De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 5

De Gevolgen van eene Gril.
Tafereelen uit het verhaal
van Herbert Frey.
(Vervolg.)

Zoodra deze Leontine zag, zette hij een bedenkelijk gezicht. Mevrouw Harders deelde hem al hare opmerkingen en vermoedens mede en de geleerde man verklaarde niet te weten wat hij er van denken moest; hij kon geen spoor van lichaamlijke ziekte bij de lijderes ontdekken. Het eenige wat hij kon aanraden was eene zorgvuldige behandeling, alsmede verandering van plaats en van klimaat.

‘Ik geloof met zekerheid te kunnen zeggen dat uwe dochter meer naar de ziel dan naar het lichaam lijdende is,’ sprak de professor tot mevrouw Harders, toen hij met haar alleen was. ‘En een geneesheer kan de ziel niet gezond maken, althans niet met gewone geneesmiddelen. Het eenige geneesmiddel voor uwe dochter is, ik herhaal het, verandering van plaats en van klimaat.’

‘Maar, beste heer, hoe zou mijne dochter eene zielsziekte kunnen hebben?’ vroeg mevrouw Harders. ‘Zij is altijd bemind en gelukkig geweest; zij heeft den besten echtgenoot en een allerliefst kind. Geen enkele wensch haars harten is tot nu toe onvervuld gebleven.’

De professor antwoordde dat vele menschen ziek worden, omdat hun de gelegenheid ontbreekt om een werkzaam leven te leiden.

‘Ik kan slechts zeggen wat ik er van denk,’ voegde hij er bij, ‘en dat is dat uwe dochter meer naar de ziel dan naar het lichaam ziek is, òf omdat zij behoefte heeft aan zekere opwekkingen, òf doordien zij zich om de eene of andere reden ongelukkig gevoelt. Bij gebreke van bezigheden en bemoeiingen met zaken en personen, moet zij zich te veel met zich zelve bezighouden en heeft niet genoeg afleiding. Daarom zijn verandering van plaats en klimaat en afwisseling zeer raadzaam voor haar. Dit is zeker dat zij langzaam zal verkwijnen, als zij hier blijft en niet van levenswijs verandert. Op reis zal zij wellicht binnen weinige weken meer opgeruimd en sterker worden. Zij heeft hare genezing zelve in hare macht. Zij behoeft juist niet naar een warmer klimaat te gaan, maar toch zou ik Italië aanraden; daar vindt zij afwisseling genoeg, en de lucht is bijzonder heilzaam voor zwakke gestellen. Hebt gij zelve, mevrouw, niet opgemerkt hoe lusteloos uwe dochter is? Zij sloeg de oogen niet op toen ik met haar sprak, en betoonde bij het bespreken van haren gezondheidstoestand niet de minste belangstelling. Welnu, indien eene anders zoo levendige en opgeruimde vrouw als uwe dochter zoo lusteloos en neerslachtig is, dan is voor haar het ergste te vreezen. Die lusteloosheid is een gevaarlijk teeken.’

Nog lang nadat de professor vertrokken was dacht mevrouw Harders over zijne woorden na. Zij kon maar niet begrijpen dat hare dochter eene zielsziekte zou hebben; zij was toch zoo schoon, zoo geëerd en bemind. Zij hield zich overtuigd dat de professor dwaalde. Niettemin wilde zij gaarne zijn raad opvolgen zij zou Leontine en Bertram trachten te bewegen een reisje te maken, en dewijl 't haar moeilijk zou vallen, van haar geliefd kind te scheiden, zou zij haren echtgenoot overhalen om de reis mede te maken.

De heer Harders keurde haar plan goed, en nog dienzelfden middag werd het gedurende het maal besproken. Leontine was de eenige die er bedenkingen tegen had.

