De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 5

[p. 81]

[Nummer 11]

Onze gravures.

‘Wel, nom d'un chien!’

‘wel, nom d'un chien, naar de teekening van emile bogaert.

Jagers zijn gewoonlijk onuitputtelijk in het verhalen van avonturen, die hun op hunne tochten wedervaren zijn. Er zijn echter ook wel avonturen, of beter misavonturen, waarover zij met reden een voorzichtig stilwijgen bewaren. Een van deze voorvallen zien wij op onze gravure afgebeeld. Vertrouwend op zijne bedrevenheid als equilibrist, door jarenlange oefening verkregen, had de vrij lijvige jager den hachelijken overtocht gewaagd, en juist zweefde hij, als een tweede Blondin, midden boven den afgrond, toen hem bij een blik in de vochtige diepte eene lichte duizeling beving. Instinktmatig steekt hij de hand naar een opgeschoten rietstok uit, maar helaas! die zwakke steun breekt onder den druk van zijne stevige vuist af, en het gekrookte riet als balanceerstok in de lucht zwaaiend, maakt hij een wanhopigen bokkesprong, die ongelukkig slechts op eene onderdompeling in den kouden plas kan uitloopen. Zijn onafscheidelijke gezel, de trouwe hond, volgt zijn meester ook in het ongeluk of liever gaat hem reeds daarin vooraf. Arme jager, hoe bitter moet ook gij de ironie van het noodlot ondervinden: welgemoed meendet gij uit jagen te gaan en op slot van rekening gaat gij uit visschen. ‘Wel, nom d'un chien!’

Moederzorg.

Het is geene waarneming van vandaag of gisteren dat onder het schamele kleed van den arbeid het moederhart vaak warmer klopt dan onder zijde en fluweel. Terwijl de dame uit de groote wereld niet zelden haar kind aan de betaalde zorgen eener loontrekkende overlaat, om zelf in zorgelooze ijdelheid op bal of soirée te schitteren, zal menige behoeftige moeder zelfs te midden van zwaren arbeid de zorg voor haar kind niet vergeten. Onze gravure levert daarop weer eene treffende illutratie. De garnalenvangster, die met het schepnet over den schouder aan den arbeid gaat, heeft hare kleine lievelinge aan geen ander willen toevertrouwen; zij heeft het kind meegenomen naar het rotsachtig strand en het daar in een luw hoekje een warm bedje van varen of zeegras gespreid. Zorgvuldig dekt zij de kleine slaapster toe, opdat toch geene kille zeebries het kind schaden geenvenijnig insect het steken en niets den slaap der onschuld storen moge. En na nog een teederen blik op het lieve gezichtje geworpen te hebben, gaat zij welgemoed aan den arbeid, het hart vol moedervreugde, maar ook vol moederzorg.

[p. 82]

Het stadhuis te Dordrecht.

Het tegenwoordige raadhuis van Dordrecht, een fraai, ruim en doelmatig ingericht gebouw, was oorspronkelijk niet tot dat doel gesticht.

Een hevige brand, die in het jaar 1332 te Dordrecht uitbarstte en een vrij groot gedeelte der stad vernielde, verschoonde ook het toenmalige stadhuis niet. Een gedeelte van dit houten gebouw brandde af en de stedelijke privilegiën, handvesten en meer dergelijke stukken, die allen bewaard werden in eene ijzeren kast, werden zwaar beschadigd. Spoedig werd het gebouw weer hersteld en deed als zoodanig nog dienst tot het jaar 1544. In genoemd jaar echter besloot men het bijna drie eeuwen oude raadhuis, dat in een staat van bouwvalligheid verkeerde, af te breken en een bestaand gebouw, dat met drie bogen over de oude haven was opgetrokken, tot stadhuis in te richten. Dit gebouw was in het jaar 1382 gesticht voor de Vlaamsche kooplieden, die, ter oorzake van den opstand tegen den graaf van Vlaanderen, hunne woonplaatsen verlaten hadden en waarvan verreweg de meesten hun heil binnen Dordrecht zochten. Ter uitoefening van hunnen handel liet de regeering der stad in genoemd jaar eene koopmanshalle stichten, waar zij hunne waren konden uitstallen en waar tevens gelegenheid was hunne belangen, als op eene Beurs, te behartigen. Onder in dit gebouw vond men overwelfde vertrekjes, ten dienste der geldwisselaars, en men had die zoo ingericht, dat zij noch door vuur, noch door water konden aangetast worden. De vertrekken in de hoogere verdiepingen dienden tot het bergen van allerlei koopwaren, als: specerijen, edelgesteenten, reukwerken, parelen enz. Dezelfde oproer, die vele kooplieden uit Vlaanderen naar Dordrecht had gedreven, had ook verscheidene dier handelaars naar Antwerpen de wijk doen nemen. Hun handel deed de welvaart der Scheldestad zeer toenemen, maar in dezelfde verhouding als de handel te Antwerpen in bloei toenam, verminderde hij te Dordrecht, en toen in 1522 een brand in de kelders van de Hal was uitgebroken, verlieten de Vlaamsche kooplieden deze stad en trokken naar elders. De koopmanshal thans onnoodig geworden zijnde, zoo besloot de regeering der stad Dordrecht in 1544 dit gebouw tot stadhuis te laten inrichten. Dit geschiedde tamelijk doelmatig, maar later werd meermalen het plan geopperd om den gevel van het raadhuis, die geheel in den ouden Gothischen stijl opgetrokken was, door een meer modernen te vervangen, tot eindelijk in 1833 tot die verbouwing werd overgegaan. Het stadhuis kreeg nu een aanzienlijken voorgevel met een breeden ingang, en zoo kon den 29n April 1841 koning Willem II, toen hij Dordrecht met een bezoek vereerde, feestelijk ontvangen worden in het vernieuwde raadhuis, waaraan later nog ettelijke in- en uitwendige verfraaiingen toegevoegd werden.

Waterval bij Harzburg.

Tot de fraaie plekjes, die de pleizierreizigers naar den Harz lokken, behoort vooral het bevallig gelegen Harzburg, een ambt in het Brunswijksche arrondissement Wolfenbüttel, dat op ruim twee en eene halve geogr. mijl omstreeks 10000 zielen telt. De hoofdplaats Neustadt-Harzburg, op den rechteroever van de Randau, bezit dan ook verscheidene hôtels voor reizigers. In hare nabijheid verheft zich de Burgberg, waar men de overblijfselen aantreft van den van ouds vermaarden Harzburg, door Keizer Hendrik IV in 1065 gesticht. Deze burcht werd meermaals belegerd, veroverd en verpand, veranderde gedurig van eigenaar, doch verviel in 1546 voor goed aan het Huis van Brunswijk. Men verhaalt dat in den Oud-Germaanschen tijd op den Burgberg de god Krodo gehuldigd werd. Onze gravure vertoont een der schilderachtigste en prachtigste gezichten van den alouden berg.