De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 5

Kleinigheden.

Eene aardige anecdoot

is ons bewaard in de ‘Herinneringen van een muzikant.’ Mozart en Haydn waren eens samen ergens te eten genoodigd. De eerste, die een vroolijke gast was en veel van champagne hield, zeide tot Haydn: ‘Ik wed om zes flesschen champagne, dat ik een stuk zal componeeren, dat gij niet van het blad spelen kunt.’ ‘Ik neem de weddenschap aan,’ antwoordde de meester lachend. Mozart ging naar de schrijftafel, wierp eenige noten op het papier en reikte ze aan Haydn toe. Deze was verbaasd over de gemakkelijkheid der compositie, zette zich aan de piano en riep: ‘Mozart heeft zeker geld te veel! Hij wil volstrekt champagne betalen!’ Plotseling hield Haydn na het voorspel op en riep: ‘Hoe kan ik dat spelen? Mijne beide handen zijn naar de uiterste einden van het klavier gericht en te gelijkertijd moet ik een toets in 't midden aanslaan! Hoe wilt ge dat maken?’ ‘Wij zullen zien,’ antwoordde Mozart en plaatste zich aan de piano. Hij speelt het voorspel. Aan de bewuste plaats gekomen, slaat Mozart, zonder op te houden, den toets in 't midden aan door hem met den neus aan te raken. Alle toeschouwers barstten in lachen uit. Haydn had namelijk een stompen, Mozart een zeer langen neus. Haydn betaalde aldus de geringheid van zijn reukorgaan met zes flesschen champagne.

Eene vroolijke dame,

die de voortanden miste, nam in gezelschap een heer beet, die zijne kale kruin met eene pruik bedekt had. ‘Het verwondert mij,’ sprak de heer eindelijk, ‘dat uwe geestigheden zoo bijtend zijn, daar gij toch geen overvloed van tanden hebt.’ ‘En mij verwondert het,’ antwoordde de dame, ‘dat het hier zoo helder is, ofschoon gij de maan met eene wolk overdekt hebt.’

_**_*

De Parijzenaars

ontwikkelden in de industrie van de keuken altoos eene berekening zonder voorbeeld. De afgeknaagde beenderen uit de restauraties gaan, eer zij bij de beenzwartfabrikanten komen, weer terug naar den slager, die ze weer aan andere restaurateurs verkoopt tot bereiding van zoogenaamd vleeschnat, waaruit de ‘potages gras’ voor hunne abonné's worden klaar gemaakt; eindelijk verkoopt men ze aan gaarkeukens, waar er zeker heet water uit getrokken wordt, dat verder met behulp van gele wortelen, gebrande ajuinen, enz. wordt gekleurd. Daar echter dit alles niet in staat is aan de soep datgene te geven, wat de liefhebbers er zoo gaarne in verlangen, de vetoogjes namelijk, zoo heeft een handige speculant het bedrijf der bereiding van bouillonoogjes uitgevonden. Daarbij wordt op navolgende wijze gehandeld: iemand neemt, kort voor den tijd, waarop de gasten beginnen, een lepel vischtraan in den mond, perst de lippen samen, blaast dan eenigszins hard en doet alzoo een soort van stofregen spatten, die bij 't neervallen in de soepkom de zoo gezochte oogjes vormt. Een bekwame bouillonoogjes-bereider is natuurlijk in zulke inrichtingen een zeer gewaardeerd man.