De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 5

De ongeluksvogel.

't Is feest op 't hoog, omwald kasteel.

De vaan op tinne en trans

Noodt ridderschap, vazal, meistreel

Tot maal en spel en dans.

Fier zetelt in zijn opperzaal

De burchtheer met een stoet

Van edelvrouwen zoet van taal

En ridders hoog van moed.

En aan zijn zij troont aan 't festijn

De burchtvrouw, in haar dos

Van goudbrocaat en hermelijn,

Met minnelijken blos.

Haar oog schiet liefelijker straal

Dan zachte luchterschijn,

Dan 't fonkelen der feestbokaal

En gloed van gouden wijn.

En zoo het lied den gastheer rijst,

't Verheft ook de eedle vrouw,

Om wie 't den echtvriend zalig prijst,

En looft haar deugd en trouw.

Maar als haar de meistreel bezingt

In hoofsche dichtertaal, -

Hoor! hoe opeens zoo somber klinkt

De stem van haar gemaal:

‘Wel, Vrouwe, looft elk aan mijn disch

Uw trouw, mijn hart verpand;

Graag loofde ik mede; maar ik mis

Den trouwring aan uw hand.’

Zij staart verlegen in zijn oog

En zwijgt, nu rood, dan bleek.

‘Zeg of uw ontrouw mij bedroog,

Opdat dit zwaard mij wreek'!’

Zij stamelt, maar zijn argwaan dringt

Haar 't woord ter keel terug.

‘Wee wee de vrouw, wie elk bezingt!’

Dus spreekt hij koel en stug.

‘Uw blos, uw bleekheid zeggen luid

Wat al hun lof bediedt.

Waar is mijn ring?... Ter feestzaal uit!

U ken 'k als burchtvrouw niet.’

Zij riist, maar wankelt en bezwijmt.

‘Nu is de maat gevuld!’

Helaas! het wee, dat haar doorvlijmt,

Geldt hem bewijs van schuld.

De luchters werden uitgedoofd.

De gasten dropen af.

De burchtvrouw, straks gevierd geloofd,

Zucht in het kerkergraf.

Daar schiet een ekster uit het hout

En krast met schril geluid:

‘Wat onheil de achterdocht niet brouwt!

Den trouwring maakte ik buit.’

J.R. van der Lans.