De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 5

Kleine fee.
Tafereelen uit Marlitt's Verhaal:
Het geheim der oude jufvrouw.
(Vervolg.)

De advokaat moest lachen om het verlegen gezicht van zijnen vriend

- Mevrouw dacht, dat het maar eene lichte verkoudheid van Annaatje was, ging Rosa voort; zij zegde dat ik het kind wel een uurtje alleen kon laten en heeft haar allerlei speelgoed op haar bedje gegeven.

- En waar is mevrouw? vroeg de professor barsch.

- Zij is met mevrouw Helwig naar de vergadering van het bijbelgenootschap gegaan, mijnheer.

- Zoo! Nu maak dan maar gauw, dat ge met die vodden klaar komt, beval hij en wees naar de deur, waaruit zij gekomen was. Daarna riep hij Rika, doch deze was in de keuken bezig en zat met beide handen in den deeg; zij zond dus Felicitas.

Het jonge meisje kwam boven. Nog lag de blos der opgewondenheid op hare wangen; doch hare oogen ontmoetten kalm die des professors. Zij wachtte zwijgend zijne bevelen. Het kostte hem blijkbaar groote moeite haar aan te spreken.

- De kleine Anna is zonder toezicht: wilt gij bij haar blijven tot dat hare moeder terugkomt? vroeg hij eindelijk; het omging haar niet, dat hij zijne stem tot vriendelijkheid dwong.

- Zeker, antwoordde zij; maar hare mama heeft niet gaarne, dat ik bij het Find ben; wilt gij er de verantwoordelijkheid van op u nemen?

- Ja wel.

Daarop ging Felicitas aanstonds naar de slaapkamer en deed de deur achter zich dicht. De advokaat zag haar met schitterende oogen na.

- Fee noemt Hendrik haar, zegde hij tot Helwig, terwijl hij met dezen den trap verder opklom, hoe wonderlijk die naam uit zijn onbeschaafden mond klinkt, is hij toch zeer toepasselijk op haar... Ik moet oprecht bekennen dat ik niet begrijp, hoe gij en uwe moeder haar met die oude keukenmeid en dat kameniertje daar ginds gelijk kunt stellen.

- Hadden wij haar misschien in zijde en fluweel moeten kleeden? riep de professor zoo heftig als zíjn vriend hem nooit gezien had. Gij vindt zeker, dat, wijl er geene dochter hier in huis is, die Fee ik zou liever zeggen die Sphinx, de plaats daarvan moest innemen. Maar gij zijt altijd een overdrevene geweest Wilt gij het kunstenmakerskind tot mevrouw Frank maken, ik geef u mijnen zegen als voogd, voegde hij er spottend bij.

- Ik geloof niet, dat het meisje zich veel om uw zegen zou bekommeren, als ik haar recht beoordeel, antwoordde Frank; maar als gij meent, dat gij mij met dien naam kunstenmakerskind verschrikt, vergist gij u geweldig, mijn waarde professor. Ik kan mij overigens best verbeelden, dat de gedachte alleen u eene zenuwkoorts op den hals zou halen met uwe grondbeginsels en die daar - hij wees naar de familieportretten aan den muur van een vertrek voor welks openstaande deur zij stonden - zouden zich nog in hun graf omkeeren.

De professor trad die kamer in; die speldensteken van den spot schenen hem niet te treffen. Zij hebben ontegenzeggelijk hun naam in eere gehouden! zegde hij plotseling. Ik geloof niet, dat zij allen zonder strijd hunne waardigheid hebben opgehouden en zouden zij hunne vele offers, om het huis Helwig op te bouwen, gebracht hebben, opdat een nazaat het met een stoot van zijn voet als een kaartenhuis om verwierp? Daarvoor beware mij God!

Hij zag er uit, alsof hij met die woorden een strijd met zichzelven had uitgemaakt en de zege had behaald. De drift, welke Frank met zooveel verwondering had opgemerkt, was verdwenen toen hij in zijne kamer terugkeerde.

Toen Felicitas ongeveer een half uur bij het bedje van het kind gezeten had, kwam Adèle te huis; zij fronste haar voorhoofd toen zij het jong meisje zag.

