De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 4

Geld of liefde.
Zedenroman
door
Désiré Delcroix.
(Vervolg.)

XV.

Mais elle était du monde, où les plus belles choses Ont le pire destin.
Malherbe.
Ja, 'k durf u in de kaken zien,
Zoo onverzaedlyk gapend
Ik durf my aen uw pylen biên:
Myn boezem is gewapend.
Ja. 'k zet u zelv' den voet op 't hart
Ontsteiger uw vermogen,
En lach met de ydle stervenssmart
Naar hooger opgetogen.
...................

Treurig was het in de wijde kamer, waar Mevrouw Van Stralen buiten kennis op haar bed uitgestrekt lag.

Haar man zat naast de legerstede en hield de hand der stervende in de zijne.

Zijn verhard gemoed was eindelijk vermurwd onder de herhaalde slagen des jammers, zijn gelaat droeg diepe sporen van verdriet en verried den inwendigen strijd, welken zijne aangeborene goede hoedanigheden tegen de uiterlijke ijskoude grondstelselen van zijnen hoogmoedigen en zelfzuchtigen geest hadden geleverd.

Sedert de ziekte zijner vrouw had elke verloopen dag een valsch begrip uit zijn hart geroeid, en er eene slapende deugd in opgewekt.

De wilskracht, op welke hij zich vroeger beroemde, scheen hem thans een laf misbruik der zedelijke macht, die God den man over de vrouw alleen verleent, om haar heil te bevorderen.

Zijn geweten deed hem bittere verwijtselen, en thans begreep hij, dat zijne gewaande krachtdadigheid niets geweest was, dan eene harde en bittere onderdrukking eens zwakken en weerloozen schepsels.

Het valt immers zoo gemakkelijk de goeden en nederigen te overheerschen! het is zoo heerlijk zich boven de puinen eener menschenziel te verheffen, en, juichend bij de zedelijke dood van dit evenbeeld Gods, in zijnen verwaanden hoogmoed, den Schepper toe te roepen:

- Zie, hoe ik het werk uwer handen heb vernield en uwe inzichten heb verijdeld en bespot!

Ja, dit is schoon en edel, niet waar? en daarom zijn er zoovelen die dit geluk bejagen en zielen dooden, om over gevoellooze werktuigen te gebieden.

Haat noch veracht, maar beklaag hen want zij torschen eenen schromelijken last, en allen hebben het geluk niet, dit drukkende pak hier beneden afteschudden en zich door de droefheid te louteren..........................

De priester had de arme zieke met den laatsten kerkdijken zegen gewapend, en las thans over haar de gebeden der stervenden. Clara knielde voor de sponde harer moeder, zij weende niet en aanzag alles met dien verwilderden blik, welke een onuitsprekelijk innig lijden uitdrukt, en het scheen alsof zij onbewust was van hetgene om haar gebeurde.

Jan, die uit hoofde zijner lange en trouwe diensten, het droevig voorrecht verkregen had, zijne meesteres te zien sterven, zat in eenen hoek der kamer en weende, terwijl zijne bevende lippen een vurig gebed ten hemel zonden.

De dokter bereidde eenige dranken, welke den doodstrijd minder pijnlijk zouden maken, want sedert lang had hij geene hoop op genezing meer.

De meiden, die door haren dienst in de kamer noodzakelijk waren, stapten traagzaam en stil over het dikke vloertapijt, en men hoorde er enkel de pijnlijke ademhaling der stervende, de gesmoorde droefheidszuchten des ouden dienaars, en het regelmatig getik van een prachtig slingeruurwerk.

Buiten baden nog steeds de arme dorpelingen, ondanks de koude nachtlucht, voor hunne weldoenster.

Te middernacht kwam Stien met Tante Treze in vollen draf het voorhof binnen gereden, en drie minuten later, zat reeds de goede schoonzuster met roodgeweende oogen, nevens Clara, bij het bed.

De dokter bevochtigde de lippen der lijderes met een hartverkwikkend vocht, dat haar weder tot het bewustzijn riep. Hare verglaasde oogen werden voor eenige oogenblikken helder en klaar.

- Alfried! sprak zij met flauwe stem.

