De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 5

Kleine fee.
Tafereelen uit Marlitt's verhaal:
Het geheim der oude jufvrouw.
(Vervolg.)

- 3. Mijne verzameling van handschriften van beroemde komponisten, met uitzondering van bovengenoemde opera van Bach, moet openbaar verkocht worden; de opbrengst van dien verkoop vermaak ik mits deze aan mijne beide achterneven Johannes en Nathanaël Helwig, in overweging, dat het mij reeds gespeten heeft hun geen kersgeschenk te hebben kunnen doen.

Nu volgden er nog verscheidene legaten aan arme handwerkslieden, gezamenlijk tot een bedrag van twaalfduizend daalders; waaronder Hendrik met tweeduizend, en de werkvrouw met duizend daalders bedacht waren.

Hendrik had Felicitas den inhoud van het testament medegedeeld, zoo goed hij het wist. Uit zijne mededeeling bleek, dat de oude jufvrouw de plaats waar haar zilverwerk verborgen was, niet nader had aangeduid. Het jonge meisje juichte er om. Wanneer de geheime lade niet door een toeval ontdekt werd, zou zij in de gelegenheid zijn de grijze doos te vernietigen zonder dat iemand er van wist.

- En zoo krijgt gij niets ter wereld, Feetje! zeide Hendrik treurig, toen zij met hun beiden in de keuken zaten. Had de oude jufvrouw nog maar vier en twintig uren geleefd, dan was het oude testament vernietigd geworden en gij hadt alles gehad; zij hield veel van u!

Felicitas glimlachte. Het is zoo ook goed, Hendrik, antwoordde zij met al den moed der jeugd, die zich bewust is van hare kracht en nog niet denkt aan geldbejag; de armen, wie tante bedacht heeft, hebben het geld meer noodig dan ik; ook heeft zij stellig hare goede reden gehad voor dat testament, zoo als het nu is; daarin zou toch geene verandering gekomen zijn.

- Ja, ja; met die Hirschsprungs moet er toch iets bijzonders bestaan hebben, zei Hendrik peinzende. Den ouden Hirschsprung kan ik mij nog wel herinneren, hij was schoenmaker hier en heeft mijne eerste leerzen gemaakt. Hij woonde hier in de straat, vlak naast ons; die buurtschap maakte dat zijn zoon en de oude jufvrouw als kinderen veel samen speelden. Die jongen is later als student naar Leipzig gegaan, hij moet de minnaar van de oude jufvrouw geweest zijn; de menschen zeggen dat die vrijerij den dood van den Helwig, haar vader, heeft veroorzaakt. Hij wilde niets van een huwelijk tusschen die beiden weten, en eens, toen het lot hooge woorden gekomen was tusschen hem en de oude jufvrouw, moet hij zich zoo driftig gemaakt hebben, dat hij er eene beroerte van gekregen heeft en zoo dood gebleven is. Dat vertellen de menschen; maar ik geloof er niets van.

Terstond daarop moet de oude jufvrouw naar Leipzig gegaan zijn; de student lag daar aan eene zenuwzinking-koorts en zij is bij hem gebleven en heeft hem tot aan zijnen dood toe opgepast! Daar is hare geheele familie woedend om geworden; zij hebben haar eene lichtekooi genoemd en haar verstooten; de menschen in X. hebben hen natuurlijk nagevolgd en toen zij eindelijk terugkwam werd zij overal met den nek aangezien. - Van dat alles mag nu waar zijn wat er wil; maar ik vind het toch zonderling, dat de Hirschsprungs, die het land uitgegaan zijn, van haar erven; die waren immers in 't geheel geene familie meer van dien student!

Den volgenden dag werden de zegels van de zolderkamers afgenomen. Het waren sombere dagen die nu volgden, buiten sloeg de regen aanhoudend tegen de ruiten, en binnen heerschte een geest van ontevredenheid en tweedracht, omdat er zulk een groot kapitaal uit de familie Helwig aan vreemden overging.

Felicitas had de regenachtige dagen meest alleen doorgebracht in eene kamer naast de keuken. Zij was. ongetwijfeld op uitdrukkelijk bevel van den professor, nog altijd van zwaar huiswerk vrij gesteld. Daarentegen zat zij onder stapels linnengoed verscholen, dat zij verstellen moest. Zij mocht haar brood niet voor niets eten.