- Hoe komt gij hier, Caroline? vroeg zij scherp. Ik heb u toch niet tot dien dienst verzocht.

- Maar ik wel! zegde de professor, die eensklaps aan den ingang van het vertrek verscheen. Uw kind had toezicht noodig; het kwam mij op hare bloote voetjes op den trap tegen!

- Hoe is 't mogelijk! Maar, Anna, hoe kunt ge zoo ongehoorzaam zijn!

- Twijfelt gij, wie hier berisping verdient, Adèle? vroeg de professor streng.

- Hemel! Rosa heeft niets ter wereld te doen dan op het kind te passen; maar nauwelijks keer ik den rug, of zij ligt uit het venster te zien, of staat voor den spiegel....

- Toevallig staat zij op dit oogenblik voor de strijkplank, omdat gij voor morgen met alle geweld een kleed gereed wildet hebben! hernam hij scherp.

Zij schrikte, doch herstelde zich oogenblikkelijk.

- Hemel, hoe dom! nu heeft zij mij weer verkeerd verstaan.

- Goed, hield hij vol; ik zal dat misverstand aannemen; maar hoe kunt gij dan uw kind toevertrouwen aan iemand, wier achteloosheid gij kent?

- Johannes, mij riep een groote plicht! antwoordde zij plechtig, met een dwependen opslag harer schoone oogen.

- Uw grootste plicht is bij uw kind. Ik heb u niet hierheen gezonden, om naar genootschappen te gaan, maar om uw kind.

- Vroeger dacht gij toch anders, Johannes.

- Dat stem ik toe. Maar eigen nadenken zal ons altijd op den onwankelbaren vasten stelregel der zedekunde terugbrengen, dat wij het allereerst onze krachten behooren te wijden aan de i grond, waarop de Voorzienigheid ons geplaatst heeft. Al hielpt gij honderden heidenkinderen tot uw gedacht bekeeren, gij zoudt er niet minder rekenschap om schuldig zijn voor uw eigen kind!

Het gezicht der dame gloeide als eene roos. Zij deed alle moeite om hare gewone beradenheid en zachtmoedigheid te herwinnen; en dit gelukte haar.

- Wees niet zoo streng jegens mij, Johannes! bad zij. Bedenk dat ik eene zwakke vrouw ben, maar toch altijd het beste wil... Heb ik verkeerd gedaan, dan is het toch hoofdzakelijk uit liefde voor uwe goede moeder geschied, die wenschte dat ik haar zou vergezellen, maar 't zal niet weer gebeuren.

De jonge weduwe had met den zachtsten toon harer vleiende stem gesproken, en bood den professor glimlachend de hand.

Zonderling, de ernstige man bloosde als een jong meisje - onwillekeurig sloeg hij een schuwen blik naar haar, die met neergeslagen oogen aan 't bed van het kind zat; - hij vatte de twee vingers aarzelend in de hand en liet ze terstond weer vallen.

- Ik kan nu de verzorging van Anna weer op mij nemen, ik dank u hartelijk, lieve Carolina, dat ge voor eene poos mijne plaats hebt vervuld, zegde zij vriendelijk tot Felicitas.

Felicitas stond op, doch toen begon het kind

[p. 263]

bitter te schreien en hield haar met beide handjes vast.

De professor voelde den pols der kleine patient en zegde:

- Het kind heeft eene harde koorts, zij mag zich volstrekt niet onrustig maken. Gij zult nog wel willen blijven totdat zij ingeslapen is? voegde hij er koel vriendelijk tot Felicitas bij.

Zij nam zwijgend hare plaats weer in, en hij ging heen.

Te gelijk met hem ging ook Adéle naar de andere kamer en wierp de deur heel onzacht achter zich toe. Felicitas hoorde haar met snelle stappen heen en weer loopen. Eensklaps klonk er een scherp geluid als het scheuren eener stof. Anna richtte zich luisterend overeind en begon te beven; het geluid herhaalde zich en telkens weer dichter op elkander.

