De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 5

[p. 178]

[Onze gravures]

De waarzegster.

Al hecht de prinselijke familie op het tafereel van prof. G. Mantegazza, blijkens de schertsende uitdrukking op de verschillende gezichten, ook geen geloof aan de voorspellingen van het zwervende zigeunerswijf, toch vindt zij het blijkbaar niet onaardig eens te hooren, wat de sluwe kaartlegster het gezelschap wel omtrent de toekomst van den jeugdigen erfprins op de mouw weet te spelden. De vorstelijke telg zelf is wel het minst met de aardigheid ingenomen en maar onwillig reikt hij het handje, waaruit de zigeunerin de lotgevallen beweert te kunnen lezen, die hem als man te wachten staan. Klaarblijkelijk zal zijn levensweg, volgens de voorspellingen der waarzegster, niet van de onaangenaamsten zijn; ten minste de familie hoort hare profetiën met zichtbaar welgevallen aan. Het lachende groepje deftige dames in tegenstelling met de schuwe, havelooze gestalten der beide Zigeunerinnen, vormt een levendig tafereel, waarop de blik met welgevallen blijft rusten.

Kozakken van den Caucasus.

Een der flinkste en schilderachtigste groepen uit het ontzaglijke Russische leger vormen ongetwijfeld de kozakken van den Caucasus, wèl te onderscheiden van de vermaarde kozakken van den Don. Zij dragen een bijzonder uniform, bestaande uit een nauwsluitend besjmet of Tartaarsch wambuis, rood of blauw naar gelang zij tot den Kuban- of den Terek-stam behooren, eene zwarte broek en een zwart overkleed, de tsjerkeska, een aan hun stam eigen gewaad van ruig vilt, dat tot beneden de knie afdaalt. Verder dragen zij zwarte berenmutsen van schapevacht aan den top met gekleurd laken versierd. Over de borst prijkt een metalen bandelier, die twintig patronen bevat.

De afdeeling, op onze gravure weergegeven, is bezig een bergpas door te trekken in Daghestan, het wildste gedeelte van Circassië, waar de Caucasus-bergketen de scheiding vormt tusschen de provinciën Kuban en Terek aan de noordzijde, en Kutais, Georgia en de kustlanden der Zwarte en der Caspische Zee ter andere zijde.

Geef ons heden ons dagelijksch brood.

Een echt Hollandsch tafereeltje! Die schaar van arme moederkens met de zoogenaamde ‘mopmuts’ op en in de korte, laag uitgesnedene jak, door een gekleurden halsdoek volgestopt, zegt ons op het eerste gezicht, dat wij ons bevinden in een van die arme visschersdorpen, waar de stormen der Noordzee zoovele weduwen en weezen maken. Welke schatten de zee in haren schoot moge bergen, voor de visschers is ze zeker geene goudmijn; slechts een karig stukje brood levert ze hun op, nog gekocht door harden arbeid, bange gevaren, eens dikwijls met den dood betaald. Gelukkig dat de Hollandsche liefdadigheid, trouw aan hare oude overleveringen, zich het lot der nagelaten betrekkingen der verongelukte visschers aantrekt, dat tal van vrome stichtingen in den nood der hulpbehoevende weduwen en weezen trachten te voorzien. Wij zijn hier getuige van eene broodbedeeling, zooals die in menige gemeente krachtens fundatie van milddadige schenkers of erflaters geregeld plaats vindt, en de schilder heeft dat tooneel met verrassende waarheid weergegeven.