De Nieuwe Belgische Illustratie. Jaargang 3

Sleutje's spook.
(Vervolg.)

XVI.

Bij het vernemen van zulke ongehoorde gruwelfeiten was Ferdinand's verontwaardiging ten top gestegen; toch bleef hij sprakeloos Zijn hart sloeg met versnelden slag, zoo diep ingrijpend troffen hem des grijsaards verhaal en lotgevallen.

De rampzalige torenbewoner hernam aldus den draad van zijn verhaal:

- ‘Geen gevoel van medelijden woonde in het ontaarde gemoed van mijn zoon. De smeekingen eens vaders, tranen, liefde, niets baatte.

‘De laatste liefdevonken waren bij hem langzamerhand zeer verflauwd, ja, eindelijk geheel uitgebluscht; voor alles was hij doof en gevoelloos geworden gelijk het standbeeld dat koud blijft, hetzij het gelaakt of geprezen wordt; kortom, hij bleef verhard zelfs bij de aanraking der gevoeligste hartesnaar.

‘Deze keten, sedert lang aan het been gesmeed, heeft mij de vrijheid benomen om mijn kind te beletten zich zoo wederrechtelijk mijne goederen aan te matigen.

‘Dit mijn rampzalig lot kent dan geene andere drijfveer dan de gevloekte gouddorst van mijnen zoon.’ -

- Genoeg, mijn vriend! genoeg, zeide Ferdinand; want mijn hart gevoelt eene te hevige pijn bij een verder verslag van al die gruwelen door zulk monster gepleegd op zijn onschuldigen vader.

‘Deze akelige plaats zult gij verlaten, de Hemel heeft mij ongetwijfeld herwaarts gezonden om u uit dit droevig verblijf te redden en te verlossen. Kom, spoeden wij ons, ik zal de

[p. 276]

op den terugweg van den calvarieberg, naar eene schilderij van allieni.

[p. 277]

JEZUS AAN HET KRUIS.
geschilderd door seb. del piombo. geteekend en gegraveerd door f. forster. oorspronkelijke teekening. uitgave van ernst arnold (carl gräf) te dresden.

[p. 278]

deur ontsluiten, hier is de sleutel. 't Is nog nacht, alles in den omtrek verkeert in de diepste rust: spoed u, eer de dag aanbreekt! Voor alles blijf ik borg; uwe eer zal weldra hersteld zijn, en de snoode handelwijze van uwen zoon zal de rechtvaardige straf niet ontkomen... Spoed u, verlaat dit kerkerhol! -

- Neen! hernam andermaal de grijsaard, neen! vluchten nimmer!

‘De teerling is geworpen: ik wil mijne levensdagen eindigen op het Sleutje, tot uitboeting mijner zonden. Stof en gelegenheid, ten einde up het toekomend leven met ernst na te denken, hebben mij niet ontbroken gedurende dien langen tijd, dat ik hier opgesloten ben. -

‘Vergeef en u zal vergeven worden, leert onze godsdienst; en vroeger vernam ik meer dan eens die woorden uit den mond van deugdzamen; zij gaven mij in den kerker stof ter overweging. Ik weet dat er een alziende Rechter bestaat, wiens vonnis en uitspraak ik voor Zijne vierschaar eens zal moeten aanhooren; misschien zal God reeds binnenkort al mijne werken in de schaal Zijner gerechtigheid neerleggen, en, wee mij! zoo die werken te licht bevonden worden. Het is om die reden, dat ik deze vreeselijke inkerkering reeds lang aan mijnen zoon vergeven heb: moge hij ook van God vergiffenis ontvangen!

‘Waarom mijnen zoon ongelukkig maken, door zijne euveldaad te openbaren! Waarom hem laten vervloeken door het volk, waarvan hij, gelijk gij zegt, een voorstander is en wiens belangen hij steeds behartigt?.... Waarom eene wonde openrijten, die door tijdverloop geheeld is?

‘Onze godsdienst zegt immers, dat men kwaad met goed vergelden zal; bemint uwe vijanden en doet goed aan hen, die u vervolgen.’ -

XVII.

Bij al deze redeneeringen liet Ferdinand zich nochtans niet overtuigen; daarom sprak hij:

- Neen, ik kan, ik mag niet verzwijgen, hoe een afgeleefde man, en die zijn kind niets misdeed, ja zelfs eene weldaad deed door die vaderlijke vermaning, hier nog langer opgesloten blijft; ik zou mij bezondigen en Gods toorn ongetwijfeld over mij neertrekken, zoo ik durfde dulden, dat een onschuldige vader zoo hemeltergend door een ontaarden zoon bedroefd en gemarteld werd.

- Onschuldige vader? dat woord is er te veel - nokte de gevangene met eene door tranen belemmerde stem. -

Sprakeloos stond hij daar als een standbeeld.

Eenige oogenblikken verkeerde hij in dien staat, dan prevelde hij binnensmonds ettelijke woorden, die aan Ferdinand onverstaanbaar voorkwamen; zij werden verdoofd in des grijsaards gezucht en geween.

Deze was thans door hevigen strijd geslingerd, of hij eene onbekende zaak moest openbaren of zwijgen. Op het herhaald en dreigend aandringen van zijnen gezel, behaalde het eerste de bovenhand.