- Mama, Anna zal wijs zijn; Anna zal het niet weer doen! Mama, Anna niet slaan? riep het kind buiten zichzelve van angst.

Op dat oogenblik kwam Rosa binnen. Het frissche gezicht van het meisje zag bleek en ontsteld.

- Zij scheurt weer; ik hoorde het ginder al; mompelde zij. Stil, hartje, fluisterde zij geruststellend tot het kind; mama zal u niets doen; zij zal niet bij u komen en wel gauw weer goed worden.

Er werd eene deur toegeslagen; Adéla was weggegaan; daarop ging Rosa naar de kamer welke hare mevrouw zoo even verlaten had; een oogenblik later kwam zij terug met de flarden van wat zoo even nog een battisten zakdoek was geweest.

- Als zij woedend is ontziet zij niets meer! fluisterde Rosa. Dan verscheurt zij wat haar voor de handen komt, en slaat er zonder genade op los; dat weet het arme kind daar ook heel goed!

Felicitas drukte het kind aan haar hart, als wilde zij het tegen den drift harer hartstochtelijke moeder beschermen. Hare bezorgdheid was ongegrond; want een oogenblik later klonk de stem der jonge weduwe weer helder en zacht door de vestibule; zij praatte met den advocaat en toen zij weldra daarna in de slaapkamer kwam, was zij zachter en lieftalliger dan ooit.

XVI.

Toen Felicitas, op verzoek van den professor de plaats aan het bedje van Anna weer innam had zij niet gedacht dat zij dagen lang daar zou moeten blijven.

Het kind werd gevaarlijk ziek, en wilde noch Rosa, noch Rika bij haar bedje dulden; niemand dan Helwig en Felicitas mochten haar de medicijnen ingeven. De verscheurde zakdoek speelde eene groote rol in de koorts-fantasieën van het kind.

De professor hoorde met verwondering hare uitroepen van vrees en angst, en jaagde Adèle door zijn vorschenden blik en vragen meermalen een blos op de wangen. Zij bleef echter door Rosa geholpen, altijd beweren, dat het kind een benauwden droom moest gehad hebben.

Felicitas schikte zich spoedig in haren post en hoewel zij aanvankelijk tegen den gestadigen omgang met den professor had opgezien, hielp de bezorgdheid voor het leven van het kind, welke zij met hem deelde, haar spoediger over dien ongewonen toestand heen, dan zij gedacht had.

Zij vond het zonderling, dat zij hem altijd terstond begreep; veel spoediger dan de moeder van het kind, wist zij op zijn gelaat te lezen, of het gevaar toegenomen was dan of zijne hoop weder herleefde.

Hij behoefde dan ook slechts een woord te spreken om door haar gedaan te krijgen wat noodig was. Hij loste haar bij het waken af en was ook over dag in de ziekekamer.

Uren lang zat hij geduldig voor het bedje en legde zijne handen beurtelings op het voorhoofd van 't kind. Dan lag de kleine rustig; er moest eene eigenaardig verzachtende kracht liggen in die handen.

Onwillig trachtte het jonge meisje de vergelijkende gedachten van zich at te schudden, die haar bestormden als zij hem zwijgend gadesloeg.

Het waren nog dezelfde onregelmatige harde lijnen; hetzelfde vooruitstekende voorhoofd, waarlangs het dikke haar pijnlijk zorgvuldig was gladgestreken; het waren dezelfde oogen, dezelfde stem; alles en alles nog de schrik harer kinderjaren; doch dien donkeren trek, die voorheen het hoofd van den jongeling zoo oud en terugstootend had gemaakt, zocht zij te vergeefs.

Er ging als een zacht licht uit van dat niet schoon gevormde, doch slimme voorhoofd, en wanneer Felicitas hoorde hoe zacht en liefderijk hij het onrustig kind toesprak, moest zij zich bekennen dat hij zijn beroep met heiligen ernst behartigde.

Hij had zijne stem in bedwang, zooals zelden een mensch heeft; klanken en woorden stonden hem ten dienste, die het hart van het jonge meisje als een elektrieke schok doortrilden.

