De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 5

Een avontuur met bandieten.

Toen de burgeroorlog in de Vereenigde Staten was geëindigd, besloot ik eene reis door Zuid-Amerika te gaan maken, om zelf te oordeelen of de verhalen van den rijkdom en de schoonheid dier landen op waarheid gegrond waren, of dat zij tot lokvinken moesten dienen. Met dit doel scheepte ik mij te Vera Cruz naar Imalaca aan den mond van den Orinoca in, en dadelijk na mijne aankomst zocht ik een goed paard te koopen voor een tocht in het binnenland.

Eerst na eenige dagen slaagde ik in 't aankoopen van een voortreffelijk paard en ik nam het geleide van een Noord-Amerikaan en twee Mexikanen aan, in wier gezelschap ik op een schoonen morgen naar de Amazonenrivier vertrok.

Het was eene lange en gevaarlijke reis en daar wij zulks wisten, hadden wij ons gewapend tegen de gevaren, die zich onderweg zouden kunnen voordoen. Mijn Amerikaansche vriend was een jong hupsch mensch, 25 jaar oud, die steeds naar avonturen verlangd had en daarom de wereld rondreisde. Zijn vader was een van de rijkste kooplieden uit New-York, en hoewel hem de levenswijze van zijn zoon tegen de borst stuitte, voorzag hij hem steeds van geld. Toen hij de Vereenigde Staten vaarwel had gezegd, legde hij den naam zijns vaders af - uit vrees van hem tot schande te maken - zoo vertelde hij mijzelf en behield alleen zijn doopnaam Charles Danever.

Mijne beide Mexikaansche reisgenooten konden over eenig fortuin beschikken en waren reizende speculanten, hadden den middelbaren leeftijd bereikt en bij het leger gediend, waardoor zij ons welkome makkers waren, in geval dat roovers ons zouden overvallen. Wij waren allen goed voorzien van wapens en toen wij Serpa achter ons lieten, verspreidde de opgaande zon hare glansrijke stralen over het land.

Dagen achtereen reden wij slechts eenige mijlen ver, hielden ons nachtverblijf in het open veld en verheugden ons over het heerlijke klimaat. Wij zongen naar hartelust, verhaalden allerlei anekdoten, die wij zelf beleefd hadden, en wikkelden ons dan eerst in onze Mexikaansche reisdekens, waarin we even gerust sliepen als in ons bed. Het stadje San Isabello lieten we achter, en ongestoord reden

[p. 204]

wij verder, toen wij eensklaps door een pistoolschot opschrikten en om hulp hoorden roepen.

wintervermaak buiten.

Wij grepen naar onze wapens en reden in de richting van waar wij het geluid vernamen. Om den hoek van een heuvel gekomen, bood zich aan onzen blik een zonderling schouwspel aan. Fen oud postrijtuig zonder paarden stond daar in een hollen weg; aan elk rad was een man gebonden en in den wagen lagen vijf vrouwen en een knaapje aan handen en voeten gekneveld. Wij bevrijdden hen van hunne banden; de knaap had zijne handen zelf los gemaakt en het geweer afgeschoten, want zij hadden onze stemmen in 't voorbijgaan gehoord en gehoopt onze opmerkzaamheid tot zich te trekken. Boven op den wagen zagen wij twee lijken liggen, dat van den postiljon en dat van een reiziger, en de arme gebondenen

[p. 205]

wintergenoegen binnen, naar de schilderij van knut ekwall.

[p. 206]

vertelden ons dat zij door roovers waren aangevallen, die den postillon en den anderen reiziger vermoord en de overigen uitgeplunderd hadden. Het gezelschap bestond uit een Braziliaan, diens vrouw, twee dochters, een zoon en een bediende.

De roovers hadden hunne muildieren en al hun goed meegenomen; ik verzocht Don Alonzo, een mijner gezellen, naar San Isabello terug te rijden en daar muildieren, kleederen en voedingsmiddelen te gaan halen, terwijl wij bij hen zouden blijven. Nooit heb ik menschen ontmoet die zoo innig dankbaar over hunne redding waren als deze Brazilianen; wij maakten het hun zoo aangenaam mogelijk en gaven onze dekens aan de dames.

