De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 5

De Gevolgen van eene Gril.
Tafereelen uit het verhaal
van Herbert Frey.
(Vervolg.)

Leontine gaf te kennen dat zij veel van kleine kinderen hield, en nu scheen aan de verhalen van Johanna geen einde te zullen komen. Zij vertelde van de kleine Elfriede eene menigte zaken, die het hart der arme moeder van vreugde deden kloppen, maar tevens van ijverzucht blaken. Ach! al die vreemde lieden mochten zich in 't bijzijn van haar kind verheugen; zij hoorden haar babbelen en zagen haar spelen, - en haar zelve, de moeder die het zoo innig liefhad, was dit niet vergund.

‘Komt ge wel eens met het kind hierheen?’ vroeg zij aan Johanna.

henrij moreton stanley.

Het meisje lachte. ‘Met de kleine prinses?’ zeide zij. ‘Waar denkt ge aan? Mijnheer Seewald zou haar in geen geval aan iemand zoo ver medegeven, dat hij niet meer over haar waken kon.’ Vervolgens wendde zij zich tot hare moeder met de woorden: ‘'k Had bijna iets vergeten, lieve moeder! De huishoudster, juffrouw Vogel, heeft me gevraagd of ik ook eene goede naaister wist. De naaister die we tot nu toe hadden, gaat trouwen. Nu moeten we eene andere hebben, maar heel spoedig, want er moet veel voor de kleine prinses gemaakt worden. Weet u er ook eene?’

Leontine kreeg dadelijk een goeden inval. ‘Zou ik me daarvoor niet kunnen aanbieden?’ vroeg zij. ‘Ik zou gaarne hier willen blijven, als ik door arbeid in mijne behoeften kon voorzien, en ben met alle vrouwelijke handwerken bekend.’

Johanna zette een bedenkelijk gezicht, maar Leontine vatte hare hand en drukte die teeder.

‘Ge zult me een grooten dienst bewijzen,’ sprak zij dringend, ‘als ge voor mij een goed woord wilt doen, en ik zal u er altijd dankbaar voor zijn, indien 't u gelukt mij de betrekking als naaister op Windischkrona te bezorgen.’

‘Ik zal mijn best doen,’ antwoordde Johanna. ‘Misschien wil juffrouw Vogel u wel aannemen. Er is echter ook verstelwerk.’

‘Alles is mij wel,’ zei Leontine haastig. ‘Ik zal allen arbeid met genoegen verrichten. Och, lieve Johanna, spreek voor mij. Ge vindt het immers goed, vrouw Binder?’

Vrouw Binder had er niets tegen, en Johanna beloofde dat zij er nog dienzelfden avond met de huishoudster over spreken zou en Leontine den volgenden dag iets zou laten weten.

Die belofte vervulde Leontines hart met hoop en vrees.

De bedroefde moeder bracht een dag in pijnlijke onzekerheid door. Tegen den avond echter kwam van Windischkrona eene boodschap, die haar hoop en moed schonk. Johanna liet zeggen dat de huishoudster haar eens wilde zien, en als zij beviel, zou zij haar dadelijk voor vele weken werk geven. Juffrouw Werner moest, als zij die had, vooral eene aanbeveling medebrengen.

Leontine dacht er in 't geheel niet over, of zij wel in staat zou zijn hare taak naar behooren te vervullen. 't Was erhaar slechts om te doen, in 't huis van haren echtgenoot te mogen komen en in de nabijheid van haar kind te zijn, en dit denkbeeld hield haar geest zoo geheel bezig, dat zij aan niets anders kon denken. Toen zij eindelijk zooveel zelfbeheersching had verkregen, dat zij kon overwegen wat van haar gevorderd zou worden, zag zij ontsteld naar hare kleine handen, die de naald nooit anders hadden gehanteerd dan voor haar genoegen en verstrooiing. Maar zij had onder de leiding harer moeder alle vrouwelijke handwerken grondig geleerd, en zij hoopte dat de liefde haar kracht zou schenken en moed om te volharden.

Alleen de verlangde aanbeveling baarde haar eenige zorg, doch gelukkig herinnerde zij zich juffrouw Dornfeld, de hulpvaardige weduwe, die haar zoo goed had ingelicht toen zij naar eene woning zocht, en dadelijk begaf zij zich tot haar.

De weduwe Dornfeld gevoelde zich altijd zeer gestreeld, als iemand vertrouwen in haar stelde en hare hulp inriep, vooral indien zij daardoor gelegenheid kreeg, zich op eene goede daad te kunnen beroemen. Zij luisterde met alle aandacht naar Leontine, toen deze haar eene eenvoudige en korte geschiedenis vertelde, waarbij zij voorgaf dat zij haar echtgenoot en kind door den dood had verloren; dat zij nu geheel alleen in de wereld stond, zonder vrienden of bloedverwanten, die haar konden helpen, en wanten, die haar konden helpen, en dus moest trachten haar levensonderhoud te verdienen. Bruchthal beviel haar zeer goed, voegde zij er bij; zij was in alle vrouwelijke handwerken bedreven, en juffrouw Dornfeld zou haar ten hoogste verplichten, als zij door hare invloedrijke aanbeveling haar eenige naaihuizen kon bezorgen.