Van Stralen drukte haar de hand, ten teeken dat hij haar verstond; hij durfde echter niet spreken, uit vrees van zijne aandoening te verraden. De stervende vervolgde:

- Alfried, welhaast zal ik van hier gaan; indien ik u ooit bedroefde, vergeef het mij dan, opdat ik gerust moge sterven.

- Maria! antwoordde Van Stralen, gij vraagt mij vergiffenis! en een tranenvloed gaf zijnen boezem lucht en belette hem verder te spreken.

[p. 211]

Doch de teergevoelige vrouw had hem verstaan, zij had zich nog eens door haren echtgenoot bij haren doopnaam hooren noemen; hare ziel was getroost en gesterkt.

Hemelsche vreugde verhelderde haar gelaat; zij verzamelde al hare krachten en drukte als eeuwig vaarwel eenen laatsten kus op de hand, welke de hare vasthield.

- Clara, waar zijt gij? sprak zij een weinig later, en ditmaal met nog meerder klem.

En in hare moederliefde kracht genoeg puttende om het lijdende lichaam te bewegen, richtte zij zich thans half op en het hoofd harer weenende dochter met beide handen aan haren boezem bergende, sprak zij vasten onbelemmerd:

- Alfried, ik beveel u het geluk onzes kinds: beveilig haar tegen de boosheid der wereld, en gij, zuster, ik smeek er u om, wees haar eene liefhebbende moeder, opdat ik gerust moge slapen in den schoot der aarde.

Belooft mij dit beiden; in den hemel zal ik voor u allen bidden.

Allen snikten luidop; de stèrvende bezwijmde nogmaals en keerde niet meer tot bewustzijn.

De dokter wandelde angstig over en weder; hij voelde haren pols en sprak:

- De doodstrijd begint, hij zal zacht en pijneloos zijn.

- Laat ons bidden, sprak de geestelijke, en allen zegen knielend neder.

De engelachtige vrouw lag roerloos en buiten kennis.

Om twee ure ontstond de zieltoging, kwart voor drieën gaf de moeder eenen kleinen gil, die als een snijdend werktuig de harten der aanwezigen doorvlijmde, en waarin men de namen Lodewijk! Clara! meende te herkennen.

Clara viel bedwelmd ten gronde, haar vader verbleekte en deed moeite om zijne aandoening en zijne tranen te verbergen.

En het ernstige gelaat des ouden priesters verhelderde door eene geheime bovenaardsche vreugde: rond zijne grijze lokken scheen een lichtkrans te spelen: hij verhief de bevende handen ten hemel en sprak:

- Heere! wees der afgestorvene genadig, want zij verloste den arme die haar riep, en den weeze die geenen helper en hadde: ende zij heeft de oogen der weduweu niet laten bederven.................

Toen het in den oosten daagde, vertrokken priester en dokter; Tante Treze deed haren broeder en hare nicht de kamer verlaten. Jan en de meiden bleven bij het lijk bidden.

Wankelend en weenend naderde de grijsaard de sponde, hij kuste eerbiedig de hand der doode en in zijne droefheid morde hij:

- Heere! waarom laat Gij mij op aarde, mij, arm, verouderd en nutteloos werktuig, terwijl Uwe verbolgene hand aan de armen hunne troosteresse en weldoenster ontneemt?

Stien leidde thans de bedrukten naar boven, die den ganschen nacht buiten stonden, zij hadden verlof bekomen, de trekken hunner goede moeder, zoo noemden zij Mevrouw Van Stralen, nog eenmaal te aanschouwen.

Toen zij dit bleeke voorhoofd, die ingevallene wangen en die blauwe lippen zagen, kende hunne droefheid geene palen meer, en de morgenzon, die op dit oogenblik den nevel doorbrak, spiegelde zich in de dauwdruppelen der aarde en in de bittere tranen, die op de wangen dier bedroefden parelden, en welke de engel der barmhartigheid verzamelde, opdat ze ten voordeele der verzaligde, v6ór Gods eeuwigen rechterstoel getuigenis mochten geven.

De doodklok bromde in de verte, en verspreidde de droeve mare.

Diepe zuchten stegen uit de schamele hutten op; ouders en kinderen baden voor de ziel der afgestorvene en zegden in hunne droefheid:

- Heere! wie zal onze hongerige kinderen spijzen, en wie hunne naaktheid kleeden? Wie zal onze zieken bezoeken en wie onze ouderlingen verzorgen en troosten?

