De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 5

Kleine fee.
Tafereelen uit Marlitt's verhaal:
Het geheim der oude jufvrouw.
(Vervolg.)

Nauwelijks waren de gedachten in het kinderhoofdje opgekomen, of de voetjes stonden op de vensterbank.

Al de veerkracht eener kinderziel, die alle verdriet door iets nieuws in een oogenblik vergeten kan, deed zich ook hier gelden.

Het kind kon klauteren als een eekhoorn, en over de daken te loopen was eene kleinigheid, meende zij, de goten waren lang zoo gevaarlijk niet als de dunne koorden, waarop Felicitas wel veel kleinere meisjes had zien loopen.

Zij sloop het raam uit, en na twee stappen op het schuinsche dak, stond zij in de goot. Het brak onder hare voetjes, rechts had zij niet den geringsten steun, links eene gapende diepte van vier verdiepingen. Als moederoogen dat eens gezien hadden!

Maar het ging goed. Nu nog het hoogere dak op, dan een sprong over de leuning van het balkon, en het kind stond met gloeiende wangen en schitterende oogen midden onder de bloemen en zag nog over de andere gebouwen heen, de wijde... wijde wereld in, die door de purpere avondzon beschenen werd.

En nu zag de kleine bedeesd door de glazendeur. Groeide die klimop door het dak heen en slingerde hij zich voort in die groote kamer?

Van het behangsel aan de muren kon Felicitas niets zien, alles was door takken en bladeren bedekt, maar bij kleine tusschenruimten kwamen er peterstaals te voorschijn, waarop groote witte borstbeelden stonden, eene verzameling van ernstige onbewegelijke hoofden als geestverschijningen tusschen het krachtige groen van den gebladerden muur.

Onder het venster stond een piano. De oude jufvrouw, net zoo gekleed als gisteren, zat er voor, en hare fijne handen zweefden met kracht over de toetsen. Haar gelaat was eenigszins veranderd, zij droeg nu een bril en hare gisteren zoo bleeke wangen waren gekleurd.

Felicitas was zacht binnengetreden en stond in den boog, die het voorste gedeelte van het gebouw vormde.

Voelde de oude dame de nabijheid van een menschelijk wezen, of had zij gedruisch gehoord? Zij brak eensklaps af in een ruischend akkoord en hare groote oogen vielen aanstonds over den bril heen op het kind. Iets als een elektrieke schok liep die vrouw door de leden, een flauwe kreet ontsnapte hare lippen, zij nam met bevende hand den bril af en stond op, terwijl zij zich aan het instrument vasthield.

- Hoe komt gij hier, mijn kind? vroeg zij eindelijk met onvaste stem, die echter, ondanks den schrik, zacht en liefelijk bleef.

- Over de daken, antwoordde het angstig geworden meisje beschroomd, en wees met haar handje naar het balkon

- Over de daken? dat is onmogelijk. Kom, wijs mij, hoe gij gekomen zijt. Zij vatte het kind bij de hand en ging met haar naar het balkon. Felicitas wees naar het dakvenster en naar de goten.

De oude dame sloeg ontzet de handen voor het gelaat.

- Och, gij moet er niet van schrikken! zegde Felicitas, met hare lieve onschuldige stem. Het ging wezenlijk heel goed. Ik kan klimmen als een jongen en doktor Böhm noemt mij altijd een kwiksteertje dat over alles kan heen huppelen en vliegen.

De oude dame liet de handen weer vallen en glimlachte met ingenomenheid. Zij bracht het kind naar de kamer terug en ging in haren armstoel zitten.

- Gij zijt de kleine Fee, niet waar? zegde zij, terwijl zij het kind naar haren schoot trok. Ik weet het, ofschoon gij ook niet op rooskleurige gazenwolkjes bij mij binnen zijt komen vliegen. Uw oude vriend Hendrik heeft mij van middag van u verteld.