Danever wierp zich als kok op, en bereidde eene heerlijke sterke tas koffie, die ons allen lekker smaakte. Ik hoorde dat de rooverbenden ongeveer twintig personen telden, doch zij waren slecht gekleed, hadden minder goede paarden en waren in de richting van San Filipe weggereden. Voor het vallen van den nacht kwam Don Alonzo terug met de noodige muildieren, goederen en levensmiddelen en wij besloten gezamelijk den nacht door te brengen,

Vroeg in den morgen maakten wij ons voor 't vertrek gereed; wij gebruikten te zamen het ontbijt, namen toen van onze nieuwe vrienden afscheid en zetten onze reis voort; het gezelschap begaf zich naar San Isabello.

Deze ontmoeting deed ons nog voorzichtiger zijn toen wij de gebergten naderden, die wij over moesten, voor San Filipe te kunnen bereiken. Als de avond viel, zochten wij eene afgelegene plaats uit voor ons lachtverblijf en zongen niet meer ten einde de opmerkzaamheid der roovers te ontgaan, die misschien in de nabijheid rondzwierven.

Eens tegen den avond, toen wij 't gebergte ingingen, zagen wij vier of vijf ruiters voor ons uitgaan.

‘Bij St. George, het zijn moordenaars,’ zeide Danever.

‘Ja, senor, zeide Don Leo, en naar het mij schijnt ook nog al berekend om ons aan te vallen, want zij zien er nog al vrij forsch uit.’

Onwillekeurig greep ieder naar zijn pistool en hield het oog op de bandieten gevestigd, terwijl men zich vaster in den zadel zette.

‘Wat dunkt u, Lever?’ vroeg Don Alonzo mij.

‘Wel, rustig doorrijden en geene aandacht op hen nemen; doch geven zij teekenen van vijandschap dan moeten wij den strijd aanvaarden, en volhouden zoolang wij eenigszins kunnen,’ antwoordde ik, en allen waren het met mij eens. Wij zetten onze reis lachende en pratende voort.

Wij waren de vijf ruiters tot op een zestig pas genaderd toen een hunner in het Spaansch ons toeriep:

‘Gij kunt hier niet doorrijden zonder ons tot te hebben betaald.’

Ik reed eenige schreden vooruit, en terwijl de roover deze woorden sprak, greep ik mijn pistool en joeg hem een kogel door den kop. Hij stortte van zijn paard, zonder een woord te zeggen en vóór zijne verschrikte medgezellen ons tegenstand konden bieden, hadden wij ons op hen geworpen. De strijd zou spoedig geeindigd zijn, als wij alleen met de overigen hadden te doen gehad, doch plotseling kwamen van achter rotsen en boomen een dozijn anderen te voorschijn. De strijd was hevig, want wij wisten dat wij niet op genade hoefden te rekenen. Hij had eenige minuten geduurd toen ik omzag en Don Alonzo miste; hij lag ter aarde; het paard was Danever onder het lijf weggeschoten en hij bediende zich van zijn geweer als van eene knods, waarmee hij verscheidene roovers neervelde.

Leo hield met zijn pistool drie aanvallers op een afstand, doch had den toom van zijn paard in den mond, omdat zijn linkerarm verpletterd was. Ik zelf had slechts eene lichte wonde in de zijde en ook mijn paard Nobli was er goed afgekomen.

Toen ik den roover, die voor mij stond, gedood had, wendde ik mij weder tot mijne vrienden. Don Leo was ook gesneuveld en vier booswichten onderzochten zijn lijk; twee andere plunderden Don Alonzo uit en ik zag Danever zich tegen twee kerels verweren, dle hem aangegrepen hadden. In een oogenblik was ik bij hem, greep het paard van Don Leo bij den toom, sprong uit den zadel, en doorstak met mijn dolk een der roovers; de andere vluchtte.

‘Spoedig, Danever, neem het paard van Don Leo en laat ons van hier rijden,’ riep ik hem toe, terwijl ik hem den toom toewierp.

‘Gij hebt gelijk, het gaat hier te heet toe, laten wij ons uit den weg maken,’ antwoordde hij.