Het was grootsch in hare oogen, zooals hij daar nacht en dag bezig was als bemiddelaar tusschen leven en dood. Doch al die gedachten trachtte Felicitas te onderdrukken door de ééne: hij was voor haar een onbarmhartig verdrukker, een onrechtveerdig bevooroordeeld rechter geweest!

Hij had haar in hun dagelijkschen omgang geen enkelen keer weer op dien zachten toon toegesproken, die haar zoo vreeselijk was, en waar zij altijd het wapen harer fierheid had tegenovergesteld.

Hij hield zich aan de koele vriendelijkheid die hij sedert zijn laatste gesprek met haar had aangenomen, en hij sprak nooit een enkel woord met haar dat niet noodig was. Met de jonge weduwe had hij een zwaren strijd gehad.

Adéle had zich den eerste dag als eene bezetene aangesteld en wilde volstrekt niet dulden, dat Felicitas hare plaats bij het bed van haar kind zou innemen, en hij had al de vastheid van zijn wil noodig om haar te doen bedaren.

Nu nog stak zij ieder oogenblik haar gekruld hoofd, waarvoor het kind zeer bang was, door de deur; dan trof het meestal dat de professor en Felicitas bij elkander waren....

Dan weende zij en wrong de handen; doch onder dat alles verloor haar gelaat niets van zijne frischheid. Welk een onderscheid tusschen haar en het bleeke, door waken en tobben uitgeputte gelaat van het jonge meisje.

Iederen avond verscheen zij in haar elegant nachttoilet, met een fijn kanten mutsje om de blozende wangen en een stichtelijk boek in de hand - om te waken.

Dan herhaalde zich altijd dezelfde woordenstrijd tusschen haar en Helwig; dan herhaalde zij altijd weêr dezelfde woorden van ‘inbreuk maken op hare rechten als moeder’ en ging dan zacht weenende en klagende heen, om den volgenden morgend als eene bloeiende roos weêr op te staan.

Het was de negende avond van de ziekte van het kind; het lag dof en bewusteloos neêr, slechts nu en dan kwamen er onbestemde klanken van zijne lippen. De professor had lang met bekommerd voorhoofd aan het bedje gestaan; eensklaps stond hij op en wenkte Felicitas in de aangrenzende kamer.

- Gij hebt gister nacht gewaakt en over dag geen oogenblik rust genomen, en toch moet ik nog meer opoffering van u vergen, zeide hij. Dezen nacht heb ik goede zorg en oplettendheid nevens mij noodig: wilt gij dezen nacht nog waken?

- Ja.

- Het zullen angstige uren zijn; gevoelt gij u sterk genoeg?

- O ja; ik heb het kind lief; en kan wat ik wil.

- Vertrouwt gij zoo vast op uwen wil? Daar nam zijne stem dien zachten klank weêr aan.

Hij is mij nooit ontrouw geweest, antwoordde Felicitas oogenblikkelijk keeler.

De nacht brak aan; een schoone lentenacht! Het zachte maanlicht hing over de slapende stad. Doch in de donkere ziekenkamer een vreeseiijke macht boven het kleine bedje; al kleiner en kleiner werd de kring dien de dood om het hoofd der kleine beschreef; het kind lag in de hevigste stuipen.

De professor zat naast het bed, zijne oogen rustten onafgewend op de stuiptrekkende leden en het onherkenbaar geworden, vermagerde gezichtje.

Hij had alles gedaan wat de menschelijke kunst vermocht, en moest nu lijdende den verbitterden strijd der natuurkrachten aanzien.

Daar sloeg het twaalf ure. Felicitas, die stil aan het voeteinde van het bed zat, rilde; het was haar alsof de kinderziel met de krachtige toonen der klok zou opvaren.... en waarlijk, het hevig werkende lichaampje verslapte, de kleine gebalde vuistjes vielen mat op het dek, de vingertjes ontspanden zich; nog weinig oogenblikken en ook het hoofdje lag onbeweeglijk in het kussen.