‘'t Spijt me dat de professor hier is geweest,’ zeide zij. ‘'t Was geheel overbodig hem over mijn gezondheidstoestand te raadplegen. Ik ben zoo gezond als ik maar wenschen kan. Ook heb ik geene behoefte aan afwisseling en verandering van klimaat. Ik zou liever hier blijven.’

‘Een reisje zal voor ons allen goed zijn,’ merkte de heer Harders op. ‘Het doet ons de dagelijksche beslommeringen vergeten en schenkt nieuwe levenskracht. We zullen ons op reis en in Italië als verjongd gevoelen.’

‘En Hedwig zal ook medegaan,’ voegde mevrouw Harders er bij. ‘Zij zal eene trouwe reisgezellin voor u zijn, lieve Leontine, en u vergezellen op kleine uitstapjes, wanneer uw vader en ik liever ons gemak houden.’

Leontine sloeg een blik op hare moeder.

‘Hoe kortzichtig is mijne goede moeder,’ dacht zij, en luide gaf zij ten antwoord: ‘Ja juist, Hedwig moet medegaan; dat zal voorzeker voor mij des te beter wezen.’

Niemand merkte op welke bittere spot in die woorden lag opgesloten.

Ook haar echtgenoot had niet de minste gedachte dat Leontine de betrekking kende, waarin hij tot Hedwig had gestaan, en dat dus de dagelijksche omgang met deze voor haar eene ware marteling moest zijn.

Het reisplan werd in alle bijzonderheden besproken zonder dat Leontine eenig deel nam aan het daarover gevoerde onderhoud. Zij zat stil voor zich heen te staren, alsof 't haar niet aan ging. Welk nut kon de reis voor haar hebben, daar zij in 't geheel niet naar gezondheid verlangde, maar sterven wilde, opdat haar gade vrij zou zijn - en hij en Hedwig vereenigd konden worden.

Er werd besloten dat men naar Napels zou gaan. Mevrouw Harders zeide dat zij er altijd

[p. 80]

naar verlangd had die stad te zien. Napels zou het hoofdkwartier zijn, van waar de jonge lieden naar de omstreken uitstapjes zouden doen. Zooals van zelf spreekt, zouden ook de kleine Elfriede en de oude Geertruida de reis medemaken. Voor Leontine was in die dagen het kind de eenige troost en het eenige wezen, dat haar nog aan het leven hechtte; zonder hare kleine lieflinge zou het niet de minste aantrekkelijkheid voor haar hebben gehad.

XIII.

't Was een heerlijke, verruklijke dag, toen de kleine stoomboot De villa Rocca met bestemming naar Messina in zee stak. De blauwe golven der Middelandsche Zee glinsterden in de zon, en in betooverende pracht prijkte de schoone hemel van Italië boven de hoofden der reizigers. Langzamerhand verdwenen de bergen en met wijngaarden bedekte heuvels en de gedurig afwisselende bekoorlijke gezichten uit hun oog.

Leontine, Hedwig en Bertram stonden op het dek van het vaartuig. Leontine had geene enkele tegenwerping gemaakt, toen hare moeder, die met haar vader, de kleine Elfriede en Geertruida te Napels zou blijven, haar verzocht had, Hedwig op het uitstapje mede te nemen. Zij beschouwde de tegenwoordigheid van haar, aan wie zij zonder het te weten den geliefde had ontrukt, als eene rechtvaardige straf.

Toen Leontine naar de andere zijde des stoomboots ging, volgde Hedwig haar als hare schaduw; zij had mevrouw Harders beloofd, goed over hare dochter te zullen waken.

‘Ik zou liever alleen willen zijn,’ zei Leontine, ‘om ongestoord te kunnen peinzen. Wilt ge niet eenigen tijd met mijn man praten, Hedwig?’

‘Neen, ik williever bij u zijn en trachten het u gemakkelijk en aangenaam te maken, lieve Leontine, antwoordde Hedwig. Zij zocht voor de jonge vrouw een plekje uit waar zij rustig kon zitten en eerst toen zij, zooals zij meende, goed voor haar gezorgd had, liet zij haar, op haar herhaald te kennen gegeven verlangen, alleen.