Inmiddels was er te vergeefs naar het zilver der oude jufvrouw gezocht geworden; mevrouw Helwig had Hendrik reeds meermalen met schele oogen aangekeken; hij en de werkvrouw waren de eenigen geweest die in de kamers der oude jufvrouw toegang hadden gehad; en op de herhaalde bewering van mevrouw Helwig was de eerlijke man zonder omslag door de politie in verhoor genomen. Hij was buiten zich zelven van schaamte en ergernis, en Felicitas leed er bitter onder, dat zij het verdriet van haar ouden vriend moest aanzien, zonder dat het geheim haar over de lippen komen kon. Hoe kalm en beraden hij zich anders ook in alle omstandigheden des levens betoond had, was deze verdenking hem echter ondragelijk en wist hij niet hoe zich daartegen te houden. Het jonge meisje vreesde met recht dat hij in den onweerstaanbaren drang om die afschuwelijke beschuldiging af te schudden, haastig en onvoorzichtig zou zijn, en hier was juist de uiterste voorzichtigheid en zelfbeheersching noodig, om het geheim der oude jufvrouw te redden.

Het was nu dubbel moeielijk geworden om in de zolderkamers te komen. De professor had op den dag der ontzegeling ten hoogste verrast, de kamers der geheimvolle oude tante doorloopen en er terstond als hoofd des huizes beslag op gelegd. Mogelijk was hem, uit het bijzondeie wat hij daar in die zolderkamen zag, een licht opgegaan over den geest en het karakter der eenzame verbannene. Hij duldde niet dat er een meubel van zijne plaats genomen werd, en hij was driftig geworden toen Adèle in zijn bijzijn eene naald van het speldenkussen had genomen.

Het scheen alsof hij gedurende den tijd dien hij nog in het huis zijner moeder zou doorbrengen, voor goed zijn verblijf in die zolderkamers gekozen had. Hij kwam slechts tegen etensiijd beneden, en dan altijd met een ‘brommig gezicht,’ zooals Rika zegde. Doch ook Adèle had blijkbaar een soort van hartstocht voor ‘de bekoorlijke stille wijkplaats’ opgevat en verzocht haren neef als eene gunst dikwijls in de zolderkamers te mogen komen.

Rosa moest den vloer opvegen en de jonge weduwe veegde met hoogsteigen fijne handen het stof van ce meubels. Zoo waren de kamers van tante Cordula bijna nooit onbewaakt en bovendien had de professor het ouderwetsche slot, waarvan Felicitas den sleutel had, laten veranderen: zoo zij dus haar geliefkoosd verblijf bezceken wilde, moest het weder, evenals vroeger, over de daken geschieden.

Bij de gedachte, dat zij genoodzaakt zou zijn als eene misdadigster, als iemand die het licht schuwde in de zolderkamers te moeten sluipen kwam haar altijd eene rilling over de leden, en dat wachten op een gunstig oogenblik om onbemerkt naar boven te komen, als allen zich verwijderd hadden, maakte haar zenuwachtig. Toch verloor zij geen oogenblik haar doel uit het oog en het koude zweet brak haar dikwijls uit bij de gedachte, dat zij nog slechts twee weken in het huis van mevrouw Helwig vertoeven zou.

Eindelijk waren de regendagen voorbij en de zon drong weer door. Het was een dag die tot uitgaan lokte; misschien werd er buiten in den tuin geëten, en dan.... dan was de weg over de daken vrij! De hoop van Felicitas werd echter niet verwezenlijkt. Onmiddellijk na het eten kwam Rosa aan Felicitas zeggen, dat

[p. 319]

zij met Anna naar den tuin moest gaan; de professor had het aan de kleine beloofd; later zou de familie insgelijks buiten in den tuin komen avondmalen.

Zoo ging Felicitas dan weder, ‘op bevel’ met de kleine Anna aan de hand, door den eenzamen tuin. In plaats van de dakpannen of de planken van het balkon had zij het kiezelzand van de zonnige paden onder de voeten.

Felicitas ging met hangend hoofd al de pracht der natuur voorbij, met het goedhartige kind naast zich, dat zweeg om haar niet te storen. Zij dacht met een soort van woeste smart aan den rozentijd van vroeger jaren, toen de liefdevolle oogen van tante Cordula nog niet voor altijd gesloten waren en zij op de zondagmiddagen naast hare oplettende meesteres bij het balkon zat en met hare welluidende stem voorlas uit hare geliefkoosde klassieken, terwijl de geur der bloemen tot haar binnendrong en het Thuringsche landschap voor haar lag uitgestrekt.