Zijne spichtige vingers mijnen oom om den arm slaande, zeide hij:

‘Kom dan en volg mij naar den toren.’ -

Zonder uitstel bestegen nu beiden den torentrap. Geen woord werd onder het klimmen gerept; de grijsaard sukkelde met zijne stramme beenen voorop en zuchtte hevig; Ferdinand volgde achterna en dacht slechts aan de bevrijding van dien armen ouderling.

Halverwege den toren keerde de ouderling zich om op den trap en met een verwilderden blik Ferdinand aanstarende, zegde hij:

- ‘Gij noemdet mij zooeven een onschuldigen vader!.... Gij kent mij niet.... Ik ben een monster, het daglicht onwaardiger dan mijn kind!....

‘Daar boven in de zijkamer zult gij de gansche geschiedenis leeren kennen, en dan ook voortaan geene deernis met mij meer gevoelen, noch eenig medelijden hebben. Maar 't is toch beter op aarde te lijden en uit te boeten, dan de straffen voor het volgend leven te bewaren; paarom wil ik tot mijne vernedering, en als eene opwekking om voor mij te bidden, u het rampzalig en wraakroepend werk, dat mijne handen begingen, openbaren.’ -

XVIII.

Nauwelijks waren zij voornoemde zijkamer binnengetreden, of de grijsaard toonde daar aan Ferdinand eene roode streep op den muur.

- ‘Die streep, zeide hij, is geteekend met het bloed van mijnen vader.....

‘Hem heb ik koelbloedig hier den dolk in het hart geploft.... Eene breede bloedstraal gudste tegen den muur.... Dikwijls poogde ik die bloedstreep uit te wisschen, maar alles bleef vruchteloos; zij was door steen en kalk niet minder doorgezijpeld dan de boosheid mijne ziel had doorgedrongen. Dat doemteeken is zeker bestemd om mijne snoode handeling, om mijne wraakroepende daad eens aan het daglicht te brengen!....

‘In mijne jeugd heb ik gehandeld gelijk mijn zoon, ja, erger nog.

‘Ik was een geldverkwister, een losbandige, die van het pad van eer en plicht, deugd en godsdienst, volkomen was afgeweken; want de kiem van godsdienst was in mijne ziel uitgestorven.

‘Ik vroeg aanhoudend geld.

‘Volgens plicht weigerde mijn vader het eindelijk, na mij dikwerf liefderijk het ongeluk onder oogen te hebben gebracht, dat mij onmisbaar te wachten stond, zoo ik in mijne schuldige neiging voortging. Die woorden verbitterden mij, en ik, rampzalige, ik durfde dien goeden vader vreeselijk bedreigen.

‘Woede en razernij ontvlamden op zekeren dag mijn binnenste. Mijn vader, bemerkende wat er zou gebeuren, wilde mijne handen ontsnappen: hij vluchtte daarom ijlings den toren op en deze kamer binnen, maar ik snelde hem na en heb hem tot hiertoe achtervolgd.... Ik zie hem nog om genade smeeken toen ik den dolk trok: ik hoor hem met Gods straffen mij nog bedreigen, toch hief ik den moordpriem op en mijne hand stortte hem, o hemel! doodend in zijn hart!... Deze toren is mij ter uitboeting mijner misdaad aangewezen: te recht de wraaktoren van het Sleutje, en ik ben dat monster! dat spook!

‘Geene rustige dagen heb ik sedert die gruweldaad meer beleefd.

‘De schim van den vermoorde zweeft mij onophoudelijk voor den geest.... 't Is alsof een wasem van vervloeking mij van het voorhoofd opstijgt, en mijn adem onheil en besmetting baart.

‘Vlucht weg, mijn vriend! nu gij mijn goddeloos werk kent, vlucht verre weg! Wil voortaan niet meer spreken met hem, die bezwaard door 't bewustzijn van zijne euveldaad, zoo diep gedaald is beneden het peil der menschheid.

‘Een wangedrocht, gelijk ik ben, verdient niet meer aangesproken, veel minder nog met medelijden getroost te worden.... Gij weet nu alles; spaar mijn zoon, door het aan u medegedeelde geheim te houden; bid God, dat ook hij over zijne handelwijze boetvaardigheid doe. Laat toe, dat ik de rest mijner dagen hier blijve doorbrengen tot uitboeting mijner zonde, opdat ik alzoo gespaard worde in het ander leven.

‘Veel heb ik reeds gedurende die lange jaren geleden; groot is nog dat lijden: maar groot en hemeltergend is ook mijne misdaad.

‘Tijd en gelegenheid hebben mij niet ontbroken om in de gevangenis de wonderbare kracht van onzen godsdienst te kunnen waardeeren en overwegen, zoodat hij meer verkwikkend en versterkend is, dan de levenwekkende dauwdruppels, die in den kelk der bloem neerdalen en in de stralen der morgenzon met zilverkleur fonkelen.

‘De godsdienst, tijdens mijne jeugd in 't hart gedrukt, schenkt mij de kracht tot boetdoening, zoodat ik door wanhoop niet weggesleept ben, terwijl die vreeselijke keten mijn knagend geweten dag en nacht foltert.

‘Waarheen ik mijne blikken wend, ik vind overal in vlammende letters geschreven: God straft de kinderen zwaar, die de handen aan hunne ouders slaan; wee allen, die het vierde der Tien Geboden overtreden!

‘Bid dus voor eenen diep ongelukkige, maar tracht vooral een priester hier binnen te brengen, opdat ik mij door eene oprechte biecht met God moge verzoenen...

‘Beloof mij dit, en ik zal gerust sterven.’ -

(Slot volgt)