De weduwe was daartoe dadelijk bereid. Iemand die goed met de naald kon omgaan, zou, meende zij, te Bruchthal en in den omtrek werk genoeg vinden.

Er werd dus afgesproken dat ‘juffrouw Louiza Werner’, als zij zich bij de huishoudster op Windischkrona zou aanbieden, zich op juffrouw Dornfeld kon beroepen.

Alvorens Leontine zich naar Windischkrona op weg begaf, beschouwde zij zich lang en opmerkzaam in den spiegel, om zich te vergewissen dat zij niet behoefde te vreezen herkend te worden. Zij meende volkomen gerust te kunnen zijn. De donkerkleurige, somber uitziende vrouw met 't korte zwarte haar, dat op haar voorhoofd viel, had niet de minste gelijkenis met de lelieblanke Leontine Seewald met het lange, golvende goudblonde haar en het hooge voorhoofd.

[p. 112]

‘Zelfs indien ik mijn man ontmoette en met hem sprak, zou hij me niet herkennen,’ zeide zij tot zich zelve. ‘Ik behoef niet bezorgd te zijn.’

Een paar uur later was zij op Windischkrona met de huishoudster in gespek en stond kalm en rustig haar onderzoekenden blik door. Zij beviel juffrouw Vogel zeer door hare manier van spreken, hare lieflijke stem, wellevendheid en vriendelijkheid. Wel had deze iets tegen haar uiterlijk; Leontine toch geleek wel eene Française of eene Italiaansche, maar niettemin wilde zij het met haar beproeven.

‘Zijt ge weduwe?’ vroeg zij.

‘Ik heb mijn echtgenoot verloren,’ antwoordde Leontine, en juffrouw Vogel vroeg dienaangaande niet verder.

‘Ge moet er op rekenen dat ge hier in huis moet slapen,’ hernam juffrouw Vogel, ‘want 't zou lastig voor u zijn, elken avond naar Bruchthal terug te keeren en elken morgen den langen weg hierheen at te leggen.’

‘Ik wil met 't grootste genoegen alles doen wat ge verlangt,’ betuigde Leontine.

‘Zoo hoor ik het gaarne,’ zei nu juffrouw Vogel. ‘Ik houd van gewillige menschen, en een goed woord vindt bij mij altijd eene goede plaats. Indien ge alles naar behooren kunt maken, zullen we met elkander wel overeenkomen. Ik zal voor u eene werkkamer laten in orde brengen, waar ge ook kunt eten, benevens eene slaapkamer, en hoop dat ge alles naar uw zin zult vinden.’

‘Ik ben u ten hoogste dankbaar,’ riep Leontine verheugd.

Juffrouw Vogel zuchtte. Die eenvoudige, bescheidene vrouw was iemand met wie zij, dit had zij dadelijk ingezien, vertrouwelijk zou kunnen omgaan. Zij was te voorzichtig, om veel te zeggen, maar gaf toch te kennen dat het in den laatsten tijd op Windischkrona niet volkomen naar haren zin was gegaan. Er waren twee dames te gast, en zulke gasten veroorzaken gewoonlijk veel drukte, vooral als er geene meesteres in huis is, want dan meenen de gasten de heerschappij te kunnen voeren. Zij zou er hartelijk blijde om zijn, als mijnheer Seewald weer gehuwd was.

Toen zij haar klaaglied geëindigd had, vervolgde juffrouw Vogel: ‘Indien ge niet door iets anders verhinderd wordt, kunt ge dadelijk hier blijven. Ik heb een heelen stapel tafelgoed te merken en weet niet hoe ik er den tijd voor zal vinden.’

‘Ik kan er dadelijk mee beginnen,’ zei Leontine, ‘want niets belet mij, hier onmiddellijk mijne taak te aanvaarden.’

Juffrouw Vogel bracht haar nu naar eene kleine, maar net ingerichte kamer, die een vriendelijk uitzicht op den tuin had. Een hoop tafelgoed lag op de tafel.

‘Indien ge iets noodig hebt moet ge maar schellen,’ zei juffrouw Vogel en liet Leontine, alleen.

Voor de eerste maal zat zij alzoo in de woning van haar echtgenoot. Onwillekeurig vergeleek zij haar toestand met hetgeen die had kunnen zijn, indien alles den gewonen loop had gehad. Als eene gelukkige vrouw had zij dit huis moeten betreden, om er de meesteres te zijn, en dit zou het geval zijn geweest, indien haar gade haar had bemind. Maar zij mocht daar niet aan denken en zich liever hare eigen dwaasheid herinneren, waarvoor zij nu zoo bitter moest lijden. Door hare eigen dwalingen moest zij thans in het prachtig ingerichte huis van haren echtgenoot als eene loontrekkende dienares werken, in plaats van er als meesteres geëerd en bemind te worden.