Daar had Felicitas langzamerhand het gevoel van een te huis gekregen, en wist zich in die kalme omgeving bemind en beschermd met moederlijke liefde; daar was zij, al was het dan slechts voor weinige uren, vrij geweest! Daarom meende zij, dat de rozen toen anders geblonken en gegeurd hadden en de wereld vroolijker en zonniger was geweest.

Zij hief het hoofd op en keek over de heining in den tuin der familie Frank. Daar zag zij door het gebladerte heen het witte mutsje der oude mevrouw doorschemeren. De oude dame zat met haren zoon aan de koffietafel; hij las haar voor en zij liet, in een gemakkelijken leunstoel gezeten, ieverig hare blinkende breinaalden door de vingers glijden.

Dat zag er huiselijk en aangenaam uit; en Felicitas zegde bij zich zelve, dat zij onder die menschen in zekeren zin vrij zou zijn, dat zij in den omgang met hen, die zoo menschelijk en beschaafd waren, in geestontwikkeling zou winnen: in alle geval zou zij in de nieuwe betrekking geen werktuig zijn, ‘dat op bevel’ moest gaan en de handen reppen, terwijl oogen en lippen nimmer durfden verraden, dat ze ook een levendigen zelfstandigen geest bezat.

Ondanks die gedachte werd het niet helder in haar binnenste. Reeds voor den dood van tante Cordula had haar iets gedrukt, waarvan zij zich zelve geen rekenschap kon geven, iets geheimzinnigs dat haar kwelde, en dat als een spooksel verdween zoodra zij er dieper in doordrong; één ding was zeker, die stemming stond met de aanwezigheid van haar voormaligen pijniger in verband. Wel had zij voor zijne komst geweten, dat zijne aanwezigheid in huis, hare verbittering tegen hem nog verhoogen zou; doch zij had nooit vermoed, dat dit gevoel zoo raadselachtig op haar geheele zieleleven zou werken.

Nu en dan drong de stem des lezers over de heining tot haar door; er was veel welwillendheid in die stem, doch zij bezat niet het krachtige, niet de fraaie buiging, welke het voorheen zoo eentonige orgaan des professors met de jaren op zoo opmerkelijke wijze had verkregen.

Felicitas schudde onwillig haar hoofd.... hoe kwam zij nu weer aan die vergelijking?... Zij dwong zich onmiddellijk aan iets anders te denken, aan een onderwerp, dat trouwens na de opening van het testament voor de hand lag. Door de rechtbank was de advokaat Frank tot kurator voor de vermoedelijk bestaande erfgenamen der familie von Hirschsprung benoemd geworden.

Sedert twee dagen stond er eene oproeping in alle nieuwsbladen, en Felicitas wachtte in eene bijna hartstochtelijke spanning den uitslag dier oproeping af.

Indien de familie van Hirschsprung uit Kiel voor de erfenis opkwam, zou Felicitas in haar vermoeden versterkt worden, dat hare moeder een verstooten kind was geweest. Maar wat moesten dat voor menschen zijn, wie zelf zulk eenen treurigen dood niet met een familielid hadden kunnen verzoenen.

Felicitas hoopte dan ook voor zichzelve niets van de bloedverwanten die zich misschien zouden aanmelden; maar toch klopte haar hart onstuimig bij de gedachte, dat er een dag zou kunnen komen, waarop de hartvochtige grootouders onbewust hun kleinkind zouden ontmoeten.

Inmiddels had mevrouw Frank Felicitas bij de heining opgemerkt, zij stond op en kwam met haren zoon naderbij. Beiden groetten het jonge meisje hartelijk en de advokaat betuigde haar zijn genoegen, dat zij weldra hunne huisgenoote worden zou. Daarop knoopte hij een ongedwongen gesprek met haar aan, en de man van studie en wereldkennis begon iets als een zonderlingen schroom te gevoelen tegenover het ernstige meisje, dat hem, zoowel als zijne moeder, zoo rustig en openhartig in de oogen zag en hare ver van alledaagsche denkbeelden zoo duidelijk en klaar in woorden kon brengen.

Zij spraken lang met elkander, over verschillende onderwerpen. Eindelijk vroeg mevrouw Frank ook naar de kleine Anna, waarop Felicitas het kind op haren arm nam en glimlachende op het blosje wees, dat de voorheen zoo vaalbleeke wangen van het kind bedekte.

