De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 4 (1887-1888)

De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 4

(1887-1888)– [tijdschrift] Nieuwe Belgische Illustratie, De– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende


Drie Gedichten van Kanunnik Fr. S. Daems Maria zien! Middeleeuwsche Legende. O lieve, zoete legenden, Ontloken in den gaard Van 't middeleeuwsch verleden, Die kleur en geur tot heden Zoo frisch nog hebt bewaard! _* Daar was een klerkGa naar voetnoot(1), die teeder Beminde de Moeder-Maagd En haar zoo innig vereerde, Dat hij haar op aarde begeerde Te zien, en het had gewaagd Aan 't slot van zijne getijden - Ach, al te vermetel misschien; Maar 't was of zijn hart woû breken! - Haar om de gunst te smeeken Toch eens haar even te zien. Vermetel! Maar o! Maria Is toch zoo goed en zoo zoet! En kon het verlangen haar belgen Door eenen van hare telgen Gevormd uit lievend gemoed?... Nu lag hij te zekeren tijde Verslonden in vroom gebed En brandend van vurige minne.... Daar kwam zijn hemelvriendinne En sprak hem toe temet. Hij werd vervaard: want, wonder! Hij hoorde spreken zoo klaar, En toch - hoe hij rond mocht staren - Geen mensch was ergens te ontwaren! Toen riep hij verschrikt ‘Wie daar?’ Zij sprak: ‘Ik ben het, Maria De Moeder des Heeren. Gij tracht Zoo vurig om mij te aanschouwen; Doch zou het u niet berouwen, Werd uw verlangen volbracht? ‘Want - weet het - waren uw oogen Slechts even op mij gericht, Blind zoudt gij worden in waarheid, Blind worden van al de klaarheid Uitstralend van mijn gezicht.’ Toen sprak hij: ‘Waarde Maria, O Moeder van God en Maagd, Gezegende tusschen de vrouwen, 'k Zou u toch zoo gaarne aanschouwen! Mij blind zien - Moeder, ik waag 't! ‘Hoor! één oog zal ik sluiten, En - kan het aldus geschiên - Graag wil ik het andere geven, Er blind aan zijn alle mijn leven Om eenmaal toch u te zien!....’ Toen hield hij een oog geloken; En met het ander - hij zag De Maagd vol glans.... En gesloten Was 't oog, dat het zicht had genoten, Gesloten voor 't licht van den dag! Maar o! wat geneugte! En aanstonds Hoe vurig smeekte hij haar Een tweede maal nog te mogen Haar zien: graag wou hij zijn oogen Er beide om verliezen te gâar.... En zie! de verruklijke Maged, Door hem zoo teeder bemind, Verschijnt hem in al haar luister.... Toen zat hij, in nachtelijk duister, Aan beide zijn oogen blind.
[pagina 323]
En kon hem Maria verlaten Ten prooi aan een lot zoo naar? Zij schonk, vol teeder meedoogen Terug hem beide zijn oogen Geofferd uit liefde tot haar. Toen dankte hij juichend Maria Voor 't dubbele gunstbewijs, En diende haar, vast in trouwe, Tot hij de gezegende Vrouwe Ging zien in het Paradijs. _* O lieve, zoete legenden, Ontloken in den gaard Van 't middeleeuwsch verleden, Die kleur en geur tot heden Zoo frisch nog immer bewaart!
Soli Deo. Die wandeler ghinc dor dat deemstere wout, Waer nemmer mensche ne gaet. Ende siet! verscolen onder dat hout Een bloemeken scoon daer staet, So gheurich, So fleurich, So constelic cleurich In onbevlecten ghewaet! ‘Twi groeistu, o bloemeken, in dat wout,’ Die wandeler sprac, ‘waer di nieman en scouwt?’ Mer het bloemeken antwoorde sacht ende loech: ‘Mi siet mijn Schepper; dat is mi ghenoech.’ Die wandeler dranc in dat deemstere wout, Waerinne nie mensche ne drincht. Ende hoort! verscolen onder dat hout Een voghel zijn liedeken sincht! Hi tatert, Hi snatert, Hi orghelt, hi scatert, Ende gorglent zijn keeltien hi wrincht. ‘Twi sinchstu, o voghelken, in een oort,’ Die wandeler sprac, ‘waer die nieman en hoort?’ Mer het voghelken antwoorde sacht ende loech: ‘Mi hoort mijn Schepper; dat is mi ghenoech.’ Die wandeler stont in dat deemstere wout Ende woochet in sinen verstant: Ende so hi het diep ende dieper bescouwt, Den sin hi clarelic vant. Vor liden, Vor striden, Vor smert en verbliden Hi hieltet in therte geplant. Ende so hi bekoort wert tot delen roem, [H]i dachte aen den voghel, hi dachte aan die bloem; Ende so hi miskent wert, hi sprac ende loech: ‘God siet ende hoortmi: dat is mi ghenoech!’
De les der zwaluw. Zwaluw-lief, waar snelt gij heen? Laat ge uw nestje zoo alleen? Zwaluw, laat uw rappe vleuglen Nog een poos hun vlucht beteuglen. Zwaluw-lief, waar vliegt gij heen? - ‘'k Ga naar zachter zoomen, Waar de zomerzonne straalt, En bij frissche stroomen Bloem en loover praalt. Eens zal 't uur ook komen, Dat gij heen zult gaan: Menschenkind, o denk er aan!’ Zwaluw, keert gij ooit nog weer Naar uw nestje van weleer, Als de lentedagen naken? 'k Zou het dan voor u bewaken Zwaluw, keert gij ooit nog weer?’ ‘Licht ziet gij mij nimmer; Maar indien ik wederkeer, Metsel ik en timmer Mij een nestje weer.... Gij - gij gaat voor immer, Als gij heen zult gaan: Menschenkind, o denk er aan!’ Zwaluw, smart u 't scheiden niet?... Toen ge uw nestje daar verliet, Liet ge uw hoofdje dan niet hangen? Werd uw borstje niet bevangen? Zwaluw, smart u 't scheiden niet? - ‘Waarom zou ik treuren? 'k Vind een beter vaderland, Vol van balsemgeuren, Aan het gindsche strand.... Om u op te beuren Als gij heen zult gaan, Menschenkind, o denk er aan!’	voetnoot(1) ‘Klerk’, van 't Latijn clericus, was in de middeleeuwen de naam, waaronder de geestelijken bekend stonden.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

over Servaas Daems