Bij den naam van Hendrik kwam al de droefheid weêr over het kind terug. Het bloed steeg haar naar de wangen, en toorn en smart trokken weer die scherpe lijnen om haar mondje, die het gelaat van het kind in eenen nacht veranderd hadden. Die plotselinge omkeer ontging de oude dame niet; zij nam het gezichtje streelend tusschen hare handen en zegde:

- Ziet ge, dochter; sedert vele jaren komt Hendrik alle Zondagen bij mij boven, om allerlei zaken voor mij te bezorgen. Hij weet, dat hij nooit spreken mag over hetgeen er beneden gebeurt en tot hiertoe heeft hij dit ook niet gedaan, hij moet dus veel van de kleine Fee houden om tegen mijn streng verbod te handelen.

De strakke oogen van het kind smolten.

- Ja, hij houdt veel van mij, anders niemand, brak ze weenend uit,

- Niemand? herhaalde de oude dame, met ernstig en liefderijk gelaat, weet ge dan niet dat er een is, die u altijd lief heeft, al hield ook geen mensch van u?... De goede God...

- O, die wil niets van mij weten, omdat ik een kunstenmakerskind ben! viel Felicitas haar driftig in de rede. Mevrouw Helwig zegde dezen morgen dat mijne ziel in alle geval verloren gaat, en allen beneden zeggen ze, dat God mijne arme mama verstooten heeft en zij niet bij Hem is. Nu heb ik Hem ook niet meer lief, en ik wil niet naar Hem toe als ik sterf als mijne mama toch niet bij Hem is.

- Rechtveerdige God, wat hebben die onbarmhartige menschen met hunne zoogenaamde vroomheid van u gemaakt, arm kind. Uwe mama is even goed Zijn kind als wij allen, zij is tot Hem gegaan, want Zijne liefde vergaat nimmermeer. Moge zij rusten daar boven!

Het kind antwoordde met, maar sloeg driftig hare armpjes om de lieve troosteres en de tranen stroomden haar uit de oogen.

Twee dagen daarna hield er een rijtuig voor het huis van mevrouw Helwig stil. De weduwe steeg er in met hare beide zonen, om hen naar de naaste stad uitgeleide te doen. Johannes ging naar Bonn om in de medecijnen te studeeren, doch zou vooraf Nuthanaël naar het gesticht brengen waar hij zelf zijne opvoeding genoten had.

Hendrik en Rika loerden in de open deur het rijtuig na .. Zie zoo! zegde de eerste; nu hebben wij eenige jaartjes den tijd eer wij een van die twee weer in huis krijgen!

- Dat is zeker de dank voor de schoone fooi die gij van den jongen heer gekregen hebt! antwoordde Rika, die plechtmatig met haren voorschoot de oogen afwischte.

- Ga maar in de keuken, daar ligt ze nog, ik doe ze u present: ik raak het geld met geen vinger aan, sprak Hendrik.

- Nu, ik weet waarom gij zoo boos zijt, hernam Rika. De jonge heer heeft het u van morgend eens aardig gezegd. Met uwe vijftig gulden loon en misschien honderd in de spaarbank, hebt gij eene aanmatiging alsof gij de groote Mogol zijt. Met een trotschen bluf zegt gij tegen uwe rijke mevrouw: Geef mij het vreemde kind maar, dan breng ik het bij mijne zuster, het zal u geen cent kosten en...

- En toen heeft mijnheer geantwoord, viel Hendrik haar in de rede: het kind is in de beste handen, Hendrik, zij blijft tot haar achttiende jaar hier in huis en gij zult u wel wachten haar in de geringste weerspannigheid tegen

[p. 208]

mijne moeder te versterken.. En betrapt gij ooit onze oude keukenheks weer op luisteren aan de deuren, nagel haar dan zonder genade met haar oor aan de deur vast. Wat dunkt u, Rika, als ik u eens... en hij stak zijn arm naar haar uit; maar de oude meid liep scheldende naar de keuken.

X.

Negen jaren waren er na den dood van M. Helwig voorbijgegaan; maar noch in de ijzersterke muren, noch in het vrouwenprofiel aan het venster der benedenverdieping, was verval gekomen in dien tijd.

Deze vrouw, die het huis bewoonde, stond op den grondslag van vaste overtuiging, op het hooge voetstuk van eigen onfeilbaarheid.