Bij het scheiden bood mevrouw Frank Felicitas de hand, ook haar zoon stak haar de zijne over de heinig toe, en het jonge meisje legde er hare hand vriendelijk en zonder aarzelen in.

Op dit oogenblik knarstte het hek van den tuin en de professor kwam binnen. Hij bleef een oogenblik als vastgenageld staan, toen nam hij langzaam zijn hoed af en groette mev. Frank en haren zoon.

Felicitas zag, dat zijn gelaat plotseling donkerrood was geworden. De advokaat wilde hem toeroepen, doch hij keerde schielijk zijn hoofd om, liep naar den anderen kant van den tuin en ging een oogenblik daarna den koepel in.

- Nu, dat was daar weêr een echte, afgetrokken professorale groet! zegde de advokaat lachende tegen zijne moeder.

Moeder en zoon keerden naar de koffietafel terug en Felicitas ging vrijheid en schaduw zoeken onder de boomen van het grasperk.

XXII.

De hooge taxisheiningen waren eene heerlijke beschutting tegen de zon en den wind, die in het laatste half uur vrij hevig was opgesteken - en tegen bestraffende oogen, die misschien uit den koepel tot haar konden willen doordringen.

Felicitas kende namelijk het gezicht des professors te goed, om niet te weten dat hij een oogenblik geleden niet afgetrokken was geweest, maar boos, zij meende de aanleiding tot zijne gramstorigheid zeer wel te kennen. Hijeischte altijd onvoorwaardelijke gehoorzaamheid in alles wat hij voorschreef, en naar alles, wat Rosa uit zijn doctorsleven te Bonn verteld had, was hij gewoon zijne wenschen en voorschriften streng geëerbiedigd te zien.

Nu had hij Felicitas reeds meermalen, de laatste keer zelfs eenigzins wrevelig, verboden de kleine Anna te dragen, en daar had hij nu weer moeten zien dat zij zijn gebod overtreden had.

Daardoor alleen kon zij zich den blik van ergerlijke verrassing verklaren, dien hij haar bij zijn binnentreden toegeworpen had.

Felicitas ging op eene bank van een afgelegen heuveltje zitten. Een enkele treurberk verhief hier zijn fijnen witten stam en liet zijne lange, taaie takken prieelsgewijs over de bank vallen. Op dit beschutte plekje was de wind bijna niet merkbaar; de grasscheutjes gingen soms als diep ademhalende op en neder, de berkentakjes wiegelden zacht; het water der beek, die door de laatste regens sterk gezwollen was, stroomde bruisend voort.

Het kind plukte met hare onbeholpen vingertjes de madeliefjes uit het gras, en Felicitas moest een krans maken voor ‘oom professor’ van de arme bloemen, die meestal bij de kelk waren afgebroken

Dit moeilijk werk riep al hare oplettendheid in; zij hield hare oogen onafgewend op den zich vormenden krans in hare hand, en zag niet dat de professor, tusschen de taxishagen naderde en over het groote grasperk snel naar haar toetrad...

Een uitroep van kleine Anna deed haar eindelijk verschrikt opstaan, doch hij vatte haar zacht bij den arm en drukte haar op de bank neder, en ging vervolgens zonder omslag naast haar zitten.

Voor't eerst verloor Felicitas een oogenblik in zijn bijzijn geheel hare tegenwoordigheid van geest. Nog geen vier weken geleden zou zij bepaald en vol afkeer zijne hand terugstooten en zich zoodra mogelijk verwijderd hebben; nu zat zij daar, als verlamd, als zonder wil, als onder de kracht eener betoovering.

Het ergerde haar, dat hij in den laatsten tijd zulk een vertrouwelijken toon jegens haar had aangenomen; zij wenschte niets liever dan hem te overtuigen dat zij nog, even als voorheen, een doodelijken haat en afkeer van hem had; maar eensklaps ontbraken haar de moed en de woorden om dit uit te spreken.

Zij sloeg schuins hare oogen naar zijn gelaat op: zij stonden alles behalve toornig of verdrietig, en de in 't oog loopend hooge kleur van straks was verdwenen. Felicitas was boos op zich zelve, dat zijn gelaat, door de uitdrukking van kracht en beradenheid, ondanks haar zelve, ontzag inboezemde.

Hij bleef eenige sekonden zwijgend naast haar zitten; zij gevoelde, meer dan zij zien kon, dat zijn blik strak op haar gevestigd was.

