De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 5

De Gevolgen van eene Gril.
Tafereelen uit het verhaal
van Herbert Frey.
(Vervolg.)

‘Des te beter, mijn kind! Ik ben overtuigd dat niets den heer Seewald meer genoegen doet dan te zien dat men veel van zijn kind houdt. Oprechte genegenheid is verre te verkiezen boven den blooten schijn er van. Maar zeg me eens, lieve Veronika, we zijn nu reeds geruimen tijd hier, hebt ge nog niet uit 't een of ander kunnen opmaken dat mijnheer Seewald verliefd op u is?’

‘Dat is eene gewichtige vraag, mama! en ik kan die waarlijk niet beantwoorden. Mijnheer Seewald is altijd zeer vriendelijk jegens mij, hij praat gaarne met me en heeft me zelfs het een en ander in vertrouwen verteld, maar van eene innige genegenheid heb ik tot nog toe niets bespeurd. Van éene zaak ben ik daarentegen volkomen zeker: hij is zeer in zijn schik en nog vriendelijker dan anders wanneer ik me met Elfriede bezighoud.’

‘Het kind is bepaald de hoogste kaart, die ge in handen hebt,’ merkte mevrouw Siegel op. En zuchtend voegde zij er bij: ‘Ach, ware ik nog maar zoo jong en schoon als gij en in uwe plaats, Veronika! Een jeugdig, beminlijk weduwnaar, een prachtig huis, een groot vermogen en een kind, door 't welk men op zijn gevoel kan werken! Lieve Veronika, ik verzeker u, als ik in uwe plaats was, zou ik binnen zes weken mevrouw Seewald zijn.’

Veronika zette een verdrietig gezicht.

‘'t Staat me waarlijk tegen, u zoo te hooren redeneeren, mama,’ zeide zij. ‘Gij spreekt over 't huwlijk zoo vreemd, dat 't waarlijk met te verwonderen zou zijn als ik in vertwijfeling van de geheele zaak afzag. Ik ben niet zoo gevoelloos en zoo koel berekenend zonder dat het hart er deel aan heeft, als gij schijnt te gelooven.’

Mevrouw Siegel lachte en nam eenige aardbeziën.

‘Lieve Veronika’ gaf zij ten antwoord, ‘indien ge in waarheid er aan denkt eene goede partij te doen, laat dan het hart er buiten. Als ik mijne ondervinding raadpleeg, moet ik ronduit zeggen dat ik nog geene enkele vrouw heb aangetroffen, die door de inspraak van haar hart te volgen een gelukkig huwlijk heeft gehad. Eene eigenlijke liefdesverklaring heeft mijnheer Seewald dus nog niet gedaan?’

‘Neen! Hij is, zooals ik u zeide zeer vriendelijk jegens mij, maar spreekt altijd alleen over zijn dochtertje. Hij schijnt aan niets anders te denken.’

Nauwelijks waren de laatste woorden over hare lippen, toen de heer Seewald de kamer binnenkwam. Nadat hij tegenover mevrouw Siegel had plaats genomen, vroeg hij, of de dames genegen waren een rijtochtje met hem te maken.

Mevrouw Siegel had dadelijk hare partij gekozen.

‘Ik dank u voor uw vriendelijk aanbod, mijnheer,’ zeide zij, maar indien Veronika er genoegen in vindt, mag zij wat mij betreft met u gaan. Wanneer men jong is, ontziet men niets, maar ik houd niet van die zomerhitte.’

‘Wilt gij een wandelrit met mij maken, freule Veronika?’ vroeg nu Bertram, zich tot het jonge meisje wendend.

Met een van vreugde stralend gelaat zag zij hem aan.

‘Ik wil een verdrag met u aangaan, mijnheer Seewald,’ zeide zij. ‘Daar ik veel van rijden houd, wil ik met het grootste genoegen aan uw verzoek voldoen, maar ik stel daarbij twee voorwaarden: ten eerste, dat ge mij vergunt de kleine Elfriede mede te nemen; ten andere, dat gij zelf de paarden ment. Ik zou 't niet wagen, uwe lieflinge aan een ander toe te vertrouwen.’

