De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 5

De Gevolgen van eene Gril.
Tafereelen uit het verhaal
van Herbert Frey.
(Vervolg.)

‘De lieden noemen alles juist niet bij den rechten naam,’ hernam Veronika; ‘men kan soms zoo'n wonderlijke uitlegging aan de zaken geven.’

‘Ik begrijp u niet,’ antwoordde Hedwig kalm en bedaard.

Leontine had haar echter wel begrepen, en haar oog fonkelde van verontwaardiging; gaarne had zij de freule een scherp antwoord willen geven; maar hoe vermetel zou men het achten, als een loontrekkende persoon zich in 't gesprek der dames mengde.

Dat het reeds lang smeulende vuur der ijverzucht eindelijk in helle vlammen zou uitbarsten, was wel te voorzien geweest. Freule Siegel had gewenscht dat Hedwig zou overkomen, om te zien op welken voet zij met den heer Seewald stond; en wat zij opmerkte, viel haar niet mee. Wel kon zij niet bespeuren dat er eene innige verhouding tusschen beiden bestond, maar toch meende zij dat zij vertrouwelijk met elkander omgingen, wat evenwel het gevolg kon zijn van de herinnering, weike in beider ziel voortleefde aan zijne overledene gade, die de vriendin van Hedwig was geweest. Moeder en dochter hielden zich overtuigd dat de heer Seewald Veronika zeker zou huwer, indien Hedwig daarbij niet in den weg stond, vooral als hij zag dat Elfriede veel van Veronika hield, waarom deze alles moest aanwenden om de genegenheid van het kind te winnen.

Door de ervaring wijzer geworden, was mevrouw Siegel betere opmerkster dan hare dochter; zij had dan ook reeds veel opgemerkt wat haar in 't geheel niet beviel. Evenwel was het zeker dat Hedwig den heer Seewald geenszins aanmoedigde; integendeel, zij vermeed alle gelegenheden om hem te ontmoeten of een gesprek onder vier oogen met hem te hebben.

‘Eén van beiden staat vast, òf zij gevoelt geene liefde voor hem, òf zij is volkomen zeker van hare zaak,’ zei mevrouw Siegel tot zichzelve; niettemin was zij jegens Hedwig altijd vriendelijk en voorkomend; Veronika daarentegen wist hare siechte luim niet te beteugelen en nam elke gelegenheid te baat om bitse en boosaardige uitdrukkingen tegen Hedwig te bezigen. Deze hoorde haar met fiere verachting aan en achtte het niet de moeite waard er op te antwoorden.

Een kalme glimlach speelde om Leontine's lippen, toen ook Bertram de kinderkamer binnenkwam.

Leontine wendde ontsteld het hoofd af; Hedwig had reeds lang geleerd de gevoelens harer ziel voor de blikken van anderen te verbergen, terwijl Veronika, zooals altijd wanneer Bertram er bij was, Elfriede ging liefkoozen.

‘'t Schijnt dat wij beiden dezelfde gedachte gehad hebben,’ sprak zij met een aanminnig lachje tot den heer Seewald. ‘Daar het weder zoo droevig stemt, ben ik hierbeen gegaan om te trachten Elfriede zoo aangenaam mogelijk bezig te houden. Daarbij vergeet men zelve het droevige weder, want waar het kind zich bevindt, is 't altijd zonneschijn.’

‘Dat was zeer lief van u,’ antwoordde Bertram.

Leontine maakte zich gereed om de kamer te verlaten; zij kon veel dulden en verdragen maar te moeten zien en hooren hoe de freule Siegel haren echtgenoot vleide en trachtte te behagen, was toch te veel voor haar.

Bertram raadde haar voornemen, wendde zich tot haar en zei op vriendelijken toon: ‘Mejuffrouw Werner, blijf gerust hier; ge behoeft u om mij niet te verwijderen.’

Leontine nam hare plaats bij het venster weder in en ging met haren arbeid voort.

‘Elfriede ontvangt heden wel bezoek,’ sprak Hedwig. ‘Daardoor is een regenachtige dag, die haar noodzaakt in hare kamer te blijven, minder onaangenaam voor haar.’

‘Dat lieve kind!’ riep Veronika. ‘Mijnheer Seewald, ik zie eene groote gelijkenis tusschen u en Elfriede.’

