De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 3

Sleutje's spook.
(Slot.)

XIX.

Dit verzoek werd toestemmend beantwoord door Ferdinand, die, gebukt en zwaarmoedig van dit nieuws, werktuigelijk naar zijne benedenkamer afdaalde. Hier binnengetreden, dacht hij niet meer aan slapen, maar voedde zijnen geest met die ongehoorde zaak. Tot het aanbreken van den morgenstond, wanneer hij het Sleutje zou verlaten, overwoog hij in zijn ontsteld gemoed, wat hij het beste oordeelde te moeten doen, zoodra hij in De Wilde Man zou verschijnen.

Om geene wonden open te rijten, die thans voor de meeste personen door langdurigheid van tijd geheeld waren, besloot Ferdinand gehoor te geven aan het dringend verzoek van den grijsaard, en de zaak verborgen te houden, zoolang de bekendmaking iemand zou kunnen beleedigen.

Zoo mogelijk zou hij echter bewerken, dat er van tijd tot tijd toegang aan een priester verleend werd.

Ferdinand verscheen eindelijk in De Wilde Man, nam daar liever met zijn eigene vernedering den uitwendigen schijn, alsof hij in het Sleutje den nacht niet had durven doorbrengen, en gaf bij gevolg ook liever de 24 potten bier, dan eene zaak aan den dag te brengen, die hij voorloopig oordeelde onder den dekmantel van christelijke liefde verborgen te moeten houden.

De gemeente verkeerde dus in den waan, dat Ferdinand op het Sleutje niet overnacht had, daarom bleef ook iedereen in zijn vroeger gevoelen aangaande dit gebouw, kleefde, alleen Ferdinand uitgenomen, die voorloopig alles bewaarde met eene heilige stilte.

De sleutelbos werd, den volgenden dag, aan den vorster overgereikt. Toen de spijsbrenger den toren beklom en op een der trappen den sleutel van den muurring vond, was zijne eerste gedachte: dien heb ik gisteren verloren, toen ik mij te zeer haastte om in De Wilde Man te zijn. De vorster vond op den toren alles als naar gewoonte, want de gevangene had zich bijtijds aan den muurring gesloten en, ter vermijding van alle achterdocht, den sleutel op een der treden van den torentrap geworpen.

Alles bleef in den vroegeren toestand, totdat de vorster, acht dagen na dit voorval, door een plotselingen dood getroffen werd. Ferdinand vroeg nu om het huis van den vorster te bewonen en tevens de zorg van het Sleutje op zich te nemen.

Jacobsoen werd bij die vraag bloedrood.

- Wees gerust, hernam Ferdinand; het hooge woord moet er eindelijk uit: ik ken de gansche geschiedenis van het Sleutje, maar om niemand te schandvlekken, heb ik het lot van uwen vader tot dusverre geheim gehouden en uwen naam gespaard. -

In korte woorden vernam nu weldra Jacobsoen alles wat er in dien nacht op het Sleutje was voorgevallen.

[p. 283]

XX.

Tengevolge van deze vertrouwelijke mededeeling werd het hart van Jacobsoen zoo genegen tut zijnen vader, dat Ferdinand niet alleen het gevraagde huis te zijner beschikking kreeg, maar ook binnen kort met Jacobsoen het Sleutje betrok, om in 't geheim den ouden man beter te kunnen verzorgen en om aldus de zoolang vaneengereten liefdeketen tusschen vader en zoon weêr samen te schakelen.

Dit gelukte ook.

Spoedig trad er nu een priester binnen, waarom de grijsaard gesmeekt had.

Jacob bereikte weldra zijn levenseinde. Zijn wensch, dat zijn stoffelijk overschot met de grootste geheimhouding ter grafplaats zou gelegd worden, werd ook uitgevoerd. Zoo bleef en het publiek met deze zaak onbekend, èn Jacobsoen in de oogen der Schijndelaren gelukkig evenals vroeger. Maar was hij ook gelukkig voor zichzelven, en had hij in de oogen van God den inwendigen vrede?

Jacobsoen antwoordt zelf hierop; zoo vertelde Frans nog altijd aan zijne twee reizigers. -

- ‘Geene rustige dagen geniet ik meer sedert mijn hart door het kwaad veroverd is, en ik de booze handen aan mijnen vader geslagen heb; eene rillende vrees zit mij overal op de hielen, kwelt en foltert mij onophoudelijk. Rust en vrede zijn ver van mij verwijderd; gejaagdheid, wroeging over mijne wraakroepende wandaad zijn de beulen die mij nimmer verlaten.’ -

Begaf hij zich naar een of anderen vriendenkring, de beulen woonden met hem de vergadering bij; legde hij zich ter ruste neer, zij plaatsten zich aan zijne zijden; besteeg hij den wagen of het paard, zij beklommen ook het voertuig of wierpen zich achter hem in den zadel; geene plaats ter wereld kon hij naderen of hij was omstuwd van die onafscheidbare beulsgezellen.

XXI.

Zoo moest Jacobsoen zijne dagen slijten, totdat hij door een zijner bedienden op zekeren morgen als een lijk in zijne legerstede op Het Sleutje gevonden werd.

Hiermede eindigde Frans zijne vertelling, waaraan de twee reizigers een gretig oor geleend hadden, zoodat zij hunne uitdrukking ‘vervelenden tijd’, bij den aanvang van dit verhaal gebezigd, thans volmondig met die van ‘een boeiender, avond’ verwisselden. Bij hunne tehuiskomst deelden zij het verhaal al spoedig aan bloedverwant en vriend mede, waaruit elkeen de gevolgtrekking maakte, dat God de kinderen, die hunne ouders verachten, dikwijls op deze aarde verschrikkelijk straft, maar verschrikkelijker nog in het ander leven. Reeds vóór eeuwen heeft de verstandigste der koningen, Salomon, gezegd in zijne Spreekwoorden XX en XXX: die zijne ouders vloekt, diens licht zal uitgebluscht worden in 't midden der duisternis, dat is: hij zal in de grootste ellende sterven; en op eene andere plaats: het oog dat zijnen vader bespot en de haring zijner moeder veracht, zal door de raven uitgepikt en door de jongen des arends verslonden worden.

Wie God en ouders mint,

Leeft steeds op aard' tevreden,

En zal als dankbaar kind

Den hemel binnentreden.

Abdij Postel-Moll.

Th. Ign. Welvaarts.