‘Wat gaat ze slim te werk,’ dacht mevrouw Siegel. ‘Me dunkt, hij moet haar zeker lief krijgen’

Mijnheer Seewald zag er te gelijk verlegen en vergenoegd uit. Hij vreesde dat het opzien zou baren, als hij alleen met de freule Siegel en de kleine Elfriede uitreed; hij vond er eenig bezwaar in, zich met de freule zonder het geleide van hare moeder in 't openbaar te vertoonen. Daarentegen verheugde het hem, haar met zooveel liefde en hartelijk over zijn kind te hooren spreken.

‘Volgaarne onderwerp ik me aan uwe voorwaarden, freule, Veronika!’ zeide hij. Hij wilde niet laten blijken dat hij met de zaak eenigszins verlegen was, en na voor beide dames eene beleefde buiging te hebben gemaakt, verliet hij de kamer.

XIX

Een paar dagen later kwam juffrouw Vogel met een bedrukt gelaat de kamer van Leontine binnen.

‘Ach!’ riep zij op klagenden toon, ‘wat word ik toch geplaagd en gekweld! Daar heeft de werkmeid eene groote scheur gemaakt in de tapijt der groote zaal, eene echte Gobelin, waarop mijnheer Seewald zooveel prijs stelt. Als mevrouw Siegel het ziet, zullen de poppen aan 't dansen zijn. Kunt ge mij niet uit de verlegenheid redden, juffrouw Werner?’

‘Als ik u kan helpen, wil ik het met 't grootste genoegen doen,’ antwoordde Leontine.

‘Ge moet trachten de tapijt te herstellen. Misschien kunt ge het wel zoo netjes doen, dat van de scheur niets te zien is.’

‘Ik zal er zooveel mogelijk mijn best op doen,’ zeide Leontine.

‘Naar ik gehoord heb, gaat mijnheer met de gasten heden middag een uitstapje doen. Als ze zijn uitgereden, moet ge er dadelijk aan beginnen.’

Leontine was zeer in haren schik; zij had tot heden alleen dat gedeelte van 't huis gezien, waar juffrouw Vogel hare kamers had, thans zou zij iets meer van het huis te zien krijgen.

Zoodra het rijtuig met den heer Seewald en de twee dames Siegel - men had Elfriede ditmaal thuis gelaten, omdat men een langen rit moest maken, en de dames eenige inkoopen wilden doen - uit het gezicht was, kwam juffrouw Vogel Leontine halen en bracht haar naar de groote zaal.

Met bekwame en geoefende hand begon Leontine hare taak. 't Was een moeilijk werk, dat de grootste kennis en bedrevenheid vereischte, maar 't gelukte haar uitmuntend.

Hoewel zij al hare aandacht op haar werk moest richten, werd zij meer dan ooit door de gedachten aan het verleden, aan haren echtgenoot en haar kind bestormd. Eensklaps hoorde zij den lach van een kind, daarna vernam zij een paar woorden en vervolgens zachte schreden. Dat was de stem, dat waren de voetstappen van Elfriede! Haar hart klopte hoorbaar, een blijmoedig lachje kwam op haar gelaat.

Daar werd de deur der zaal opengeworpen, een lief blond meisje huppelde vroolijk de kamer in. Dat was hare Elfriede! Met innig moederlijk welgevallen sloeg zij de oogen op het lieve, bekoorlijke meisje. Ach God! haar kind kende haar niet!

Elfriede naderde haar en zag haar verwonderd aan, en die verwondering werd nog grooter, toen Leontine, door haar gevoel medegesleept, de armen uitbreidend op hare knieën viel. De moederliefde deed hare rechten gelden.

‘Mijne lieflinge! Mijn dierbaarste schat op aarde!’ riep zij, in tranen uitbarstend.

Elfriede was een weinig bevreesd geworden; zij liep echter niet weg, maar zag de vrouw met groote oogen aan.

Leontine ijlde naar haar toe, kuste haar op 't voorhoofd en op de kleine handen; in de hevige opwelling harer moederliefde streelde en liefkoosde zij haar met onstuimigheid en mompelde:

‘O moederzegen, waarom mag ik u niet smaken? Ach, mocht ge maar “mama” tot mij zeggen, geliefde van mijn hart!’

