De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 5

De Gevolgen van eene Gril.
Tafereelen uit het verhaal
van Herbert Frey.

I.

Leontine, de eenige dochter van den rijken bankier Harders, was een zeer gelukkig, maar ook zeer verwend meisje. Nooit was een harer wenschen, een verlangen, eene luim onvervuld gebleven. Als een dienstbode haar weigerde 't geen zij verlangde of haar een bits antwoord had gegeven, werd hij of zij dadelijk onder 't een of ander voorwendsel ontslagen. Niemand der huisgenooten durfde Leontine ooit eene aanmerking maken of berispen. In de oogen harer ouders, die haar letterlijk aanbaden, kon zij geen kwaad doen. Als klein kind en als aankomend meisje was zij zoo lieftallig, dat 't onmogelijk was haar niet te beminnen en te liefkoozen.

In de groote gezelschapszaal hing een portret, dat haar als kind voorstelde. Zij had toen een lief, zielvol gezichtje, schoon van vorm, van trekken en kleur, met een mondje, dat men met een uitbottend rozeknopje kon vergelijken, en groote oogen vol uitdrukking. 't Was een Grieksch gelaat, dat in den vollen bloei van kinderlijke schoonheid prijkte. Maar de grootste bekoorlijkheid van het beeld was het weelderige goudkleurige haar, dat in lange krullen op hals en schouders viel. Een ander portret stelde haar als zeventienjarig meisje voor. De zachte lieftalligheid van het kind had zich tot de verrukkelijke schoonheid der maagd ontwikkeld, en de liefde, die vroeger diep in de zachtblauwe oogen lag te sluimeren, was tot een hartstochtelijk gevoel ontwaakt.

Daar greep eensklaps de hand van den doodsengel naar deze lieflijke bloem, om haar van den stengel te rukken.

't Was een heerlijke avond in Juni, en Leontine lag te sterven - althans zoo meenden allen - en eene donkere wolk van diepen kommer en vertwijfeling lag over het statige huis van den rijken bankier uitgespreid. Geneesheeren met een hoogst ernstig gelaat waren gekomen en gegaan; de professor, een zeer beroemd docter, die zooeven de zieke had verlaten, had verklaard dat Leontine wellicht nog tot den volgenden middag, maar zeker niet langer leven zou.

De moeder der zieke lag in eene aangrenzende kamer in een diepen slaap; omdat zij zich geen oogenblik rust wilde gunnen en, onafgebroken aan het ziekbed van hare lieveling had gewaakt, had men haar een slaapdrank ingegeven, en zij die de felle smart der moeder hadden gezien, meenden dat 't voor haar een ware zegen zou zijn, als zij bleef slapen totdat hare dochter overleden was.

De bankier Harders liep in den langen gang vóór de ziekenkamer rusteloos en half waanzinnig van droefheid open neer.

‘Waarom,’ riep hij in vertwijfeling, ‘waarom moet mij zulk een vreeselijke slag treffen? Waarom moet ik mijn eenig kind verliezen? De wereld is zoo vol ongelukkige wezens, waarom kan niet een van hen in hare plaats aan de aarde ontnomen worden?’

De zon begon onder te gaan en wierp tusschen groote purperen wolken haar veelkleurig schijnsel op boomen en bloemen. De lucht was met heerlijke geuren bezwangerd. Nieuwsgierig keken de fraaie stokrozen door het venster in de kamer, waarin haar bekoorlijk evenbeeld op het ziekbed lag. Leontine zag naar de ondergaande zon, een smartelijk lachje speelde om hare vermagerde trekken. Alles wat haar omgaf, getuigde van rijkdom en weelde. De luchtige, ruime kamer met drie hooge vensters was prachtig gemeubeld. Zorgvuldig verpleegde planten op de jardinières verspreidden een zachten, aangenamen geur. De kostbare meubelen, de schilderijen en beelden, de prachtige vazen en andere sieraden getuigden van een fijnen smaak. Het bed, waarin het zieke meisje lag, was behangen met blauwzijden gordijnen. Liefderijke handen hadden de kamer ingericht als een bekoorlijk verblijf voor een vergood wezen.