‘Meent ge dat werkelijk?’ zei Bertram. ‘Dan hoop ik maar dat ge haar daarom niet minder genegen zult zijn, freule!’

Zij bloosde en trachtte zich het voorkomen van verlegenheid en beschroomdheid te geven, maar dit mislukte haar geheel. Daarna wist zij, onder het voorwendsel te willen hooren wat hij van het weder dacht, hem te bewegen met haar aan een der vensters te gaan staan, met het voornemen hem, om Hedwig te ergeren, daar een half uur aan den praat te houden,

Leontine ging oogenschijnlijk bedaard met haar werk voort, maar was inderdaad zeer ontroerd.

Hedwig vertelde Elfriede kleine geschiedenissen die voor haar begrijpelijk waren. Door het hartelijk lachen van zijn kind opmerkzaam gemaakt, zag Bertram met welgevallen naar de bevallige groep, die Hedwig en het kind vormden.

‘Mijn kleine parel zou boos op mij worden omdat ik u van haar terughoud,’ zei hij schertsend tot Veronika. ‘Ge zijt hier gekomen om met haar te babbelen, en ik zou 't u geheel beletten.

Vergeefs beproefde Veronika hem nog een poosje aan hare zijde te doen blijven, Bertram ging naar zijn kind en Hedwig, en de freule, die reeds in haar triomf gejuicht had, zag zich bitter teleurgesteld.

XXII.

Mevrouw Siegel had Elfriede naar de groote gezelschapszaal laten brengen, opdat hare dochter zich met het kind zou bezighouden, en Elfriede zich meer en meer aan haar zou gewennen.

Terwijl zij aan het venster zaten, trok de kleine de kostbare franje van een der gordijnen uit elkander.

‘O dat is niets,’ zei mevrouw Siegel, ‘de schade kan spoedig hersteld worden. De naaister, die juffrouw Vogel onlangs heeft aangenomen, is, naar zij zegt, zeer bekwaam in alle handwerken; zij zal het wel weer in orde kunnen brengen.’

De gezelschapszaal was eene groote kamer gelijkvloers; twee glazen deuren gaven toegang tot den tuin. Aan de zaal grensde de leeskamer, welke eigenlijk als eene verlenging van de zaal kon worden beschouwd, daar zij er alleen door een paar kolommen van gescheiden was.

Den volgenden dag werd Leontine verzocht de schade aan de franje te herstellen, en zij ging dadelijk naar de gezelschapszaal.

[p. 136]

't Was een schoone morgen. De vensters stonden open, en de heerlijke geur van duizenden bloesems stroomden het vertrek binnen. De vogels zongen en sjilpten; de geheele natuur scheen vrede en vreugde te ademen.

Leontine zag rond in het schoone vertrek, waar zij als meesteres had kunnen geëerd worden en van rechtswege dit ook moest worden gedaan. Een diepe zucht over haar ongelukkig lot rees uit hare borst omhoog

Om te beter de franje te kunnen herstellen ging zij achter de gordijn in de vensterbank zitten. Terwijl zij met hare fijne vingers de zachte, uiteengehaalde draden weer in elkander vlocht, kwam Hedwig binnen en nam in de leeskamer aan eene kleine tafel plaats. Zonder zelve opgemerkt te worden, kon Leontine haar nauwkeurig gadeslaan, hoewel zij zoo ver van haar verwijderd was, dat zij het niet noodig achtte te doen blijken dat zij zich in hetzelfde vertrek bevond. Een poosje later zag zij dat Hedwig het vel papier, 't welk zij in de hand had, nederlegde, waarbij hare lippen zich bewogen, zonder een klank voort te brengen, en zij naar den blauwen hemel blikte.

Zou Hedwig wellicht aan haar denken, die zij meende dat in de golven haar graf had gevonden?

Daar verscheen Bertram in den tuin. 't Was Leontine of hare ziel hem tegemoet wilde vliegen; zij wilde de armen naar hem uitbreiden en hem toeroepen: ‘Zie, dierbare Bertram, ik leef; bemin mij zoo als ik u bemin!’

De gordijn ontglipte aan hare handen, en hare oogen vulden zich met tranen. Haar lot was ook zoo hard. Hij die zij daar zag was haar echtgenoot, dien zij naast haar kind het meest op aarde beminde. Hij keek overal rond alsof hij iets zocht. Plotseling scheen hij door het openstaande venster Hedwig te ontdekken en zijn gelaat verhelderde. Leontine lette nauwkeurig op de uitdrukking van zijn gelaat en op al zijne bewegingen. Haastig stapte hij door de openstaande deur en ging naar de leeskamer.

