De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 5

De Gevolgen van eene Gril.
Tafereelen uit het verhaal
van Herbert Frey.
(Vervolg.)

Mevrouw Harders trachtte zich zelve wijs te maken dat alles geheel naar haren zin ging, maar zij zou toch wel gewild hebben dat Bertram zijne liefde iets duidelijker had doen blijken. Zij ging naar Hedwig, die in alles hare rechterhand was.

‘Hedwig,’ sprak zij, ‘eerstdaags zal het echtpaar eene lange reis aanvaarden. We zullen met de toebereidselen de handen vol hebben.’

Hedwig verbleekte.

‘Waar gaan zij heen?’ vroeg zij.

‘Zij gaan eene huwelijksreis naar 't Zuiden van Frankrijk maken,’ antwoordde mevrouw Harders met zelfvoldoening. ‘De dokter meent dat het warme en droge klimaat voor Leontines gestel het beste is. Ik stelde Bertram voor, u mede te nemen, maar hij wilde liever met zijne vrouw gaan.’

't Was Hedwig alsof haar een dolk in 't hart werd gestooten.

‘'t Zal ons zwaar vallen, Leontine te missen,’ ging mevrouw Harders voort, ‘maar 't is voor haar bestwil, zij zal zich gelukkig gevoelen, en ik heb u immers nog, lieve Hedwig! Ge zijt voor mij zoo goed als eene dochter. Ik ben dadelijk hierheen gesneld, om 't u mede te deelen, want ik weet dat ge mij gaarne zult helpen om voor alles te zorgen, opdat 't het jonge paar op reis aan niets ontbreke. Bertram is waarlijk recht vriendelijk. Gelooft ge dat hij veel van Leontine houdt?’

‘O, wie zou haar niet liefhebben?’ zei de gefolterde Hedwig ontwijkend.

Mevrouw Harders gevoelde zich door dit antwoord gestreeld. Zij verliet Hedwig, om haren echtgenoot op te zoeken.

Hedwig was alleen. Als verpletterd viel het hopelooze meisje op de knieën - hare zwaarste beproeving zou nu komen, wanneer de man, dien zij zoo vurig beminde, zou afreizen met de jonge vrouw, die zij zelve hem door haar smeeken had in de armen gevoerd. In vertwijfeling sloeg zij de oogen ten hemel.

‘O God, hoe zal ik mijn leed kunnen dragen?’ sprak zij smartelijk. ‘Is er dan geen erbarmen voor mij, dat ik zulke onduldbare smart moet lijden?’

De toebereidselen voor de reis veroorzaakten groote drukte. Mevrouw Harders bedacht en verzon alles wat de jongelieden konden noodig hebben. Bertram werd er door getroffen. Zij legde daarbij zooveel zorgzame liefde aan den dag, dat zelfs eene minder teergevoelige ziel dan de zijne er door geroerd zou zijn geworden.

Maar de arme lijderes Hedwig! Bertrams hart bloedde, als hij haar met een kalm doch doodsbleek gelaat zag helpen aan de toebereidselen voor zijne reis. Hij besefte dat zij nog meer leed dan hij en voortaan nog oneindiger meer zou lijden, daar zij minder afleiding zou hebben. De reis en de zorg voor Leontine zouden hem verstrooiing baren. - Hedwig daarentegen kon slechts in stilte lijden en moest met gelatenheid het zwaarste offer brengen.

Toen Bertram haar in den loop van den dag voor zijn vertrek een oogenblik alleen trof smeekte hij haar, hem des avonds een onderhoud van een paar minuten toe te staan. Nauwelijks had zij daarop toestemmend geantwoord, toen de bankier hen kwam storen en zijn schoonzoon met vaderlijke genegenheid onder den arm nam.

‘Kom eens mede,’ sprak hij opgeruimd; ‘ik zal u iets laten zien, maar waarschuw u vooraf, niet te schrikken’

een gemsjager, naar defregger.

Hij bracht hem naar eene groote voorkamer en wees op een stapel koffers.

‘Dat komt er van als men met eene vrouw op reis gaat,’ riep hij lachend. ‘Ik heb me ook eens den last moeten getroosten, om met zooveel bagage op reis te gaan.’

Plotseling echter werd zijn gelaat ernstig. ‘Ge ziet, mijn waarde zoon,’ ging hij voort, ‘hoe ge bemind wordt en voor u gezorgd is. Mijne vrouw verzint alles, opdat het u aan niets zal ontbreken, en gij, als wij niet meer bij u zijn, niet zult gevoelen dat wij met onze zorgende liefde u niet meer omringen.’