Het kind zag haar nog altijd met de grootste verwondering aan, en Leontine ontstelde over hare hartstochtelijke vervoering; zij begreep hoe onvoorzichtig zij gehandeld had en spande alle krachten in, om hare bedaardheid te herkrijgen. Terwijl zij het kind vriendelijk toelachte, knielde zij bij haar neder en greep hare handjes.

‘Wilt ge mij zeggen hoe ge heet, lieve kleine?’ sprak zij, Elfriede over de schoone lokken strijkend.

‘Ik heet Elfriede - papa noemt me ook wel zijn kleine parel,’ antwoordde het kind nog eenigszins schuw.

De stem van haar kind klonk de nog altijd hevig ontroerde moeder als hemelsche muziek in de ooren.

‘Ge zijt ook een kleine parel,’ zeide zij. ‘En ge zijt zoo gelukkig - ge hebt een zoo goeden papa.’

‘Maar geene mama,’ viel de kleine haar in de rede. ‘Mijne mama is in den hemel.’

‘In den hemel, mijn kind?’ stamelde Leontine, zonder te weten wat zij zeide.

‘In den hemel komt men, als men dood is, ging het kind voort. ‘Mama is gestorven.’

‘Wilt ge hier dikwijls komen en met me spreken, kleine lieflinge?’ vroeg Leontine. ‘Ik heb ook zoo'n lief kind gehad als gij zijt.’

‘Is dat ook in den hemel?’ vroeg Elfriede.

Leontine zou tegenover haar kind geen onwaar antwoord hebben kunnen uiten; zij zou het als de grootste zonde hebben beschouwd. Zij was verlegen wat zij zou antwoord en, toen buiten de deur de stem van een dienstmeisje werd gehoord, die het kind riep.

‘Ge wordt geroepen, lieve kleine!’ zei Leontine.

‘Dat is Karolina! Nu moet ik gaan,’ sprak Elfriede.

[p. 120]

‘Wilt ge mij niet eerst een kus geven, dierbare engel?’ vroeg Leontine.

Het kind hief haar kopje op en bood haar de kersroode lippen. Met diepe ontroering drukte de moeder er een teederen kus op. Toen huppelde Elfriede de kamer uit, terwijl Leontine haar met tranen in de oogen nastaarde. Slechts met de grootste inspanning gelukte het haar, het snikken te bedwingen, dat haar geheele lichaam stuipachtig deed rillen. Toen zij eindelijk hare tranen had gedroogd, begon zij weder aan haar werk, maar 't ging zeer langzaam, hare handen beefden nog te veel. Gelukkig was zij er bijna mee gereed toen haar kind was binnengekomen, zij zou anders niet in staat zijn geweest het goed ten uitvoer te brengen.

Toen Bertram met de beide dames was thuis gekomen, en zijn dochtertje hem vertelde dat eene juffrouw haar gekust en daarbij geweend had, verwonderde hij zich er eenigszins over.

Mevrouw Siegel had de mededeeling van het kind ook gehoord en veinsde groote bezorgdheid.

‘'k Ben waarlijk altijd bang, mijnheer Seewald,’ zeide zij, ‘het kind aan de zorg van anderen over te laten. Dienstboden zijn niet te vertrouwen. Ik houd het er voor dat 't niet eerder beter zal worden dan wanneer eene vrouw als uwe gade uw huishouden weer bestuurt’

‘Juffrouw Vogel is eene zeer geschikte vrouw,’ merkte de heer Seewald op, ‘en draagt de meeste zorg voor mijn kind. Maar allen houden veel van Elfriede, en daardoor kan 't licht gebeuren dat deze of gene haar liefkoost, hoewel ik het beter acht dat zij niet veel onder de dienstboden verkeert.’

‘Juffrouw Vogel moge zeer geschikt zijn,’ hernam de weduwe hoofdschuddend, ‘maar zij kan hier onmogelijk de plaats van vrouw des huizes vervullen. Dit kan alleen eene werkelijke beschaafde dame.’

moedervreugde, naar de schilderij van minna stocks.

Bertram zuchtte.

‘Misschien hebt ge gelijk,’ zeide hij.