Clara en hare tanten stapten de groote plaats over, en de kerk in: het meisje in eenen breeden mantel gewikkeld, hing werktuigelijk aan den arm harer gezellin en werd, om zoo te zeggen, door deze voortgesleept. Allen die haar hadden zien voorbijgaan, voelden hunne droefheid stillen, want de Algoede had hunne vragen niet onbeantwoord gelaten.

XVI.

Da antworteten die Diener und sprachen: Bist du denn ein Fremdling auf Erden, dasz du allein nicht weiszt, was geschehen ist? - Und sie führten ihm zu dem Grabe der Fürstinn. - Siehe, sprachen sie, ihr Herz ist gebroc en! - Und sie vermochten ni chtmehr zu reden, und weinnten.
Krummacher. (Das Grab.)

Lodewijk aan Jozef.

Beste vriend!

Veroorloof mij, door het noodlot thans zoo zeer gedrukt, mijne smart te verlichten, en de folteringen mijns harten door eenige vertrouwelijke woorden van vriendschap en genegen heid te verzachten. Immers, gij weet het, hoe troostrijk het is zijn onheil eenen vriende mede te deelen. Menigeen moge het zelfzuchtig heeten, eenen andere te bedroeven: ik ken te wel uw hart om zulk verwijt te vreezen.

Sedert mijne afreis uit het lieve vaderland, heb ik bitter geleden, niet zoo zeer door het vernietigen mijner hoop, dan wel uit het besef mijner eenzaamheid,

Gij zult dit begrijpen, goede Jozef, want uw hart verstaat het mijne, en in ons beider borst huist dezelfde goddelijke drift voor al het schoone, al het edele, dat de hand des Scheppers onder de netelen der boosheid gezaaid heeft.

Herinnert gij u nog die gelukkige dagen, toen onze jonge zielen, aller aardsche ellende nog onbewust, vrij en blij zonder achterdocht de weldaden des levens genoten? Hoe wij dansend en zingend door de wereld huppelden, als jonge lammeren in de weiden?

Herinnert gij u nog, wat wij al in de toekomst beschikten en hoe de uiterlijke wonderen der schepping op onze jeugdige verbeelding werkten? Hoe wij in alles stof tot bewondering vonden, den Schepper aanbaden en Zijn werk erkenden, zoo wel in de nederige mier als in den brieschenden koning der wouden; zoo wel in den geringen dauwdrop, als in den onuitputtelijken Oceaan; zoowel in den nietigen zandkorrel, als in de onmeetbare bron van licht en warmte?

Zeg, Jozef, herinnert gij u nog hoe alles te dien tijde eene stem aannam en tot onze harten sprak; wat al welluidendheid wij vonden in het gieren des winds en in het murmelen der beek, in het knallen des donders en in het herfstgeritsel der bladeren van het Astensche bosch?

Wie hergeeft ons ooit die gelukkige dagen der kindsheid? Wie is in staat den dof gewademden spiegel der poëzij wederom effen en glad te maken, wanneer het snijdende vliem der stoffelijkheid zijne oppervlakte doorploegd heeft?

Niemand!

Van dit alles blijft ons niets, dan de geheugenis, en de wijzen noemen dit dwaasheid! Mijn ellendig hart betreurt het verlies zijner dwaasheid, en ik benijd het ziel- en gelukverdelgend verstand der materialisten niet.

En toch zoo menige wreede ontgoocheling bestormde mijnen geest en deed mijn geloof aan het schoone en goede wankelen, dat - had niet uw beeld en dat mijner goede pleegmoeder zich tusschen mijne ziel en den vijand harer rust gesteld - ik reeds lang onder de verzoeking bezweken, en in wanhoop vervallen ware.

Gij weet het ook, toen ik u met den dood in 't hart vaarwel zegde, was ik niet in staat mijne gewaarwordingen te ontleden, want een tyrannisch gevoel overheerschte mij, en de denkkracht lag in mijnen gloeienden schedel met geraaktheid geslagen.

Thans is mijn hart kalmer en mijn geest rustiger.

Echter ben ik niet gelukkig; er blijft toch altijd iets aan mijn leven ontbreken; alles is mij eentonig en vervelend: de muziek die ik zoo beminde, heeft al hare bekoorlijkheid verloren; hare klanken ruischen thans nog wel gepast en welluidend in mijne ooren, maar dringen niet dieper door.