In dezen onveranderlijken, ijskouden dampkring heerschten geene twijfelingen, geen strijd, geene inwendige aandoeningen; van daar die uitwendige volharding, die men eene goede constitutie pleegt te noemen.

Toch was er aan 't oude huis in een opzicht verandering ontstaan: de gordijnen van de vensters der eerste verdieping waren opgehaald en er stonden bloemen in de vensterbanken.

De oogen der voorbijgangers richtten zich nog altijd, ouder gewoonte, naar het venster beneden en mevrouw Helwig kon altijd zeker zijn van een eerbiedigen groet, doch daarna sloeg menigeen heimelijk de oogen naar de bovenverdieping.

Daar verscheen dagelijks een vrouwengezicht, met een hoofd vol blonde krullen, met blauwe oogen, die schier kinderlijk groot en rond de wereld inkeken; dat hoofd zat op eene bloeiende gestalte, die meestal in een wit neteldoeks kleedje gehuld was.

Somtijds, niet dikwijls evenwel, was er nog iets anders aan die ramen te zien; een kind, dat op een stoel geklommen, over den schouder der dame heen, nieuwsgierig naar buiten keek; het was een leelijk door klieren afkeerig gezichtje. Hoe groot het kontrast tusschen de dame en het kind wezen mocht, zij waren toch moeder en dochter, en voor de gezondheid van de laatste waren zij naar Thuringen gekomen.

Er was namelijk in den loop der negen jaren in den omtrek van de stad X eene zwavelbron ontdekt, er kwam eene badinrichting tot stand en deze, benevens de uitmuntende naam der Thuringer lucht, deed weldra allerhande hulpbehoevende lijders naar X. stroomen.

Ook de jonge moeder was naar X gekomen om haar kind de zwavelbaden te laten gebruiken, en wel op aanraden van professor Johannes Helwig van Bonn... Ja, mevrouw Helwig had veel voor haren zoon gedaan; zij had het doorgedreven, dat hij reeds vroeger onder de leiding zijner strenggeloovige bloedverwanten aan den Rijn gekomen was; nooit had hij in zijn zevenjarig verblijf op school en in zijne vakantie te huis mogen komen; zij had haren oudste dagelijks in hare gebeden herdacht en moederlijk op zijne hemden het oog gehouden, maar nu was hij ook een beroemd man geworden.

Het zou den jongen professor, ondanks al zijne beroemdheid, bezwaarlijk gelukt zijn zijne kleine patient in de onbewoonde bovenverdieping van zijn ouderlijk huis onder dak te brengen, ware zij niet de kleindochter van dien rechtzinnigen bloedverwant aan den Rijn geweest, voor wien mevrouw Helwig zooveel eerbied had. Ook bezat de jonge vrouw een schoonen titel, zij was de weduwe van een ‘regeeringsraad’ uit Bonn.

Mevrouw Helwig zat voor haar venster; hare handen lagen, met haar breiwerk, op haren schoot, zij had op dat oogenblik iets gewichtigs te doen.

Op eerbiedigen afstand, bij de deur, stond een mager man in een kalen frak; hij sprak langzaam en stamelend; het was ook zoo akelig stil in die kamer; buiten zijne stem vernam men geen enkel geluid, behalve het tikken der pendule. Er kwam geen enkel zachtmoedig woord over de lippen der vrouw, die strak op het bleeke kommervolle gelaat staarde van den man, die eindelijk zweeg, en met zijn bonten katoenen zakdoek zich het zweet van het voorhoofd wischte.

- Gij hebt aan de verkeerde deur geklopt, baas Tieneman, begon mevrouw Helwig eindelijk: ik versnipper mijn geld niet in zulke kapitaaltjes.

graaf herbert von bismarck.

- O, mevrouw, dat bedoel ik ook niet; maar gij zijt bekend als eene weldadige dame; gij staat aan 't hoofd van liefdadigheids-collekten en loterijen; ik wilde u enkel verzoeken om eene leening van vijf en twintig daalders, tegen behoorlijken intrest, van het geld dat gij voor noodlijdenden verzamelt.

