De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 5

Kassier en Vader.
Amerikaansche novelle.
(Slot.)

III.

Foster Houghton zelf verloste dus zijne ega van hare banden.

‘Hij is op de vlucht, op weg naar de spoorwegstatie,’ zeî hij, terwijl hem een traan ontglipte.

‘Gelooft ge niet dat ze hem kunnen krijgen?’ vroeg de arme moeder treurig.

‘Ik denk het niet. Hij is hun tien minuten vooruit en hij weet wat er op 't spel staat. De trein vertrekt voor't krieken vanden dag.’

Meer zeiden zij er niet van; ze durfden elkaar in hunne gezamenlijke smart niet troosten tot het oogenblik dat bij den naderenden morgenstond eenig leven op straat merkbaar werd.

Weldra hoorde men de verhaaste stappen van voorbijgangers, die klaarblijkelijk door 't verhaal der nachtelijke gebeurtenissen uit hun bed waren gejaagd en allen te gelijk spreken.

[p. 357]

Daar hij verwachtte dat men weldra aan zijne deur zou kloppen, kleedde Foster Houghton zich stil aan en voelde, plotseling in 't onderst gedeelte van zijn zak de horlogie met de ketting er om gewikkeld. Dit liet hij aan zijne vrouw zien.

‘Dit heeft hij mij als eene laatste gedachtenis gelaten,’ zei hij; ‘maar ik hoor al iemand beneden,’ voegde hij er bij, en stopte in aller ijl de horlogie in eene lade.

Zijne vrouw begreep wat zijne gedachten bezighield.

‘Wat zullen we zeggen?’ vroeg zij.

weer eens thuis, naar de schilderij van ferdinand fagerlin.

‘Dat weet ik niet; de Hemel zal ons wel 't een of ander ingeven’ antwoordde de kassier.

De persoon die binnenkwam, was niet beneden gebleven, maar liep snel den trap op. De kamerdeur ging open en Harry, met de morgendauw op zijne kleeren en een vroolijke blik stond op den drempel.

De vader en de moetier bleven staan van verbazing; zij konden de onverwachte tegenwoordigheid van den jongman niet verklaren; maar Harry was te veel in zijne eigene gedachten verdiept om op deze zonderlinge ontvangst te letten.

‘Wat is er toch van nacht gebeurd?’ vroeg hij, zonder antwoord te verwachten op eene reeks van vragen en zonder zijn vader of zijne moeder een woord te laten zeggen. - ‘Wat heeft Bixby me toch in de verte van dieven toegeroepen? En wat beteekent die menigte in den omtrek van de Bank? Ben ik vroeger teruggekomen dan ge dacht? Ik kom er rond vooruit dat, ofschoon ik wel pleizier gehad heb, ik naar huis verlangde om u weer te zien. Na den laatsten dans ben ik opgestapt en ik was verbaasd toen ik een paar honderd stappen van hier Silas Bixby tegenkwam, wiens paard letterlijk over den weg vloog... Hij heeft me een paar woorden toegeworpen, daar ik slechts de hellt van verstaan heb,

[p. 358]

Maar voor alles, moet ik u vergiffenis vragen voor mijn drift van gister avond; ge vergeeft het me, he vader? En gij ook, moederlief?’

Snikkende had jufvrouw Houghton hare armen om den hals van haar kind geslagen; maar de kassier schoof, met zijne gewone traagheid van doen, herhaaldelijk met de hand over zijn voorhoofd, alvorens hij aan zijn zoon vroeg:

‘Harry, waar is de horlogie van uwen grootvader?’

‘Wat! weet ge al dat ik zonder dat familiestuk thuis kom, dat, ik zweer het u, mij even dierbaar is als u; stel u gerust, ik zal 't na 't ontbijt hebben. Toen ik u gisteren avond verliet, was ik buiten mij zelven, en heb ik Harrison Fry, dien ik bij onze deur ontmoette, gevraagd mij op dat pand 50 dollars te leenen, welke ik beloofd heb hem toekomende week terug te zullen geven.’

‘Harrison Fry!’ riep Foster Houghton de handen vouwende en een dankgebed prevelende.

‘Ja, Harrison Fry, die kwam hooren of ik naar Tinborough ging en mij verzocht hem bij onze vrienden voor ditmaal te verontschuldigen... En nu,’ hernam Harry, ‘vertel me nu eens de oorzaak van al die beweging in de stad?’

Foster Houghton naderde zijn zoon, omhelsde hem zooals hij hem van zijne eerste jeugd af niet gekust had. Daarop kreeg hij de horlogie uit de lade, waar hij ze als een bewijs tegen den dief verborgen had, en deed ze om Harry's hals. De verwondering van den jongman werd een oogenblik door de diepe ontroering zijns vaders in toom gehouden.

‘We hebben u heel veel te vertellen, Harry,’ hernam Foster Houghton, ‘en misschien zult gij ons eene onrechtvaardige verdenking vergeven. Maar mijn hart is te vol dan dat ik een woord meer kan spreken voor ⁵t ochtendgebed, dat ik niet meer had denken te doen.’

Toen nam Foster Houghton zijn bijbel en las naar gewoonte het kapittel waar 't papier den vorigen dag was blijven liggen; men zal wel gelooven dat zijne oogen op nieuw vol tranen waren, toen hij aan dit vers der gelijkenis kwam:

‘Want mijn zoon was dood, en is weder levend geworden; hij was verloren, en is gevonden.’

Silas Bixby kwam twee minuten te laat te Tinborough om den nachttrein te kunnen halen. De vluchteling was dus de politie-agenten en de telegrammen die tot zijne opsporing moesten dienen, vooruit.

Geheel Elmfield wist weldra dat Harrison Fry verdwenen was en men besloot hieruit dat hij de medeplichtige der twee dieven was, die den diefstal der Bank hadden voorgenomen. Te vergeefs werd eene nieuwe belooning uitgeloofd aan dengene die hem zou aanhouden: alle nasporingen bleven vruchteloos.

De ijverige commissaris troostte zich over de ontvluchting van den derden schelm, toen hij ontdekte dat de twee andere een paar van de geslepenste en vlugste schelmen uit New-York waren. De model-ambtenaar ontving een welverdienden lof van den staatsraad, van de pers en van het publiek, toen zijne gevangenen eene maand later door 't gerechtshof te Tinborough werden veroordeeld. Ten gevolge van zekeren invloed, werd het proces zoodanig ingericht dat jufvrouw Houghton niet als getuige behoefde te verschijnen. De achtbare kassier werd evenmin al te nauwkeurig omtrent den derden dief ondervraagd.

Dat zelfde jaar bracht Harry Houghton veertien dagen aan het George-meer door; het volgende jaar keerde hij er, met zijns vaders goedvinden, terug en maakte er 't hof aan Grace Chamberlain, die er eene week voor hem was heengegaan. Het jaar daarna gingen Harry en Grace er weer heen, doch niet ieder afzonderlijk, maar te zamen, en na, even als alle jonggehuwden, den tocht van den Niagara-waterval gemaakt te hebben.