Misschien is het ook omdat ik die heilige stemme ontwijdde, daar ik ze als een middel van bestaan gebruikte en deed betalen!

Doch dit alles ware niets, zag ik slechts de bekoorlijke velden en de groene weiden van mijn lief Vlaanderen terug!

Hier ook is de natuur wel schoon, hier ook zijn zilveren beken, maar hun geruisch is niet het gemurmel der beken van mijn land! Hier ook zijn schaduwrijke boomen, maar zij herinneren mij de gelukkige dagen mijner kindsheid niet; hier ook zijn volkrijke dorpen en roemrijke steden, doch ik ken hunne geschiedenis niet, en hun roem gaat mij niet aan.

Jozef, Jozef, hoe gelukkig is hij, die met weinig tevreden, geenen anderen kring kent, dan de gezichteinder zijner kinderlijke jaren!

Gij kunt u geen denkbeeld vormen van wat u al in den vreemde ontvalt, en wat het is, zonder doel, alleenig en verlaten, de wereld rond te dwalen.

Drie maanden ben ik reeds hier: men betoont mij, wel is waar, uiterlijke beleefdheid en inwendige achting; doch dit alles is geene vriendschap, en het hart blijft steeds voor den vreemdeling gesloten.

Voor hem zwijgt de grootvader die een Mährchen of een Sage vertelt, en de kleinen schijnen hem de onderbreking van het lievelingsverhaal te verwijten.

En als men daarbij reeds eenen scherpen doorn in het hart heeft, is het zoo wreed door niemand begrepen te worden, en steeds aan zich zelven overgelaten te zijn.

Het is zoo wreed alles in vreugde te zien: de vogelen in de lucht te hooren juichen en zingen; de visschen in het water te zien spartelen en spelen en door het noodlot van alle levensvreugde gespeend te zijn.

Ook denk ik hier niet lang meer te verwijlen. Zoo haast ik, door den tijd geholpen, kracht genoeg zal bezitten om haar aan den arm eens anderen te kunnen zien voorbijgaan, zonder mijne inwendige wonden te voelen, kom ik naar het vaderland terug, en dit mijn goede, eenige vriend, zal eerder zijn, dan gij wel denkt.

Ik vraag u niet, hoe het met u en Lena gaat, want een weinig tijd nog en ik zal bij u zijn: uwe vriendschap zalve de wonden mijns harten, en mangelt het mij nog aan geluk, bij u ten minste vinde ik rust en tevredenheid.

Lodewijk.

Deze brief was een groote troost voor den goeden Jozef, want hij zag er immers in, dat Lodewijk, was hij al niet geheel van zijne liefde genezen, er zich ten minste niet uitsluitend meer aan overgaf.

Eene maand was sedert dien verloopen; Jozef en Lena zaten naar gewoonte wederom samen en spraken van hunne liefde en van Lodewijk.

De eene noch de andere wist iets van wat er bij Van Stralen was voorgevallen; zij kenden den man alleen bij name, en het dorp, waar zijn kasteel stond, was te ver van B... verwijderd, om het gerucht van mevrouw Van Stralen's dood tot daar te brengen.

Te midden huns gespreks werd er forsch aan de bel geklonken.

- Wat mag dit late gebel nu beteekenen? zeide Lena, en zij haastte zich de deur te openen.

Een reiziger, in eenen wijden mantel gewikkeld, trad den winkel binnen.

- Lena, is Jozef niet hier? vroeg hij diep getroffen.

- God den Heere! mijnheer Lodewijk! schreeuwde Lena en nog was het laatste woord niet uitgesproken of Jozef, die door de glazendeur van de keuken in den winkel gluurde, lag reeds in de armen van zijnen vriend.

- Komt binnen, Mijnheers, riep Lena's moeder, het is daar te koud in den winkel!

[p. 212]

een tooneelspel in drie bedrijven, naar de teekening van s.t. dadd.

[p. 213]

Ter zelve tijd spoedde zij zich brood, vleesch en bier op de tafel te brengen, en Lodewijk moest, ondanks zijn tegestreven, eten en drinken.

Eerst zeer laat vertrokken de twee vrienden, en Lodewijk vroeg aan Jozef of hij hem den volgenden dag naar het kasteel zijns pleegvaders wilde vergezellen. Daar dit uithoofde van Jozefs bezigheden onmogelijk was, ging er 's anderendaags Lodewijk alleen naar toe.

