De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 5

[p. 17]

[Nummer 3]

Onze gravures.

Des Visschers Afscheid.

des visschers afscheid, naar de schilderij van mirman.

Vader zal uitzeilen; maar vóór straks de vloed opsteekt en de lichte pink op zijn hobbelenden rug meevoert, moet de visscher eerst afscheid nemen van vrouw en kind. Reeds is alles, waaraan hij op de onherbergzame watervlakte behoefte kan hebben, aan boord gebracht; vrouw-lief heeft voor alles gezorgd, aan alles gedacht, en met den kleine op den arm vader uitgeleide gedaan tot de schuit. Daar moet hij haar vaarwel zeggen; het wordt tijd, het tuig in orde te brengen en het anker te winden, opdat de vloed het scheepje bereid vinde tot de uitvaart. En hoe menigmaal hij zijn kleinen lieveling ook ten afscheid heeft gekust, nu hij aan boord geklommen is, moet moeder den kleine nogmaals optillen, opdat vader hem een laatsten kus drukke op het lachende kindergezichtje. Het onnoozele kind heeft nog geen weet van de gevaren, waaraan vader zich moet blootstellen om den wille van het lieve brood. Mag het al een oogenblik schreien bij de scheiding, die traantjes zullen spoedig gedroogd zijn. Erger is het voor de moeder, als ze straks in het eenzame huis zal terugkeeren, na de uitzeilende schuit tot het laatste oogenblik te hebben nagestaard, m[e]t geen anderen troost dan het bemoedigend woord, haar nog van verre door den wind toegevoerd, het opbeurende: ‘Tot weerziens!’

Jonge scheepsbouwers.

Zulke varensgasten, als onze gravure er een drietal te zien geeft, telt het Antwerpsche Schipperskwartier bij honderden. Sinds de nieuwe hooge kaaimuren op de gansche uitgestrekte lengte der Scheldestad opgebouwd werden, is de breede waterspiegel voor de jonge waterratten daar echter schier onbereikbaar geworden, en moeten zij naar den linkeroever van den stroom oversteken om hunnen aanleg voor zwem-, roei- en zeilkunst te kunnen ontwikkelen. Het lust ons zulk een veelbelovend groepje in de wakkere jonge reeders te zien, die hunne jacht in miniatuur in orde brengen. Dat zij geene nieuwelingen in de kunst meer zijn, valt dadelijk in het oog. Het is geen onnoozel papieren bootje of geene schuit uit een afgedankten holleblok gesneden, waarmede onze liefhebbers hier uitpakken komen. Aan zulke kinderachtigheden - goed voor een jongen die eigenlijk bang is van groot water en den scheepsbouw bestudeerd heeft op de marsepeinen schipkens van Sint-Niklaas,-

[p. 18]

heeft een echt Antwerpsche jongen uit Sint-Paulus-parochie zich nooit bezondigd. Hun vaartuig is eene volledige jacht, met de meeste getrouwheid nagebootst: groote mast, bazaansen fokkemast, dek, kajuit, touwwerk, zeilen, niets ontbreekt dan Lilliputsche passagiers en bemanning om eene reis in regel te kunnen ondernemen. Uit gebrek aan zulke dwergachtige équipage moeten de reeders nu hun schip maar zelf besturen, waartoe zij trouwens goed uitgerust zijn. Voor natte voeten zijn zij in het geheel niet bang; integendeel, zij doen niets liever dan als reigers in het water plonsen Het is een plezier om zien met welk eene gewetensvolle aandacht en nauwgezetheid de oudste zijnen arbeid voltooit en hoe de beide jongeren, geheel verdiept in de beschouwing van de handige vaardigheid huns broeders, alles in het rond schijnen te vergeten. 't Is een bevallig tooneel, naar de natuur afgekeken, en met kundige hand nagetoetst.

De Sprinkhanenplaag in Algiers.

Meer nog dan de uitvoerigste berichten, die de bladen in de laatste weken meedeelden, kan de gravure in dit nummer ons een denkbeeld geven van de verschrikkelijke sprinkhanenplaag, welke op het oogenblik Algiers teistert. Eene diligencie met zeven paarden zien we hier tegengehouden door een zwerm van dat kwaadaardig gedierte, die als een stortvloed op de ongelukkige reizigers neêrvalt, de paarden dol maakt en het heele voertuig onder een levenden berg begraaft.

Na dit schrikwekkend tooneel aanschouwd te hebben, verwondert het ons niet meer te lezen, dat de Fransche soldaten vaak genoodzaakt zijn, tegen die heirlegers van sprinkhanen geregelde gevechten te leveren, ja dat de zwermen dier insecten soms als zwarte wolken op klaarlichten dag de zon verduisteren.

Vooral gedurende dezen zomer heeft de ontzettende geesel geweldige verhoudingen aangenomen. Velden, tuinen en akkers, alles is verwoest, ondanks de wanhopige pogingen der bevolking om aan de verwoestingen van dat gevaarlijk gedierte paal en perk te stellen. De zwermen sprinkhanen vormen legers, die zich over eene oppervlakte ter lengte van twaalf en ter breedte van drie kilometers uitstrekken. Alle middelen, om die geduchte vijanden te verjagen, zijn uitgeput. Noch het branden, noch het maken van geraas, waardoor zij zich somtijds lieten verdrijven, schijnt meer te baten.