‘Ha, Hedwig, zijt gij hier!’ riep hij op opgeruimden toon; ‘ik heb u overal gezocht.

Hedwig bloosde hevig, doch zag hem niet aan.

“Ik wist niet dat ge naar mij verlangdet” zeide zij. “Ik ben hier reeds een poosje.”

“Ge wist niet dat ik naar u verlangde! O Hedwig, hoe kunt ge dat zoo zeggen?”

“Ach Bertram,” viel Hedwig hem in de rede, herinneren die blauwe hemel en die heerlijke zonneschijn u niet aan dien noodlottigen dag in Italië? Wat mij betreft, 't is mij niet mogelijk de gedachte aan Leontine ook slechts een half uur uit mijn geest te verbannen.’

Bertram sprong haastig op.

‘Arme ongelukkige Leontine!’ riep hij hevig aangedaan, ‘Neen, Hedwig, we zullen haar nimmer vergeten. Geen dag, ja, geen uur gaat voorbij dat ik niet aan haar denk, en niet alleen met droefheid, maar ook met liefde.’

Leontine sidderde van ontroering over al hare leden, haar hart klopte hoorbaar. ‘Groote God!’ mompelde zij, ‘indien zij alles wisten; indien zij er slechts 't geringste vermoeden van hadden, dat ik zoo nabij hen ben en elk hunner woorden hoor!’

‘Dat ontzettend tooneel staat mij altijd voor den geest,’ hernam Hedwig. ‘Wanneer ik des nachts ontwaak, zie ik het in mijne verbeelding even levendig alsof 't eerst den vorigen dag ware gebeurd, en immer komt dan de gedachte bij me op, dat Leontine den dood heeft gezocht.’

‘Maar waarom zou zij dat gedaan hebben, Hedwig?’ riep Bertram. ‘God weet dat ik mijne gade nooit met opzet eenig leed of verdriet heb aangedaan; ik heb haar altijd met teederheid behandeld.’

‘Maar nu is alles voorbij,’ ging Bertram voort. Zoo lang Leontine leefde, hebben we edelmoedig onzen plicht jegens haar vervuld, nu moeten we alle smart en droefheid vergeten en ons er in verheugen, dat we getracht hebben, haar gelukkig te maken.’

Leontine was door het aanhooren van dit gesprek zoo geschokt, dat zij bijna haar bewustzijn verloor en dreigde ineen te zakken. Tot haar geluk stonden nu Bertram en Hedwig op en gingen naar den tuin, zoodat zij zich onbemerkt kon verwijderen. Zij ging rechtstreeks naar de kinderkamer; Elfriede stond juist vóor de deur. Zij nam het kind in hare armen.

‘Wilt ge met mij naar mijn kamer gaan, lieve kleine?’ vroeg zij, en Elfriede was daartoe dadelijk bereid, want zij had de goedhartige en vriendelijke vrouw met het donker-kleurige gelaat reeds lang liefgekregen.

Leontine vroeg aan de kindermeid, of zij Elfriede mocht medenemen, en deze gaf dadelijk hare toestemming.

Zoodra zij in hare kamer was, sloot Leontine de deur, zette het kind op een stoel en ging naast haar op de knieën liggen.

‘Gij zijt mijn alles!’ riep zij in hevige ontroering, ‘gij zijt mijn eenige troost! Geef mij een kus, lieve engel! Mijn hart is zoo diep bedroefd!’

- Uwe beurs of uw leven!
- Zie, ik had juist dezelfde boodschap.

Het kind zag haar met verwondering en een bedrukt gelaat aan en kuste haar.

XIII.

Leontine gevoelde zich diep ongelukkig; het was voor haar buiten allen twijfel, dat Bertram voornemens was met Hedwig te huwen.

Kon zij zich daarover verwonderen? Bertram en Hedwig hadden elkander reeds zoo lang bemind, en alleen het toegeven van beiden aan hare dwaze gril had hen gescheiden. Nu meenden zij dat zij weder vrij waren, - waarom zouden zij zich dan niet door het huwlijk voor altijd aan elkander verbinden?