Zijn hart klopte hevig, toen hij ondervond dat zijn liefdegevoel voor Clara nog niet genoeg door de rede overmeesterd, of door tijd en afwezigheid was verdoofd.

de duitsche kroonprins op de villa zirio bij san remo, naar de trekening van e. nestel.

Echter had hij zich te ver gewaagd om onverrichter zake weder om te keeren, en daarbij rekende hij het zich tot plicht zijne pleegmoeder een bezoek te brengen.

Hij draalde dan niet langer en trok de bel met bevende hand.

Stien kwam opendoen, en stond als van de hand Gods geslagen, toen hij Lodewijk zag.

- Wel, wie dat we daar hebben! riep hij, en haastte zich naar binnen, om Jan te waarschuwen.

Lodewijks beenen waggelden onder zijn lichaam toen hij den trap beklom, dien hij de voor hem eeuwig verlorene Clara zoo dikwijls zag op en af ijlen

Hij boog het hoofd, en brandende tranen

[p. 214]

liepen over zijne bleeke wangen. Jan kwam hem in de voorzaal te gemoet: de goede oude had zwaar onder de laatste voorvallen geleden; hij ging niet meer zoo recht als te voren, en zijn gezicht was zeer verflauwd.

Hij nam Lodewijks hand en drukte ze zonder een woord te kunnen uitbrengen.

Zoo stonden zij beiden eenige oogenblikken.

- Waar is mijn pleegvader? zegde Lodewijk om uit deze drukkende spanning te geraken.

- Mijnheer en Jufvrouw Clara zijn te M...., bij Mijnheer Vanderklaveren, antwoordde Jan.

- En Mevrouw is die ook mede? hervatte Lodewijk.

Jan bezag zijnen ondervrager met zoo zonderling eenen blik, dat Lodewijk er zich niet aan verstond, en begon te twijfelen, of de ouderling niet tot kindsheid vervallen was.

Hij herhaalde zijne vraag.

Jan antwoordde op statigen toon:

- Het lichaam van Mevrouw rust op het kerkhof, en hare ziel is bij den Heere.

- Groote God! gilde de jongeling en hij voelde zijne krachten bezwijken. Deze slag was te onverwacht en Jans woorden vernietigden in eens al de zuiverste herinneringen uit het verledene, al de troostrijkste bronnen der dankbaarheid voor het toekomende, in de wreed geschokte ziel des armen Lodewijks.

Hij had zich eenzaam en verlaten te midden van vreemdelingen gevoeld, en het aandenken zijner pleegmoeder, die hij als zijne lijflijke moeder beminde, was de grootste prikkel tot zijne terugreis geweest.

Thans begreep hij zulks en de andere gewaande oorzaken, waarmede hij zijn eigen hart verleid had, moesten voor dit schrikkelijk onheil onderdoen.

Hoe bitter verweet hij zich thans de moedeloosheid, die hem belet had der brave moeder bij zijne afreize vaarwel te zeggen.

De goede ouderling, Lodewijk ziende weenen, kon ook zijne tranen niet weerhouden en vond geene woorden om den jongeling troost en moed in te spreken.

- Ik wil tot haren grave, en daar om vergeving bidden voor mijn ondankbaar verlaten, sprak Lodewijk.

Jan volgde hem naar het kerkhof.

Een houten kruis stond op het graf geplant met dit eenvoudig opschrift:

‘weldoende en troostende is zij doorgetrokken.’

Beiden knielden op den lichtgroenen heuvel, waaronder het lijk der afgestorvene rustte, en zij weenden en baden lang.

Eindelijk stonden zij op; hunne tranen droogden en zij gevoelden hunne harten verlicht.

Toen zij den hoek van het kerkhof omkeerden, traden langs de overzijde twee vrouwen het kerkhof binnen; de jongste die eenen grafkrans in de hand hield, zag de twee mannen voorbij trekken; zij hield eensklaps stil, als belette haar eene geheime macht verder te gaan.

- Wat komt u over, Clara? vroeg de andere vrouw met deelneming.

De jonge Juffer wees met den vinger naar de plaats waar zij Jan en den jongeling zag verdwijnen, en zij zeide halfluid:

- Ik heb Lodewijk gezien!