‘O, gij zijt beiden veel te goed,’ antwoordde de jonge man en drukte zijn schoonvader hartelijk de hand.

Bertram was door deze enkele woorden van den bankier diep getroffen en nam zich plechtig voor, de zorg en liefde zijner schoonouders door eene minzame behandeling hunner dochter te vergelden, al zou dit hem ook moeite kosten en al moest hij zelf er smartelijk onder lijden.

Eindelijk kwam de avond, Hedwig ging hare gewone avondwandeling in den tuin doen, en hij volgde haar. Helder blikten de sterren op hen neder; misschien hadden zij nooit een aandoenlijker tooneel gezien dan het afscheid van twee die voortaan zoo wreed zouden gescheiden zijn.

Eenige oogenblikken liepen beiden zwijgend naast elkander.

‘Ik weet niet wat ik u zeggen zal, lieve Hedwig.’ begon hij eindelijk. ‘Ik moet van u, die de vreugde mijns harten zijt, voor altijd afstand doen en ben gedwongen aan de zijde eener andere vrouw mijn treurig bestaan voorte slepen. En evenwel kan ik die vrouw niet haten. Maar de grievende smart zal niet van mij wijken voordat de dood zich over mij erbarmt.’

Hedwig hief haar bleek gelaat tot hem op.

‘Er is niets aan te veranderen.’ zeide zij met zachte, bevende stem, ‘en daarom moeten we trachten ons in ons lot te schikken en ons leed moedig en gelaten te dragen.’

‘Maar ons ongeluk is zoo ontzettend groot!’ riep hij in hevige opgewondenheid.

‘Wij zijn niet de eerste en eenigen, die moeten lijden,’ hernam Hedwig op gedwongen kalmen toon. ‘Wie weet hoevelen in dit oogenblik in het aanzien der zwijgende sterren denzelfden boezemstrijd strijden als wij. Laat ons moedig volharden, Bertram, dat zal ons zelfvoldoening schenken. De zwakke alleen wordt door zijn leed neergebogen, omdat hij geen steun in zich zelven vindt. Wij moeten elkander trachten te vergeten. Ik zal echter nimmer een ander kunnen huwen. Mijn leven zal voortaan vreugdeloos zijn, mijn hart voor de liefde gesloten wezen, maar ik zal trachten niet te morren en te schikken.’

‘Het moge zelfzuchtig klinken, Hedwig, maar ik geloof waarlijk dat 't mij zou verheugen, indien ge geen ander liefde kondt schenken.’

‘Het is geheel natuurlijk, dierbare Bertram! Indien ik u door den dood verloren had, of gij mij ontrouw waart geworden, zou het een ander geval zijn, nu zal de herinnering aan u mij steeds heilig zijn. Wij moeten van elkander afstand doen, omdat onze plicht het eischt. Dat valt zwaar, doch het bewustzijn onzen plicht gedaan te hebben, zal ons sterken en bemoedigen. Laat ons het afscheid kort maken om onze kwelling niet te vergrooten.’

Nog een oogenblik stonden zij zwijgend onder de fonkelende sterren. Zij spraken niet af om door briefwisseling of op andere wijze elkander iets van zich te doen weten. Het scheen hun beter toe, elk verder verkeer te vermijden; vriendschap is eene treurige vergoeding voor liefde. Zij moesten hun gevoel in hun hart begraven, en daarom was het 't beste, dat beiden in stilte leden, zonder elkander hun leed te klagen.

‘Vaarwel, Hedwig!’ sprak hij diep geschokt.

‘Vaarwel, Bertram!’ stamelde zij bevend en haar gelaat was doodsbleek. Zij sloeg den blik naar den met sterren bezaaiden hemel en voegde er bij: ‘Daar boven mogen wij elkander beminnen!’

Snel verwijderde zij zich.

Nog lang liep Bertram in hevige gemoedsbeweging in den tuin op en neder; maar eindelijk werd hij rustiger: de edele houding en onderwerping van Hedwig waren hem tot

[p. 56]

een voorbeeld; ook hij wilde geduldig en gelaten zijn.

Eerst laat in den nacht ging hij naar zijne kamer.

Hij noch Hedwig hadden er 't minste vermoeden van, dat zij bij hun nachtelijk afscheid een stillen toeschouwer hadden gehad.

VIII.

Met de meest verschillende gewaarwordingen stonden op den dag van 't vertrek der jonggehuwden de huisgenooten van den heer Harders op. Na den nacht rusteloos en in droef gepeins te hebben doorgebracht, had Hedwig ten laatste zooveel zelfbeheersching verkregen dat zij zich kalm en bedaard kon voordoen. Bertram was stil en in zich zelven gekeerd. Op zijn gelaat was geen spoor te ontdekken van den fellen strijd, dien hij in zijnen boezem gestreden had. Leontine had gerust geslapen. De gedachte dat zij een teeder beminden echtgenoot had, en dat deze haar even innig beminde, had haar in hare droomen de schoonste beelden voorgespiegeld.