De professor had zich over het bed heen gebogen; er gingen tien lange minuten voorbij; toen hief hij zijn hoofd op en fluisterde diep aangedaan: ‘Ik houd haar voor gered’

Felicitas boog zich onderzoekend over het bedje heen; zij hoorde rustig en geregeld ademhalen en zag hoe de kleine afgematte leden zich gemakkelijk uitstrekten.

Doodstil stond zij op en ging in het aangrenzende vertrek, naar het wijd geopend venster; de frissche nachtlucht verkwikte haar; zij leunde het moede hoofd tegen het steenen kozijn en hare gevouwen handen hingen slap neder.

Hare polsen klopten sterk; geen wonder! hare zenuwen waren in het laatste uur vreeselijk gespannen geweest; zij had geen ander geluid gehoord dan het gillen van een kind; niets gezien dan het stuiptrekken der kleine lijderes en het bleeke gezicht van den geneesheer, die slechts door wenken te kennen gaf wat hij van haar wilde; zoo hadden zij te zamen lange uren binnen die vier muren doorgebracht in de uitoefening van den plicht der bermhertigheid; terwijl de diepe kloof van haat en vooroordeel hen scheidde.

De professor kwam uit de ziekenkamer en sloot de deur zacht achter zich toe. Hij trad naar Felicitas, die onbewegelijk bij het venster bleef staan.

- Anna is in zachten slaap, zegde hij. Ik zal het overige van den nacht hier blijven; ga gij nu rusten.

Oogenblikkelijk verliet Felicitas het venster en ging hem zwijgend voorbij om de kamer uit te gaan.

- Mij dunkt wij moesten nu niet zoo vreemd van elkander scheiden! riep hij haar met gesmoorde stem na. Wij hebben in de laatste dagen elkander, als goede kameraden, trouw geholpen, om eene menschelijke ziel aan den dood te ontrukken, bedenk dat! Ik wil u geerne bekennen, dat gij veel van het vooroordeel weggenomen hebt, dat ik negen jaren lang heb vastgehouden; maar er blijft altijd nog een donker punt over: in uwen ongelukkigen haat en uwe stijfhoofdigheid zijt gij nog altijd het onhandelbare kind, dat toen al mijne strengheid noodzakelijk maakte!

Felicitas kwam nog eenige schreden terug.

- Bij lichamelijke ziekten onderzoekt gij eerst naar de oorzaak van de kwaal, eer gij uw oordeel velt, antwoordde zij. Maar gij vindt het niet de moeite waard te onderzoeken, wat er aan de zoogenaamde halsstarrigheid was voorafgegaan, welke gij wildet verbeteren. Gij hebt blindelings geloofd al wat men u wijsmaakte, en daardoor een even groote zonde begaan alsof gij door nalatigheid een menschelijk leven in gevaar hadt gebracht. Uw vader had mij in de gelukkige onwetendheid opgevoed van alles wat mij in mijne jeugd getroffen had, maar met hem stierf alle erbarming hier in huis... Ik was dien morgend voor het eerst op het graf van mijne moeder geweest; men had mij verteld welken vreeselijken dood zij gestorven was; daarbij had men mij te gelijk gezegd dat de vrouw van den kunstenaar een

[p. 264]

verloren schepsel was, dat zelfs de barmhartige God niet in Zijn hemel wilde opnemen.

- Waarom hebt gij mij dat alles toen niet gezegd? viel Helwig haar op doften toon in de rede.

- Waarom niet? hernam zij zacht; omdat ik u een oogenblik te voren had hooien zeggen, dat ge een hevigen afkeer had van die soort van menschen van wie ik afstamde en dat de lichtzinnigheid mij in het bloed moest zitten.

De professor hield een oogenblik de hand voor zijne oogen.

- Hoe jong ik ook was, wist ik van dit oogenblik af zeer goed dat ik geen meêgevoel geen meelijden vinden zou. - En hebt gij ooit meêlijden met het goochelaarskind gehad? vroeg zij, terwijl hare verbittering weêr de overhand kreeg; is het ooit in u opgekomen, dat het wezen, hetwelk gij onvoorwaardelijk tot dienstbaarheid veroordeeldet; ook eene denkende ziel kon hebben? - Gij moet niet denken dat ik u verwijt, dat gij mij tot werken hebt gedwongen; arbeid is geene schande en het harde werk is mij niet te veel, maar dat gij mij tot eene dienende machine hebt willen maken, en den geest bij mij hebt willen uitdooven, dat vergeef ik u nooit!

