De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 4

[Onze gravures]

‘Die lieve eendekens!’

Niet eens half gekleed, slechts met het blanke hemdeken achteloos om de mollige leden, en den gekroesden kop in zijn natuurlijken toestand, is de kleine wildzang door de openstaande hekdeur moeders waakzaam oog ontslopen en ontkropen. Niet alleen heeft hij echter den tocht aangevangen: zijne onafscheidbare gezellin, de pop, heeft de reis medegemaakt, maar ligt thans vergeten, daar het veel aantrekkelijkere levende speelgoed der zwemmende eendjes de gansche aandacht van den kleinen tourist trekt. Wijl de pop op den rug neergesmeten, slechts de zwevende meeuwen te bekijken krijgt, bewondert onze kleine snaak alleen en op zijn gemak de snaterende en plassende eendenfamilie op den blinkenden waterspiegel. Hoe stil de kleine nieuwsgierige zich ook houdt en hoe voorzichtig hij over den rand gluurt, toch is zijn toestand niet zonder gevaar, daar wellicht slechts ééne verkeerde beweging hem over den boord kan doen kantelen en met minder goed gevolg dan het jonge eendenras zijn eerste plonsbad kan doen nemen. Zoo ook zal er ongetwijfeld moeder over denken, die haren lieveling gemist en door het openstaande hek ontdekt heeft, langswaar de vogel gevlogen was, en die thans den kleinen onvoorzichtige van uit de verte in het oog krijgt. Omzichtig zal zij wel den jongen vluchteling mogen naderen, om hem niet te verschrikken en hem zoetjes van zijn gevaarlijken observatiepost terug onder het beschermende ouderlijke dak mede te troonen. In alle geval heeft de mollige jongen in zijne natuurlijke houding er lang genoeg gezeten, om tot een uitstekend model te strekken aan onzen schilder Beyschlag, die van zijn lief genrestukje alle eer heeft.

In de kalverweide.

Hebt ge al ooit kennis gemaakt met het kalverleven in zijne prille jongheid, dan wanneer onze dartele viervoeter in zijne eigenaardige joligheid en dolle speelschheid als het toonbeeld wordt aangehaald der nuchtere jeugd? Zoo ja, dan zult gij u zonder twijfel ook bevreemd afgevraagd hebben, hoe het mogelijk is dat uit zoo'n exemplaar van drolligen levenslust de logge, droomerige mevrouw koe of de deftige barsche sinjeur os kunnen opwassen. En nogtans, de beide dieren, die daar

[p. 356]

in de verte met de boerin komen aangestapt - de soeserige koei, met eene kwijnende uitdrukking in hare oogen, alsof zij zich met maanzieke minnedichtjes in plaats van met aardappelschillen voedde; en de statige os, met een uitzicht zoo ernstig als dat van een notaris die een testament gaat opstellen - die twee zijn wel degelijk het ouderenpaar van de aardige kalveren, die op zulke kluchtige manier hunne verwondering en nieuwsgierigheid aan den dag leggen over den ezel, die aan de afsluiting van hunne kinderkamer gebonden staat.

‘die lieve eendekens!’ naar de schilderij van beyschlag (phot. Fr. Hanfstaengl, Munchen).

Ofschoon het moeilijk te gissen is, wat er bij dergelijke bespiegeling in een kalverbrein mag omgaan, is het toch met eenige reden te veronderstellen dat de glanzende koperen ketels aan 's ezels lijf hier het voornaamste vraagpunt zullen zijn. En evenals Hamlet op het To by or not to by het antwoord schuldig moest blijven, zoo zal hier ook de vraag of die blinkende gele dingen al of niet deel maken van de constructie van een ezelslijf onbeslist in het midden blijven; althans, voor de kalveren, want voor den ezel is dit vraagstuk, bijzonder als de koperen tornen met melk gevuld zijn, meer dan al te duidelijk. Sinds lang heeft grauwken zich dan ook met echte ezels- philosofie aan zijn lot onderworpen, en zijne kalme berusting kan zelfs door de onbescheidene nieuwsgierigheid van zoo'n onbeschaamd volkje als het kalvenras niet in het minst gestoord worden.

Niet waar, er zit veel opmerkingsgeest in die geestige greep uit het dierenleven?

Jacht op een diamantendief.

De Kimberley-diamantmijnen van de Kaapkolonie strekken zich uit over eene oppervlakte van zes vierkante mijlen in eene woeste, onherbergzame streek, vroeger West Criqualand genoemd, en waar zich sinds 1870 eene bevolking van op zijn minst 70,000 zielen heeft verzameld, alleen met het doel om door middel van kostbare werktuigen, omvangrijke uitgravingen en waterwerken, de edelgesteenten op te delven, die daar nu reeds jaar op jaar ten bedrage van millioenen worden verkregen.

Menschen uit alle natiën en standen houden zich gestadig met het diamantdelven bezig, en heele troepen Kaffers, Zoeloes, Beetsjuanen, Basuto's en andere inboorlingen van Zuid-Afrika vinden er als arbeiders werk; maar hunne nei-

[p. 357]

ging tot stelen of althans tot smokkelen, door op hun eigen houtje de delverij uit te oefenen, berokkent aan de overheden herhaalde moeilijkheden.

in de kalverweide, naar de schilderij van armin sarter.

Het gebeurt niet zelden dat een donkerkleurige delver, die op ongeoorloofde manier een partijtje diamanten is weten machtig te worden, eenvoudig op een paard springt en zich uit de voeten tracht te maken in de richting van den Oranje-Vrijstaat, waar hij voor alle verdere vervolging veilig zou zijn. In de goed geteekende schetsen, die de laatste bladzijde van dit nummer sieren, zien wij twee detectives van de politie te paard uit Kimberley op zulk een vluchteling jacht maken, hem over heuvel en dal achtervolgen, hem zelfs hals over kop naspringen in eene rotsige ravijn, tot zij hem eindelijk beet krijgen en van het paard halen om hem in verzekerde bewaring te brengen.

Daarmee zijn de diamanten echter nog niet terecht; want hoogst waarschijnlijk zal er bij het doorsnuffelen der kleeren van den vluchteling geen enkele gevonden worden: hij heeft ze reeds bij het eerste oogenblik, dat hij zich in gevaar zag van gegrepen te worden, ingeslikt. Toch zal de politie, met bijstand desnoods van een geneesheer, ze wel weten terug te krijgen.

In een dergelijk geval, dat zich voor eenigen tijd voordeed, raakte een diamantendief,

[p. 358]

wien men daartoe met geweld een hoogst doelmatig hulpmiddel had toegediend, den eersten dag twee, den tweeden dag negen, en den derden dag vier en twintig kostbare steenen kwijt. Hij stelde er daarbij een soort van trots in, den hoofdopzichter te verzekeren: ‘Ik heb er nog meer in, baas!’ De diamanten niet mogende behouden, scheen hij er heimelijk toch schik in te hebben, er zooveel te hebben ingezwolgen.