Mevrouw Siegel zou om alles ter wereld hebben willen weten of die zucht hare dochter dan wel Hedwig Krohn gold, voor wie zij bij Bertram wel eenige genegenheid meende opgemerkt te hebben. Zij besloot dien twijfel zoo mogelijk op te heffen, en daartoe kwam haar niets raadzamer voor dan de tegenwoordigheid van Hedwig, opdat zij door eene oplettende waarneming van beiden hunne gevoelens jegens elkander zou kunnen ontdekken. Om dit doel te bereiken, overwon zij haren afkeer van de tegenwoordigheid eener andere jonge dame ten huize van den heer Seewald; zij zou hem verzoeken, Hedwig uit te noodigen, eenigen tijd op Windischkrona te komen doorbrengen.

‘Veronika,’ zeide zij des avonds tot hare dochter, ‘ik houd het voor zeker dat indien ge in Hedwig Krohn geene medeminnares hebt, ge spoedig mevrouw Seewald zult zijn. De heer Seewald begint de noodzakelijkheid in te zien om weer eene vrouw aan 't hoofd van zijn huis te hebben. Ik zal trachten hem over halen, Hedwig Krohn tot een bezoek uit te te noodigen, en als zij hier is, zullen we het best kunnen ontdekken of er al dan niet eenige genegenheid tusschen hen beiden bestaat.’

Zij bracht deze aangelegenheid reeds den volgenden dag bij den heer Seewald ter sprake en verklaarde dat het haar aangenaam zou zijn, ook den heer en mevrouw Harders te zien. Bertram greep gretig deze gelegenheid te baat; hij schreef dadelijk aan zijne schoonouders en verzocht hen, met Hedwig over te komen, terwijl mevrouw en de freule Siegel nog zijne gasten waren.

Het antwoord op zijn brief was door mevrouw Harders geschreven. Zij meldde dat zij en haar echtgenoot een weinig ongesteld waren, zoodat zij het voor 't oogenblik niet raadzaam achtten een reisje te maken; zij zou echter met genoegen zien dat Hedwig een paar weken bij de kleine Elfriede ging doorbrengen. Wel geloofde zij, moeite te zullen hebben, haar daartoe te bewegen, doch zij hoopte dat 't haar ten laatste toch gelukken zou.

En Hedwig gaf ten laatste toe, eensdeels omdat zij vurig verlangde het lieve kind weder te zien, ten andere omdat mevrouw Harders er voortdurend op aandrong. Zij schreef toen zelve aan Bertram en berichtte hem dat zij nog binnen eene week de gast van freule Elfriede hoopte te zijn.

En zoo gebeurde het op zekeren dag, toen Leontine zich naar de kinderkamer begaf, om eenig werk te halen, dat zij in den gang plotseling tegenover Hedwig stond. Een half onderdrukte kreet ontsnapte haar, en Hedwig bleef verwonderd staan.

‘Heb ik u doen schrikken?’ vroeg Hedwig. ‘Dat zou me spijten.’

Leontine was niet in staat te antwoorden; over al hare leden bevend, spoedde zij zich voort.

Een poosje later ontmoette Hedwig de huishoudster.

‘Juffrouw Vogel,’ vroeg zij, ‘wie is het jonge meisje, dat ik zooeven in den gang aantrof?’

‘Ge meent waarschijnlijk de naaister’ antwoordde de gevraagde. ‘'t Is juffrouw Werner, uit Bruchthal.’

‘Ze schijnt vreeselijk zenuwachtig te zijn,’ hernam Hedwig. ‘Toen ze mij zag, slaakte ze een kreet van schrik.’

't Kan wel wezen dat ze zenuwachtig is,’ zei juffrouw Vogel. ‘Overigens is zij eene beschaafde vrouw, die vroeger in betere omstandigheden schijnt te hebben verkeerd. Ze bevalt mij heel goed, en ik houd het er voor dat ze ook u bevallen zal. Haar gedrag is uitmuntend, en haar werk insgelijks’

‘'t Verheugt mij dit te hooren,’ zei Hedwig, ‘maar 'k moet u toch zeggen dat haar gedrag me bevreemdde.’

(Wordt voortgezet.)