- Doe mij het genoegen, Felicitas, en neem dat afschuwelijke ding van uw hoofd, zegde hij eindelijk en zijne stem klonk bedaard, ja vroolijk bijna, en zonder hare toestemming af te wachten, vatte hij zacht den rand van haren hoed, en slingerde dit gewis zeer leelijk en afgedragen exemplaar verachtelijk in het gras.

Eene zonnestraal, die door het bewegelijke berkenloof dringende, tot hiertoe op het zwarte stroo gespeeld had, viel nu op het kastanjebruine haar van het jonge meisje en verleende het een glans als van gesponnen goud.

- Zie zoo; nu kan ik zien hoe de booze gedachten achter uw voorhoofd spel drijven, zegde hij met een vluchtig glimlachje. Een strijd in het donker heeft iets zeer onaangenaams voor mij, ik moet mijn vijand zien en ik weet dat ik hier - en hij wees naar haar voorhoofd - met een zeer ergen te doen heb.

Wat beduidde die zonderlinge inleiding? Misschien wachtte hij een antwoord van haar, doch zij bleef zwijgen. Hare vingers pakten al de madeliefjes, boterbloempjes en grashalmen welke het kind onvermoeid bleet aanbrengen, zonder eenig overleg bijeen.

Hare handen, die zich door zijn bijzijn niet in dit werk lieten storen, hadden in den laatsten tijd, nu zij van grof werk verschoond waren gebleven, veel van hune bruine kleur en hardheid verloren. Eensklaps greep de professor hare rechterhand, keerde die om en bekeek ze van binnen.

Daar vertoonden zich nog sporen, die niet zoo spoedig hadden kunnen verdwijnen, van het eelt op de huid. Het jonge meisje, dat op den uitdrukkelijken wil van haar strengen voogd in dienstbaarheid was opgevoed, had zich moedig naar zijne bevelen geschikt; dit viel niet te ontkennen!

Hoewel een donkere blos, bij dat onderzoek, over haar gelaat vloog - op zeer fijngevoelige karakters maakt het nauwkeurig beschouwen van den handpalm schier denzelfden indruk, alsof de gelaatstrekken aan een sterk onderzoek onderworpen worden - gevoelde Felicitas toch juist in dit oogenblik al hare geestkracht weér ontwaken.

Zij wendde haar hoofd om, en hij liet langzaam hare hand los. Toen wreef hij zich meermalen over het voorhoofd, alsof hij naar uitdrukkingen zocht voor iets moeilijks, dat hij te zeggen had.

- Gij placht geerne naar de school te gaan, niet waar? vroeg hij plotseling. Gij hieldt geerne uwen geest bezig.

[p. 320]

- Ja antwoordde zij verrast. Die vraag trof haar zonderling; zij was er geheel door van haar stuk gebracht. Hij was trouwens nooit gewoon doekjes te winden om hetgeen hij zeggen wilde, hoezeer hij zijne woorden ook in zijne macht had. - Nu dan, ging hij voort. Gij zult nog wel weten, wat ik u onlangs ter overweging gegeven heb?

- Ja wel.

- En gij hebt natuurlijk ingezien, dat het den plicht der vrouw is den man getrouw te ondersteunen, wanneer hij eene dwaling wil herstellen? Hij hield zijne hand op zijne knie, boog voorover en keek haar in gespannen verwachting aan.

- Zoo onvoorwaardelijk niet, antwoordde zij vast, terwijl zij hare handen met den bloemkrans in den schoot liet zinken en den vrager met groote oogen aanzag. Ik moet eerst weten, waarin die verzoening bestaan zou.

- Uitvluchten, mompelde hij, en zijn gelaat betrok merkelijk.

eerste kennismaking, naar de schilderij van c. reichert.

Hij scheen te vergelen, dat hij tot nog to^e slechts in 't algemeen gesproken had, en voegde er vrij scherp bij: Gij behoeft niet zoo vreeselijk voorzichtig te zijn; ik kan u verzekeren, dat de uitdrukking van uw gezicht alleen, iemand wel beletten zou iets bovenmenschelijks van u te verlangen.... Ik wilde u eenvoudig voorstellen, dat gij - wat er dan ook van uwe plannen voor de toekomst zijn moge - nog een jaar onder mijne voogdijschap blijff en dien tijd uitsluitend aan de onwikkeling van uwen geest wijdt....

- Laat mij uitspreken! ging hij met verheffing van stem voort, toen zij hem in de rede wilde vallen. Vergeet nu eens een enkelen keer dat ik het ben die u dien voorslag doe, en bedenk alleen dat ik handel in den geest en volgens den uitdrukkelijken wil van mijn vader, door voor de ontwikkeling van uwen geest te zorgen.

