er behagen in schept haar schoon tot het voorwerp zijner studiën te maken.

Kleinigheden.

Een dief wist niet, hoe hij 't moest aanleggen om zeker huis binnen te komen, waar, gelijk hij wist, eene rijke vangst te halen was. De zekerste weg scheen hem eindelijk toe, door den schoorsteen. Laat in den avond plaatste hij eene ladder tegen het huis, klom op het dak, en keek door den schoorsteen. Duidelijk hoorde hij in de keuken nog praten, wat hem zeer in verlegenheid bracht, want op het dak kon hij niet blijven, daar men hem van de straat licht opmerken kon. ‘Och!’ sprak hij tot zichzelf, ‘ik neem boven in den schoorsteen plaats, en wacht tot alles rustig is, dan

[p. 364-365]

voor honderd jaren. - In afwachting van het doodvonnis, naar de schilderij van C.L. Muller.

[p. 366]

daal ik naar beneden.’ Zoo gezegd, zoo gedaan. Ongelukkig echter kon hij zich boven niet vasthouden en ploft in een oogwenk naar beneden, waar hij op den vuurhaard terecht komt. Twee gillen van de huisvrouw en de keukenmeid toonen hem het gevaar, waarin hij verkeert. Bedaard staat hij op en zegt, met 't gelaat tot de vrouwen gewend: ‘Morgen wordt er geveegd!’ Daarop ging hij ongehinderd de voordeur uit.

*_**

Te Antwerpen had eene linnenhandelaarster nog niet lang haar magazijn geopend, toen zij op een morgen een welgekleed jonkman, haren winkel ziet binnentreden. ‘Ge hebt daar, Mejuffer,’ begint hij, ‘naar ik zie, eene uitgezochte verzameling hemden, die mij zeer goed gemaakt toeschijnen; hebt ge ook soms gemaakte vrouwenhemden?’ - Zeker, mijnheer, en voortreffelijk genaaid’ - ‘Daar ik plan heb mij in 't huwelijk te begeven,’ ging de onbekende voort, ‘zoo wilde ik wel drie dozijnen koopen, om mijne bruid een klein geschenk te geven.’ Het duurde niet lang, of de gevraagde hemden lagen voor hem. Na een, naar het scheen, zeer aandachtig onderzoek, maakte de vreemdeling de opmerking: ‘Ik geloof, dat ze een beetje te nauw en ook te klein zijn; evenwel,’ voegde hij er bij, ‘daar mijne bruid ongeveer van dezelfde grootte en gestalte is als gij, zou ik u wel willen verzoeken, een der hemden over uwe kleederen aan te trekken.’ - ‘Met genoegen,’ hernam de handelaarster, en ging in een hoek van den winkel, om aan het verlangen van den hupschen klant te voldoen. Toen zij een hemd aangedaan had, beschouwt hij haar van alle kanten en bukt achter haar, schijnbaar om de lengte nauwkeurig op te nemen, maar eigenlijk om met eene lange stopnaald haar kleed met het hemd vast te hechten. De handelaarster, die nu het aangepaste hemd weêr wil uittrekken, licht natuurlijk bij elke beweging, die zij maakt, om het over het hoofd te halen, ook van achteren haar kleed mede in de hoogte, en roept geërgerd uit: ‘Maar, mijnheer, houd toch op met die grappen; dat is afschuwelijk,’ Maar nog afschuwelijker was het, dat de kooper op dat oogenblik de drie dozijn hemden onder den arm nam, en zoo snel, als zijne beenen hem dragen konden, wegliep. - Wat te doen? De handelaarster overlegde bij zich zelve, of zij in haar bespottelijk toilet den dief zou naloopen; deze kostbare oogenblikken gaven echter aan den snelvoetigen bruidegom gelegenheid zich uit den weg te maken, en toen zij eindelijk, wanhopig over het verlies van hare drie dozijn hemden, alle bedenkingen op zij zette, en uit haren winkel den dief naijlt, ziet ze zich in hare vervolging weldra belemmerd door eene bende straatjongens, die met geweldig getier haar in haar carnavalskostuum naar huis geleiden.