Aan 't bed der zieke zat een schoon jong meisje. 't Was hare nicht Hedwig Kroon.

‘Hedwig,’ fluisterde Leontine met zwakke stem, en zij sloeg hare armen om den hals harer nicht, ‘ik wilde over iets belangrijks met u spreken.’

‘Ge moogt niet spreken, lieve Leontine,’ antwoordde Hedwig. ‘De dokter heeft het verboden, omdat 't u te veel vermoeit.’

[p. 8]

‘Wat komt het er op aan, als ik toch moet sterven! Ik wil spreken en kan bij dien helderen gloed der zon dat sombere zwijgen niet verdragen. Moet ik inderdaad sterven, Hedwig? 't Komt me zoo vreemd voor; ook ben ik in 't geheel niet bevreesd, en toch meende ik vroeger altijd dat sterven iets verschrikkelijks was. Maar ik zou toch gelukkiger sterven, indien nog een wensen vervuld kon worden.’

‘Zeker zal die vervuld worden,’ zei Hedwig; doch over Leontines gelaat verspreidde zich eene uitdrukking van twijfel.

‘'t Is zoo'n vreemde wensch, Hedwig. Als gij hem hoort, zult ge mij voor dwaas en kinderachtig houden. En niettemin zou ik gelukkiger sterven, als die wensch vervuld werd, -en niemand zou er leed door geschieden. Reeds lang heb ik dien wensch gekoesterd, maar ik durfde er niet van spreken. Nu echter wordt hij steeds levendiger in mij; ik geloof dat ik niet gerust kan sterven, als hij onvervuld blijft.’

‘Al uwe wenschen zijn tot heden vervuld geworden, liefste Leontine, en ik ben overtuigd dat ook deze wensch zal wordeningewilligd.’

De zieke zag met een tevreden lachje hare nicht in het edele gelaat.

‘Ge hebt gelijk’ hervatte zij, ‘nog nooit heeft iemand “Neen” tot mij gezegd; nooit is mij iets geweigerd of heeft men mij onvriendelijk behandeld. Allen beminden mij. O, ik was zoo gelukkig, zoo volkomen gelukkig. En toch zal mijn leven nu weldra geëindigd zijn - ik zal zoo jong sterven! Ik ben eerst achttien jaar! Nu zou de vervullinig van den vurigsten wensch mijns levens de bekroning van mijn geluk zijn. Maar hoe zal ik u dien wensch doen kennen, Hedwig? - Luister! Ik heb eens een witmarmeren kruis met een schoon opschrift op het graf van een jong meisje gezien. Weet ge welk opschrift ik op 't mijne zou willen hebben?’

Er kwam geen antwoord op die vraag, en Leontine vervolgde:

‘Ik wenschte dat iedereen op mijn grafsteen kon lezen: Hier rust Leontine Seewald, geboren Harders. Zij leeft voort in de herinnering van haren echtgenoot.’

Nadat Leontine aldus haar hartsgeheim had geopenbaard, verdween de roode blos van haar kinderlijk lief gelaat, en zij verborg het in hare handen.

Er heerschte eenige oogenblikken eene diepe stilte. Hedwigs gelaat was ontzettend bleek geworden. Een hevige strijd werd in haren boezem gestreden; toen vroeg zij zacht, maar met nadruk:

‘Bemint ge hem zoo innig, Leontine?’

‘Ja, Hedwig, ik bemin hem meer dan iets op de wereld, meer dan mijn vader en mijne moeder - meer dan u, dierbare Hedwig, en oneindig meer dan mijzelze. Ik bemin hem zoo innig, dat ik als zijne vrouw wensch te sterven. Is dat niet recht dwaas, Hedwig!’