Tante Treze staarde het meisje aan, alsof zij niet begreep, wat dit zeggen wilde: maar het vurige rood dat eensklaps Clara's wangen kleurde, die sedert den dood van 's meisjes moeder steeds met de bleeke tint des verdriets waren overtogen geweest, was voor het oog der scherpzinnige meter voldoende om het geheim te raden.

Zij ondervroeg dus hare nicht niet verder, maar dacht bij zich zelve:

- Nu versta ik waarom het meisje van haren kozijn niet hooren wilde, en waarom deze eensklaps in het hoofd kreeg het land te verlaten! Zoo veel te beter, ik zie geheel gaarne, dat het zoo is, want nu is er ten minste iets dat het arme kind opbeuren en in 't leven houden zal. Wij zullen deze zaak in 't kort eens beredderen.

Een uur later, klonken zij aan de poort van het kasteel, welke Stien kwam opendoen.

- Is niemand hier geweest, Stien? vroeg Clara.

- Ja, jufvrouw Clara, Lodewijk is hier geweest, antwoordde de knecht.

- Heeft hij niets doen zeggen? vroeg Tante Treze, op een toon alsof zij weinig gewicht aan het woord hechtte.

- Neen, Mevrouw Vanderklaveren. Hij zei alzoo tegen Jan: gij moest de deuren van het kasteel openen, ik wilde wel de plaatsen aanschouwen waar ik vroeger zoo gelukkig was, en later zoo veel heb geleden. Ja, dat zeide hij juist zóó, ik heb het wel onthouden. Hij trok dan binnen met Jan en ik heb hem op de piano hooren spelen en hij zong daarbij, gij weet wel, jufvrouw Clara, dat schoon airken, dat gij zoo dikwijls met hem hebt gezongen, en wij allen zoo gaarne hoorden.

Clara en hare Tante gingen binnen.

Lodewijk's vingeren stonden in het stof geteekend dat het klavier bedekte, en het elpenbeen was nog warm van de drukking zijner handen,

Clara zette er zich vóór en ten tweede male sinds Mevrouw Van Stralen's dood welden gevoelvolle klanken uit het snarentuig op.

Het meisjen zong:

Uit den stillen tuin des vredes,
Zijn door heeten zonnestraal,
Reeds de rozen weggestorven
Met der angelieren praal.

Ook vele and're bloemen stierven,
Vielen treurig op den grond,
Treurig vloôn de lieve kleuren,
Zelfs der bladen groen verzwond.

En ginds verder, groen als immer,
Staat gij nog mijn Rosmarijn;
Uwe kleuren sterven nimmer
Daar zij 't beeld der hope zijn.

Ja, gij zegt: - Wen allen wijken,
Wen verdwijnt der bloemen glans,
Bied ik den bedrukten harten
Mijnen donk'ren weemoedskrans.

Clara zweeg en liet beide handen rusten op het klavier; eene onweerstaanbare macht scheen haar het opstaan te beletten, de laatste tonen des speeltuigs herklonken in hare ziel, lang nog na dat zij ophielden de zintuigen te vervullen.

Treurig en met hangende hoofde luisterde zij die inwendige welluidende stemmen na.

- Clara, gij bemint Lodewijk, sprak thans hare moei op ernstigen doch liefdevollen toon.

Als door eenen barnkrachtigen sprankel geraakt sprong het meisje op: de grond wankelde onder hare voeten; alles wat zich in de kamer bevond, scheen in eenen wijden kring rondom haar te dansen; zij wilde spreken, maar de stem weigerde haren dienst; de matte wangen kleurden zich vurig, en van gevoel overstelpt, viel zij roerloos in de armen der tante, terwijl een angstige schreeuw hare borst ontvloog Het klavier plotseling van den druk harer handen ontlast, loosde eenen treurig stervenden zucht, die langs de wanden weergalmde.

- Boos kind! sprak Mevrouw Vanderklaveren, waarom hebt gij alleen willen zuchten en lijden? Waarom zoo weinig vertrouwen in uwe meter gehad? waarom haar deze liefde niet bekend?

- Beste Tante, snikte Clara, ik had, geloof ik, die tot nu toe aan mij zelven niet bekend, en zij verborg het blozende gelaat aan den boezem der goede meter.

(Wordt voortgezet.)