- Neen, Tieneman, van dat geld blijft geen cent hier, dat is alles voor de protestantsche zendelingszaak, voor eene zielezaak; niet om menschen te ondersteunen, die werken kunnen.

- Aan vlijt ontbreekt het mij niet, mevrouw! riep de man met half gesmoorde stem, maar ziekten hebben mij in het ongeluk gestort.

- Wij doen goed, baas Tieneman, maar het geld in mijn bezit heeft zijne bestemming, overigens, menschen die in de ambachtsvereenigingen allerlei verkeerde dingen hooren en lezen, krijgen natuurlijk niets.

- Goede God, wat moet men zich al laten welgevallen als men in nood zit! riep de arme man. Hij zag daarop naar het andere venster, of hij vandaar misschien een woord van troost te wachten had; de blik was voor de weduwe van den regeeringsraad, die tegenover mevrouw Helwig zat, doch ook hier wachtte de man te vergeefs, en hij ging eindelijk heen.

- Gij hebt u toch niet geërgerd, tante? vroeg de jonge weduwe vleiend, toen de man de kamer uit was.... ja, vele van die zoogezegde beschavende inrichtingen waren mij ook altijd een gruwel.... O, daar is Carolina!

Met dien uitroep wees zij naar de deur; reeds voor het vertrek van den schrijnwerker, was er een jong meisje binnengetreden.

Wie veertien jaar geleden de jonge vrouw van den goochelaar voor de geweren der soldaten had zien staan, zou bijna van de gelijkenis geschrikt zijn.

Het was volmaakt dezelfde gestalte, nu in een grof en donker kleed gehuld, in plaats van het theaterkostuum.

Dezelfde onberispelijke lijnen van het gelaat, met dezelfde zwaarmoedige uitdrukking. Het eenige onderscheid tusschen die beiden lag in de oogen; die der ongelukkige vrouw waren klagend en vochtig van tranen geweest, die van het jonge meisje dat daar stond, getuigden van kracht en weêrstand.

Wij weten nu reeds, dat het aan de deur staande meisje Felicitas is, die tegenwoordig den prozaïschen naam van Carolina draagt; den ‘komediantennaam’ had mevrouw Helwig bij ‘het overige tuig’ op den zolder gesmeten.

Felicitas trad naar mevrouw Helwig toe en legde een keurig geborduurden zakdoek voor haar neêr. De jonge weduwe haastte zich hem op te nemen.

- Wordt die ook verkocht, tante, voor de zendelingskas? vroeg zij, terwijl zij het werk bekeek.

- Ja, Carolina heeft hem er voor moeten maken; zij heeft er al lang genoeg mee getreuzeld; maar mij dunkt drie daalders zal hij toch wel weerd zijn.

- Misschien! antwoordde de jonge vrouw, de schouders ophalende. Hoe komt gij aan dat patroon op de hoeken, kind?

- Dat heb ik zelf geteekend, antwoordde Felicitas zacht.

- Zelf geteekend? Neem mij niet kwalijk, kind, maar dat is een gezegde, dat ik niet begrijp. Hoe kunt gij zoo iets beginnen, zonder dat gij er verstand van hebt; het is echt batist, dat toch minstens een daalder kost, nu is het door die slechte teekening bedorven.

Mevrouw Helwig stoof op.

- Maak u niet boos, lieve tante, Carolina heeft het goed gemeend; de doek zal nog wel te verkoopen zijn. Ziet gij kindlief, ik heb mij zelven nooit met teekenen opgehouden, maar ik heb een scherp oog voor eene verkeerde teekening. Goede God, welk een monsterachtig blad!

Zij wees op een langwerpig blad, waarvan de punt was omgebogen. Felicitas antwoordde niet; zij drukte de fijne lippen stijf op elkander en zag de jonge vrouw strak aan. Deze wendde zich haastig at en hield hare hand voor de oogen.

- Och, kindlief, daar hadt gij weer dien scherpen blik. Het past wezenlijk niet voor een meisje van uwen stand de menschen zoo trotseerend aan te zien. Denk toch aan 't geen uw vriend, de goede secretaris Wellner altijd zegt: ‘Nederig, lieve Carolina!...’

(Wordt voortgezet.)