De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 5

De Gevolgen van eene Gril.
Tafereelen uit het verhaal
van Herbert Frey.
(Vervolg.)

‘Ach, Hedwig, wat zijt ge wreed tegen mij,’ riep Bertram hevig aangedaan.

‘Bertram, misschien zult ge eenmaal te weten komen, waarom ik zoo gehandeld heb, en dan zult ge er mij voor danken.’

‘Ik verlang niets meer te weten,’ riep Bertram driftig. ‘Ge hebt me nooit bemind. Hedwig,’ vervolgde hij met van aandoening bevende stem. ‘Maar ik begrijp niet welk doel ge er mee kunt gehad hebben, mij zoo te bedriegen, en verwonder me er nu over, dat ik zulk een dwaas ben geweest, me door u zoo te laten misleiden Toen ik u de eerste maal zou huwen, dwongt ge mij, mijne hand aan een ander meisje te geven, en nu herhaalt ge dat spel op eene nog vreemdere manier. Ge weigert mij te huwen, zonder zelfs den schijn van eene reden daarvoor te kunnen aanvoeren. Neen, Hedwig, ge hebt mij nooit bemind.’

Met een blik waaruit wanhoop en vertwijfeling spraken, zag zij hem aan.

‘Eenmaal zal de tijd komen,’ zeide zij plechtig, ‘dat 't u leed zal doen, zulke harde en onrechtvaardige woorden tot mij gesproken te hebben.’

‘Maar begrijpt ge dan niet dat ik door mijne bittere teleurstelling buiten mij zelven ben? Moet het werkelijk zoo zijn, Hedwig? Kunnen noch mijn smeeken, noch mijne tranen u van besluit doen veranderen?’

‘Neen, Bertram! We kunnen nimmer door den huwlijksband vereenigd worden.’

‘En ge kunt mij aanzien en zeggen dat dit uw vast besluit is?’

‘Ik kan niet anders, hoe smartelijk het mij ook valt; de noodzakelijkheid eischt het.’

‘Welaan, dan wil ik nimmer weder eene vrouw aanzien,’ riep hij woedend, en zonder verder een woord te spreken, snelde hij de kamer uit.

Zwijgend en roerloos stond Hedwig nog geruimen tijd op de plek waar hij haar verlaten had. Toen ontsnapte haar een diepe zucht.

‘'t Is zoo het beste,’ sprak zij met doffe stem. ‘Toornig is hij van me gescheiden; als we tranen hadden gestort, zou het scheiden ons wellicht onmogelijk zijn geweest. - Vaarwel, geliefde! vaarwel!’

In hevige opgewondenheid had Bertram het huis verlaten Zijne teleurstelling was al te groot dan dat hij zonder hevigen strijd tot kalmte had kunnen komen; en dat Hedwig geene enkele reden voor hare handeling had kunnen opgeven, verbitterde hem nog meer. Hij kon niet gelooven dat Hedwig hem had willen misleiden, - maar wat moest hij er dan van denken? In zoo verre hij haar en hare omstandigheden kende, vond hij niets dat hare handelwijs rechtvaardigde. Zij had hem tot op den drempel van den huwlijkstempel geleid en toen eensklaps verlaten.

In zijne opgewonden gemoedsstemming wilde hij niet dadelijk naar zijn huis terugkeeren; hij gevoelde zich geheel ongeschikt om weder zijne gewone levenswijs te leiden. Hij bleef twee dagen in een logement. Maar toen hij weder eenigszins zijne bedaardheid had verkregen, herinnerde hij zich zijn kind en keerde naar Windischkrona terug.

In den hevigsten angst had Leontine zijne terugkomst afgewacht; de eerste blik, dien zij op hem wierp, zeide haar alles.

‘Het is geschied!’ sprak zij tot zich zelve. ‘Hedwig is standvastig gebleven, 't is duidelijk op zijn gelaat te lezen.’

In de hoop haren echtgenoot te ontmoeten, liep zij nu dikwijls door het huis en van de eene kamer naar de andere, maar zij zag hem niet. Toen hoorde zij dat hij ziek was. Dadelijk werd om den dokter gezonden. Leontine begon te sidderen voor de gevolgen van hare daad. Indien Bertram nu stierf! De gedachte aan het hem dreigend gevaar perste tranen uit hare oogen en deed een gebed op hare lippen komen.

Na verloop van ongeveer veertien dagen vernam zij van de huishoudster, dat de ziekte geweken en Bertram voor 't eerst weer het bed verlaten had. Nu ging Leontine dagelijks naar den tuin, in de hoop hem daar te zullen aantreffen.

XXVIII.