Wanneer men van den top der rots van Cirtha het land overschouwt; bemerkt men niets meer dan eene dorre woestenij; alles is even kaal en schraal als in het hartje van den winter. Het gevolg van die volslagene verwoesting van den oogst is een algemeene hongersnood, waarvan duizenden en duizenden vroeger welvarende landlieden het slachtoffer zijn. Als rooversbenden loopen de uitgehongerden het land af, alles wegplunderende wat maar eenigszins in staat is, hunnen honger te stillen.

Het eenige middel, waardoor de telkens hernieuwde uitbarstingen der plaag kunnen voorkomen worden, schijnt het vernielen van de eieren der sprinkhanen te zijn.

Men laat die eieren inzamelen tegen anderhalven frank den dubbelen schepel en bereikt zoodoende een dubbel doel. Vooreerst verhoedt men de geboorte van nieuwe sprinkhanenzwermen, en ten tweede verschaft men werk aan de ongelukkige bevolking, tegen wier plunderingen men zich aldus vrijwaart.

Het Paard in de vlakten van Mexico.
(Slot.)

Nog heel veel zou kunnen medegedeeld worden van treffende bewijzen van trouw en gehechtheid door paarden aan den dag gelegd, eene trouw, die het niet zelden zijn meester in den dood deed volgen. Het paard is niet alleen het moedigste en dapperste, maar ook het verstandigste der huisdieren; - geen zelfs betoont den mensch zooveel genegenheid en vertrouwelijkheid. - Het hoort de vriendelijke gesprekken van den held aan, het voelt zijn leed en deelt zijne vreugde.

Wie in de geschiedenis het karakter der oudheid heeft leeren kennen, zal zich niet verwonderen, dat liefde en dankbaarheid den mensch aandreven dit dier goddelijke eer te bewijzen.

Bij de oude Perzen, evenals bij de Duitschers, gold het hinniken van een paard voor eene uitspraak der godheid, wier vertrouwelingen deze heilige dieren waren. - Bij de oude Germanen had iedere god zijn bijzonder en met vele wonderkrachten toegerust paard. Het beste van alle paarden was Odins ros, Gleipner genaamd. Het was eene vaste gewoonte onder hen om ieder jaar, als een offer aan Odins paard, een bos graan op het veld te laten staan. Men had bij de tempels paarden van de beste soort en het fokken van vlekkelooze, gewijde rossen diende uitsluitend voor de heilige gebruiken, namelijk bij offerfeesten, bij voorspellingen en bij omgang van de zegekar der godheid. Hunne manen werden zorgvuldig verzorgd en versierd, terwijl men goud, zilver en gekleurde linten in de golvende haren strengelde.

Ook de slaven bewezen het paard goddelijke eer.

Bisschop Burkhard van Halberstad ontnam den Luticernen (Wilten) eens hun heilig paard en reed er zelf op naar Sassenheim. - Onder alle kleuren geldt de witte voor de edelste, evenals bij de Zuid-Aziatische volkeren de witte olifant de heilige en aan God gewijde is. Op witte rossen gezeten, hielden de koningen vroeger hun intocht.

Men kan zich in de heilige Schrift overtuigen, dat de Egyptenaren zich reeds in de vroegste tijden op de paarden teelt hebben toegelegd.

Nog in den tegenwoordigen tijd zelfs zijn de Egyptische paarden sterk gezocht om de evenredigheid hunner leden, om hunne levendigheid, kracht en lichten, doch vasten tred.

De Kananitische volksstammen togen met hunne ruiters tegen de indringende Israelieten te velde, zoodat het ons begrijpelijk voorkomt, als we lezen: ‘Wanneer gij zult uittrekken tot den strijd tegen uwe vijanden en zult zien paarden en wagens, een volk sterker dan gij, zoo zult gij voor hen niet vreezen.’

Eveneens brachten de Syriërs hunne ruiters tegen koning David in het veld, welke laatste zeven honderd ruiters gevangen nam en daarna ook eene afdeeling ruiterij oprichtte, zoodat door de grooten en voornamen onder het Israelitische volk, behalve ezels en muilezels, in het vervolg ook paarden gehouden werden.

Onder koning Salomo was het gebruik van paarden reeds zóó algemeen geworden, dat aan de kroon het voorrecht toekwam om met Egypte een levendigen paardenhandel te drijven. Deze prachtlievende vorst had bij zijn paleis eenen goed bezetten, vorstelijken stal en daarenboven krijgsruiterij. De menigvuldige geschillen en oneenigheden met de Syrische krijsmacht, dwongen hem tot het houden van strijdrossen en strijdwagens, doch om te rijden gaf men in vredestijd de voorkeur aan den ezel en, wanneer onverwacht een oorlog uitbrak, deden de Israelitische koningen aanzoek om Egyptische ruiterij.

Zoowel de Oost-Aziatische veroveraars als de Syrisch-Macedonische krijgsmacht togen tegen Judea en Egypte altijd met ruiterij te velde en uit de geschiedenis der Maccabeërs blijkt het, dat ook de Joden met hunne ruiterij dapperen weerstand wisten te bieden.

In het gansche Oosten werden de paarden niet beslagen, doch men legde er zich meer op toe, om hun harde voetzolen te doen verkrijgen. Dit legt dan ook Jesaïas de woorden in den mond: ‘De hoeven hunner paarden zullen geacht zijn als eene rots. - Ook hierop doelt Homerus waar hij zegt:

‘Hij spreekt en tuigt in 't jok het hardgehoefde ros, Dat brieschend henensnelt omstuwd door gouden manen.’