De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 4

Derde makame.
(Fragment.)

De Morgenrust.

Hareth Ben Hemman verhaalt:

Eens hielden wij onze dieren in drave, - op eenen nacht, zwarter dan de rave, - en die ons langer scheen dan de nacht in den grave, - en speelden met den sporen, tot de schemering grauwde, - en het donkere floers, dat over den hemel hing, blauwde. -

Toen werden wij moede geronnen - en, door den vaak overwonnen, - lieten wij den teugel, - verlieten wij den beugel - en hingen den heugel - op de helling - eener delling, - waar zoet gras, - in overvloed was, - en de lucht zacht en goed was.⁽¹⁾ -

Als nu de rossen ter weide waren gesteld, - en wachters bij den verspreidenen waren⁽²⁾ gesteld; - als alle gerucht was verzwonden, - en alles in rust was verslonden; - de wijn des slaaps geschonken - en gedronken; - hoorde ik eenen sprekende, - de stilte onderbrekende, - welke iemand, die waakte met hem, - vroeg met klarer stem: - ‘Hoe is dijn handelen - jegens hen, die met dij wandelen?’ -

Deze sprak: ‘De onzachten - poog ik door zachtheid te verzachten. - Ik ben den moedwilligen goedwillig; - bij den grilligen niet grillig. - Ik maak vergelijk met hem, die mij bedriegt, - en geef gelijk aan hem, die mij beliegt. - Die mij afvallen, ben ik bevallig, - die mij aanvallen, aanvallig. - Ik heb geen welgevallen - als mijne tegenstrevers vallen. - Ik rade hem, die mij verried, - verlate niet wie mij verliet, - en sta hem bij, die mij verstiet. -

‘Die mijne faam ten gronde richten, - mij

(1) De hier afgeschilderde wijze van reizen is den Araben eigen: men rijdt een goed deel van den nacht, om der koelte wille, rust bij zonnenopgang een weinig, en snelt voort, tot de hitte verplicht weder halt te houden.

(2) Waren, koopwaren.

[p. 236]

door blaam naar onder richten, - wil ik in Godes namen onderrichten⁽¹⁾. - Ik blijf mijnen verwanten toegedaan, - al hebben zij tegen mij de handen toegedaan. - Ik herken mijne bekenden, - die mij miskenden, - onze bekendschap ontkenden, - en mij den rug wenden. - Mijne beurs wil ik ledigen - veur hen, die mij beleedigen. - Die mij scholden, - heb ik kwijtgescholden; - ik wil niet weten - wat ze mij verweten; - ik wil vergeven - aan die mij wilden vergeven. -

‘Ik geve beien⁽¹⁾ - veur keien, - bloesem - veur droesem, - wijn - veur azijn, - balsem - veur alsem, - mijn peerd veur eenen hond, - mijn zweerd veur eene wond, - en, al is een tand - een diamant: - vroege mij iemand eene mijner kiezen, - ik liete hem kiezen! -

‘Waar men spreekt, wil ik niet tegenspreken, - waar men steekt, wil ik niet tegensteken, - al krege ik degensteken. - Ik denk, het brengt geenen zegen, wreken! - Liever het onrecht ongewroken, - dan het recht gebroken; - liever den vijande onder, - dan de vijand onder. - Waar men listen zoekt, zucht ik; - hem, die twist en vloekt, vlucht ik -

morgengebed.

‘Ik heb mij gebogen - voor hen die mij bespogen, - belogen - en bedrogen, - geene hand ter weernis bewogen, - geene wraak geplogen, - al had ik het vermogen; - maar hen aanschouwd met oogen - vol mededoogen, - denkende: in den hooge - wordt hunne straf gewogen.’ -

Daarop sprak de andere: ‘Mijn zoon, - does du goed zonder loon? - Du geefs eenen groet veur eenen hoon? - Du stels op eenen varkenssnoet de kroon? - Den versmader moet men versmaden, - den verrader verraden, - kwaad doen tegen de kwaden, - schaden hun, die willen schaden. - Geene genade den ongenadige; - geene weldaden den misdadige! - Men moet de trotschen - trotsen, - schrokken - bij den schrokken, - den verlokker verlokken - en den slokker zich doen verslokken⁽¹⁾; - knijpen die nijpen, - klauwen - die krauwen, - den bedroever bedroeven, en tegen den snoever snoeven. -

‘Liever schenden dan geschonden; - liever de slagen afwenden dan klagen over wonden; - liever het recht gebroken, - dan onrecht

(1) De negen en negentig of honderd namen des Heeren: eene soort van Litanie der Mohamedanen.

(1) Beien, bessen, beziën.

(1) Verslokken, verslikken.

[p. 237]

eene wapenschouwing der pauselijke zouaven door generaal kanzler.

[p. 238]

ongewroken; - liever de vijand dood, - dan zelf in nood! - Ik zal niet beschenken, - die mij willen krenken, - ik ben den beleediger - geen bevrediger; geen verdediger - veur mijnen beurslediger! -

‘Wie mij scheert, is mijn herder niet; - wie mij deert, betrouw ik verder niet. - Wie mij wil weiden - op kalen heiden - of distelweiden, - zal mij niet leiden. - Ik zal in den hemel geenen stoel bereiden - veur hem, die mijnen pels in den hellepoele wil spreiden. - Ik wil dijne krensen⁽²⁾ niet veur mijn koorn, - en ruile mijne goede wenschen niet veur dijnen toorn.

‘Wat? Op dijnen woorde zoude ik vliegen - du ongestoord dij wiegen; - ik mij de schouders verrekken, - du in de draagkoets dij strekken; - ik zaaien, - du maaien; - ik smeeken in armoede, - du spreken in arren moede, - dronken van overmoede, - pronkend in overvloede? - Ik dij heer noemen, - du mij ten arbeide doemen; - ik stikken, - du dij verkwikken; - ik voor dij schrikken, - du over mij beschikken? - Ik bukken, - dijn voet mij drukken; - ik mij den baard van wanhoop uitrukken, - en du met keten en knoope dij smukken? -

‘Neen, bij God! Hand veur hand, - tand veur tand, - gericht veur gericht, gewicht veur gewicht, - maat veur maat, - smaad veur smaad, - haat veur haat, - kwaad veur kwaad, - goed veur goed, - bloed veur bloed! - Geld om geld - geteld; - geweld tegen geweld - gesteld! -

(2) Krensen, zaad van onkruid, ijdel graan, enz. dat men door krenselen van het koorn scheidt.