Een paar dagen had zij vruchteloos eenigen tijd in den tuin doorgebracht, toen zij op een heerlijken morgen haren echtgenoot daarheen zag gaan. Zij spoedde zich naar de kinderkamer en vroeg Elfriede, of zij met haar bloemen wilde gaan plukken. Het lieve meisje sprong op van vreugde, en moeder en kind gingen te zamen naar den tuin. Weldra bespeurde Leontine haar gade, die op een tuinstoel onder een schaduwrijken boom zat. Zij behoefde geen voorwendsel te verzinnen, om tot hem te gaan, want hij zag zijn dochtertje en riep haar, om bij hem te komen.

Met open armen snelde Elfriede naar haren vader, en Leontine volgde op eenigen afstand. Zij plaatste zich zoo, dat zij haar gade in 't gelaat kon zien.

Zijn uitzicht deed haar pijnlijk aan; zijn gelaat was bleek en ingevallen.

Met meer jaloerschheid en wrevel dan ooit te voren beschouwde zij haar echtgenoot, maar zij werd weer zachter gestemd, toen zij zag hoe hij hun kind liefkoosde, kuste en teedere woorden toesprak. Hij moest dan toch, meende zij, een weinig droef heid over het verlies der moeder gevoelen, als hij haar kind zoo liefhad.

Hij nam Elfriede op zijne knie en keek toen om zich heen, om te zien met wie zij in den tuin gekomen was. Zoodra hij juffrouw Werner bemerkte, kwam een glimlach op zijn gelaat en knikte hij haar zoo vriendelijk toe, dat haar hart van vreugde jubelde en haar gelaat met een hevigen blos werd gekleurd. t Scheen hem te verheugen, dat hij haar zag, omdat hij wist hoe goed en zorgzaam zij voor zijn kind was.

‘Mijne kleine liefling,’ hoorde zij hem zeggen, ‘zoudt ge wel met papa een reisje willen maken, ver, naar een schoon land, waar de oranjeboomen bloeien en de zon veel schooner schijnt dan hier? Wilt ge met mij daarheen gaan?’

‘O ja, gaarne papa,’ antwoordde het kind, hare armen om zijn hals slaande.

‘Het is daar zoo schoon,’ ging hij voort, ‘en, kleine liefling, ge zult er ook de blauwe zee zien, waar uwe mama slaapt; die groote blauwe zee, waarop des daags de zon hare gouden stralen schiet en die des nachts door miljoenen sterren wordt verlicht.’

‘Hij wil naar Italië gaan,’ dacht Leontine, en zij werd diep bedroefd; 't kwam haar, terwijl zij hem aldus over haar hoorde spreken, zoo snood voor, hem nog langer aan haren dood te doen gelooven.

Bertram vertelde het kind allerlei kleine geschiedenissen uit Italië, en Elfriede luisterde lachend naar hem. Toen vroeg hij plotseling:

‘Wie wil mijne kleine liefling medenemen op de reis?’

‘Juffrouw Werner,’ antwoordde het kind snel, hare handen naar Leontine uitstrekkend.

‘Houdt ge dan meer van haar dan van Augusta?’ vroeg hij weder.

Het kind knikte bevestigend. Haar ernstig gezichtje en hare zachte manieren schenen hem daarbij Leontine in herinnering te brengen.

‘Hoe sprekend gelijkt ge op uwe moeder, lief kind,’ zeide hij. En toen Leontine deze woorden hoorde, gevoelde zij zich voor een oogenblik onuitsprekelijk gelukkig.

Bertram riep haar, en zoodra zij genaderd was, sprak hij tot haar:

‘Juffrouw Werner, kom even hier en hoor eens wat Elfriede me zooeven zeide.’

[p. 168]

Sinds zij als naaister op Windischkrona was, had hij haar nog nooit aandachtig beschouwd nu echter zag hij haar opmerkzaam aan. Zij had zijne belangstelling opgewekt, omdat zijn kind zooveel van haar hield. Een geruimen tijd zag hij haar vriendelijk aan. Zij sloeg de oogen neder; haar gelaat scheen andere trekken aan te nemen.

‘Groote God!’ mompelde hij. ‘hoeveel in de uitdrukking van haar gelaat herinnert me aan Leontine!’

‘Wat denkt ge wel dat de kleine wil?’ vroeg hij luide. ‘Zij wenscht dat ge haar op reis vergezelt. Zijt ge daartoe genegen?’

Leontine waagde het niet te antwoorden; zij vreesde dat zij op dit oogenblik geene macht genoeg over zich zelve had om zich kalm en bedaard te doen voorkomen, en dat zij hare stem niet voldoende zou kunnen veranderen, om die niet te doen herkennen.