Hoe echter zou deze 't dwaas hebben kunnen vinden, een man te beminnen, dien zijzelve zoo innig lief had?

Zij kuste het bleeke gelaat der zieke.

het keizerlijk lustslot schönbrunn..

‘Bemint hij u ook, Leontine?’ vroeg zij met bevende stem.

‘Zeker bemint hij me. Iedereen houdt veel van mij, Hedwig! Gij zelve hebt het mij dikwijls gezegd.’

‘Dat is waar, maar in dit geval, dierbare vriendin, geldt het eene liefde van geheel anderen aard, eene liefde, die zoo geheel verschilt van die tusschen vrienden en bloedverwanten.’

Een smartelijke trek kwam op Hedwigs bleek gelaat, toen zij deze woorden sprak.

‘Wat doet het er toe!’ zei Leontine op een toon, die meer vertrouwen dan verwondering en twijfel verried. ‘Welke beteekenis heeft het onderscheid, dat de menschen in de liefde maken, voor mij, daar zij zeggen dat reeds morgen mijn aardsch leven zal geëindigd zijn?’

‘Hoe kunt ge dan nog zoo'n dwazen wensch voeden, lieve vriendin? Hoe kunt ge dan aan zoo iets denken?’

‘Dat begrijpt ge niet,’ antwoordde Leontine met zwakke stem: ‘niemand begrijpt het, behalve ik. Zie, ik heb hem bemind van af het oogenblik dat ik hem voor het eerst zag, en van dag tot dag kreeg ik hem meer lief - nu wilde ik zijn naam dragen vóórdat ik sterf. Ik wensch dat de menschen aan mij denken als aan Leontine Seewald, niet aan Leontine Harders. Als de dood mij komt opeischen, wil ik Bertrams hand in de mijne hebben, hem in de oogen blikken, mijn hoofd aan zijne borst vleien. Dan zal ik rust vinden. Ach, Hedwig, bedenk hoe spoedig ik sterven zal, en hoe jong! Mag mijn einde dan niet zacht zijn? De herinnering aan mijn dood zou voor u geene aan. gename herinnering zijn, indien ge tot u zelve moest zeggen, dat mijn laatste wensch door uwe schuld onvervuld was gebleven. Hij kan immers vervuld worden.’

‘Maar hoe?’ vroeg Hedwig met klanklooze stem. ‘Zeg mij wat ik doen moet.’

‘Hij is hierin huis ik weet het,’ fluisterde Leontine in koortsachtige opgewondenheid. ‘Ik hoorde zijne voetstappen toen hij de deur voorbijging; ik kan ze van alle andere onderscheiden. Mijn hart ontroerde bij dat geluid. Hij is hier gekomen om mijn armen vader te troosten; hij was altijd zoo vriendelijk voor ons.’

‘Ja, hij is hier,’ mompelde Hedwig hevig ontroerd.

‘Ga tot hem, lieve! Spreek met hem! Zeg hem wat mijn laatste wensch, mijne laatste bede op aarde is. Hij zal die niet weigeren. Het moet zoo zijn! Zeg hem dat ik dan kalmer sterven - rustiger slapen zal. Zeg hem.... Ach, Hedwig, gij kunt oneindig beter daarover met hem spreken dan ik. Ga, en haast u. Zend mijn vader hier, ik moet hem er ook over spreken.’

Met eene plotselinge hevige gemoedsaandoening richtte Leontine zich half overeind. De uitdrukking van haar gelaat verschrikte Hedwig.

‘Indien Bertram niet komen wil,’ sprak zij, ‘als hij weigert, laat dan niemand bij me toe - dan wil ik eenzaam sterven. Maar hij zal het doen, en ik zal - zijne gade zijn. Ik bid u, houd u niet langer op en ga.’

In de grootste ontroering en verwarring stond Hedwig op en verliet de kamer.

(Wordt voortgezet. )