- Daartoe is het veel te laat.

- Te laat? op uwen jeugdigen leeftijd?

- Dat bedoel ik niet. Ik wil alleen zeggen, dat ik eens, als hulpeloos kind, gedwongen geweest ben aalmoezen te ontvangen: ik moest mij daaraan goedschiks onderwerpen. Maar nu sta ik op eigene voeten; ik kan nooit iets aannemen, dat ik niet verdiend heb.

De professor beet zich op de lippen en zijne wenkbrauwen, trokken zoo diep omlaag, dat zijne oogen bijna verdwenen.

- Ik heb deze tegenwerping verwacht, zegde hij koel; want ik ken immers uwen ongebreidelden trots in den grond... Mijn plan was u een jaar op eene goede kostschool te plaatsen; ik zou u daartoe het noodige geld leenen, en gij kunt het mij later, wanneer gij zelfstandig zijt, tot den laatsten penning terug betalen. Ik ken in Bonn een uitmuntend instituut voor jonge meisjes, en ben huisarts bij de bestuurderes, die eene zeer achtensweerdige vrouw is. Gij zoudt het er goed hebben, en... voegde hij er met eenigzins onvaste stem bij, het scheiden voor altijd zou dan nog voor een jaar uitgesteld zijn... Binnen veertien dagen is mijne vakantie om; dan ga ik met mijne nicht naar Bonn terug en gij zoudt dan natuurlijk met ons gaan... Felicitas, ik heb u onlangs gebeden eens heel zacht en bedaard te zijn; ik herhaal u nu die bede. Volg nu eens niet de inblazingen van uw gekrenkt gevoel; vergeet - al was het maar voor een oogenblik - het verleden en laat mij herstellen wat verzuimd is geworden.

Zij had met een beklemd hart geluisterd. Even als onlangs bij het verhaal van zijn zoogenaamd vizioen, had zijne stem iets verleidends.

Hij was nu niet zoo onbegrijpelijk gejaagd als toen, doch het oprechte berouw, dat hij, zonder aan zijne natuurlijke waardigheid iets te kort te doen, met zulk een zachten ernst aan den dag legde, greep haar, haars ondanks, sterk aan.

- Zoo ik nog over mijne toekomst beschikken kon, zou ik onvoorwaardelijk en gaarne uw aanbod aannemen, zegde zij zachter, dan zij nog ooit tot hem gesproken had; maar ik ben niet meer vrij; den dag, waarop ik het huis van mevrouw Helwig verlaat, treed ik een nieuwen werkkring in.

- Is dit onherroepelijk?

- Ja, mijn eenmaal gegeven woord is mij heilig: ik breek of verander dit nooit, al zouden de gevolgen mij ook de grootste onaangenaamheden veroorzaken.

Hij stond op en bleef op eenigen afstand van haar staan.

- En mag men ook thans nog niet weten, wat gij van plan zijt? vroeg hij, zonder haar aan te zien.

- O ja wel, antwoordde zij bedaard; mevrouw Helwig zou het reeds weten, als ik gelegenheid gehad had haar alleen te spreken; mevrouw Frank heeft mij als gezelschapsjufvrouw aangenomen.

Deze weinige woorden hadden de uitwerking van een plotselingen donderslag. De professor keerde zich bij die woorden eensklaps naar haar om; zijn gezicht werd vuurrood.

- De mevrouw hiernaast? vroeg hij, als kon hij zijne ooren niet gelooven, en wees me zijne hand naar den tuin der familie Frank Hij keerde snel naar de bank terug. Stel dat maar terstond uit uw hoofd, zegde hij beslissend en gebiedend; daartoe geef ik nooit mijne toestemming.

Nu stond ook het jonge meisje met eene beweging van onwil op; de met zooveel moeite geplukte bloemen vielen in het gras Uwe goedkeuring? vroeg zij trotsch, Die heb ik niet noodig! Binnen veertien dagen ben ik volkomen vrij en kan ik gaan waar ik wil.

- Daarin vergist gij u, Felicitas, antwoordde hij vast. Ik heb meer rechten over u dan gij denkt. Er kunnen nog jaren verloopen eer deze rechten vervallen - en dan is het nog de vraag of ik u zal vrij laten.

- Dat zullen wij zien! antwoordde zij koel, met vastberaden houding.

(Wordt voortgezet.)