Wij sprongen te paard en in een oogwenk waren wij buiten het bereik der booswichten, die telkens op ons vuurden. Doch hunne paarden waren te slecht om ons te kunnen inhalen.

‘Vier van de acht is vier, leerden wij op school,’ zeide Danever, terwijl wij steeds voorwaarts gingen.

‘Ja,’ antwoordde ik; ‘wij hebben twee brave menschen en twee goede paarden verloren, doch het verheugt mij dat wij drie tegen één gestreden en nu niets meer te vreezen hebben.’

‘Oordeel niet te haastig, overste,’ zeide Danever ‘ik heb eene wonde in de zijde, die me nog duur te staan zal komen.’

Ik zag hem nu voor het eerst oplettend aan en bemerkte hoe doodsbleek hij zag; bij elke beweging van het paard bespeurde ik dat zijn gelaat eene pijnlijke uitdrukking kreeg. ‘Mijn goede man, gij zijt zwaar gewond; wij moeten stilhouden en dan zal ik zien wat ik voor u doen kan.’

‘Neen, laat ons nog iets verder gaan en dan rusten.’ In de nabijheid van eene beek hielden wij stil; ik hielp hem uit den zadel, maakte het hem zoo gemakkelijk mogelijk en verbond zijne wond. Hij raakte van bloedverlies buiten zich zelven, want hij had drie wonden bekomen, doch de dolksteek in zijne rechter zijde was doodelijk. Evenwel verbond ik hem zoo zorgvuldig mogelijk, gaf hem wat brandewijn te drinken en legde hem op zijn deken. Ik verzorgde toen de paarden, stak een vuur aan en maakte koffie gereed. Danever ontwaakte, en vroeg om brandewijn en legde zich toen weêr rustig neder. Ik stak eene sigaar op en dacht over onzen toestand na. Zoo verliepen twee uren zonder dat de pijnlijke stilte werd afgebroken; het vuur ging uit en Danever was nog altijd rustig. Door vermoeienis sliep ik in, toen de stem van Danever mij wekte.

‘Overste,’ zeide hij tot mij, ‘ik voel dat ik ga sterven. Ik vrees den dood niet; in het graf zal ik rust vinden.’

‘Ik hoop integendeel, Danever, dat gij beter zult worden,’ zeide ik tegen mijne overtuiging in.

‘Dat zegt gij om mij hoop te geven, doch mijn leven loopt ten einde. Ik moet bekennen dat mijn leven vrij wild is geweest en dat ik niemand iets goeds gedaan heb.’

‘Danever,’ zeide ik tot hem, ‘als gij mij iets hebt meê te deelen, haast u dan, want gij hebt geene twee uren meer te leven.’

‘Dat is zoo. Als ik dood ben zult gij om mijn lijf een lederen gordel vinden, waarin papieren, brieven, een medaillon en ook geld is; van het laatste kunt gij gebruik maken zooals gij wilt. De brieven en het medaillon moet gij aan Miss Annie, mijne verloofde, teruggeven; de papieren aan mijn vader en hem vergiffenis vragen voor het leed dat ik hem veroorzaakt heb. Zegen hem voor mij. Zeg aan Miss Annie dat ik haar oprecht heb liefgehad en met de gedachte aan haar gestorven ben.

‘Meer heb ik u niet op te dragen; ik zeg u dank voor alles wat gij voor mij gedaan hebt. Gij hebt dapper gevochten om mij te redden, doch deze wond zal overwinnaar blijven.’

‘Ik beloof u, Danever, dat ik uwe wenschen zal vervullen, en aan al uwe vrienden za ik zeggen hoe edel gij steeds gehandeld hebt, sedert wij elkaar hebben leeren kennen.’

‘Geef mij uwe hand, overste,’ zeide hij na eene lange stilte, ‘en zorg voor uw leven gedurende uwe eenzame reis. Belooft gij mij dat?’

Ik deed het en hield zwijgend zijne hand vast; na eenige oogenblikken zeide hij:

‘Vergeet Annie niet, overste; houd mijne hand vast, want ik - sterf- leef wel!’

Hij stierf zoo zacht en kalm dat ik meende dat hij sliep; ik voelde echter dat hij was heengegaan, want zijne hand lag machteloos in de mijne.