- Nooit, Felicitas?

Zij schudde krachtig, bijna woest, ontkennend haar hoofd.

- Daar zal ik mij dus in moeten schikken, antwoordde hij met een flauw lachje, dat, misschien zeer tegen haren zin, diep melancholiek uitviel. En toch heb ik niet anders kunnen handelen, hernam hij en liep een oogenblik in de kamer op en neder. Om mij te verdedigen moet ik nog eane gevoelige plek aanraken; gij zijt geheel van middelen ontbloot en uwe afkomst zou u overal in den weg staan. Gij zult uw eigen brood moeten verdienen. Als ik u nu eene beschaafde opvoeding gegeven had, zou het later nog harder geworden zijn u tot dienstbaarheid te veroordeelen; of gelooft gij, dat iemand een meisje van uwe afkomst tot gouvernante voor zijne kinderen zou nemen!... Weet gij niet dat een man - hij zweeg een oogenblik en een vaal bleek bedekte zijne wangen - uit den fatsoenlijken stand, die zijn leven aan het uwe verbond, daarvoor groote offers zou moeten brengen? Dat is eene vernedering voor uw trotsch hart, niet waar? maar zoo is de maatschappij; dit zijn instellingen voor welke gij enkel minachting hebt, maar die door de meeste menschen gehandhaafd worden, dikwijls met groote opoffering. Ook ik moet er mij aan onderwerpen: het is niet op ieders voorhoofd te lezen wat hij inwendig te strijden heeft; ook van mij eischen die instelling zelfverloochening en - een eenzamen levensweg.

Hij zweeg.

Eene rilling voer Felicitas door de leden. Hij beminde ongetwijfeld een meisje, dat in rang boven hem verheven was; een ongekend gevoel maakte zich van haar meester... was het mogelijk dat zij medeleden met hem kon hebben? was zij zoo ontzettend zwak van karakter, zij, die nog onlangs betuigd had: Als hem een ongeluk trof, zou ik hem niet beklagen!... En eigenlijk was hij ook niet te beklagen: waarom legde hij onderworpen de handen in den schoot, in plaats van met mannelijke kracht naar den hoogsten prijs te dingen?

- Nu, Felicitas, hebt gij niets te antwoorden? vroeg hij, of acht gij u weder beleedigd door eene verdediging, die ik niet heb kunnen vermijden?

- Neen, antwoordde zij. Gij denkt er nu eenmaal zoo over: er schiet mij niets over, dan de wensch dat gij nog eens van zienswijze moogt veranderen.... Gij kunt mij het geloof niet benemen, dat er brave, onbevooroordeelde menschen zijn, die ook in iemand van mijne afkomst een eerlijk hart en een goeden wil zullen willen erkennen.... Maar wat zou ik u anders antwoorden.... wij zouden het toch nooit eens worden. Gij staat op het standpunt van de zoogenaamde aanzienlijken, die zich zelve ketens aanleggen, opdat zij toch niet naar beneden zouden vallen, en ik behoor tot de door u geminachte klasse.... Gij zegt het zelf, onze wegen loopen binnenkort uit elkander, en dan zien wij elkaâr waarschijnlijk nooit weêr. Nog strenger gescheiden zijn wij door onzen geest.

Eer hij nog een woord had kunnen vinden, had zij de kamer verlaten.

XVII.

De herstelling van de kleine Anna ging met snelle stappen vooruit, doch Felicitas werd daarom nog niet van haren post van ziekenoppasster ontslagen.

jan baptist de la salle,
Stichter der Congregatie van de Broeders der Christelijke scholen.

Het anders zachte geduldige kind, werd driftig en zenuwachtig, zoodra zij een oogenblik de kamer uitging, en er bleef Adéle niets over dan Felicitas te verzoeken zoo lang bij het kind te blijven tot het geheel hersteld zou zijn.