Leontine haakte naar eenzaamheid, en tehuis zorgden hare ouders altijd dat er iemand bij haar was, in de meening haar daardoor een dienst te bewijzen.

Zij zag naar den donkerblauwen hemel en de zacht kabbelende golven, die wanneer de stoomboot ze doorkliefde, woest opbruisten. Toen zij hare blikken naar den verwijderden horizont richtte, waar het uitspansel met de zee scheen ineen te vloeien, was dit voor haar een beeld van dien nacht, waarin zij door den dood den hemel zoo nabij was en, toen zij in het leven behouden bleef, den hemel op aarde meende gevonden te hebben.

pater antonius maria anderledy.
Generaal der Sociëteit van Jesus.

‘Ware ik toen maar gestorven!’ zuchtte zij. ‘De dood zou voor mij en anderen ten zegen zijn geweest, nu leef ik tot een vloek voor anderen’

Zij dacht, hoe het wel zou zijn, als zij nu stierf. Hare ouders zouden diep bedroefd zijn, maar de voortdurende zorg en bekommering over haar zouden hen dan niet meer kwellen. Bertram en Hedwig, zouden insgelijks eenigen tijd smart gevoelen, maar daarna zou die smart gelenigd worden, en ten laatste zouden zij zich getrouw aan hunne liefde van vroeger, met elkander verbinden. Gewis zouden zij zich met innig medelijden haar herinneren, en hare ziel zou hen als eene goede genius omzweven. Zij zouden hare kleine Elfriede zorgvuldig en liefderijk verplegen; Hedwig zou de plaats vervullen van de gestorven moeder. Maar neen, neen! Met een diep leedgevoel verzette zij zich tegen dat denkbeeld. Aan niemand kon zij haar kind, hare lievelinge afstaan, en 'tallerminstmochten Bertram en Hedwig zich te zamen verheugen in 't bezit van de ‘kleine parel,’ zooals haar vader het kind noemde. Als zij stierf, moest haar kind met haar sterven.

Eene zachte stem wekte haar uit hare droeve mijmeringen. Hedwig was haar onbemerkt genaderd.

‘Lieve Leontine,’ zeide zij, ‘waarom zijt ge zoo treurig? Wat scheelt er aan? Sinds een half uur heb ik u oplettend beschouwd en ik heb geene rust zoo lang uw voorhoofd zoo bewolkt is. Ik heb uwe moeder beloofd, u zooveel mogelijk op te beuren; ik wil zoo gaarne alles doen wat ik kan, om uwe smart te lenigen, maar dan moet ge mij ook zeggen wat u zoo droevigstemt.’

‘Ik kan het niet zeggen,’ antwoordde Leontine verstrooid.

‘Beproef dan toch meer opgeruimd te zijn,’ smeekte Hedwig ‘Ge hebt zeker geene reden om u ongelukkig te gevoelen. Allen beminnen we u zoo innig, dat we geen vuriger wensch koesteren dan u gelukkig te zien en u het leven ie veraangenamen.’

Leontine vermeed het, Hedwig in 't gelaat te zien.

‘Het kan niet oprecht gemeend zijn wat zij zegt,’ dacht zij; ‘ik sta immers haar eigen levensgeluk in den weg.’

‘Ik wil u ook niet meer alleen laten,’ ging Hedwig voort; ‘de eenzaamheid is in geen geval goed voor u. Laat me bij u blijven en iets voor u doen, iets waardoor ik een vroolijk lachje op uw gelaat kan te voorschijn roepen.’

‘Ge zijt recht lief voor mij,’ sprak nu Leontine even opziende, ‘Ik heb een voorgevoel dat ik spoedig gelukkig zal zijn.’

Hedwig vatte die woorden letterlijk op.

(Wordt voortgezet.)