De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 5

[p. 177]

[Nummer 23]

Jonkvrouw Julia.

In haar lustwarande wandelt

's Avonds Julia alléén;

Fatiman, Almanzors veldheer,

Overvalt haar; sleept haar heen;

Vlucht met d'eedlen roof in 't zadel

Heel den nacht de wouden door;

Twintig Mooren, zwaar gewapend,

Volgen trouw huns Meesters spoor.

Bij het scheemren van den morgen

Dringen ze in dat heilig woud,

Waar een bedeplaats door ridders

Op den heuvel is gebouwd.

Julia slaat reeds van verre

Op een beeld haar schreiend oog,

Levensgroot in steen gehouwen,

Prijkend voor den tempelboog.

't Is de beeltnis van Sint Joris,

Moedig kampend met den draak

En de lans geweldig stootend

In zijn opgespalkte kaak.

Weenend en de handen wringend

Bidt zij 't vurigst smeekgebed,

Dat de Schutspatroon der ridders

Haar uit 's monsters klauwen redd'.

Zie, wie komt op 't witte strijdros

Toegesneld in vluggen draf?

Gouden lokken, roode mantel

Golven hem de schoudren af.

Krachtig is zijn speer geheven,

Die met goed gemikten stoot

Fatiman ter aarde slingert

En, zijn borst doorvlijmend, doodt.

Al de Mooren worden plotsling

Overweldigd door den schrik,

En verdwijnen in de wouden

Met de snelheid van een blik.

Jonkvrouw Julia knielt neder

Biddend 't vurigst dankgebed,

Dat de ridderlijke Heilge

Haar van 't monster heeft gered.

Naar Uhland.       B. van Meurs.