Zij besloot er te gereeder toe, wijl de professor bijna in 't geheel niet meer in de ziekenkamer kwam. Des morgends kwam hij naar de kleine zieke zien, en dat bezoek duurde hoogstens drie minuten, dan nam hij soms het kind in zijne armen en droeg het een oogenblik in den zonnigen gang heen en weder.

Overigens werd hij weinig in huis gezien; hij scheen eensklaps een hartstocht voor den buitentuin gekregen te hebben, en had eene geheele verandering gemaakt in de verdeeling van den dag; hij werkte niet meer in zijne kamer, en die hem spreken wilde, werd naar den tuin gezonden.

Mevrouw Helwig had zich aanstonds in die veranderingen geschikt en wist het zoo in te richten, dat er buiten ook gegeten werd. Het oude huis op de markt was dus stiller dan ooit. Somtijds kwam de professor vroeger dan gewoonlijk en alleen naar huis.

Dan hoorde Felicitas hem den trap opkomen, een oogenblik als besluiteloos voor de kamer stilstaan waar zij met het kind was, en dan, alsof hij zich bedacht, de tweede verdieping opgaan. Zijne kamer was vlak boven de ziekenkamer; daar hoorde Felicitas hem uren lang op en neder loopen. Dat eenzame heen en weêr loopen, maakte Felicitas altijd zenuwachtig en zij bracht het in verband met zijne bekentenis in den bewusten nacht.

Ten acht ure des avonds was Anna gewoonlijk ingeslapen, en dan nam Rosa de plaats van Felicitas aan haar bedje in. Dan kwam er een uur van rust en ontspanning voor het jonge meisje; dan ging zij naar tante Cordula, die de verzwakking harer krachten en haar voorgevoel van den dood overwonnen scheen te hebben; zij was opgeruimder dan ooit, en klapte vroolijk als een kind over den tijd, wanneer zij Felicitas voor goed bij zich zou houden.

Zij wachtte gewoonlijk op haar met het avondeten; dan stond de keurig gedekte theetafel bij het balkon en was altijd voor een of ander lievelingsgerecht voor Felicitas gezorgd; dan lagen er dagbladen en tijdschriften gereed, waaruit het meisje tante Cordula voorlas.

In die uren geraakte alles, wat het hart van Felicitas - dikwijls tot hare eigene verwondering - drukte, op den achtergrond: er werd ouder gewoonte, nooit gesproken over hetgeen beneden voorviel.

Op een zonnigen namiddag zat Felicitas weder met de kleine alleen; alles was doodstil in huis; mevrouw Helwig was met Adéle uitgegaan en de professor was ongetwijfeld in den tuin; want Felicitas hoorde geen teeken van leven boven zich. Het kind had lang gespeeld en rustte nu vermoeid in het kussen.

- Carolina een liedje zingen! bad zij vleiend.

Het kind hoorde Felicitas hartstochtelijk gaarne zingen; Felicitas had eene fraaie altostem, zuiver als eene klok; het was alsof de tonen zonder merkbare inspanning uit de borst kwamen, tonen die zonder eenige scherpte als in de lucht wegsmolten, en waarin een zweem van zwaarmoedigheid en diepe gedachten lag.

Tante Cordula had die stem met uitmuntende zorg en bekwaamheid geoefend en beschaald: Felicitas zong op waarlijk klassieke wijs hare Duitsche liederen. Meermalen had zij het kind door zacht te zingen tot bedaren gebracht; later liet zij hare stem ook krachtiger uitstroomen, doch, zaoals van zelf spreek, nooit wanneer zij vijandige ooren in de nabijheid wist!

‘Du junges Grün, du frisches Gras!’ dat heerlijk lied van Schumann, klonk nu door de ziekenkamer, met eene zoo ingetogene uitdrukking, als slechts uit eene reine meisjesziel kan voortkomen.

Felicitas zong de eerste strophe treffend eenvoudig en met ingehouden kracht; doch met het begin der woorden: ‘Was treibt mich von den Menschen fort, mein Leid, das hebt kein Menschenwort’ klonk de krachtige stem als de tonen van het orgel.

(Wordt voortgezet)