Bertram gevoelde medelijden met haar; hij meende dat zij verlegen was, omdat zij hem moestaanspreken, en ging daarom op nog minzamer toon voort:

‘Ge zijt altijd zoo lief voor het kind geweest en hebt hare genegenheid gewonnen. Denk er eens over, en indien ge er toe kunt besluiten, met ons naar Italië te gaan, zal 't me zeer veel genoegen doen, want ik weet dat ik u met volle gerustheid het kind kan toevertrouwen.’

Met doffe stem vroeg zij:

‘Hoe lang denkt gij weg te blijven, mijnheer?’

Er lag eene uitdrukking van ongeduld en mismoed op zijn gelaat, toen hij antwoordde:

‘Dat weet ik niet; ik weet zelfs niet of ik hier wel ooit zal terugkeeren, misschien zal ik mijn geheele leven in Italië blijven Ge moet er dus rijpelijk over nadenken. Indien ge liever in uw vaderland wilt blijven, zal ik u niettemin altijd dankbaar zijn voor de liefderijke zorg, die ge voor mijn kind hebt gehad; en indien ge medegaat, kunt ge uwe toekomst verzekerd achten.’

‘Ik zal er over nadenken,’ gaf zij ten antwoord.

Leontine wist echter reeds dat zij niet kon medegaan. Zoo lang zij haren echtgenoot slechts nu en dan ontmoette en nog zeldzamer met hem sprak, viel het haar niet moeielijk, hare vermomming vol te houden, als zij echter dagelijks met hem omging, zou zij daartoe niet in staat zijn, dat besefte zij maar al te goed. Zoo hij dus bij zijn besluit bleef om naar Italië te vertrekken, zou zij van haar kind moeten scheiden.

Dit waren de gedachten, die haar bezighielden terwijl zij met haar kind naar het huis terugkeerde

Bertram had het vaste besluit genomen, naar een vreemd land te gaan en daar te blijven. Het verblijf in zijn huis stond hem tegen.

de aanbidding der drie koningen, naar de schilderij van bouguerau.

Hij trachtte zich zelven te overreden dat Hedwig hem niet beminde en nooit bemind had; maar dan dacht hij weder aan haar edel karakter en hare lieftalligheid, en verrees haar beeld in zijne vlekkelooze schoonheid voor zijn geest en scheen verwijtend op hem te zien. Dan vergeleek hij Hedwig en Leontine met elkander. Hij had de eene, - de andere had hem met haar gansche hart bemind. Leontine had zelfs toen zij meende te zullen sterven alleen aan hem gedacht en hem voor eeuwig willen toebehooren; Hedwig had niet met hem willen huwen - en hij wist er de reden niet van.

‘Leontine heeft me toch het meest liefgehad,’ zeide hij na het maken dier vergelijking ‘ik zal nimmer weder eene liefde als de hare vinden.’

Als door eene plotselinge openbaring zag hij nu in hoe innig en oprecht en tot in den dood getrouw zijne gade hem had bemind, en langer dan ooit stond hij dien dag in stille aanschouwing voor hare beeltenis.

‘Ja, zij heeft me het meest bemind,’ weergalmde het gedurig in zijne ziel, toen hij na rijpelijk nadenken begreep hoezeer hij gedwaald en zijne gade miskend had, omdat hij nog altijd liefde voor Hedwig had gevoeld.

Sinds dien tijd bespeurden allen, die met hem in aanraking kwamen eene groote verandering in hem. Terwijl hij vroeger altijd vriendelijk, zacht en goed was geweest, was hij nu ongeduldig, grillig, spoedig driftig en geraakte licht in toorn. Hij dulde niet dat men hem tegensprak, luisterde naar geen raad, gaf bevelen zonder te vragen of te bedenken of zij goed en uitvoerbaar waren; nu eens was hij diep terneergeslagen, dan weder was hij buitengewoon druk en opgewonden.

Het ergste verontrustte Leontine zich over eene bijzondere en waarlijk dreigende omstandigheid. Bertram hield veel van rijden, en zijne prachtige paarden kostten hem eene aanzienlijke som voor onderhoud. Vroeger was hij een bedaard ruiter geweest, nu echter ging hij onbezonnen, ja onzinnig te werk. Meermalen kwam hij met een verwilderd en verstoord gelaat te huis, met stof bedekt en met modder bespat, terwijl zijn paard geweldig bezweet en hevig vermoeid was. Zoo ging het ook als hij in een rijtuig uitreed. Zij had den koetsier hooren zeggen dat hij zijn eigen leven en dat van anderen daarbij op het spel zette. Velen die hem hadden zien rijden, voorspelden schouderophalend, dat indien hij zoo onzinnig voortging, hij zeker eens den hals zou breken. De dienstboden schudden het hoofd en waren angstig en geheel uit 't veld geslagen.

(Wordt voortgezet.)