Ik trok het deken over zijn gelaat en trachtte zelf een weinig te slapen.

Ik werd gewekt door de zon, die mij in het gelaat scheen, en stond op. De paarden graasden in de nabijheid, en de geheele natuur was zoo schoon, maar toch voelde ik mij eenzaam, Ik stak een vuur aan, maakte het ontbijt gereed, drenkte en voederde de paarden en begon toen aan mijn treurig werk: een graf te graven voor mijn armen vriend. Ik vond den lederen gordel en nam hem bij mij; met eene bijl die aan Don Leo behoord had, groef ik een graf, waarin ik het lijk legde en bracht zoo goed mogelijk mijn plicht jegens mijn vriend ten uitvoer. Toen steeg ik te paard; gevolgd door het andere en zette mijne reis voort.

Drie dagen later werd ik door een onweder overvallen; niet ver van mij zag ik eene herberg en ging daarheen om voor het weêr beveiligd te zijn. Het was laat in den avond en het roode licht uit de herberg scheen mij welgevallig in de oogen. Op mijn geroep kwam eene oude vrouw aan de deur, die mijne vraag of ik hier nachtverblijf kon vinden, toestemmend beantwoordde. Ik steeg af, bracht mijne paarden onder een soort van afdak dat de vrouw mij aanwees, voorzag hen van voedsel en ging toen in huis.

Het bevatte drie vertrekken gelijkvloers en daarboven was eene soort van vliering. Het eerste vertrek bevatte een haard, tafel en stoelen en diende tot keuken en eetkamer. Aan de tafel zat een meisje van 16 of 17 jaar te lezen, terwijl eene oude negerin met haar zoontje speelde. De vrouw die mij de deur geopend had, maakte het avondeten gereed; ik liep wat heen en weêr en ging toen naast het meisje op een stoel zitten. Ik was zeer verwonderd dat zij zoo ontwikkeld was, want over allerlei onderwerpen kon ik zeer goed met haar spreken.

Wij hadden ons tot dus ver van het Spaansch bediend, doch na eenige oogenblikken zeide zij:

‘Spreekt gij ook Engelsch of Fransch, senor?’

‘Alle bei; welke verkiest gij,’ antwoordde ik in het Engelsch.

‘Ik, het Fransch; tante spreekt wat Engelsch.’

‘Dan hebt gij zeker het een of ander geheim mede te deelen dat voor uwe tante verborgen moet blijven?’ vroeg ik in het Fransch.

Ja, gij moet dit huis zoo spoedig mogelijk verlaten, begrijpt gij?’

‘Ja wel, maar waarom dan?’

‘Vraag er niet naar; er dreigt een groot gevaar, wat - kan ik niet zeggen.’

‘Ik verkies het gevaar in het huis boven dat in de vrije natuur, ten minste hier in uwe nabijheid,’ antwoordde ik lachend; doch mijn lachen maakte geen indruk op haar; met buitengewonen ernst zeide zij:

‘Ik zeg u dat gij den dood zult vinden als gij van nacht hier blijft; dit huis is een moordenaarshol; men wacht slechts een geschikt oogenblik. Ga naar den stal alsof gij uwe paarden moest verzorgen; laat uw deken en zadel hier om geen argwaan op te wekken en vlucht dan.’ Zij zeide dit in vollen ernst, maar toch op een toon die de oude vrouw onverschillig in de ooren klonk; deze scheen zich te verheugen dat haar nichtje met hare talenten kon schitteren.

‘Maar als dit huis een moordenaarshol is, hoe komt gij dan hier, want gij zijt toch niet bedorven?’

‘Ik hoop het ten minste niet te zijn; wij woonden vroeger in de stad, maar wegens een grooten misslag werd mijn oom verbannen en hij vluchtte hier heen. Sedert dien tijd hebben

[p. 207]

wij een afgrijselijk leven geleid! Helaas! hoevelen zijn niet door zijne hand gestorven! Maar haast u nu voor het te laat is.’

‘Ik heb twee paarden bij mij; als gij dit huis wenscht te verlaten, ga dan met mij meê; ik zal u bij een mijner vrienden in Madre de Dias brengen die u gaarne zal opnemen.’