't Was voorzeker dwaas van haar, dat zij zich door hare droefheid zoo liet overmeesteren, daar zij toch zelve den tegenwoordigen toestand had in het leven geroepen. Zij moest dit zelve erkennen, maar zij weende bitter, omdat men haar zoo spoedig vergeten kon. Bertram en Hedwig meenden dit zij in de diepte der zee haar graf gevonden had, en verheugden zich in het vooruitzicht op 't geluk, dat zij ten gevolge van haren dood konden smaken. Dat denkbeeld was grievend voor haar.

Zij wilde haar kind aan 't hart drukken en tot haar zeggen: ‘Ik ben uwe mama, die ge meent dat verre van u en in den hemel is!’ Maar daardoor zou zij het geluk van haren echtgenoot en Hedwig weer in den weg treden, - zij moest dus den last van haar geheim blijven torschen en den troost ontberen, door haar kind als moeder bemind te worden.

Wat moest zij beginnen? Zij meende de ongelukkigste, rampzaligste vrouw op den geheelen aardbodem te zijn. Al wat zij tot nu toe geleden had was niets in vergelijking met de folterende smart, die haar hart als met dolksteken doorboorde bij de gedachte, dat haar geliefde echtgenoot gedurende haar leven, eene andere vrouw zou huwen en haar dochtertje eene tweede moeder zou geven.

‘Niemand bekommert zich om mij,’ zeide zij zuchtend; ‘niemand herinnert zich mijner. Is niet juist omdat ze mij dood wanen hunne vreugde grooter? Ik ben geheel vergeten. Mijn echtgenoot beminde mij niet toen ik aan zijne zijde leefde; nu hij me dood waant, denkt hij niet meer aan mij. Zijn hart behoorde altijd eene andere, en die andere zal weldra het geluk smaken, waarnaar ik tevergeefs gesmacht heb.’

Doch hoe dwaalde zij in de meening dat zij vergeten was en niet bemind werd. Hoewel de toekomst haar geest aangenaam bezighield, dacht Hedwig nog altijd aan haar en wenschte haar van ganscher harte in het leven terug. En Bertram ging vaak voor hare beeltenis staan, beschouwde dan zuchtend haar lief, bekoorlijk en teeder gelaat en mompelde: ‘Arme, goede Leontine, ik weet hoe lief ge mij hebt gehad!’

't Was verwonderlijk wat Leontine, die vroeger alleen voor tijdverdrijf 't een en ander had vervaardigd, met de naald kon uitvoeren; zij was er zelve verwonderd over. Dagelijks kreeg zij iets anders onderhanden, en alles wat zij vervaardigde, was even netjes als kunstig en smaakvol. Zij scheen voor alles bekwaam en de kracht en volharding te hebben verkregen, om ook het moeilijkste ten uitvoer te brengen.

Op zekeren dag zat zij bij het venster in hare kamer druk te naaien aan een nieuw kleed voor de huishoudster, toen Hedwig met eene uitdrukking van het innigste genoegen op 't gelaat binnenkwam.

‘Juffrouw Werner,’ aldus begon zij, ‘'k zou gaarne een woordje met u willen spreken, als ge er den tijd voor hebt.’

‘Ik ben geheel tot uwen dienst,’ antwoordde Leontine met neergeslagen oogen, opdat Hedwig daarin niet zou lezen wat in haar hart omging.

‘Ik heb u veel mede te deelen,’ ging Hedwig voort. ‘In de allereerste plaats moet ik u zeggen dat ge u door uw gedrag en uwe bekwaamheden de achting en genegenheid van den heer Seewald en zijne huishoudster hebt verworven. Mijnheer Seewald laat u door mij een voorstel doen: hij wenscht namelijk dat ge altijd bij hem blijft, en wel gedeeltelijk in uwe tegenwoordige betrekking, gedeeltelijk om zijn dochtertje onder uw toezicht te nemen. De kindermeid, die nu met de zorg over haar is belast, is wel is waar zeer goed voor haar, maar het kind heeft eene andere leiding noodig.’

‘De heer Seewald is zeer vriendelijk,’ zei Leontine zacht.

‘De voorwaarden zullen, zoooals van-zelf spreekt door hem of juffrouw Vogel nader met u besproken worden. Hij wenscht vooral dat ge aan het moederlooze kind al uwe zorg en genegenheid wijdt.’

‘Ik heb het kind hartelijk lief,’ zei Leontine.

(Wordt voortgezet)