Zij beijverde zich nu om haar werk goed te doen. Met hare zachte, aan den arbeid ongewone handen ging 't in den beginne tamelijk moeilijk, maar zij begreep dat 't vóor alles zaak was, de gunst der huishoudster te verwerven, en om dit doel te bereiken, spande zij al hare krachten in.

de bedreigde buit.

Terwijl zij zoo over haar werk gebogen zat, hoorde zij plotseling op korten afstand eene kinderstem. Zij ontstelde hevig op dat geluid, en 't werk ontviel hars handen.

‘Dat is zij, mijne Elfriede!’ mompelde zij. Haar hart begon vroolijker te kloppen, zij gevoelde zich aanmerkelijk getroost; zij was nu immers met haar kind onder 't zelfde dak en in hare nabijheid. Na al hetgeen was voorgevallen zag zij daarin eene bizondere gunst der Voorzienigheid.

Dien nacht was zij wonderlijk opgeruimd, omdat zij op Windischkrona een verblijf had gevonden. Zij zou er haar geheele leven hebben willen blijven. Hoewel zij voor haar echtgenoot en kind onbekend wilde zijn, kon zij niets vuriger wenschen dan daar te mogen vertoeven, waar zij hare geliefden vaak zou kunnen zien.

XVIII.

In eene der sierlijkste kamers van 't landhuis Windischkrona zaten de gasten van den eigenaar, mevrouw Siegel en hare dochter Veronika. 't Was de kamer, die Bertram Seewald voor zijne gade zoo fraai mogelijk had laten inrichten. De meubels, tapijten, 't behangsel, de gordijnen, schilderijen, beelden en tafeltjes waren prachtig en smaakvol. Een Psyche van wit marmer met roode bloemen aan hare voeten en eene Flora, die een mandje met purperen heliotropen en wit heidekruid in de hand had, prijkten in de kamer, waarvan de vensters bijna van de zoldering tot den vloer liepen en het uitzicht gaven op den verrukkelijken tuin.

Mevrouw Siegel scheen zich hier als tehuis te gevoelen; zij had in den gemakkelijksten leuningstoel plaats genomen en lag daarin in eene houding alsof zij de meesteres, althans de bestuurster van het huis was. Zij was in alles eene vrouw naar de wereld. In hare jeugd was zij buitengewoon schoon geweest, en thans werden allerlei toiletkunsten door haar aangewend, om zooveel mogelijk het verlies der vroegere schoonheid te vergoeden. Zooals zij daar zat, was zij de meest volkomen uitdrukking van zelfbehagen en tevredenheid met zich zelve.

Hare dochter Veronika was een beeldschoon meisje. Zij had donkere uitdrukkingsvolle oogen, levendige, bevallige gelaatstrekken, prachtig haar en eene fraaie gestalte. Hare bekoorlijke lichaamsvormen kwamen door hare sierlijke kleeding op 't voordeeligst uit. Het haar was zoo opgemaakt, dat het dadelijk in 'toog viel hoe schoon en weelderig het was. De kleine blanke handen, waaraan verscheidene ringen prijkten, waren met een borduurwerk bezig, iets voor de kleine Elfriede, dat door de schitterende kleuren het kind zeker zou bekoren.

Een dienstmeisje bracht eene groote zilveren schaal met heerlijke vruchten. ‘Mijnheer Seewald,’ aldus sprak het meisje, ‘hid gemeend dat mevrouw en de freule bij de drukkende warmte wel smaak zouden vinden in de verkoelende vruchten.’

‘Dat noem ik waarlijk voorkomend,’ zei mevrouw Siegel, die als zij te gast was er niet van hield om iets af te slaan.

Zij nam eene prachtige perzik en zette al etende het gesprek voort.

‘'k Moet eerlijk bekennen, dat 't me hier uitmuntend bevalt, Veronika,’ vervolgde zij. ‘Mijnheer Seewald moet zeer rijk zijn, want de kostbare en smaakvolle inrichting van het huis en de weelde, die in alles is op te merken, vereischen groote uitgaven.’

‘Ongetwijfeld is hij zeer rijk,’ antwoordde hare dochter. ‘Maar wat me nog meer in hem bevalt, is zijne goedheid en beminlijkheid. Ik vind hem een allerliefst man.’

‘Ik ook,’ zei mevrouw Siegel. ‘Hoe staat het er mee, mijn kind, denkt ge dat ge hoop op hem kunt hebben? Ge hebt ten minste mijn raad opgevolgd en goed den schijn aangenomen alsof ge zijn kind liefhebt.’

‘Ik heb de kleine Elfriede werkelijk hartelijk lief, mama; ik behoef er niet den schijn van aan te nemen.’

(Wordt voortgezet.)