De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 4

[Onze gravures]

Steekspel
Op de marktplaats in Munchen bij de bruiloft van Hertog Willem V van Beieren met Renata van Lotharingen.

Hertog Willem V van Beieren, bijgenaamd de Vrome, die in den ouderdom van 31 jaren, in 1579 den troon besteeg, was de oudste zoon van Albrecht V, den Grootmoedigen, die een vriend was van glans en pracht.

Het hofleven in Munchen geleek onder hertog Albrecht eene voortdurende reeks feesten, en zijne vleiers noemden hem den vader der muzen, de gouden bron, die elk gebied van wetenschap met zijn overstroomend water besproeide. Zijne landen verarmden intusschen onder den druk der lasten, welke het land wegens zijne verkwistende uitgaven moest opbrengen. Zoo verlangde de hertog ook voor de uitrusting en verloving van zijn zoon Willem van de vertegenwoordigers des lands als buitengewone bijdrage: 190.000 gulden, voor welke bijdragen hij hen allen te zamen op de feesten uitnoodigde. Genoemde bruiloft van Willem V met prinses Renata werd dan ook zoo plechtig gevierd, als ooit was geschied aan een der hoven van dien tijd, volgens het uitvoerig verhaal der kronieken. Reeds lang voor het feest trokken boden van Munchen naar Florence, Rome en Spanje, evenals door het geheele land, om overal de vorsten uit te noodigen, en de menigte prinsen, welke aan de uitnoodiging gehoor gaven, en de stoet hunner afgevaardigden en hun gevolg was niet te overzien.

Het glanspunt der langdurige feestelijkheden was wel het grootsche steekspel op de marktplaats te Munchen, dat professor Schwoister ons op eene voortreffelijk met historische getrouwheid ontworpene en uitgevoerde schilderij te aanschouwen geeft. Ter linkerzijde zitten op hunne hooge tribune de vorstelijke personen, rechts op eene andere tribune de leden van den adel en de patriciërs alsmede een muziekkorps. Het volk omringd de omheining. In het strijdperk wordt tusschen de mededingende dappere krijgers kamp geleverd: links springen juist twee geharnaste ridders op hunne prachtig versierde strijdrossen met gevelde lansen op elkander los. Bij de eerste hoofdgroep heeft de schok reeds plaats gehad, de eene ridder is door den geweldigen slag in het zand geslingerd, en de wapenknechten snellen hem ter hulp, terwijl de overwinnaar zijne lans fier in de hoogte steekt. Overwinnaar in dit steekspel, van welks pracht nog lang daarna heinde en ver werd gesproken, bleef de dappere Kaspar Nothhaft van Schalming.

Verdachte klanten.

Herberg houden is nog altijd zoo'n pleizierig stieltje niet, vooral niet aan den grooten weg, waar men blootstaat aan de twijfelachtige begunstiging van zwervende landloopers met dorstige kelen en holle maag, maar ongelukkig meestal met even leege beurs. De kastelein op onze gravure heeft blijkbaar met dergelijke verdachte klanten te doen en, naar zijn gemoedelijk voorkomen te oordeelen, schijnt hij tegen dat volkje niet volkomen opgewassen. Het zijn er nogal snaken naar, om hun bedaard met de griffel op de schalie voor te rekenen, wat zij schuldig zijn! Alsof ze niet beter dan de waard zelf wisten dat ze veel meer verteerd hebben, dan ze met mogelijkheid uit al hunne zakken kunnen opdiepen! De kerel met den zwarten hoed houdt zich alsof hij met de geheele zaak niet het minst te maken heeft, en laat het aan zijn kameraad over, den eerzamen waard af te schepen. De witte hoed haalt dus met het eerlijkste gezicht van de wereld zijne zakken uit, ten bewijze dat het hem aan geen goeden wil, maar alleen aan de noodige fondsen ontbreekt om zijne schuld af te doen.

En als het plunje, dat achter hem aan den kapstok hangt, nog maar de moeite waard was om er beslag op te leggen! Dan kon de kas-

[p. 372-373]

telein, als hij bij de hand was, daarin althans nog eene schadeloosstelling vinden voor zijn verzwolgen bier en zijne verslonden boutjes. Maar ongelukkig zal er voor hem weinig anders op zitten, dan de slechte betalers eenvoudig de deur uit te smijten.