't Sloeg elf uur, en het rijtuig stond voor de deur. Hoe goed Hedwig zich ook poogde te houden, verbleekte zij toch, toen het oogenblik van het vertrek naderde.

Bertram nam afscheid. De bankier drukte hem hartelijk de hand, mevrouw Harders omhelsde hem met groote teederheid.

‘Ge zult goed voor haar zijn, ik weet het,’ sprak zij.

wat prachtig schot! naar de schilderij van e. stammel.

‘O zeker, ik zal goed voor haar zorgen,’ was zijn kort antwoord.

Eenige oogenblikken stond hij besluiteloos voor het lieve meisje dat hij zoo hartstochtelijk beminde, toen reikte hij haar de hand.

‘Vaarwel, Hedwig!’ zeide hij.

‘Vaarwel, Bertram!’ lispelde zij, zonder hare oogen tot hem op te slaan.

‘Welk een koud afscheid is dat!’ zeide Leontine. ‘Waarom geeft ge Hedwig geen kus, Bertram? Ik zou zelfs een vreemde niet zoo koel vaarwel kunnen zeggen. Hedwig is zoo goed als mijne zuster en mag niet zoo afgemeten en vormelijk behandeld worden. Geef haar een kus en neem afscheid van haar zooals het tusschen zulke oude vrienden past.’

Bertram echter vertrouwde zich zelven niet. hij durfde het niet wagen een kus op de wangen van Hedwig te drukken; hij vreesde dat zijne aandoening te hevig zou zijn. Hedwig trok zich insgelijks terug, de droefheid dreigde haar te overweldigen.

‘Ge zijt tegen heeren zoo koud als ijs, Hedwig,’ zei Leontine lachend, ‘en voor vrouwen zoo warm als eene zonnestraal. Van mij zult ge toch hoop ik niet zoo koel afscheid nemen.’

Zij omhelsden en kusten elkander teeder, en een hemelsch licht blonk daarbij in de oogen der arme lijderes.

‘God zij met u, lieve Leontine!’ ‘en doe u recht gelukkig worden!’

‘Ik ben reeds gelukkig, volkomen gelukkig!’ antwoordde Leontine, ‘'t Is mij alsof de aarde een hemel is geworden.’

‘Door hem!’ ontglipte nauwelijks hoorbaar Hedwigs lippen, maar toch had Leontine de woorden verstaan.

‘Ja, door hem!’ herhaalde zij. ‘Lieve Hedwig, ik vind in hem mijn hoogste geluk.’

Bertram geleidde zijne echtgenoote naar het rijtuig, waarom al de dienstboden stonden, om het door allen geliefde jonge paar vaarwel toe te roepen. Leontine lachte door hare tranen heen, toen zij zag dat de oude getrouwe Geertruida een weinig rijst en een ouden pantoffel achter haar wegwiep, 't geen volgens eene oude overlevering geluk aanbrengt.

‘'t Is alles eene ware huwelijksreis,’ zeide zij tot haren echtgenoot.

Toen het rijtuig voortrolde, barstte zij in tranen uit, en Bertram liet haar eenigen tijd ongestoord weenen, om haar daarna door eene voorspiegeling van het genot der reis weder tot kalmte te brengen.

IX.

't Was weer Lente, en evenals de trekvogels keerden Bertram en Leontine uit zuidelijker klimaat naar hun vaderland terug. De laatste brieven van Leontine getuigden van zooveel levenslust en opgewektheid dat mijnheer en mevrouw Harders door hun inhoud zich als verjongd gevoelden en met het levendigst verlangen de terugkomst van hunne lieveling tegemoet zagen.

Bertram en Hedwig waren bij het wederzien veel kalmer en bedaarder dan bij het afscheid; zij wisselden slechts enkele woorden en vermeden elkander later zooveel mogelijk. Wel verre van te trachten elkander in 't geheim te ontmoeten, hielden zij nooit een gesprek waarbij geene anderen tegenwoordig waren. 't Scheen alsof zij waren overeengekomen zich, zoo al niet als vreemden, dan toch koel tegen elkander te gedragen. Beiden vreesden elk vertrouwelijk onderhoud; als Bertram toevallig in eene kamer kwam waar Hedwig zich alleen bevond, ging hij dadelijk terug als voor een verzengend vuur, en Hedwig handelde eveneens.

(Wordt voortgezet.)