‘Als ik overtuigd was van den goeden afloop zou ik met u gaan, want gij weet niet hoe ik deze ellende verwensch; doch uwe vlucht zou er door verhinderd kunnen worden en ons beiden het leven kosten.’

‘Uwe redding is mogelijk; ik heb twee beste paarden, goede pistolen en het vaste besluit u te bevrijden. Ga dus meê.’

‘Ik wil het wagen, senor; blijft gij echter hier tot ik mij gereed gemaakt heb. Over een kwartier moet gij eene reden gezocht hebben om naar uwe paarden te zien en zeg dan dat gij dadelijk terug zult zijn. Maar vergeet niet uw deken en uwen zadel achter te laten.’

Zij verliet het vertrek onder een of ander voorwendsel en ik nam uit mijne zadeltasch eenige kleinigheden die ik noodig had.

Eenige minuten lang voerde ik een levendig gesprek met de oude vrouw, bewonderde hare kookkunst en vleide haar zoo veel ik kon; maar oprecht gezegd, men kon niets ten haren gunste zeggen. Iets later zeide ik:

‘Hoe lang duurt het nog voor wij gaan eten? Ik zou nog wel eerst naar mijne paarden willen zien, als ik tijd had.’

‘Gij moet nog tien minuten wachten,’ antwoordde zij en hierop ging ik de deur uit.

Het was een verschrikkelijk weêr: de storm had zijn hoogste toppunt bereikt en een oogenblik wilde ik weêr in huis terugkeeren en op mijn goed geluk vertrouwen. Doch ik herinnerde mij het jonge meisje en liep naar den stal toe waar mijne paarden stonden

Aan de deur stond het meisje in mannenkleederen te wachten en de paarden bij den toom houdend.

‘Ik ben gereed, senor, laat ons spoedig vertrekken.’ fluisterde zij.

Ik hielp haar in den zadel, en vroeg haar vooruit te rijden, daar zij in die streken bekend was. Langzaam gingen wij voort. Om den straatweg te bereiken, moesten wij een plein voor het huis overrijden, en juist toen wij voorbijgingen werd de huisdeur geopend door de vrouw, die mij voor het avondeten wilde roepen. Zij zag ons en gaf een gil ten teeken voor de verborgen roovers, dat wij wilden ontvluchten.

‘Rijd zoo snel gij kunt, senorita, en de eerste die ons aanrandt is een man des doods.’

Terwijl ik dat zeide, kwam een jonge man met een geweer gewapend het huis uit. Wij hadden den grooten weg bereikt en terwijl het meisje vooruit reed, draaide ik mij plotseling om en vuurde op den naderenden persoon. Wij schoten te gelijk af; zijn kogel ging langs mijne hand, maar de mijne doorboorde, geloof ik, zijn hart, want hij viel voorover zonder eenig geluid te doen hooren.

Anderen kwamen haastig het huis uit, en schoten op ons, doch wij waren reeds te veel vooruit. Den geheelen nacht reden wij door en eerst den volgenden middag namen wij de noodige rust.

Twee dagen later kwamen wij in Laspa aan waar wij onze paarden verkochten en naar Madre de Dias reisden waar ik door de familie van mijn ouden vriend allerhartelijkst ontvangen werd. Hij hield Inez bij zich die door zijne dochters vriendelijk werd opgenomen. Onderwijl schreef ik aan de families mijner beide Mexikaansche reisgenooten om hen met het gebeurde bekend te maken.

Inez had nooit een ander te huis gekend als het moordenaarshol in het gebergte, daar zij nog een zeer klein kind was toen haar oom en hare tante haar meegenomen hadden Zij was goed behandeld geworden en had de Engelsche en Fransche taal geleerd van haren oom, die zeer ontwikkeld was. Zij betreurde het echter niet hare bloedverwanten verlaten te hebben en voelde zich weldra te huis in den familiekring van den heer Carter. Zij won spoedig het hart van Leonard Carter, den eenigen zoon van mijn vriend, en sleet met hem hare gelukkigste dagen.

Na mijn terugkeer in New-York voldeed ik getrouw aan mijne beloften aan Danever gedaan en tel nu onder mijne beste vrienden: zijn vader, zijne zuster en het meisje zijner liefde, Miss Annie R...